บททั้งหมดของ รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจ: บทที่ 81 - บทที่ 90

สามรักสามหัวใจ'เขา' เหมือนกับมังกรเล่ห์ร้าย หัวใจไม่คิดปักหลักกับใคร แต่ไฉนเลยถึงได้ศิโรราบแก่ 'พวกเธอ' ทั้งสองคนอย่างไม่อาจถอนตัว จนสามหัวใจได้ครองรักกันเป็นหนึ่งเดียวสามรักสามหัวใจตอนที่ 1(ริวจิน)สถานบันเทิงใจกลางเมือง22.15 น.((เอ้าชน))เสียงที่ดังท่ามกลางเสียงเพลงก็ไม่อะไรหรอกครับ คือวันนี้เพื่อนของผมนัดมาฉลอง ที่มันชนะแข่งรถแล้วได้เงินรางวัลมาค่อนข้างเยอะพอสมควร สนามที่พวกเราไปแข่งประจำก็สนามของลุงเงินล้านนั่นแหละ ผมแนะนำเพื่อนไปเองเพราะไม่อยากไปที่อื่น กลัวป๊ากับพ่อเป็นห่วง และถ้าไปสนามของลุงเงินล้านผมก็จะเจอพี่ผักกาดคนสวยด้วย นั่นแหละครับการเอาชนะแข่งขัน พวกมันเลยนัดผมมาเลี้ยงอย่างที่เห็นนี่แหละ“วันนี้พวกมึงเต็มที่เลยนะ ไม่เมาไม่เลิก”เป็นเสียงของไอ้เจ้ามือผู้ใจดี เอวดี หน้าตาก็ดี คือดีหมดครับ ยกเว้นสันดานครับ มันชื่อว่าเรียล เป็นเพื่อนกลุ่มผมที่เราเรียนด้วยกันมาแต่มัธยมปลาย ไม่รู้อะไรทำให้ได้มาอยู่กลุ่มเดียวกัน ทั้งที่แรก ๆ ผมกับมันแทบจะกัดหัวกันกินก็ว่าได้ แต่มันมีเหตุการณ์ที่มันช่วยผมไว้จากกลุ่มอันธพาลอีกโรงเรียน มันช่วยผมไม่ให้ถูกฟัน ตั้งแต่วันนั้นผมกับเรียลเลยกลายมา

สามรักสามหัวใจตอนที่ 3เวลาเดินไปจนดึกดื่น พวกผมพากันแยกย้ายกลับบ้าน ผมขับรถออกมาจากสถานที่แห่งนั้นในเวลาเกือบเที่ยงคืน ผมให้ลิมิตตัวเองแค่นี้ครับ เพราะกลัวพ่อกับป๊าเป็นห่วง พรุ่งนี้มีนัดกับป๊า ว่าต้องเข้าบริษัทไปทำงานด้วย“กูก็นึกว่าลูกชายคนเดียวหลงทางกลับบ้าน” เปิดประตูบ้านเข้ามา ก็เจอป๊าดักคอรอเลยครับ“ไม่เลยเวลานะป๊า พ่อดูสิป๊าบ่นริวเก่งมาก ริวไม่ได้เกเรเถลไถลเลยนะ ตรงเวลาเป๊ะตีหนึ่ง” ผมพูดบอกป๊า แล้วเดินทำหน้าอ้อนเข้าไปนั่งข้างพ่อ วันไหนที่ผมออกไปเที่ยวพวกท่านจะรอแบบนี้ประจำ ซึ่งผมก็เคยบอกหลายครั้งแล้วว่า ไม่ต้องรอให้นอนก่อนเลย แต่ก็ไม่ยอมกัน รู้แหละว่าห่วงแต่ผมก็ห่วงพวกท่านเหมือนกัน ผมเลยไม่ค่อยกลับเลยเวลาที่กำหนดไว้ ผมเป็นลูกที่น่ารักนะครับ“มึงไม่ต้องไปกอดเมียกูไอ้ริว ไปอาบน้ำนอนได้ละ ถุงยงถุงยางหัดพกด้วย” ป๊าผมเลี้ยงลูกได้ทันสมัยมาก ซื้อถุงยางให้ผมพก ทำอย่างกับผมจะไปเอาใครเรี่ยราดอย่างนั้นแหละ คือผมเข้าใจป๊าดี ทุกวันนี้มันคงห้ามไม่ได้กับเรื่องแบบนั้น เลยต้องชี้แนะและป้องกันไว้ดีกว่าให้แอบทำ แล้วเกิดเรื่องบานปลาย อันนี้พ่อให้เหตุผลที่พ่อทำ มันเป็นการสอนในแบบของพวกท่าน แต่ผม

สามรักสามหัวใจตอนที่ 5พ่อเดินมาส่งผมหน้าบ้าน แล้วพูดเตือนสติในสิ่งที่ผมต้องพบเจอวันนี้ ทุกอย่างที่พ่อสอนผมยัดมันเข้าสมองด้วยความยินดี เพราะคำพูดของพ่อนั้นหวังดีกับผมเสมอ จะไม่ให้ผมรักได้ยังไง แล้วจากนั้นก็เป็นเสียงของป๊าที่ดังขึ้นมาด้วยเหตุผล และการขยายความที่น่าเคารพ ป๊าจะจริงจังหากว่าพ่อพูดสอนสั่งผมด้วยความจริงใจ ป๊าจะมีมุมตลกในบางครั้ง และจะจริงจังมากในบางเวลาเช่นกัน“เออพูดดีนะมึงวันนี้” พ่อแซวป๊าที่เดินมาหยุดข้าง ๆ“มีรางวัลให้กูไหมล่ะ” ส่วนป๊านั้นยิ้มร้ายเลยครับ“ส้นตีนกูนี่เอาไหม?” พ่อสวนเลยครับผมมองพ่อกับป๊าที่หยอกล้อกันอย่างน่ารัก แม้ว่าจะอายุมากขึ้น แต่ความรักและเอาใจใส่กันยังมีเสมอ ยังคงความเป็นตัวของตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร แค่ป๊าเปลี่ยนไปมากจากที่พ่อเคยเล่าให้ฟัง ทั้งพฤติกรรมและนิสัยบางอย่างเป็นไปในทางที่ดีขึ้น“ไปทำงานกันได้แล้วทั้งป๊ากับลูก” พ่อพูดขึ้นเตือน เพราะตอนนี้สายมากแล้ว“ไปแล้วนะพ่อ”“ขับรถกันดี ๆ นะ”“เดี๋ยวกูขับให้ลูกสุดที่รักมึงนั่งเอง เพราะจากสภาพมันตอนนี้ไม่น่าจะไหว”“ตามนั้นป๊า”ผมยกมือไหว้แล้วจากนั้นก็เดินตามหลังป๊าไป วันนี้ไปรถคันเดียวกันนะ เพราะผมขับเองไ

สามรักสามหัวใจตอนที่ 7“จะกลับบ้านไหมริว” ป๊าถามผมหลังจากที่คุณริกะเธอเดินหายลับไปแล้ว“กลับได้ไงล่ะป๊า ก็สัญญาแล้วว่าจะมาทำงานช่วย”“ร้องไห้ซะหมดคราบลูกเสือเลยมึง ป๊าก็ห่วงแกไง”“ห่วงไรล่ะ ริวโตเป็นควายละนะ”“ก็กูรักลูกควาย ๆ อย่างมึงนี่ไง เลยห่วงกลัวไม่ไหว ก็เจอเรื่องที่ทำให้ร้องไห้มานี่หว่า”“ริวไหว แค่มีป๊ากับพ่ออยู่ข้าง ๆ แบบนี้ไปนาน ๆ ก็พอ”“มึงพูดเหมือนกูกำลังป่วยเป็นโรคร้ายเลยเนาะริว”“ฮ่าฮ่าฮ่า”จากนั้นผมกับป๊าก็เดินเข้ามาในบริษัท ระหว่างก็มีพนักงานยกมือไหว้ป๊าทักทาย ส่วนผมก็เดิมก้มหัวให้แทบทุกคน เพราะดูแล้วอายุมากกว่าผมเยอะเลย มีเสียงกระซิบกระซาบกันระหว่างทาง ทั้งสงสัยว่าผมเป็นใคร นอกจากคนที่อยู่นานจะรู้ฐานะของผม ผมไม่ได้สนใจเสียงพวกนั้นหรอก เดินตามหลังป๊าไปเงียบ ๆ ก็พอ“คุณศิลาคะ คุณวาสนามารอพบแล้วค่ะ ตอนนี้อยู่ที่ห้องประชุมใหญ่” พี่สาวคนสวยที่เป็นเลขาของป๊า เธอเดินออกมาจากห้องหนึ่งที่อยู่ฝั่งซ้าย พอดีกับที่ป๊าเดินมา จึงบอกให้ป๊ารับรู้ ส่วนผมก็ได้แต่ยืนฟังนิ่ง ๆ เท่านั้น“อ่า ขอบคุณครับ” ป๊าพยักหน้ารับแล้วพูดกับพี่สาวคนสวย“อ้อคุณมิลค์นี่ริวจินลูกชายของผมนะ วันนี้จะมาเริ่ม

สามรักสามหัวใจตอนที่ 9“ป๊า”“อะไร?”ผมกับป๊านั่งทานมื้อเที่ยงกันที่ร้านไม่ไกลจากที่ทำงาน เพราะเผื่อเวลาเดินทางรถจะไม่ติดมาก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ภาพเมื่อเช้ามันหวนเข้ามาในความคิด ภาพที่มันยังติดตาของผมอยู่ ใบหน้าของแม่ผู้ให้กำเนิดที่ผมได้เห็นชัดเจน เธอแตกต่างจากคนในรูปที่ผมเห็นอยู่บ่อยครั้งเมื่อตอนเด็ก นึกอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเธอ เพราะสีหน้าและแววตาที่เธอมองก่อนจะเดินจากไป มันเหมือนมีอะไรที่เธอเก็บซ่อนเอาไว้ เหมือนเธอกำลังทุกข์ใจ มีเรื่องให้กังวล อะไรประมาณนั้น แววตาเธอมันดูเศร้าหมอง“ป๊าไม่เคยรู้ข่าวของคุณริกะบ้างเลยเหรอ ตลอดเวลาที่ผ่านมา” ผมเงยก้มหน้าถาม ไม่กล้าที่จะมองหน้าป๊า กลัวว่าสายตาที่ได้จ้องป๊าจะฉายแววอ่อนแอให้เห็น“ถามทำไม?” ป๊าทำหน้าเหมือนกังวล แล้วถามผมทันที“ริวก็แค่อยากรู้”“ถ้ารู้แล้วมันทำให้ริวเจ็บปวด ป๊าไม่โอเค”ผมบอกป๊าแต่ว่าเหมือนป๊าจะไม่ค่อยอยากพูดเท่าไหร่ รู้ดีว่าป๊าคงไม่อยากให้ผมเศร้า แค่ตอนนี้มันอยากรู้บ้าง ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกครับ แล้วก็ไม่เสียใจด้วย“ริวโอเค แค่อยากรู้เฉย ๆ”“ป๊าก็ไม่รู้มากหรอก รู้แค่ว่าเธอติดคุกตอนพ่อกับยอนมินมันสุมหัวกันแจ้งจับ ที่ตอนนั้นเธอ