บททั้งหมดของ เจ้าป่า Bad boy : บทที่ 1 - บทที่ 10

หวัดดี ฉันชื่อแอมแปร์ ที่ฉันบอกว่าฉันเคยขายตัวมาก่อน ฉันพูดจริงๆ ตอนฉันอายุ15ปี บ้านฉันล้มละลาย พ่อแม่ฉันฆ่าตัวตาย ญาติพี่น้องไม่มีใครเอื้อมมือมาช่วยสักคน แต่เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้วแหละ ฉันไม่อยากคิดอะไรมากให้มันปวดหัวหรอก นิสัยฉันเป็นที่ไม่ค่อยชอบคิดเล็กคิดน้อย เพราะมันจะมำให้ชีวิตไม่มีความสุข ฉันมีเพื่อนสนิทคนนึงและคนเดียว ชื่อ ริน เราสองคนสนิทกันมากไปไหนไปกัน เพราะเราขายตัวเหมือนกัน แต่ปัจจุบันนางมีลูกมีสามีแล้ว พูดแล้วก็เศร้า เหลือแค่ฉันแล้วสินะ ที่ยังหาผัวไม่ได้ ไม่สิ! ฉันก็กำลังจะมีผัวเหมือนกัน พี่ป่าไง ^_^ ณ คลับชื่อดังใจกลางเมือง...ฉันมักจะมานั่งดื่มคนเดียวประจำ เพราะคู่ซี้ของฉันมันมีครอบครัวไปแล้ว "หนู..." เสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังของฉัน ฉันรับรู้ได้ทันทีว่านี่คือเสียงของป๋า เขาคือเจ้าของโรงเรียนที่ฉันเคยเรียนตอน ม.ปลาย เขาเคยรับเลี้ยงฉันจนกระทั่งฉัน จบ ม.6 ฉันมารู้ทีหลังว่าป๋ามีภรรยาแล้วฉันก็เลยเลิกติดต่อ เพราะตอนนั้นฉันก็รู้สึกดีกับป๋าเหมือนกัน ฉันเลยรีบดับไฟตั้งแต่ต้นลม หมับ! ป๋าเอามือมาจับมือฉัน "ป๋า ปล่อยหนู อย่ามาทำแบบนี้" "ป๋าขอโทษ ป๋าจะเลิกกับเธอ เรากลับมา

ภายในห้องนอนของฉัน....พี่ป่าอุ้มฉันมาวางบนเตียง ฉันเอามือขึ้นคอพี่ป่าไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ยังไงวันนี้ฉันก็ต้องเผด็จศึกให้ได้ "เอามือมึงออกจากคอกู" พี่ป่าพูดพรางดึงมือฉันออก "ไม่ ป่าจ๋าเป็นของแอมเถอะน่ะๆ" ฉันสงยิ้มหวานให้พี่ป่า พรึ่บ! ฉันดึงพี่ป่าลงมานอนราบบนเตียงจากนั้นฉันก็ขึ้นค่อมตัวพี่ป่าทันที"นี่มึงหลอกกูว่าเจ็บขาใช่มั้ยวะ" "ใช่ค่ะ แอมโกหก^_^" ฉันคลี่ยิ้มหวานให้พี่ป่า "เชี้ย! ปล่อยกู กูจะไปหาเมียกู" พี่ป่าดันฉันออกจากตัวแล้วลุกขึ้นจากเตียงแต่มีหรอคนอย่างอีแอมจะยอมปล่อยไปง่ายๆ ฉันถอดเสื้อผ้าออกด้วยความเร็ว ฉันรีบวิ่งไปดักหน้าพี่ป่า ตอนนี้ร่างกายฉันไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่เลยซักชิ้น ผู้ชาย ร้อยทั้งร้อยเห็นผู้หญิงเปลือยขนาดนี้ไม่เอาให้มันรู้ไปสิ พี่ป่ามองหน้าฉันแล้วขบกรามแน่น พร้อมกับเบือนหน้าหนีฉันไปทางอื่น ฉันเดินเข้าไปสวมกอดพี่ป่า ฉันรักเขาจริงๆแล้วฉันก็อยากได้เขา มีแฟนแล้วไงฉันไม่แคร์ บางทีพี่ป่าอาจจะโกหกฉันก็ได้ เพราะฉันไม่เคยเห็นพี่ป่ามีแฟนเลย จะมีก็อีพวกชะนีควงแค่วันเดียว ฉันดันร่างพี่ป่าไปติดกำแพงห้อง ก่อนจะกดริมฝีปากจูบพี่ป่าอย่างเร้าร้อน พี่ป่าจูบฉันตอบเหมือนกัน พรึ่บ!

[ Talk แอมแปร์]ฉันกำลังนั่งหัวเสียอยู่ในห้อง คิดถึงเรื่องเมื่อครู่ทีไรก็อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ ให้กับความโง่ของตัวเอง ก๊อกๆ เสียงเคาะห้องดังขึ้น "ใครมาตอนนี้ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่" ฉันบ่นพึมพำเบาๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะห้องเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนฉันรำคาญ "โอ้ย!! จะเคาะอะไรนักหนา วันนี้หงุดหงิดโว้ยพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่" ฉันจะโกนออกไปดังๆ ให้คนที่เคาะห้องได้ยิน ฉันเลิกขายตัวแล้วนะ ห้องก็ไม่ใช่ห้องเดิมที่เคยอยู่ตอนขายตัว ไม่รู้ใครมาเคาะ "ถ้าไม่เปิดกูกลับ" เสียงคนที่อยู่หน้าห้องพูดขึ้น พี่ป่า !! ฉันตาโตขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าคนอยู่หน้าห้องคือพี่ป่า ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง มันดีใจจนบอกไม่ถูก ใครจะไปคิดว่าเขาจะกลับมาแกร็ก! ประตูห้องถูกเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าบึ้งตึงของคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง พี่ป่าเดินแทรกตัวเข้ามาในห้อง ฉันรีบปิดประตูล็อคกลอนทันที "นึกว่าจะไม่....""ถอดเสื้อผ้าออก" ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบพี่ป่าก็พูดสวนขึ้นมาซะก่อน ฉันคลี่ยิ้มหวานออกมาทันที "รีบหรอคะ^_^" ฉันยกมือขึ้นคล้องคอพี่ป่า พี่ป่ากดยิ้มตรงมุมปากก่อนจะกดจูบลงมาที่ริมฝีปากของฉัน เขาขยี้จูบฉันอย่างหนักหน่วง จนฉัน

1 อาทิตย์ผ่านไป หนึ่งอาทิตย์ที่ฉันอยู่แต่ห้องไม่ได้ออกไปไหน เพราะมันเจ็บระบมไปทั้งตัว ตรงจิมิน้อยของฉันมันระบมไปหมด คิดเอาสิว่าไอ้พี่ป่ามันดิบเถื่อนขนาดไหน วันนี้แหละฉันจะไปเรียกร้องความยุติธรรมให้กับน้องจิมิของฉัน ฉันแต่งตัวด้วยชุดเดรสสีครีม แต่งหน้าจางๆ รัดผมรวบดึง ผู้ชายคนไหนเห็นเป็นต้องเหลียวหลังกันทุกคน ณ บริษัท บริษัทนี้เป็นบริษัทที่พี่ป่ากับรินเพื่อนสาวของฉันหุ้นกัน ฉันมาที่นี่ค่อนข้างบ่อย ไม่ได้มาหาเพื่อนนะ มาอ่อยผู้ชาย "เข้าไปไม่ได้นะคะ" เสียงเลขาที่นั่งอยู่หน้าห้องท้วงฉันขึ้น เมื่อฉันกำลังจะดันประตูเปิดเข้าไปในห้องรองผู้บริหาร เธอคงจะเป็นเลขาคนใหม่ เพราะฉันพึ่งเคยเห็นหน้าเธอ"ทำไม ?" ฉันเอ่ยถามเลขาของพี่ป่า"คุณป่าคุยอยู่กับคุณภวรินค่ะ ถ้าไม่ได้ติดต่อไว้ล่วงหน้าเชิญกลับไปก่อนนะคะ" "ประทานโทษนะคะ พอดีฉันเป็นเพื่อนกับภวริน แล้วฉันก็เป็นเมียของพี่ป่า" พูดจบฉันก็ดันประตูเข้าไปด้านในทันที ภายในห้อง มีแค่รินเพื่อนของฉันนั่งอยู่ แล้วพี่ป่าหายไปไหน "เห็นพี่ป่ามั้ยริน" รินมันมองหน้าฉันแล้วก็ยิ้มๆ ก่อนจะส่งซิกให้ฉันดูที่ใต้โต๊ะทำงานของพี่ป่า อ่า! แอบหลบอยู่สินะ ฉันเดินไป

พี่ป่าจับตัวฉันพลิกคว่ำหน้าลง ท่านี้ฉันเกลียดที่สุด เพราะฉันรู้ว่ามันต้องจุกมากแน่ๆ ตรับ ตรับ ตรับ ปัก ปัก ปัก!~ พี่ป่ากระแทกถาโถมสะโพกสอบท่อนเอ็นเข้ามารัวๆ มันจุกมากจริงๆ จุกจนแทบจะขาดใจตายอยู่แล้ว เพี๊ยะ เพี๊ยะ ! เขาทั้งตบก้นฉันทั้งบีบแรงมากๆ แล้วก็หัวเราะในรำคอ เหมือนจะมีความสุขที่เห็นฉันเจ็บแบบนี้ ปัก ปัก ปัก ! พี่ป่ากระแทกท่อนเอ็นช้าๆเน้นๆ สามที "กรี๊ด...จะ เจ็บๆ พะ พอแล้ว อึก..." ฉันพูดพรางขยับตัวเองหนีท่อนเอ็นของพี่ป่า พี่ป่าพอรู้ว่าฉันจะหนี เขาจับรั้งเอวฉันไว้แน่นแล้วก็กระแทกรัวยิ่งกว่าเดิม "อ๊า เสียวชิบหาย ซี๊ด" ปัก ปัก ปัก ตรับ ตรับ ตรับ~"อึก แอมเจ็บ อร้าย..." นี่คือเสียงสุดท้ายที่ฉันร้องออกมา จากนั้นฉันก็หลบไปเลย เช้าวันใหม่...ฉันลืมตาตื่นขึ้นมามองไปทางซ้ายทางขวาของตัวเองด้วยความหวาดระแวง พอไม่เห็นพี่ป่าอยู่แล้วฉันก็ถอนหายใจออกมาแบบโล่งอก ฉันเริ่มลังเลแล้วว่าจะย้ายไปอยู่กับเขาดีหรือเปล่า ถ้าฉันไปอยู่กับพี่ป่าฉันต้องตายแน่ๆ เขาทำกับฉันแบบไม่คิดที่จะสงสารฉันกับน้องจิมิน้อยของฉันเลย แถมเมื่อคืนยังทำจนฉันสลบ ขอพูดจริงๆเลยว่าตั้งแต่ขายตัวมาผ่านผู้ชายมาก็เยอะมีพี่ป่าน