All Chapters of เจ้าป่า Bad boy : Chapter 51 - Chapter 60

3เดือนผ่านไป... ตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมา ฉันมีความสุขมากที่ได้อยู่กับผู้ชายที่ฉันรัก และ เขาก็รักฉัน ถึงพี่ป่าจะขี้หึงขี้หวงไปหน่อย ที่เขาเป็นแบบนี้มันเป็นเพราะเขารักฉัน ตอนนี้เส้นด้ายยังไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมา หลังจากที่เธอมีการตอบสนองตอนนั้น มันก็ไม่มีอะไรอีกเลย พี่ป่าไปเยี่ยมเธอแทบจะทุกวัน ฉันไม่ได้ห้ามหรืออะไร เพราะยังไงเธอก็มาก่อนฉัน ตอนนี้ฉันก็เหมือนอยู่ในฐานะเมียน้อยแหละมั่ง เพราะเธอไม่ฟื้น เรื่องยกเลิกงานหมั้น อะไรต่างๆพี่ป่าก็ยังไม่บอกพ่อกับแม่ เพราะพี่ป่ารอให้เส้นด้ายเธอฟื้น ขึ้นมาก่อนส่วนเรื่องของฉันกับพี่ป่า ฉันเป็นคนขอร้องพี่ป่าเองว่าอย่าพึ่งบอกทางบ้านของเขา ฉันอยากให้เคลียร์กับเส้นด้ายก่อน เรื่องฉันท้อง รินยังไม่รู้ ฉันว่าจะเซอไพรส์วันคลอดเลย รินมันคงจะเหวอน่าดูฉันกับเคก็ยังแชทคุยกันบ้างนะ ก็คุยแบบพี่น้องนั่นแหละ ไม่มีอะไรเกินเลย เห็นเคพูดอวดว่ามีแฟนแล้ว สวยกว่าฉันอีก ฉันอยากจะทุบกระบาลจริงๆเด็กคนนี้ เห็นว่าว่างๆจะพาแฟนมาเล่นที่กรุงเทพ พามาสวัสดีผู้ใหญ่ ซึ่งมันก็หมายถึงฉันเอง กวน...ดีมั้ยละ อ้อ ฉันรู้เพศลูกแล้วนะ ฉันได้ลูกผู้ชาย พี่ป่าดีใจใหญ่เลย ดูเขาจะตื่นเต้

เวลา 21:30 ป่านนี้พี่ป่าก็ยังไม่กลับ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอพี่ป่าอยู่ชั้นล่างของบ้าน เฮ้อ...ฉันนั่งถอนหายใจทิ้งไปไม่รู้กี้รอบแล้วเนี่ย จะโทรตามก็ไม่ได้ แชทไปหาพี่ป่าก็ไม่ยอมอ่าน ฉันได้แต่นั่งจ้องมองนาฬิกาในโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น ฉันทำได้แค่รอให้พี่ป่ากลับ...ฉันนั่งรออีกประมาณ30นาทีได้ พี่ป่าก็เดินเข้ามาในบ้าน พอพี่ป่าเห็นว่าฉันไม่ยอมขึ้นไปนอน ยังนั่งรอเขาอยู่เขาก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ "แอม มึงจะนอนดึกทุกวันแบบนี้ไม่ได้นะ" "ก็รอนอนพร้อมพี่ป่าไงคะ ^_^" ฉันปั่นหน้ายิ้มหวานให้พี่ป่า เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่ขุนมัวในใจของตัวเอง "ต่อไปนี้ถ้าดึกมากก็ไม่ต้องรอ" ฉันก้มหน้าลง เฮ้อ...จะไม่ให้ฉันรอ ฉันทำไม่ได้หรอก "แอม กูบอกแล้วไงว่าอย่าคิดมาก" "...." "ตอนนี้ด้ายพึ่งฟื้น...""แอมเข้าใจค่ะ เพราะยังไงแอมก็มาทีหลัง" "แอม..." "แต่จำคำแอมไว้นะ ถ้าพี่ป่าทิ้งเธอไม่ได้ พี่ป่าก็ต้องบอกแอม แอมจะถอยเอง อย่าหลอกแอมนะคะ" พี่ป่าถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วก็นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน มือหนาจับมือฉันขึ้นแล้วเอาไปทาบตรงน่าอกข้างซ้ายของเขา ตึกตักตึกตัก เสียงหัวใจของพี่ป่าเต้น "ในนี้....มันมีแค่มึงคนเดียวแล้วนะแอม"

@บ้าน....ภายในห้องนอนตอนนี้ร่างกายของฉันกับพี่ป่ากำลังเปลือยเปล่ากันทั้งคู่ พี่ป่าแยกขาทั้งสองข้างของฉันออกจากกัน จากนั้น จากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงมาประกบปากจูบฉันอีกครั้ง และพยายามสอดใส่ท่อนเอ็นอันใหญ่เข้ามาในร่องสวาทของฉัน "อื้อ...อื้อ" ฉันร้องท้วงพี่ป่าในลำคอ เมื่อท่อนเอ็นอันใหญ่ของเขาสอดใส่เข้ามาในร่องสวาทของฉันจนมิด มันรู้สึกแสบตรงบริเวณน้องสาวของตัวเองมากๆเลยตอนนี้ พี่ป่าถอนจูบออก เขาเลียตรงริมฝีปากล่างของฉัน ก่อนจะซี๊ดปากเบาๆ "เจ็บหรอ" พี่ป่าเอ่ยถามฉันน้ำเสียงแหบพร่า ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่น แล้วก็พยักหน้าตอบเขา พี่ป่าดันตัวขึ้น จากนั้นก็ใช้นิ้วหัวแม่มือ ขยี้เม็ดเสียวของฉันเบาๆ "อ๊ะ อ๊าง ซี๊ด~" ฉันครางออกมาในลำคอเบาๆ "โอเคขึ้นหรือยัง อ๊า ของมึงตอดแรงชิบหาย ซี๊ด" "อ๊า ขยับสิ อื้มซี๊ด" ฉันพูดบอกพี่ป่าอย่างหงุดหงิด เมื่อเขาไม่ยอมขยับเอวสักที จนฉันต้องร่อนเอวสะเอง เพราะความคับแน่นมันทำให้อึดอัด "อ๊า อ๊า อ๊า อ๊าง อ๊ะ ซี๊ด" ฉันหมุนควงท่อนเอ็นอันใหญ่ของพี่ป่าอยู่ใต้ร่างของเขาไปมา พร้อมกับยกมือขึ้นมาเค้นคลึงน่าอกสองเต้าของตัวเอง "อ๊า แบบนั้นแหละ ซี๊ด" พี่ป่านิ่ง เขาปล่อยให้ฉันร

@คอนโดของฉัน...ฉันกลับมาที่ที่ฉันควรอยู่ โดยมีทันเป็นคนขับรถมาส่ง ก่อนจะขึ้นรถออกมาพี่ป่าเขามองดูฉันอยู่ตรงหน้าต่างบนห้องนอน สายตาคู่นั้นที่เขาจ้องมองฉัน ฉันยังจำมันได้ดีและไม่มีทางลืม ฉันเอากระเป๋าใบใหญ่วางลงตรงกลางห้อง แล้วก็นั่งลงก้มหน้าร้องไห้สะอื่นออกมาจนสุดเสียง ฉันไม่โอเคเลยที่ตัวเองต้องมาอ่อนแอแบบนี้ ฉันไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ ฉันเกลียดน้ำตา แต่ฉันห้ามสิ่งที่ฉันไม่ชอบไม่ได้เลย ฉันอ่อนแอเกินไปแล้ว...คำพูดที่พี่ป่าพูดมันยังคงดังก้องในหูฉัน 'ห่างกันสักพัก' ทำยังไงฉันจะลืมคำพูดนี้ได้ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาริน มันไม่รู้ ไม่รู้ว่าจะปรึกษาใคร ฉันรู้แค่ว่าถ้าตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวฉันคงต้องร้องไห้ไม่เลิกเเน่ๆ ริน📱"ว่าไงชะนี กูคิดว่าลืมกูไปแล้วสะอีก" ฉัน📱"ริน ฮึก...มึงมาหากูหน่อยได้มั้ย"ริน📱"เฮ้ย อีแอมมึงเป็นไรร้องไห้ทำมัย" เสียงของรินที่ถามฉันดูจะตกใจมากๆที่ได้ยินเสียงฉันร้องไห้ ฉัน📱"กูอยู่คอนโดนนะ" พูดจบฉันก็กดตัดสาย ไม่รู้ทำไมฉันต้องไปรักพี่ป่าด้วย เป็นพี่น้องกันมันก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ ฉันก้มหน้าลงพรางเอามือลูบท้องของตัวเองไปมา ฉันเหม่อลอยมองไปข้างหน้าอย่างไ

@บ้่านริน ฉันขอรินมาอยู่ที่เรือนเล็ก ซึ่งมันอยู่ด้านหลังของตัวคฤหาสน์หลังใหญ่ จริงๆรินมันก็ให้อยู่ในบ้่านกับมันนั่นแหละ แต่ฉันไม่อยากรบกวนมัน แค่นี้ก็มากพอแล้ว ฉันว่าฉันคงอาศัยรินมันได้ไม่นานหรอกเดี๋ยวฉันก็คงต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น อาจจะเป็นที่โคราชที่รินเคยแนะนำ ฉันคิดว่าทางเดียวที่จะพ้นจากคนอย่างพี่ป่าก็คือไปจากที่นี่ เดี๋ยวเวลาผ่านไปสักพักเขาก็คงจะเลิกตามฉันเอง เหตุผลที่พี่ป่ายังคงตามฉันอยู่ คงเป็นเพราะลูก เขาคงไม่สนใจกับคนที่เขาไม่ได้เลือกหรอกจริงมั้ย เขาคงไม่สนใจกับผู้หญิงที่เคยขายตัวอย่างฉัน ฉันมันเทียบกับเส้นด้ายเธอไม่ได้หรอก มันก็ไม่แปลกที่พี่ป่าจะเลือกเธอ เฮ้อ....ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงขนาดใหญ่ น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว เมื่อคิดถึงวันเก่าๆที่ฉันมีพี่ป่าอยู่ แค่เวลาไม่กี่เดือนมันกลับทำให้ฉันมีความสุขมากอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน อีกทั้งยังทุกข์มาก ร้องไห้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอีกด้วย คำขอโทษที่ออกจากปากของพี่ป่า เขาคิดอะไรกับคำๆนี้บ้างรึเปล่า หรือแค่พูดมัน ก่อนหน้านี้เขาว่าฉันงี่เง่า เขาขอห่างกับฉัน เขาจำได้รึเปล่า เช้าวันใหม่....ฉันนอนหลับไปพร้อมกั