ทางที่ดีควรต่างคนต่างอยู่ดีกว่า

“เป็นอะไรไปครับ เจ็บแผลอยู่เหรอ” เสียงอ่อนโยนถามเบาๆ ทันเห็นใครบางคนที่แอบยืนส่องมาจากด้านบนก่อนที่จะกระชากม่านปิด พร้อมกับที่หญิงสาวในอ้อมแขนก้มหน้างุด

“ไม่ค่ะ พี่นนท์วางปูนลงตรงนี้ก็ได้นะคะ ปูนเกรงใจ”

“พี่ต่างหากต้องเกรงใจ อุตส่าต์รับปากคุณลุงคุณป้าว่าจะดูแลน้องปูนให้ดี และพามาส่งก่อนค่ำ” วรนนท์เอ่ยพลางค่อยๆ วางตัวเธอลงบนโซฟาอย่างอ่อนโยน

คุณโฉมฉายที่เดินตามสองหนุ่มสาวมาติดๆ ได้ยินคำพูดคำจาที่แสดงถึงความเป็นสุภาพบุรุษของพระเอกหนุ่มก็อดรู้สึกดีด้วยไม่ได้

“ผมขอโทษด้วยนะครับคุณลุงคุณป้า ที่พาน้องมาส่งค่ำไปหน่อย แล้วก็ดูแลน้องไม่ดีจนทำให้น้องต้องเจ็บตัว”

ชายหนุ่มรีบยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่าทั้งสอง

“ใช่ที่ไหนคะ ปูนล้มของปูนเองต่างหาก เกี่ยวอะไรกับพี่นนท์”

ปรียากรรีบแก้ต่างให้ พลางแอบสะท้อนใจ คนหนึ่งที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องเจ็บตัวกลับไม่สนใจแม้จะยื่นมือมาช่วย แต่คนที่พาเธอไปหาหมอทำแผล และพาไปกินข้าวก่อนมาส่งถึงบ้าน ดูแลเธออย่างดีกลับขอยอมรับผิด หากสามีของเธอมีใจเอื้ออาทรต่อภรรยาคนนี้ได้เพียงครึ่งหนึ่งของวรนนท์ เธอคงจะดีใจมาก

“เกี่ยวสิครับ ถ้าพี่ไม่มัวแต่ทำงานยุ่งทั้งวัน และดูแลน้องปูนโดยไม่