All Chapters of หย่า...ให้รู้ว่ารัก (ซีรีส์ รัก| หย่า| ร้าง): Chapter 21 - Chapter 30

“ตอนนี้ห้องที่ชั้น 10 เต็มทั้งชั้นนะคะ”“เต็มเหรอครับ”“ใช่ค่ะ พอดีมีกองถ่ายละครมาพักและจองห้องทั้งชั้น ถ้ายังไงคุณเปลี่ยนเป็นห้องชั้นอื่นแทนได้ไหมคะ”“แล้วถ้าผมเปิดห้องที่ชั้นอื่น แต่จะขอขึ้นไปดูที่ชั้น 10 สักหน่อยได้ไหมครับ”“ขอโทษด้วยนะคะ เราทำอย่างนั้นไม่ได้ค่ะเพราะเป็นนโยบายด้านความปลอดภัยของโรงแรมค่ะ นอกจากว่าคุณจะพักที่ชั้นนั้นถึงจะขึ้นไปได้ค่ะ”ฉัตรินได้แต่เดินหัวเสียมองตามลิฟท์ไป ในใจรุ่มร้อนแทบเดือดพล่านด้วยภาพในหัวที่ไม่สมควรเกิดขึ้น หากคุณพ่อคุณแม่ได้มาเห็นกับตาว่าแม่ลูกสะใภ้คนโปรดริอ่านเข้าโรงแรมกับผู้ชายสองต่อสองจะว่ายังไงหึ จะว่าอะไรได้ ผู้หญิงเจ้าเล่ห์ที่วางแผนเอาตัวเข้าแลกเพื่อจับเขามาแล้ว นับประสาอะไรกับผู้ชายคนอื่น ที่หมายใหม่เป็นถึงดาราระดับพระเอกเสียด้วยก็ดีเหมือนกัน ในเมื่อเธอมีคนใหม่ จะได้ไปให้พ้นๆ จากชีวิตเขาเสียที ไม่ใช่อยู่สวมเขาให้กันแบบนี้มันน่าทุเรศนั่งรอก็แล้ว ยืนรอก็แล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าสองคนนั่นจะลงมาเสียที คงจะพรอดรักอย่างมีความสุ

เวลาผ่านไปพักใหญ่ แต่ชายหนุ่มไม่อาจข่มตาหลับได้เสียที ได้แต่พลิกตัวไปมางุ่นง่าน จนสุดท้ายต้องผุดลุกขึ้นนั่งหน้ายุ่ง ง่วงจะตายแต่ดันนอนไม่หลับ ตาคมมองไปที่หน้าปัดมือถือที่บอกเวลาเลยเที่ยงคืนไปนานแล้ว ทำไมยังไม่มีเสียงเคาะประตูอีกวะหูหาเรื่องคอยเงี่ยฟังเสียงจากด้านล่างที่เงียบกริบอย่างสงสัย“ยัยนั่นโดนยุงหามไปหรือยังวะ”ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงทำให้ร่างสูงอดใจไม่ไหวต้องแอบลุกย่องกริบลงไปดูด้วยตาตัวเองกลางดึกห้องรับแขกกลางบ้าน ปิดไฟมืด เพราะฝนเทลงมาเมื่อตอนหัวค่ำเลยทำให้มีลมพัดเย็นสบายเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดรับลมที่โซฟากลางห้อง มีเงาตะคุ่มของใครบางคนนอนคุดคู้ตัวสั่นอยู่ ผ้าห่มที่เอาลงมาไม่ได้ช่วยเพราะเจ้าตัวถีบลงไปกองที่พื้นเสียแล้วชายหนุ่มย่องกริบเข้าไปใกล้ อาศัยแสงสลัวจากไฟกิ่งด้านนอกทำให้มองเห็นใบหน้าหวานที่กำลังหลับสนิท พลางกวาดสายตาลงไปมองที่หัวเข่าทั้งสองที่มีผ้าพันแผลไว้แต่กลับมีรอยเลือดซึมให้เห็นภาพเมื่อตอนบ่ายย้อนกลับมาฉายในสมองอีกหน หากบอกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอเจ็บตัว จะเชื่อไหม แต่ก็นั่นแหละ ไม่ได้ตั้งใจแต่เธอก็เจ็บทั้งตัวทั้งใจอยู่ดี เจ็บตอนนี้ก็ดีกว่าเจ็บไปมากกว่

ส่วนเขานั้นคงกระเดือกของเหลือเดนอย่างเธอไม่ลงอีกต่อไป คิดแล้วก็อยากจะลากคอเธอมาหย่ากันเสียเดี๋ยวนี้เลยให้จบๆ ไปจู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น แวบแรกคิดว่าเป็นคนที่ทำให้เขาหัวเสียจึงรีบคว้ามาดู พอเห็นชื่อที่หน้าจอ เขาก็สูดหายใจเข้าแรงๆ เพื่อตั้งสติก่อนรับสาย“ซีคะ นี่รัญเองนะคะ รัญโทรหาคุณทั้งวันเลย แต่คุณไม่รับสาย รัญเลยเป็นห่วง แวะมาหาคุณที่ออฟฟิศ เห็นเลขาคุณบอกว่าวันนี้คุณไม่เข้า”เสียงหวานบอกอย่างร้อนรน ทำให้คลื่นความโกรธในใจเบาบางลง“พอดีผมมาหัวหินกับคุณพ่อคุณแม่น่ะ”“อ้าว เหรอคะ ค่อยยังชั่วหน่อย รัญก็คิดว่าคุณลืมนัดของเราเสียอีก” ชายหนุ่มมุ่นคิ้วเข้าหากัน เพราะเขาแน่ใจว่ายังไม่ได้รับนัดอีกฝ่าย“พูดถึงหัวหิน รัญก็คิดถึงบ้านตากอากาศของคุณ อยากไปอีกจัง ไว้คราวหน้าซีพารัญไปด้วยได้ไหมคะ”ฉัตรินนิ่งไม่ตอบ เพราะจิตใจกำลังว้าวุ่น คิดถึงคนที่ไม่ควรคิด“แล้วนี่คุณจะกลับกรุงเทพวันไหนคะ”“น่าจะวันสองวันนี้ครับ แต่ผมต้องวางสายแล้วล่ะ ที่นี่ฝนตกหนักมาก ผมกำลัง

เวลาผ่านไปพักใหญ่ แต่ชายหนุ่มไม่อาจข่มตาหลับได้เสียที ได้แต่พลิกตัวไปมางุ่นง่าน จนสุดท้ายต้องผุดลุกขึ้นนั่งหน้ายุ่ง ง่วงจะตายแต่ดันนอนไม่หลับ ตาคมมองไปที่หน้าปัดมือถือที่บอกเวลาเลยเที่ยงคืนไปนานแล้ว ทำไมยังไม่มีเสียงเคาะประตูอีกวะหูหาเรื่องคอยเงี่ยฟังเสียงจากด้านล่างที่เงียบกริบอย่างสงสัย“ยัยนั่นโดนยุงหามไปหรือยังวะ”ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงทำให้ร่างสูงอดใจไม่ไหวต้องแอบลุกย่องกริบลงไปดูด้วยตาตัวเองกลางดึกห้องรับแขกกลางบ้าน ปิดไฟมืด เพราะฝนเทลงมาเมื่อตอนหัวค่ำเลยทำให้มีลมพัดเย็นสบายเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดรับลมที่โซฟากลางห้อง มีเงาตะคุ่มของใครบางคนนอนคุดคู้ตัวสั่นอยู่ ผ้าห่มที่เอาลงมาไม่ได้ช่วยเพราะเจ้าตัวถีบลงไปกองที่พื้นเสียแล้วชายหนุ่มย่องกริบเข้าไปใกล้ อาศัยแสงสลัวจากไฟกิ่งด้านนอกทำให้มองเห็นใบหน้าหวานที่กำลังหลับสนิท พลางกวาดสายตาลงไปมองที่หัวเข่าทั้งสองที่มีผ้าพันแผลไว้แต่กลับมีรอยเลือดซึมให้เห็นภาพเมื่อตอนบ่ายย้อนกลับมาฉายในสมองอีกหน หากบอกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอเจ็บตัว จะเชื่อไหม แต่ก็นั่นแหละ ไม่ได้ตั้งใจแต่เธอก็เจ็บทั้งตัวทั้งใจอยู่ดี เจ็บตอนนี้ก็ดีกว่าเจ็บไปมากกว่

“ตานอตด้วยนะ ถ้าว่างก็ไปด้วยกันสิ” คุณเกรียงไกรสำทับหน้าตาเฉย“ว่างสิครับคุณพ่อ นึกว่าจะไม่ชวนผมเสียแล้ว” ขนาดเพื่อนสนิทมาด้วยกันยังอุตส่าห์แปรพักตร์เอาเข้าไปๆ พ่อแม่เขาชักจะเอาใหญ่แล้ว แทนที่จะเลี้ยงฉลองอิสรภาพให้ลูกชายคนนี้ ดันลำเอียงรักและเอาใจแต่อดีตลูกสะใภ้คนโปรดอยู่ได้ ไม่รู้มีอะไรดีนักหนา คนถึงเข้าข้างกันนัก เจ้ามารยาจะตายฉัตรินได้แต่ค้อนตาคว่ำกับความอยุติธรรมในครอบครัวตัวเอง พลางมองตามทั้งคณะที่เดินลงจากสำนักงานเขตไปฉลองความโสดให้เมียเก่าของเขา“อ้าว แกไม่ไปด้วยกันเหรอวะไอ้ซี เมียจะฉลองความโสดทั้งที ไม่สิ ต้องเรียกเมียเก่าแล้วต่างหาก”“ไอ้เพื่อนเวร” ชายหนุ่มเจริญพร แต่ในใจกลับวูบโหวงลึกๆ เมื่อมองตามหลังคนที่เพิ่งหย่า มีอะไรบางอย่างกำลังก่อกวนใจเขาแปลกๆ“น่าเสียดายว่ะ น้องปูนทั้งสวยทั้งน่ารัก เหมาะจะเป็นแม่ของลูกชะมัด มึงว่าถ้ากูจะลองจีบน้องเขาจะติดไหมวะ”“จะไปรู้เหรอ” เสียงเข้มสะบัดใส่โดยไม่รู้ตัว“แล้วเรื่องยัยรัญกับลูกนี่ยังไงวะ ไหนว่าไม่ใ