บททั้งหมดของ รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจ: บทที่ 61 - บทที่ 70

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนทึ่ 61(ทายาทศิลา)(ด็อจ)"แม่งเอ๊ย!"ผมร้องออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อมีรถยนต์คันหนึ่งวิ่งข้ามเลนมา ทำให้ผมเสียหลักแล้วชนเข้ากับถังขยะข้างทาง ผมหันไปมองรถยนต์ที่พุ่งชนเสาไฟจราจร ที่ตอนนี้ด้านหน้ารถยนต์ยับเยิน สงสัยจะเมาหรือไม่ก็หลับในแน่ ๆผมรีบโทรแจ้งเจ้าหน้าที่ประกันภัยทันทีเมื่อตั้งสติได้ จากนั้นก็เดินไปดูรถคันนั้น เห็นคนขับนอนฟุบหน้ากับพวงมาลัยรถป๊อก ป๊อก ป๊อก ผมเคาะกระจกรถยนต์แต่คนด้านในก็ไม่ขยับตัวสักนิด สภาพของรถเสียหายแค่ด้านหน้า ผมเดินวนดูอีกฝั่งอยากจะช่วยคนด้านในออกมานะครับ แต่ว่าประตูรถฝั่งนั้นก็เปิดไม่ออก ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อดี เลยได้แต่ยืนรอเจ้าหน้าที่มา และไม่ลืมโทรบอกศิลาเดี๋ยวมันจะห่วง ผู้คนที่สัญจรผ่านก็เริ่มให้ความสนใจ บางคนก็จอดรถดู บ้างก็ลงมาดูเหตุการณ์ บ้างก็หยิบมือถือมาถ่ายรูปและแล้วทุกอย่างก็ถูกเคลียร์เรียบร้อย ใช้เวลานานเลยทีเดียวกว่าจะจบลงได้ ผมจึงได้ไปต่อมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลพร้อมกับของใช้ทารกน้อย ที่กำลังจะมาเป็นสมาชิกใหม่“มึงเจ็บตรงไหนไหมด็อจ” เมื่อศิลาเห็นผมมันก็จับตัวผมหมุนไปมา พร้อมกับกวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยครับ“ไม่

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 63-ความสุขที่แท้จริง(2)(สนามแข่งรถ)“มากันแล้วเหรอวะ” เพื่อนของศิลาทักขึ้น เมื่อเห็นผมสามคนเดินเข้ามาในบริเวณข้างสนาม“อืม...เห็นพวกกูไหมละ ถ้าเห็นก็แสดงว่ามา ไม่เห็นก็แสดงว่ายังไม่มา” ดูความกวนบาทาของไอ้ศิลาครับ“เดี๋ยวกูถีบไปกลางสนาม” เพื่อนของศิลาโต้ตอบ ผมเริ่มคุ้นกับเพื่อนของศิลาแล้ว เพราะมาบ่อยกว่าแต่ก่อนจนตอนนี้เราคุยกันแบบปกติเหมือนเพื่อนกัน“สวัสดีครับหรือยังริวจิน” ผมก้มลงไปพูดกับริวจินที่ยืนสวมแว่นกันแดดเงยหน้ามองพวกผมอยู่“แป๊บฮะ...พ่อทำไมป๊ากับคุณลุงเงินล้านต้องทะเลาะกันด้วยล่ะ” ริวจินยังไม่ยกมือไหว้เงินล้าน แต่กลับยกมือขึ้นเหมือนกับเบรกไว้ จนมีคำถามเอ่ยออกมาจากปาก ผมมองหน้าศิลากับเงินล้านทันที “ป๊ากับลุงเงินล้านแค่คุยกันครับ” ผมให้คำตอบ“ทำไมพูดไม่เพราะเลย...ป๊าทำตัวไม่น่ารัก” ริวจินมองหน้าศิลากับเงินล้านสลับกันไปมา แล้วพูดขึ้นผมเห็นเงินล้านกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เลยทีเดียว เมื่อริวจินพูดจบด้วยสีหน้านิ่ง ๆ“ริวจิน ลุงว่าขึ้นไปกินขนมในห้องดีไหม รอดูป๊าของริวจินแข่งรถบนนั้นเลย ไม่ต้องลงมานะ ที่นั่นมีทั้งขนมและของเล่นเยอะแยะเลย” เงินล้านหน้าเ

พิเศษ : วันเกิดสุดครื้นเครง(ศิลา)จากที่ให้ของขวัญริวจินเสร็จแล้ว ลูกทำซึ้งจนน้ำตาแตกกันเรียบร้อย จากงานที่กองท่วมหัวผมและด็อจเลือกที่จะวางมันไว้ก่อน เพราะลูกย่อมสำคัญผมไม่อยากให้งานมาถึงความสุขของคนในครอบครัวไป วางได้ผมจะวางทันที แล้วให้เวลากับครอบครัว ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมมีคนในครอบครัวคอยให้กำลังใจ มีเพื่อนพ้องคอยอยู่เคียงข้าง จนทุกอย่างตอนนี้ดีขึ้นเรื่อย ๆ"แต่งตัวเสร็จหรือยัง"ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องของริวจิน แล้วถามขึ้นพร้อมกับเดินไปหยุดตรงตัวแสบที่กำลังใส่กางเกงในออฟติมัสตัวโปรด คือมันก็โปรดเกินนะครับลูกชายของผม ไม่ยอมซื้อลายอื่นเลยแม้แต่ตัวเดียว บางทีผมใส่เสื้อผ้าให้ก็เริ่มงงกางเกงในเล่นลายเดียวกันทั้งตู้ ไม่รู้ผมหยิบอันซักหรือไม่ซักใส่ให้ลูก...ฮ่าฮ่าฮ่า"ป๊าก็เห็นทำไมต้องถามละฮะ...พ่อกำลังใส่ให้อยู่" เตะลูกตัวเองนี่ผิดไหมนะ คงไม่ผิดหรอก แต่มันจะผิดเพราะพ่อมันคงเตะผมคืนนี่แหละ มันกวนได้ใจจริง ๆ ท่านริวจิน ไม่รู้ได้ใครมา!?"สม" ด็อจมันขำแล้วเย้ยหยันผม"ขอโทษคร้าบบบท่านริวจิน" ผมแกล้งแสดงก่อนจะส่ายหัวแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ ยอม ยอมจริง ๆ กับการที่คุยกับริวจิน ทำผมเสียหลักทุกที ผมนั

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจพิเศษ : งงกันทั้งแถบตอนนี้ทั้งสองคนต่างไม่มีใครยอมกัน สองคนทั้งดึงผม ดึงหูกันไปมา ผมและไอ้ศิลาพยายามห้ามแกะมือแยกก็ไม่ออก กระชากกันไปกระชากกันมาจนผมเริ่มกลุ้ม ผมก็ไม่กล้าออกแรงเยอะ กลัวผมน้องอันดาจะหลุดและเจ็บตัวเอาปั่ก!! อั่ก!! เต็ม ๆ กำปั้นอันดาโดนแก้มของผมเต็ม ๆ เลยครับทีนี้ โดนลูกหลงจนได้“ตีพ่อทำไม!! นี่แน่ ๆ” ริวจินตวาดเสียงดังกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าน้องอันดาเธอพลาดกำปั้นกระแทกแก้มของผม“ไม่ได้ตั้งใจ นี่แน่ ๆ ๆ เพราะริว กำปั้นเลยโดนพี่ด็อจ”“พอแล้วเด็ก ๆ เดี๋ยวเจ็บมากกว่านี้” ศิลามันตะโกนห้าม คือก็ไม่มีใครคิดจะมาแยกช่วยพวกผมเลยหรือไงกันวะ“เด็ก ๆ หยุดก่อน ริวหยุดลูก พ่อไม่เจ็บ สองคนนั่นไม่คิดจะมาช่วยกันหรือไงวะ!!! ช่วยกูด้วยยอนมิน!!!” ผมหันหน้าไปพูดกับสองคนผัวเมียที่ตอนนี้นั่งสวีทหวาน ทานขนมกันเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ“พอ!! เอาเลยคนละคู่ ยังไงก็อยู่บนเวทีละ” ศิลามันโยนนวมสองคู่ลงกลางระหว่างน้องอันดากับริวจิน ทั้งสองคนที่กำลังฉุดดึงกันไปมาถึงกับหยุดนิ่งเลยครับ สีหน้าของศิลาตอนนี้คือขรึมน่ากลัว“ไอ้ศิลา มึงยุทำไมเนี้ย” ผมว่าขึ้นพร้อมกับกอดร

พิเศษ : ครอบครัวที่ไม่มีแม่(ศิลา)เจ็ดปีแล้วกับการที่ริวจินโตขึ้นทุกวัน ผมและด็อจก็พยายามช่วยกันเลี้ยงริวจินไม่ให้ขาดความรัก พยายามเป็นพ่อที่ดีของลูก พยายามเป็นตัวอย่างที่คู่ควรแก่ลูกชายเพียงคนเดียว ด็อจมันรักและเอ็นดูริวจินมาก เลี้ยงดูปูเสื่อกันอย่างกับไข่ในหิน และริวจินดูจะรักด็อจมากกว่าผม ที่เป็นพ่อแท้ ๆ ของมันเสียอีก ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อลูกชายคนเดียวทั้งนั้น ผมทุ่มเทหยาดเหงื่อเพื่อคนที่ผมรักทุกคน โดยเฉพาะริวจิน เขาน่าสงสาร เกิดมาไม่ได้เห็นหน้าแม่เพราะการกระทำของริกะแท้ ๆ แต่มันก็เป็นผมที่เป็นตัวก่อเรื่องราว ริวจินต้องถูกเพื่อนล้ออยู่บ่อยครั้ง บางครั้งผมก็แอบเห็นริวจินร้องไห้คนเดียวในสวน เห็นแบบนั้นผมโคตรสงสารลูกเลย แต่ก็พยายามพูดในลูกเข้าใจ ริวจินมีเรื่องต่อยตีถูกเรียกผู้ปกครองก็หลายหน จนผมกับด็อจไปโรงเรียนอยู่บ่อย ๆ แต่ผมเข้าใจริวจิน เพราะหากเป็นผมก็คงจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เหมือนกัน กับการที่เพื่อนเอาปมด้อยมาล้อเล่นสนุกปาก ผมรู้ว่าริวจินต้องเจ็บปวดและฝังใจแค่ไหน ผมเลยพยายามให้ความรักและดูแลเท่าที่ผมจะทำได้“วันหยุดนี้อยากออกไปเปิดหูเปิดตา เราไปเที่ยวกันดีไหม?” ด็อจเสนอความเห็น