All Chapters of หย่า...ให้รู้ว่ารัก (ซีรีส์ รัก| หย่า| ร้าง): Chapter 31 - Chapter 40

“ซีคะ คุณปูนเขาจะโกรธรัญหรือเปล่าคะ ทำไมถึงไม่นั่งด้วยกัน” รัญชิสาแสร้งถามหน้าซื่อ“อย่าไปสนใจเขาเลย กินข้าวเถอะ” ปากบอกไม่สนใจแต่ตากลับเผลอมองไปทางโต๊ะของภรรยาเก่าเป็นระยะฉัตรินรู้สึกว่าวันนี้อาหารโปรดไม่ค่อยถูกปากสักเท่าไหร่ ยิ่งเห็นใครบางคนที่พูดคุย ยิ้ม หัวเราะกับเพื่อนราวกับไม่รู้สึกอะไร ไม่แม้แต่จะมองมาทางเขาด้วยซ้ำ มันก็ยิ่งทำให้หัวใจคันยิบๆ อย่างบอกไม่ถูก“ซีคะ ลองชิมจานนี้ดูสิคะ รสชาติดีออก” รัญชิสาตักห่อหมกจานอร่อยใส่จานให้อย่างเอาใจ แต่อีกฝ่ายกลับนิ่ง ตาลอยไปทางโต๊ะอื่น ก็ชักจะหงุดหงิดขึ้นมานิดๆ มองขนาดนั้น ทำไมไม่ไปนั่งด้วยกันเสียเลย“ซีคะ...”“หะ หืม คุณว่าอะไรนะรัญ” ดูเถอะ ดูเอา มากับเธอแท้ๆ แต่ดันเอาแต่มองโต๊ะอื่นมันน่าน้อยใจไหม จะโทษใครถ้าไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น“หรือเราควรไปนั่งกับเขาดีไหมคะ”นั่นแหละฉัตรินจึงยอมหันกลับมาใส่ใจอาหารตรงหน้า และยอมตักอาหารที่เธอวางใส่จานให้เข้าปากเสียที“เป็นไงคะ อร่อยไหม”“คุณก็กินด้วยสิ

ที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุง สองสาวเพื่อนซี้พากันไปเปย์ตัวเองด้วยการเสริมสวยเปลี่ยนลุคใหม่อย่างเพลิดเพลินปรียากรมองตัวเองในกระจกอย่างพอใจ วันนี้จนิตาเคี่ยวเข็ญให้เธอเปลี่ยนลุคการแต่งหน้า และเปลี่ยนทรงผมใหม่จนดูแปลกตาไปจากที่เคย ก่อนหน้านี้ยังพาไปทำสปาและซื้อคอร์สเสริมความงามชุดใหญ่เป็นของขวัญฉลองความโสดให้อีกแม้จะปฏิเสธอย่างไรก็ไม่ฟัง แถมยังบอกว่าจะพาไปสมัครฟิตเนสให้อีก แต่เธอต้องรีบเบรกไว้ เพราะที่คอนโดมีห้องฟิตเนสและสระว่ายน้ำอยู่แล้ว จะได้ไม่เป็นการสิ้นเปลืองเพิ่ม นั่นแหละอีกฝ่ายจึงยอมรับได้“ว้าว...นี่เพื่อนฉันเหรอเนี่ย แก...โคตรสวย โคตรดูแพงเลย รู้ตัวไหม ตัดผมทรงนี้หน้าดูเด็กไปเป็นกอง” จนิตาถึงกับชมไม่ขาดปาก ไม่ใช่แค่เธอหรอกก่อนหน้านี้ก็มีทั้งช่างเสริมสวยและคนในร้านที่มองมาที่เพื่อนสาวของเธออย่างชื่นชมเดิมปรียากรก็สวยสดใสเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนเรียนก็เป็นดาวคณะ แต่มาช่วงที่แต่งงานและสมัครใจทำหน้าที่แม่บ้านเต็มตัวให้กับสามีเก่าอย่างฉัตรินนั่นเองที่หญิงสาวละเลยมัวแต่ดูแลคนอื่นจนไม่ค่อยดูแลตัวเองสักเท่าไหร่ ยิ่งตอนหย่ากัน เพื่อนเธอก็ยิ่งซู

กว่าจะรู้ว่าของในมือมีค่าก็เมื่อทำมันหายไปเสียแล้ว เป็นอีกครั้งที่เขาต้องกลับมานั่งคิดทบทวนอย่างไม่อยากจะยอมรับนี่คือชีวิตที่เขาต้องการจริงๆ หรือเขาตัดสินใจผิดไปหรือเปล่านะที่หย่ากับเธอ...“ไม่! ไม่ผิดหรอก”ถึงมันจะทุลักทุเลไปบ้างแต่ก็มีอิสระเสรี ไม่มีใครมาผูกมัดแบบไม่เต็มใจเพราะไม่รัก แล้วก็ไม่มีใครมาก่อกวนให้ต้องรำคาญตารำคาญใจเขาคิดถูก คิดถูกที่สุดแล้ว! (เหรอ...)สายวันหยุดสุดสัปดาห์ ขณะที่คุณโฉมฉายและสามีกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่เป็นปรกติ ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญเดินหน้ายุ่งเหยิงเข้ามา“ไงตาซี ทำไมวันนี้โผล่หน้ามาบ้านใหญ่ได้ล่ะ ไม่ออกไปไหนหรือ”“ผมอยากมากินข้าวกับคุณพ่อคุณแม่บ้างไม่ได้เหรอครับ”“ต๊าย! ฝนท่าจะตกแล้ว ลูกชายฉันอยากมากินข้าวด้วย” คนเป็นแม่ค่อนแคะอย่างหมั่นไส้“โอ้โห น่ากินจัง” ชายหนุ่มกวาดตามองอาหารตรงหน้า บางจานคุ้นตาว่าเขาเคยกินที่บ้านตัวเอง แต่ไม่ได้กินนานแล้ว“นั่งสิ น่ากินก็กินซะให้อิ่ม” คุณเกรียงไกรบอกลูกชาย&l

ก็แค่ของเก่าที่โดนเขาโละทิ้งแล้วจะอะไรนักหนาสวยแต่รูปจูบไม่หอมน่ะสิไม่ว่าจังหวะหนึ่งเหมือนเธอจะได้ยินความในใจ จึงเงยหน้าขึ้น สายตาจึงสบประสานกันกลางอากาศอย่างจัง ทำเอาฉัตรินหัวใจกระตุกอย่างแรง หากทว่าเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ดวงตาคู่งามก็แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างและเมินมองไปทางอื่นราวกับเขาเป็นเพียงอากาศไร้ตัวตนในสายตาคนถูกเมินถึงกับอึ้ง แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเธออยู่ใกล้เกินเอื้อม แต่ถึงใกล้เขาก็หมดสิทธิ์เอื้อมไปแล้วตั้งแต่ที่จรดปากกาลงในใบหย่าวันนั้นน่าโมโหชะมัดงานพิธีช่วงเช้าผ่านไปอย่างราบรื่น จนมาถึงช่วงเย็นที่ทั้งสองฝ่ายต้องเปลี่ยนชุดลงมาถ่ายรูปร่วมกับบ่าวสาวหน้างานฉัตรินในชุดทักสิโด้หล่อเหลาเอาการดึงดูดสายตาสาวๆ ทั้งงานได้ไม่น้อย แต่น่าเสียดายที่ในสายตาของเขายามนี้ไม่ได้มองใครทั้งนั้น เพราะเอาแต่มองหาใครบางคน จนกระทั่งคณะเพื่อนเจ้าสาวเดินลงมาถึงงานแม้ว่าชุดที่สวมจะเป็นสีเดียวกัน และแบบก็คล้ายๆ กัน หากทว่ากลับมีคนหนึ่งที่สวยโดดเด่นสะดุดตามากกว่าใครในกลุ่มฉัตรินถึงกับตะลึงงันไปชั่วขณะ หัวใจเต้นแรง สติแทบไม่อยู่กับเนื

“คุณกลับไปก่อนก็ได้นะคะ...”“ตอบคำถามมา หลังจากคืนนั้นเธอกินยาคุมฉุกเฉินที่ฉันให้กินหรือเปล่า”คำถามนั้นทำเอาหญิงสาวผงะ ต้องรวบรวมสติคิดทบทวนอยู่พักหนึ่งจึงนึกขึ้นได้ว่าเขาหมายถึงคืนไหน ใบหน้าซีดจึงค่อยๆ เปลี่ยนสีมีเลือดฝาดขึ้นมานิดหนึ่ง“คุณถามเรื่องนั้นทำไม”“ตอบมา ช่วยคิดให้ดีก่อนตอบด้วย”เป็นบ้าอะไรของเขาอีกล่ะ หรือโดนผีสิง มาสงสัยอะไรตอนนี้ ในเมื่อเรื่องนั้นก็ผ่านมาตั้งเกือบสองเดือน...หากแล้วหญิงสาวก็ฉุกใจคิดขึ้นมาได้ หรือว่า...“เมื่อกี้หมอบอกว่าฉันเป็นอะไรคะ”ปรียากรข่มเสียงไม่ให้สั่น ภาวนาให้สิ่งที่คิดนั้นผิด แต่แล้วสวรรค์ก็ไม่เข้าข้างเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของอีกฝ่าย“หมอบอกว่าเธอท้องได้เกือบสองเดือนแล้ว”คำตอบของเขาราวกับโดนฟ้าผ่าลงมากลางหัว หญิงสาวตัวแข็งทื่อ รู้สึกได้ถึงไออุ่นบางๆ ถูกจุดขึ้นในหัวใจ ก่อนจะลามลงไปที่หน้าท้องซึ่งมีสิ่งมีชีวิตน้อยๆ นอนอยู่โดยที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนลูก...เธอกำลังจะมีลูกงั้นเหรอ ลูกที่เธอเคยคิดว่าจะใช้เอาม