All Chapters of รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจ: Chapter 71 - Chapter 80

(เก็บ)รักซ่อน(เร้น)(เงินล้าน&ผักกาด)ตอนที่ 3“มึงไปทำอีท่าไหน ให้น้ำร้อนลวกแบบนี้ ทำไมมึงโง่นักห๊ะ แล้วดูดิ มึงแหกตาดูแขนขาแดงขนาดนี้ มึงนี่นะกูไม่รู้จะพูดยังไงกับมึงดี เอ๋อได้ตลอดเวลา ซุ่มซ่ามอีกต่างหาก” พอขึ้นรถได้เขาก็ว่าฉันเลยค่ะ ทำไมล่ะการที่ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันทำให้ด่าฉันได้สารพัดเลยหรือไง“ผักไม่ได้ตั้งใจ” ฉันก้มหน้าตอบเขา“มึงมันซุ่มซ่ามไง แล้วกูก็ต้องเสียเวลาพามึงมาหาหมอ เห็นไหมเนี้ย” เขาพูดเหมือนฉันสร้างปัญหาให้ ทั้งที่ไม่ได้ขอร้องให้เขาพามาสักนิด มีแต่เขาที่ลากฉันออกมาเองไม่ใช่หรือไง ด่าฉันขนาดนี้ เริ่มจะกลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้วนะ“ผักแค่รีบ เลยไม่ทันระวัง”“มึงโง่ไง เสียเวลากูจริง ๆ แทนที่จะได้อยู่สนามแบบสบายใจ มีเรื่องให้กูได้ไม่เว้นแต่ละวัน”ย้ำจังกับคำว่าโง่ ความไม่ตั้งใจของฉันกลายเป็นคนโง่สำหรับเขา ไม่ไหวแล้วฉันกลั้นน้ำตาไม่ไหวจริง ๆ ฉันมันอ่อนแอ แค่คำด่าฉันยังทนไม่ได้ แต่ฉันฟังบ่อยเกินไป จะให้ฉันรับไหวแค่ไหน แค่ไหนที่ฉันต้องทนให้เขาด่ามากมาย ฉันเห็นแก่แม่และพ่อที่มีพระคุณ คอยเกื้อหนุนและเลี้ยงฉันมา ฉันจึงท่องไว้ว่าอดทนและอดทน เพราะไม่อยากให้ท่านเศร้า เราสองคนอยู่ต่อหน้าท

(เก็บ)รักซ่อน(เร้น)(เงินล้าน&ผักกาด)ตอนที่ 5ฉันเริ่มรู้สึกตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงแสงจ้า ที่มันกระทบกับเปลือกตา ค่อย ๆ กะพริบตาเป็นจังหวะปรับรับแสง บิดร่างกายหวังให้ผ่อนคลาย แต่บิดไปไม่เท่าไหร่ ก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว“อ๊ะ!” ฉันร้องเสียงหลง เมื่อรู้สึกเจ็บที่ตรงกลางระหว่างขา ยิ่งขยับฉันก็ยิ่งเจ็บแสบ“กู...” เสียงแผ่วเบาที่ทำให้ฉันหันเหสายตาไปมอง ทำไมเขายังอยู่ตรงนี้ ทั้งที่คนแบบเขาน่าจะออกไปแล้ว ฉันได้แต่นอนมองหน้าเขา ที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าและอยากจะพูดอะไร แต่ไม่พูดสักทีฉันดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอกไว้ ร่างกายของฉันเปลือยเปล่า ไม่มีเสื้อผ้า เพราะตั้งแต่เมื่อคืนหลังจากที่ฉันตกเป็นของเขา ด้วยอาการเมาที่เขาไม่รู้ตัว ฉันก็เผลอหลับไปพร้อมกับความคิดในหัว และความเพลียที่เขาเป็นมอบให้“กูเอามึงจริงเหรอผักกาด” เขาหันมาถามฉัน เป็นคำถามที่ทำเอาหัวใจของฉันเจ็บแปล๊บทันที ทั้งที่ฉันพยายามย้ำเตือนตัวเอง และพยายามตอกย้ำว่าต้องรับให้ได้“.....” ได้จุกอกจนพูดโต้ตอบเขาไม่ไหว ได้แต่นอนนิ่ง ๆ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันป่นปี้ ทั้งที่พยายามบอกตัวเองแล้วว่า ต้องรับให้ได้ แต่พอเจอกับสถานการณ์จร

(เก็บ)รักซ่อน(เร้น)(เงินล้าน&ผักกาด)ตอนที่ 7“แกหลอกด่าฉันเหรอ!!”เธอเดินปรี่เข้ามาประชิด แล้วตอบโต้ฉันด้วยท่าทางที่ดูไม่พอใจ“ด่าตรงไหนเหรอคะ ผักยังไม่ได้ด่าสักคำเลยนะ มีค่ะมีคะทุกประโยคเลยนะคะ” ฉันด่าเหรอ ไม่นะฉันว่า ฉันพูดเพราะตลอดเลย“แก!!” เธอถลึงตาโตใส่ พร้อมกับง้างมือจะตบฉัน แต่พี่เงินล้านจับข้อมือของเธอไว้“แตะน้องกูแม้แต่นิดเดียว กูทำให้มึงดับได้ภายในสิบวินาที” พี่เงินล้านจ้องมองมาที่ฉัน ด้วยสายตานิ่งเฉย ปากของเขาพูดบอกเธอคนนั้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เสียงดังตกใจหมดเลยค่ะ” ฉันตีหน้าซื่อพูดออกไป มองพี่เงินล้านด้วยหางตา ก่อนจะเดินหนีออกมาด้วยความเจ็บที่ใจอีกเช่นเดิม แม้จะแอบรู้สึกดีที่เขาเหมือนปกป้องจากผู้หญิงของเขา แต่ก็ไม่ได้ทำเอาหัวใจของฉันชุ่มฉ่ำมากมายฉันเดินเข้ามาในตัวอาคาร เมื่อพ้นสายตาของทุกคน ความเข้มแข็งที่มีก่อนหน้ามันหดหาย ฉันเดินขึ้นบันไดด้วยขาที่อ่อนแรง ไม่รู้ฉันไปเอาความกล้าเหล่านั้นมาจากไหน ทั้งที่ไม่เคยจะใช้กับใคร ฉันมันอ่อนแอ ฉันมันก็แค่ผู้หญิงซื่อบื้อในสายตาของใครหลายคน แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่ฝังลึกในใจ มันกำลังทำให้ฉันต้องเข้มแข็งและกล้าพอ“พี่ไม่เป็นไรนะ” ฉัน

(เก็บ)รักซ่อน(เร้น)(เงินล้าน&ผักกาด)ตอนที่ 9สิบสี่วันผ่านไป ฉันและพี่เงินล้านเราอยู่ด้วยกันเหมือนคู่รัก จากที่เคยด่าฉันบ่อยครั้ง ตอนนี้ไม่ค่อยเป็นเหมือนก่อนแล้ว เวลาถอยหลังนับจากนี้ รอเพียงพ่อกับแม่กลับมาจากธุระที่ต่างประเทศ เพื่อเคลียร์เรื่องราวพวกนี้ให้จบ จากที่พวกท่านจะต้องไปสองเดือน ถูกเลื่อนเข้ามาและคงกลับอีกไม่กี่วัน เพราะเรื่องมันบานปลาย วุ่นวายให้พวกท่านต้องแก้ไข“พี่เงินล้านทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าละคะ?” ฉันถามคนที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำ แล้วมานั่งยิ้มมองหน้าฉันตรงเตียงนอน“มึงรู้ตัวปะ ว่ากูกำลังอ่อยมึง” เขากลอกสายตามองเหมือนระอาฉัน แล้วจากนั้นก็พูดขึ้น“อะไรหรอคะ?” ก็คนมันไม่รู้ จะต้องให้ฉันตอบว่าไงอะ“บางครั้งมึงก็ซื่อบื้อไม่รู้เหี้ยอะไรเลยเนาะ บางทีมึงก็ด่าได้เจ็บแสบ และบางทีมึงก็ชอบทำให้กูปวดหัว” เขาขยับตัวนอนตะแคง มือค้ำหัวแล้วมองหน้า ก่อนจะพูดออกมายาวมาก“พี่ด่าผักทำไมคะ” ไม่รู้ทำไมต้องด่าฉันด้วย ฉันอุตส่าห์อยู่ของฉันดี ๆ แล้วนะ“ทีงี้เสือกรู้ว่ากูด่า” แล้วเขาก็ว่าขึ้น ก่อนจะทิ้งหัวลงนอนหนุนหมอน เขามานอนห้องของฉัน ไล่ยังไงก็ไม่ไป ไล่ทีไรสุดท้ายฉันเสียตัวให้เขาทุกที เอาฉั

(เก็บ)รักซ่อน(เร้น)(เงินล้าน&ผักกาด)ตอนที่ 11“พอเถอะคุณผมเริ่มเหนื่อยพูดกับลูกชายคุณละ”“ก็ได้ค่ะ พอก็พอ”อะไรกันอะฉันงงไปหมดแล้ว พ่อกับแม่เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำฉันงง เออ งงจริงนั่นแหละไม่เหมือนทำงงหรอก“อะไรกันคะแม่” เริ่มพูดได้แล้วฉัน จากก่อนหน้าที่เป็นใบ้อยู่นาน“ดูสิลูกสาวแม่ตาแดงหมดเลย” แม่เดินเข้ามาหา แล้วเช็ดน้ำตาให้ฉัน“เล่นแรงไปนะครับคุณแขไข” พี่เงินล้านพูดขึ้น นี่มันคงเป็นการแกล้งพวกฉันสินะ แม่เล่นแรงมาก เอาซะฉันใจหล่นออกไปนอกบ้านเลย“ก็แม่คิดถึงลูกชายนี่นา”“เหอะ”พี่เงินล้านกลอกสายตามองเพดาน แล้วแสยะยิ้มด้วยท่าทางที่เหมือนกับไม่เชื่อคำพูดของแม่ จากนั้นเขาก็ปล่อยมือฉันแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาตรงข้ามกับพ่อ“จากลูกสาวกลายมาเป็นลูกสะใภ้แม่ซะงั้น ไปนั่งกันเถอะ แม่ขอโทษนะผักกาดเล่นแรงไปหน่อย” แม่พูดและยิ้มให้ฉัน แค่เป็นการแกล้งเท่านั้น ฉันโล่งอกเลย...เดินตาแม่ไปนั่งตามที่ท่านบอก นั่งข้าง ๆ พี่เงินล้านนั่นแหละ ตอนนี้เขาเอนหลังนอนหลับตาพิงกับพนักโซฟา กางแขนพาดยาวทั้งสองข้าง ฉันไม่กล้าที่จะพิงกลัวโดนแขนเขา“แม่กับพ่อไม่ด่าแล้วใช่ไหมคะ?” ฉันถามย้ำ คืออยากมั่นใจว่าฉันสามารถรักและแ