บททั้งหมดของ เจ้าป่า Bad boy : บทที่ 31 - บทที่ 40

เขาบอกว่าลูกเขาฉันพอเข้าใจได้นะ แต่ไอ้คำว่าเมีย จะพูดทำไมถ้าไม่ได้รู้สึกแบบนั้น..."พี่ป่า ถ้าอยู่แล้วไม่ทำให้อะไรดีขึ้นก็กลับไปเถอะค่ะ แอมขอร้อง" "มึงควรไล่มัน ไม่ใช่กู" พี่ป่าเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงฉัน นั่งตรงข้ามกับเคเลย"งั้นผมกลับไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะครับ เดี๋ยวผมมาใหม่^_^" เคพูดขึ้น "นอนอยู่คอนโดแหละไม่ต้องมาหรอก พรุ่งนี้ก็จะกลับแล้วไม่ใช่รึไง" "เจ้ ก็ผมบอกเจ้ไปแล้วไงว่าผมจะเฝ้าจนกว่าเจ้จะออกจากโรงพยาบาล" "ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวถ้าพี่ออกจากโรงพยาบาลแล้วพี่จะไปหาเราเอง ^_^""สัญญาแล้วนะครับ^_^" "อื้อๆ สัญญา" ที่ฉันอยากให้เคกลับ เพราะดูท่าแล้วพี่ป่าคงจะเอาเรื่องเคอีกแน่ แค่นี้แผลเขาก็เต็มหน้าเเล้วฉันไม่อยากให้เคต้องมาเจ็บตัวเพราะฉัน เขายังเด็ก"จะไปก็ไป ไม่ต้องพูดมาก ทำยั่งกับจะตายจากกัน กูรำคาญ !!" พี่ป่าพูดเสียงเเข็ง "งั้นผมกลับแล้วนะครับ พรุ่งนี้เดี๋ยวผมโทรหา^_^" "อื้อๆ" ฉันพยักหน้าตอบเค หลังจากเคเดินออกไปจากห้อง พี่ป่าก็หันขวับมาจ้องหน้าฉันตาเขม่งทันที "กูไม่ยอมให้มึงเอาลูกกูไปหามัน !!" พี่ป่าประกาศเสียงกร้าว "ลูกแอมเหมือนกัน" "ลูกกูเหมือนกัน !!" "แล้วถ้าสมมุ

บรรยากาศในห้องเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไร รินพยักหน้าในฉัน ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ "แอมรู้ค่ะ แอมมาโรงพยาบาลตั้งแต่รู้ว่าพี่ป่ารถชน" "มึงจะมาทำไมกลับไปซะ มึงทะ...." พี่ป่าสตั้นไปไม่พูดอะไรต่อ เหมือนเมื่อกี้เขาจะหลุดพูดว่าฉันท้องออกไป "เดี๋ยวฉันจะดูแลพี่ป่าเอง รินกับขุนเขาไปพักเถอะ" "มึงนั่นแหละกลับ มึงจะมาอยู่เฝ้ากูทำไมแอม" พี่ป่าพูดขึ้น"แอมเป็นห่วง" "มึงควรห่วงตัวเอง" "มึงสองคนมีอะไรกันอีก ?" ขุนเขาเลิกคิ้วถามฉัน "ไม่มีอะไร ฉันก็แค่อยากดูแลคนที่ฉันรัก ฉันผิดรึไง""ผิด เพราะมันมีเมียแล้ว" "ขุนเขา กลับก่อนเถอะให้แอมดูแลพี่ป่าแหละดีแล้ว แอมมันก็ทำได้แค่ดูแลแหละไม่ต้องห่วงเรื่องอื่นหรอก" "อื้ม" ขุนเขาขุ่นคิดสักพักก่อนจะพยักหน้าตอบ "ไอ้ขุน กูฝากดูเส้นด้ายหน่อย ถ้ากูต้องอยู่โรงพยาบาลหลายวัน" "อื้ม เดี๋ยวกูไปดูให้ มึงจะทำอะไรก็คิดถึงเส้นด้ายให้เยอะๆก็แล้วกัน มึงคงไม่อยากให้เส้นด้ายเจ็บเพราะมึงอีกหรอกนะไอ้ป่า" "อื้ม กูรู้" "แอม กูกลับก่อนนะ" รินบอกฉัน ฉันพยักหน้าตอบริน จากนั้นรินกับขุนเขาก็เดินออกจากห้องไป พออยู่แค่สองคนกับพี่ป่าบรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท ฉันเอื้อมมือไปจับมือพี่

1 อาทิตย์ผ่านไป...ขาของพี่ป่าที่ก่อนหน้านี้ถูกดึงห้อยไว้ไม่ให้ขยับ ตอนนี้หมออนุญาติให้เอาลงได้เเล้ว แต่ก็ยังใส่เฝือกอยู่ เวลาจะไปเข้าห้องน้ำฉันจะช่วยประคองพี่ป่าไป ส่วนตาก็อีกสองอาทิตย์ถึงจะได้ผ่าตัด เรื่องที่พี่ป่าประสบอุบัติเหตุรถชน ทางพ่อกับแม่ของพี่ป่าไม่รู้ พี่ป่าสั่งห้ามไม่ให้ใครบอกเรื่องนี้ เขาคงกลัวว่าพ่อกับแม่จะเป็นห่วง "แอม มึงทำอะไรวะนานชิบหาย !!" พี่ป่าตะโกนเรียกฉันจากด้านนอก คือตอนนี้ฉันกำลังเข้าห้องน้ำอยู่ แล้วก็พึ่งเข้ามายังไม่ถึงสามนาทีเลยด้วยซ้ำ มันนานตรงไหน "แปปนึงสิคะ" ฉันตะโกนกลับไป "แอม กูจะอ้วกเร็วๆ" พี่ป่าตะโกนเร่งฉันอีกครั้ง ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ นี่ขาดฉันไม่ได้สักวินาทีเลยหรอ ไอ้ฉันก็อยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง เขาไม่ได้รักฉันเขาไม่คิดอะไรมากหรอก แต่ฉันนี่สิ อยู่กับเขาแทบจะ24ชั่วโมง ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วกับหัวใจตัวเองเนี่ย แกร่ก! ฉันเปิดประตูห้องน้ำออก ภาพที่เห็นคือพี่ป่ายกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้เหมือนกำลังจะอ้วก ฉันรีบเดินไปหยิบถุงแล้วรีบตรงไปหาพี่ป่า "จะอ้วกหรอคะ" ฉันลูบหลังให้พี่ป่า แล้วก็ให้เขาจับถุงไว้ พี่ป่าสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา

เวลาล่วงเลยไปจนถึงวันที่พี่ป่าได้ผ่าตัดดวงตา ที่ผ่านมาเขาก็เป็นพี่ป่านั้นแหละ พี่ป่าคนที่ขี้โมโหอารมณ์ร้ายไม่เคยฟังใคร เอาแต่ใจตัวเอง ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอพี่ป่าอยู่ที่ห้องผ่าตัด ริน กับ ขุนเขา ก็อยู่ด้วย พี่ป่าเข้าไปในห้องผ่าตัดประมาณสองชั่วโมงได้แล้วตอนนี้ "แอม ฉันขอคุยอะไรกับเธอหน่อย" ขุนเขาพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นเดินนำฉันไป ฉันหันไปมองหน้าริน รินก็มองฉันเหมือนกัน "ไปเถอะมึง ขุนเขาคงไม่พูดอะไรแรงๆกับมึงหรอก ยังไงก็ถือว่าเป็นเพื่อนกัน" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าตอบริน ฉันก็ภาวนาขอให้มันเป็นแบบนั้น ฉันลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังขุนเขาไป จากนั้นก็เดินไปหยุดข้างๆกับเขา "เธอ...""ถ้านายจะถามเรื่องเดิม ฉันขอไม่พูดอะไร" ".....""ฉันแค่อยากดูแลเขา มันก็แค่นั้น ฉันรู้ดีว่าเขามีเธออยู่แล้ว ฉันไม่คิดจะแย่งเขามา" "อื้ม ดีแล้ว" "แค่นี้ใช่มั้ย งั้นฉันขอตัว..." "เธอท้อง...กับไอ้ป่าใช่มั้ย" ฉันหันหลังเดินได้ไม่กี่ก้าวขาฉันก็ต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดของขุนเขาฉันตาโตขึ้นมาทันที ฉันหันกลับไปมองขุนเขา เขาก็หันหน้ามามองฉันเหมือนกัน "นะ นายรู้ได้ยังไง" "เรื่องแค่นี้เอง ไอ้ป่ามันโง่ มันคิดว่า

ฉันกำลังจะก้าวขาเดินเข้าไปหาพี่ป่า แต่ประตูห้องมันถูกเปิดเข้ามาซะก่อน"นายครับ...!!" ทันรีบวิ่งไปพยุงพี่ป่าให้ลุกขึ้น "มึงจะมาช่วยดูทำไม ไปจับตัวเเอมไว้ดิวะ จะหนีอยู่แล้วมึงไม่แหกตาดูรึไง" พี่ป่าตวาดใส่หน้าทัน "หยุด" ฉันบอกทันที่กำลังเดินตรงมาทางฉัน ทันหยุดชะงักทันที "กูไม่ให้มึงเอาลูกกูไปไหนทั้งนั้นแอม กูก็มีสิทธิ์ดูแลลูกไม่ต่างจากมึง เพราะกูเป็นคนทำให้เขาเกิดมา" "ถ้าพี่ป่าห่วงเรื่องลูก เชื่อใจแอมได้ค่ะว่าแอมจะไม่เอาลูกหนีพี่ไปไหน เอาไว้พี่หายดีเมื่อไหร่แอมจะมาคุยกับพี่""....""ตอนนี้แอมขอนะคะ แอมขออยู่คนเดียว" "มึงจะอยู่คนเดียวได้ไงมึงท้อง ถ้ามึงไม่อยากอยู่กับกูที่โรงพยาบาล มึงก็กลับไปรอกูที่บ้าน" ฉันมองหน้าพี่ป่าก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ "แอมจะไม่กลับไปที่นั่น" "แอมแปร์ !!" พี่ป่าเรียกชื่อฉันเสียงแข็ง ฉันกลั้นใจหันหลังแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่สนใจเลยว่าพี่ป่าจะพูดอะไรต่อ "คุณแอมครับ..." ทันวิ่งมาดักหน้าฉัน ที่กำลังจะเดินออกจากโรงพยาบาล"อย่าห้ามฉันทัน นายไม่มาเป็นฉันนายไม่มีวันเข้าใจ" ทันถอนหายใจออกมายาวๆ "ดูแลตัวเองด้วยนะครับ" "อื้ม" ฉันยิ้มจางๆให้ทัน ก่อนจะเดินไปเรียกแ