Semua Bab หย่า...ให้รู้ว่ารัก (ซีรีส์ รัก| หย่า| ร้าง): Bab 11 - Bab 20

“ตายจริง! คุณพูดอะไรแบบนั้นคะ...” คุณโฉมฉายอุทาน พลางมองหน้าสามีอย่างตกใจ แม้ลึกๆ เธอเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกันแต่ไม่กล้าเอ่ยออกมา เพราะหยิกเล็บก็จะเจ็บเนื้อเปล่าๆ“หรือไม่จริง หากได้เมียไม่ดีก็แล้วไปเถอะ แต่นี่เขาก็ทำดีด้วยทุกอย่าง มีของมีค่าในมือแต่ลูกเรามันดันไม่เห็นคุณค่า จะทนอยู่ไปทำไม”“อยู่เพราะรักไงคะ ถ้าไม่รัก ลูกเราทำกับเขาขนาดนี้ เป็นใครก็คงไม่ทน แต่ความรักที่ทุ่มใจให้อยู่เพียงฝ่ายเดียวมันจะก็เหมือนโยนก้อนหินถมทะเล ถมเท่าไหร่ก็ไม่เต็มหรอก แล้วสักวันหนึ่งความอดทนของคนมันก็ต้องมีที่สิ้นสุด เป็นฉันคงขอหย่าไปนานแล้วล่ะ” คนเป็นทั้งแม่และแม่สามีได้แต่ถอนใจ“เอาเถอะ ในเมื่อเจ้าซีมันไม่ไยดีเมียมันก็ช่าง พวกเราในฐานะพ่อแม่ก็ช่วยดูแลหนูปูนให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้แล้วกันนะแม่นะ”“แล้วนี่เราจะโทรบอกพ่อแม่หนูปูนว่ายังไงคะ”“ตอนนี้เห็นว่าสองคนไปดูงานที่ต่างประเทศยังไม่กลับ งั้นก็ยังไม่ต้องบอกอะไรแล้วกัน รอให้พวกเขากลับมาก่อน แล้วพ่อค่อยไปขอโทษด้วยตัวเอง” สองสามีภรรยาได้แต่สบตากันอย่างหนักอกหนักใจโดยทั้งสองหารู้ไม่ว่าบทสนทนาของพวกตน ทำให้คนป่วยที่รู้สึกตัวมาพักหนึ่งแต่ยังลืมตาไม่ขึ้นเพราะฤท

“แล้วถ้าหนูไม่อยากโยนหินถมทะเลอีกต่อไปแล้วล่ะคะ คุณแม่จะว่ายังไง”ประโยคนั้นทำให้หญิงมากวัยกว่าใจหายวาบ“หนูได้ยินที่พ่อกับแม่คุยกันที่โรงพยาบาลคืนนั้นหรือลูก”ปรียากรพยักหน้ารับ“ค่ะ ได้ยินทุกอย่าง และปูนขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่มันทำให้ปูนได้คิด จริงๆ น่าจะคิดได้นานแล้วด้วยซ้ำ”“หนูปูน...”“คุณแม่จะว่ายังไงคะ ถ้าปูนจะหย่ากับพี่ซี”ประโยคนั้นทำเอาคนฟังสตั้นไปพักใหญ่ แม้จะเคยคิดว่าต้องมีวันนี้ แต่ก็อดใจหายไม่ได้คนเคยอาบน้ำร้อนมาก่อนมองหญิงสาวที่เธอเห็นมาแต่เล็กอย่างเห็นใจ ในเมื่อความรักมันบังคับใจกันไม่ได้ ชีวิตคู่ที่ทุ่มเทอยู่ฝ่ายเดียวสักวันมันก็ต้องพังทลายเมื่อความอดทนของฝ่ายหนึ่งสิ้นสุด“ถ้าหนูคิดดีแล้ว แม่ก็เคารพการตัดสินใจของหนู ชีวิตคู่ที่เราพยายามอยู่ฝ่ายเดียวมันเหนื่อย แม่เข้าใจหนูนะลูก”คำนั้นทำให้คนฟังสะเทือนไปทั้งใจ จนน้ำตาไหลอาบแก้ม ก่อนเข้าสวมกอดคนที่เธอรักไม่ต่างจากแม่แท้ๆ อย่างตื้นตันระคนใจหายคุณโฉมฉายลูบหลังลูบไหล่บางปลอบ

ปรียากรรู้สึกราวกับโดนน้ำกรดสาดใส่หน้าอย่างแรง จนแสบสะท้านไปทั้งตัว หูอื้อ หน้าชาไปหมดในขณะที่เธอป่วยแทบโงหัวไม่ขึ้นเพราะเขา ร้องขอน้ำใจจากสามีสุดที่รักให้มาเหลียวแลบ้างสักนิด เขากลับไม่เชื่อคิดว่าเธอหลอกและปฏิเสธกันอย่างเลือดเย็น แต่กับผู้หญิงอีกคน เพียงแค่หกล้ม เขาถึงกับพามาส่งโรงพยาบาลและนอนเฝ้าไข้ด้วยตัวเองคนตาไม่บอดดูก็รู้แล้วว่าใครคือคนสำคัญกว่าในหัวใจของฉัตรินใช่! เธอมันคนไม่สำคัญ ไม่เคยสำคัญสำหรับเขาเลยสักนิด รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่รัก แต่ก็ยังรักเขาอยู่ได้เมื่อเห็นสีหน้าปวดร้าวของเพื่อนรักเท่านั้น คุณหมอสาวก็นึกอยากตีปากตัวเองค่าที่พูดไม่คิด“ยัยปูน...ฉันขอโทษนะ” คุณหมอสาวเอื้อมมือมากุมมืออันสั่นเทาของเพื่อนอย่างเห็นใจ“ขอโทษทำไม แกไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ฮึก...” หญิงสาวเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ สุดท้ายก็กลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป จนคนเป็นเพื่อนอดตกใจไม่ได้ รีบเข้ามาสวมกอดปลอบใจ“แก อย่าร้องไห้สิ ฉันปลอบคนไม่เก่งนะ”ยิ่งปลอบ อีกฝ่ายก็ยิ่งร้องหนักกว่าเดิม สุดท้ายคนปลอบเลยเลิกปลอบ แล้วหันมา

มือหนากดปัดผ่านไล่ดูภาพที่ปรียากรลงไว้ ไม่ใช่อยากดูเจ้าของเฟซหรอก ก็แค่อยากดูภาพตอนพ่อกับแม่เขาที่ดูมีความสุขเพราะได้เที่ยวพักผ่อนต่างหากพ่อกับแม่มัวแต่พาลูกสะใภ้เที่ยวเพลินจนลืมลูกชายที่บ้านไปแล้วนานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เขาไม่ได้เที่ยวพักผ่อนกับครอบครัว นับดูแล้วก็คงตั้งแต่เขาแต่งงานกับปรียากรมา แล้วก็ทำตัวบ้างานมาเท่าเวลาที่แต่งงานกับเธอนั่นแหละจนกระทั่งมือเลื่อนลงไปเจอรูปภาพหนึ่งเข้า ทำให้คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันจนเกือบผูกโบได้ เมื่อเห็นใครบางคนสวมชุดว่ายน้ำแบบบิกินี่ แต่มีผ้าซีทรูสีขาวผืนบางพันรอบเอวคอดกิ่วยืนอยู่ริมทะเล ดูแปลกตาจากที่เคย แม้ไม่ได้ดูโป๊เปลือยหรือน่าเกลียด ถ้าดวงตาไม่อคติจนเกินไป ก็ต้องบอกว่านางแบบในรูปนั้นสวยมาก หุ่นดีน่ามองไปทั้งตัว เขาเองก็พิสูจน์มาด้วยตัวเองแล้วในคืนนั้นแต่เขากลับรู้สึกขวางหูขวางตาอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นใบหน้าหวานกำลังส่งยิ้มผ่านหน้าจอมาราวกับยิ้มเยาะคนถูกทิ้งไว้ที่บ้านคนเดียวเพิ่งหายไข้ ออกจากโรงพยาบาลมาแท้ๆ แต่ดันแต่งตัวไม่เจียมบอดี้ อยากแต่งโชว์ใครไม่ทราบ บ่นในใจพลางเลื่อนลงมาดูคอมเมนต์ด้านล่างภาพ ทำให้ยิ่งห

พอเสร็จจากมื้อเช้าได้เพียงไม่นาน ก็มีเสียงรถจอดที่หน้าบ้าน ก่อนที่แม่บ้านจะวิ่งขึ้นมารายงาน“มีแขกมาขอพบคุณปูนค่ะ บอกว่านัดไว้”คนนอนเอกเขนกหลับตาที่โซฟากลางบ้านถึงกับหูผึ่งทันใด“คงเป็นเพื่อนหนูปูนคนที่ว่าน่ะสิ”“งั้นเดี๋ยวปูนออกไปดูเองค่ะ” ปรียากรที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จเดินลงมาจากห้องเอ่ยขึ้น โดยไม่สนสายตาที่จ้องเขม็งมาของสามีที่ดีตามกฎหมาย เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายก็ไม่พ้นจะหาเรื่อง“ชุดอะไรของเธอน่ะ” นั่นไง เดาผิดเสียที่ไหน“ก็ชุดปกตินี่คะ” เธอตอบเสียงเรียบตามความจริง ก่อนจะรีบออกไปต้อนรับและพาแขกของตนเข้ามาเพื่อทักทายพ่อแม่สามี โดยไม่แคร์สายตาไม่ปกติที่จ้องตามอย่างจับผิดปกติตรงไหน จะออกไปกับผู้ชายอื่นต้องแต่งตัวสวยขนาดนั้นด้วยหรือไง ยิ่งมองก็ยิ่งขัดตา แล้วไอ้เสื้อปาดไหล่แขนตุ๊กตาโชว์ลาดไหล่ขาวๆ เกือบเห็นเนินอกอิ่มรำไรนั่นคืออะไร ไหนจะกางเกงยีนส์ขาสั้นที่อวดเรียวขาขาวสวยนั่นอีกล่ะ ถึงไม่ได้สั้นมากจนเสมอหูเห็นไปถึงไหนต่อไหน แต่ก็น่าเกลียดอยู่ดีสำหรับคนที่แต่งงานมีสามีแล้ว&l