All Chapters of เจ้าป่า Bad boy : Chapter 41 - Chapter 50

"ทำไม ตกใจอะไรก็แค่จูบ ขนาดเอากันยังเอามาแล้วจนนับครั้งไม่ถ้วน" พี่ป่าพูดออกมาเสียงเรียบ พร้อมกับทำสีหน้าที่เรียบตึง ไอ้แค่จูบฉันไม่อะไรหรอก ใครๆเขาก็จูบกันทั้งนั้น แต่ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะสั่งให้ฉันไปจูบเขาทำไม ในเมื่อเขาโกรธาฉันอยู่ "ทำไม แล้วทีกับไอ้เหี้ยนั่นมึงคิดนานแบบนี้มั้ยแอม !!" "พี่ป่า พี่จะโวยวายทำไม" ฉันมองหน้าพี่ป่าแบบไม่เข้าใจ "กูหวงมึง..." "ห๊ะ วะ ว่าไงนะคะ" พี่ป่าจ้องหน้าฉันตาเขม่ง เมื่อฉัน...หูไม่ได้ฝาดไปใช่มั้ย พี่ป่าบอกว่าหวงฉัน ตึกตักตึกตัก ใจฉันมันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเลยตอนนี้ เฮ้อ...บ้าน่าแอมพี่ป่าคงไม่ได้หมายความแบบที่เขาพูดหรอก "ไม่มีอะไร""ตะ แต่เมื่อกี้...""มาใกล้ๆกู" พี่ป่าสั่งเสียงแข็ง ฉันส่ายหน้ารัวๆ ถ้าขืนเข้าไปหาเขาตอนนี้เขาต้องทำให้ฉันเจ็บตัวแน่ๆ ถึงเขาจะมีเฝือกอยู่ที่ขาฉันก็ไม่ไว้ใจหรอก "ไม่ค่ะ" "ทำไม ถ้ามึงกลัวกูแล้วมึงไปจูบกับไอ้เหี้ยนั่นทำไม""....." "ลูกอยู่คาท้องแท้ๆ ยังร่าน หึ กูคิดว่าจะไปเอากันต่อซะอีก" "พี่ป่า พูดดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะคะ" ฉันจ้องหน้าเขาตาเขม่ง ฉันบอกแล้วไงว่าคนอย่างพี่ป่ามันดีได้ไม่นาน "กูพูดตามสิ่งที่กูเห็น นัดม

"ไว้วันหมอนัดเราค่อย..." "จะไปก็ไป ไม่ต้องมาพูดมากกูรำคาญ !!" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็หันหลังกำลังก้าวขาจะเดินออกจากห้อง "อึก อึก...อ้วก" เสียงพี่ป่าสะอึกในลำคอเหมือนคนกำลังจะอ้วก "พี่ป่า จะอ้วกหรอ" ฉันรีบเดินกลับไปที่เตียง แล้วก็จับแขนของพี่ป่า แต่ถูกพี่ป่าแกะมือของฉันออก "เอาถุงมาให้กูก็พอ" ฉันรีบเดินไปหยิบถุงแล้วก็ยื่นให้พี่ป่า จากนั้นพี่ป่าก็อ้วกออกมาอย่างหนัก ฉันค่อยๆ เอื้อมมือไปลูบหลังให้เขา "จะกลับก็กลับไป ไม่ต้องมาสนใจกู อึก...อ้วก~" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆอีกครั้ง "งั้นแอมขอตัวกลับก่อนนะคะ" "เอออ !!"[ Talk เจ้าป่า ]หลังจากประตูห้องถูกปิดลง ผมหันกลับไปมองตรงประตูห้อง เธอไปแล้วจริงๆ...แม่งเอ้ย!! ไม่ห่วงผมบ้างรึไง เธอคงนัดกับไอ้เหี้ยนั่นไว้สินะ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดชิบหาย เชี้ยเอ้ย!! หลังจากอ้วกเสร็จ บอกตรงๆว่าตอนนี้ผมนอนไม่หลับ ใจผมมันกระวนกระวาย ผมรู้ตัวว่าตอนนี้ผมกำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ผมกับแอมอยู่ด้วยกันมากเกินไป ผมติดเธอมาก มากสะจนผมไม่อยาก...ปล่อยให้เธอไปจากผม ผมรู้ว่าผมกำลังทำผิดต่อเส้นด้าย ผมพยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้รู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ แ

พี่ป่าค่อยๆโน้มใบหน้าลงมาใกล้กับใบหน้าของฉันเรื่อยๆ จนปลายจมูกของเราทั้งคู่จะลดกัน พี่ป่าขยับใบหน้าลงมาอีก แต่ฉันกลั้นใจหันหน้าเบี่ยงหนีไปอีกทาง ทำให้ริมฝีปากร้อนๆของพี่ป่ามันตกอยู่ตรงซอกคอของฉัน "อย่าพี่ป่า" ฉันร้องท้วงเขา และพยายามดันหน้าอกแกร่งของคนตัวโตออก เพราะตอนนี้พี่ป่ากำลังลากไล้เรียวลิ้นไปทั่วซอกคอของฉัน ยังคุยกันไม่ทันจะรู้สึกเรื่อง ทำไมต้องมาทำแบบนี้ด้วยเนี่ย ต้องการแค่นี้รึไง...ฉันพยายามดันพี่ป่าออก แต่เขารวบมือฉันไว้แล้วก็ดันให้ฉันนอนราบไปกับโซฟา เหมือนการที่ฉันเบี่ยงหน้าหนีเขา มันจะเป็นการเปิดโอกาสให้เขาเลย "ต้องการแค่นี้งั้นหรอ" พี่ป่าที่กำลังซุกไซร้ซอกคอของฉันอยู่หยุดชะงัก แล้วเงยหน้าขึ้นมองหน้าฉัน "อะไร" "ถ้าต้องการที่จะทำแต่เรื่องนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมาย" ฉันพูดโดยที่ไม่มองหน้าพี่ป่า พี่ป่าถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นเขาก็ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ หลังจากที่ฉันเป็นอิสระแล้ว ฉันก็ลุกขึ้น พรึ่บ! ยังไม่ทันจะก้าวเดินพี่ป่าก็ขว้าเอวฉันแล้วก็ดึงฉันให้ลงไปนั่งบนตักของเขา "พี่ป่า ปล่อย..." ฉันเรียกชื่อพี่ป่าเสียงแข็ง พรางดิ้นไปมาอยู่ในวงแขนแกร่งของเขา "เป็นแฟนกั

"พี่ป่าเงยหน้าขึ้นมามองแอมหน่อย" ฉันใช้นิ้วชี้เขี่ยๆแก้มของพี่ป่าไปมาเบาๆ พี่ป่าไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองฉัน แถมยังลุกขึ้นพรวดพราดเดินก้มหน้าก้มตาเข้าไปในครัวอีกต่างหาก ฉันคลี่ยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจในตัวเองที่ทำให้พี่ป่าเขินได้ จากนั้นฉันก็คิดอะไรสนุกๆออก ฉันลุกขึ้นแล้วเดินตามพี่ป่าเข้าไปในครัว "เข้ามาทำไม" พี่ป่าก้มหน้าถามฉัน "เขินแอมหรอ ^_^" ฉันก้มหน้าลงแล้วก็มองพี่ป่าที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา "แอมอย่าแกล้งกูดิวะ" "เปล่าแกล้งนะคะ แอมแค่อยากรู้ว่าพี่เขิลแอมงั้นหรอ ^_^" ฉันยังคงก้มหน้าของพี่ป่าอยู่ จนพี่ป่าต้องดันหัวฉันออก "ออกไปอย่ามาเกะกะกูจะทำอาหารให้มึงกินเนี่ย" "แต่แอมยังไม่ได้บอกไปเลยนะว่าแอมจะกินอะไร" ฉันยืนกอดอกมองพี่ป่า "อะ อื้ม แล้วจะกินอะไรก็บอกมาดิ" "แอมอยากกิน......^_^""แอมเลิกเล่น !!" "เขินแล้วหูแดงหน้าแดงไปหมดเลยดูสิ" ฉันเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหน้าของพี่ป่า "จะเลิกกวนกูมั้ย ?'' พี่ป่าหันหน้ามาเลิกคิ้วถามฉัน "ไม่ค่ะ จนกว่าพี่ป่าจะยอมรับว่าพี่ป่าเขินแอม" "มึงแม่ง !!" "อะไรคะ แอมทำมะ...อื้อ~" ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบพี่ป่าก็จับหน้าฉันแล้วก็ก้มลงมากดจูบลงบนริมฝีปากขอ

วันต่อมา....ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะเหมือนได้ยินเสียงคนกำลังค้นหาอะไรสักอย่าง เสียงมันรบกวนทำให้ฉันต้องลืมตาขึ้นมาดู ภาพที่ฉันเห็นมันทำให้ฉันต้องคลี่ยิ้นออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้เลยจริงๆ คือตอนนี้พี่ป่ากำลังเอาเสื้อผ้าที่อยู่ในกระเป๋าของฉันใส่ไม้แหวนเสื้อแล้วก็เอาจัดใส่ตู้ให้อย่างเป็นระเบียบ ทำไมพี่ป่าทำตัวน่ารักขนาดนี้นะ ฉันตาฝาดไปรึเปล่าเนี่ย "พี่ป่า เดี๋ยวแอมทำเองก็ได้" ฉันลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหาพี่ป่า "ไม่ต้องเดี๋ยวกูทำเอง" "มันเสื้อผ้าแอม เดี๋ยวแอมทำเองก็ได้"ฉันก้มลงไปหยิบเสื้อผ้าที่วางกองอยู่บนพื้น มันเป็นชุดใส่เที่ยวของฉัน ไม่รู้ว่าพี่ป่าแยกออกมากองไว้ทำไมเหมือนกัน "ชุดพวกนั้นไม่ต้องไปยุ่ง" พี่ป่าพูดออกคำสั่งเมื่อเขาเห็นฉันก้มลงไปหยิบชุด "ทำไมละคะ แอมอยากช่วยจริงๆ" "กูหมายถึง ชุดแรดๆพวกนี้กูจะเอาไปเผาทิ้งให้หมด" "ห๊ะ...!!" ฉันตาโตขึ้นมาทันทีที่พี่ป่าพูดว่าจะเอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปเผา บ้า พี่ป่าต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ชุดพวกนี้มันไม่ใช่ตัวละร้อยสองร้อยนะ บางตัวตัังหลายพัน ฉันต้องเก็บเงินเพื่อซื้อกว่าจะได้แต่ละตัวฉันนั่งลงแล้วก็เอามือรวบหอบเสื้อผ้าพวกนี้ของฉันขึ้