All Chapters of เจ้าป่า Bad boy : Chapter 21 - Chapter 30

หลายวันผ่านไป....พี่ป่าไม่ได้มาที่บ้านหลังนี้3วันแล้ว ฉันรู้สึกโล่งอกแบบบอกไม่ถูก แต่ก็ระแวงไม่น้อย บางทีได้ยินเสียงอะไรนิดหน่อยฉันก็ตกใจสะดุ้ง บางทีกลางคืนก็สะดุ้งตื่นผวา คิดดูสิว่าฉันกลัวพี่ป่าขนาดไหน ยังดีที่เขาเงียบไป แต่โชคร้ายตรงที่ฉันไม่สามารถออกไปจากบ้านของเขาได้เลย เพราะลูกน้องของพี่ป่าเฝ้าอยู่ทุกบริเวณของบ้าน ฉันทำได้แค่เดินขึ้นชั้นบนกับชั้นล่าง จะออกไปด้านหน้าบ้านยังไม่ได้เลยเพราะว่าลูกน้องของพี่ป่ากันไว้ โทรศัพท์ของฉันก็ถูกพี่ป่ายึดไป นี่ยังดีที่เขาให้ฉันกินข้าว ไม่งั้นฉันคงต้องตายอยู่ที่นี่แหละ ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินลงไปชั้นล่าง จู่ๆก็มีหมอพยาบาลเข้ามาในบ้าน พร้อมกับเข็นเตียงผู้ป่วยมาภายในบ้าน บนเตียงมีผู้หญิงหน้าตาน่ารักนอนไม่ได้สติอยู่ เธอคือเส้นด้าย เธอยังไม่ฟื้น แล้วพี่ป่่าพาเธอมาที่นี่ทำไมกัน''ขึ้นไปบนห้องซะ" พี่ป่าสั่งฉันเสียงแข็ง พร้อมกับจ้องหน้าฉันตาเขม่ง ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะหันหลังเดินกลับขึ้นไปบนห้อง ภายในห้อง...ฉันนั่งลงตรงปลายเตียงแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ หรือว่าเส้นด้ายเธอจะเป็นเจ้าหญิงนิทราจริงๆ...ทำไมเธอน่าสงสารขนาดนี้ ยิ่งรู้แบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกผ

"ร่านๆแบบมึงไม่เหมาะจะเอากับคนอื่นหรอกแอม หึ...!!" พี่ป่าปิดประตูรถฝั่งฉันนั่งเสียงดังลั่น จากนั้นเขาก็เดินอ้อมไปทางคนขับ พี่ป่าขับรถออกไปจากหน้าคลับเร็วมาก "ขับช้าๆหน่อยมันจะตายรึไง คิดว่าตัวเองอยู่สนามแข่งรถรึไง" ฉันหันไปบอกพี่ป่า คนยิ่งเมาอยู่เดี๋ยวก็อ้วกใส่รถซะหรอก พี่ป่าไม่สนใจคำที่ฉันพูด เขาเหยียบคันเร่งรถเร็วยิ่งกว่าเดิม เออดี! ให้มันได้แบบนี้ ยิ่งเป็นแบบนี้ฉันยิ่งงงกับตัวเองว่าฉันไปรักผู้ชายแบบพี่ป่าได้ยังไง ณ บ้านของพี่ป่า พอจอดรถปุ๊บพี่ป่าก็ลากตัวฉันลงมาจากรถ "เดินเองได้ ไม่ต้องมาจับ!!" ฉันสะบัดมือออกจากมือของพี่ป่า รู้อยู่เเล้วแหละว่าฉันจะต้องโดนกับอะไรคืนนี้ เตรียมตัวเจ็บรอแล้ว "ทำไม อยากเอากับไอ้นั่นมากว่างั้น ?" พี่ป่าเลิกคิ้วถามฉัน "ก็ใช่สิ อยากเอามากกกก ก.ไก่ล้านตัว!!""ร่าน" "ก็ใช่ไง พี่รู้จักแอมมาก็น่าจะรู้ดีว่าแอมร่านขนาดไหน" "หึ...!!" พรึ่บ! พี่ป่าดันฉันไปติดกับประตูรถ "จะทำอะไร" ฉันพยายามดิ้นออกจากพี่ป่า"ร่านๆแบบมึง จะเอาตรงไหนก็ได้มั่ง" "พี่ป่า นี่มันโรงรถนะ ไอ้โรคจิต!!" ฉันด่าพี่ป่าเสียงดัง เขาจะมาทำตรงนี้ได้ยังไง นี่มันโรงรถนะ แล้วลูกน้องเขา

"ตอบมาสิ ถ้ายังไม่พอใจก็ทำต่อไปนะแอมยังไหว""หึ !!ไหวก็ดี เพราะกูยังไม่สะใจ"พี่ป่าแสยะยิ้มให้ฉัน ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาไม่เคยเห็นใจฉันเลยจริงๆ เอาเถอะตอนนี้ฉันยังไหว เขาอยากจะทำร้ายทำให้ฉันเสียความรู้สึกไปเท่าไหร่ก็ตามใจเขา แต่ถ้าวันนึงฉันทนไม่ได้แล้ว ฉันหมดความรักที่มีให้เขาแล้ว ฉันจะไปแบบไม่ลา 1ชั่วโมงผ่านไป...ฉันนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มพร้อมกับมีอาการหนาวสั่นสะท้านไปทั้งตัว เริ่มปวดหัวหนึบๆราวกับว่าหัวมันกำลังจะระเบิด พรึ่บ! ผ้าห้มที่ปกคลุมร่างกายของที่ถูกดึงออกไป "อ่ะ กินยาสะ" พี่ป่ายื่นยามาให้ฉัน"พะ พี่ป่า แอมหนาว" ฉันค่อยๆดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้แบบเดิม "เอายาไป ดูรีบไปเฝ้าเมียกู" ฉันค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือที่สั่นเทารับยามาจากพี่ป่า พี่ป่ายืนมองดูจนฉันกินยาเสร็จ ก่อนจะหันหลังให้ฉัน เขากำลังจะเดินออกไปจากห้อง แต่ฉันขว้ามือพี่ป่าไว้ก่อน "อะไร ?" พี่ป่าเลิกคิ้วถามฉัน "อยู่กับแอมก่อนได้มั้ย ถ้าแอมหลับแล้วพี่ค่อยออกไปจากห้อง" ฉันมองหน้าพี่ป่า ฉันอยากนอนกอดเขา ไม่รู้สิ พอป่วยแล้วฉันอยากจะอ้อนพี่ป่า พี่ป่าเหมือนกำลังข

"มึงทำอะไรแอม กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเข้ามาในห้องเมียกู" เฮือก!! พี่ป่าพี่ป่าพุ่งเข้ามากระชากแขนฉันแล้วก็ลากฉันออกจากห้อง เขาลากฉันเข้าไปอีกห้องพร้อมกับเหวี่ยงฉันลงเตียงอย่างแรง จนฉันรู้สึกจุกท้องน้อย เขาลืมรึไงว่าฉันกำลังท้องอยู่ ทำไมถึงได้รุนแรงขนาดนี้"พี่ป่า !!" ฉันตวาดใส่พี่ป่าเสียงดัง "มึงอย่าเสือกเข้าไปในห้องเมียกูอีกแอม" "แล้วเธอเป็นเมียพี่คนเดียวรึไง แอมล่ะ แอมไม่ใช่เมียพี่รึไง ห๊ะ!!" "ไม่ใช่" พี่ป่าตอบหน้าตาย เออ! ฉันก็ไม่หน้าถามให้มันรู้สึกเจ็บใจตัวเอง "งั้นก็ไม่ต้องมาเอาแอม เราตกลงกันแล้วว่าจะเป็นแค่พ่อและแม่ให้กับลูก ความสัมพันธ์บ้าๆนี่มันควรจบสักที" "หึ!! เรื่องลูกมันก็อีกเรื่อง แต่เรื่องที่มึงทำให้เมียกูเป็นแบบนี้มันก็อีกเรื่องนะแอมแปร์" พี่ป่าพูดน้ำเสียงเย็นชาชวนขนลุก "ไหนบอกว่าจะไม่ทำร้าย ไหนบอกว่าจะให้อิสระกับแอมไง !!" พี่ป่าชะงัก สีหน้าเหมือนกำลังขุ่นคิดอะไรสักอย่างอยู่ "อื้ม..." พูดจบพี่ป่าก็เดินออกไปจากห้อง อะไรกัน ตอบแค่นี้ แล้วมันคืออะไร ผู้ชายอะไรการกระทำกับคำพูดสวนกันลิบลับ เช้าวันใหม่....วันนี้ฉันต้องย้ายมาอยู่บ้านหลังข้างๆกับบ้านของพี่ป่า เหตุผ

"หุบปากกูรำคาญ!! " ฉันเม้มปากเขาหากันแน่น แทบจะกลั้นหายใจ สีหน้าและแววตาของพี่ป่าที่มองฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกหน่วงใจมากจริงๆทั้งที่ฉันก็เฝ้าบอกตัวเองตลอดว่าให้ตัดใจ แต่เอาจริงๆอยู่ด้วยกัน มีอะไรกันแทบทุกวัน ฉันจะตัดใจได้รึเปล่า เอาเถอะยังไงฉันก็ต้องอยู่ให้ได้ ในฐานะพี่น้องที่พลาดมีลูกด้วยกัน อย่างน้อยเขาก็มีความรับผิดชอบ ปัง! ฉันสะดุ้งตัวเล็กน้อย เสียงดังสนั่นเมื่อกี้มันทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ มันเป็นเสียงพี่ป่าปิดประตู ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก้มหน้าแล้วก็เอามือลูบท้องของตัวเอง ฉันต้องอยู่ให้ได้ ฉันจะพยายามไม่ไปวุ่นวายกับเขา จะได้ไม่ต้องมาเสียความรู้สึก ฉันลองหาดูในอินเทอร์เน็ตว่าอาการของพี่ป่าเนี่ยมันคล้ายกับโรคอะไรรึเปล่า เพราะฉันอดเป็นห่วงเขาไม่ได้จริงๆ แต่พอเลื่อนๆดูในอินเทอร์เน็ตแล้ว มันทำให้ฉันแปลกใจจริงๆ เพราะมันใกล้เคียงกับอาการแพ้ท้อง เขาเรียกว่าแพ้ท้องแทนเมีย "เป็นไปได้ยังไง" ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม อาการแพ้ท้องแทนเมีย โบราณเขาว่า ผู้ชายคนนัันต้องรักภรรยามากๆไม่ใช่หรอ แต่สำหรับพี่ป่ามัน....ไม่ใช่ ช่วงเย็นๆ...พี่ป่าเดินเข้ามาในบ้าน ในมือถือถุงอะไรสักอย่างเต็มไม้เ