All Chapters of ผู้หญิงขายตัว: Chapter 31 - Chapter 40

"เธอคงจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันจริงๆสินะริน"น้ำเสียงพี่ซันดูเศร้าๆ"เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ"ฉันพูดเสียงเรียบ พูดโดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมองพี่ซัน"อื้ม...ไม่พูดแล้วก็ได้""หิวยังฉันได้จะโทรสั่งอาหาร...""ค่ะหิวแล้ว"พี่ซันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกแล้วก็สั่งอาหารไปสามสี่อย่าง"เดี๋ยวรินไปอาบน้ำก่อนนะคะ"พี่ซันพยักหน้าตอบ ฉันลุกขึ้นเดินเข้ามาในห้อง อาบน้ำแต่งตัวออกมากินข้าวหลังจากกินข้าวเสร็จฉันกับพี่ซันก็พากันเข้ามานอน แต่มีอย่างนึงที่ทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจคือ คืนนี้พี่ซันไม่ได้ทำอะไรฉันเลย มันแปลกมาก ปกติพี่ซันไม่เคยปล่อยให้ฉันนอนโดยที่ไม่ทำเรื่องอย่างว่าก่อนหรอกเช้าวันใหม่...พี่ซันพาฉันกลับจากทะเลตั้งแต่ตอนเช้าตรู่ณ คฤหาสน์หลังใหญ่...ภายในรถ"เวลาฉันทักฉันโทรหาอะ รู้จักอ่านข้อความรับสายฉันบ้าง""ค่ะ""สนใจฉันหน่อยก็ได้ ฉันอยู่กวนเธออีกไม่นานหรอกริน เดี๋ยวฉันก็ต้องไปอังกฤษ""อื้อ รู้แล้ว พี่กลับไปได้แล้ว""หอมแก้มฉันก่อน แล้วฉันจะกลับ"พี่ซันยื่นแก้มมาให้ฉันหอม"ไร้สาระ"พูดจบฉันก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านทันทีภายในตัวบ้าน...."อ้าวคุณหนูไปไหนมาคะตั้งสองวัน" ป้านมเดินมาทักฉัน"

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นยาที่คละคลุ้งไปทั่วห้อง รับรู้ได้ทันทีว่าที่นี่คือโรงพยาบาล ร่างกายฉันตอนนี้มันรู้สึกเจ็บระบมไปทั้งตัว นี่ฉันยังไม่ตายเหรอ...ฉันนึกว่าฉันจะตายไปแล้วซะอีก"ริน รินฟื้นแล้วค่ะ"แอมวิ่งหน้าตั้งมาที่เตียงคนป่วยที่ฉันกำลังนอนอยู่พร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยร้อยยิ้มจากนั้นก็มีพี่ป่า มีพี่ซัน มีไวท์ เดินตามหลังแอมมาติดๆ ครบเซ็ตเลย จริงๆ สีหน้าทุกคนดูเป็นห่วงฉันมาก ว่าแต่พวกเขารู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่โรงพยาบาล"ริน เจ็บไหม" พี่ป่าถามฉัน"พี่ริน ผมเป็นห่วงพี่แทบแย่" ไวท์พูดขึ้น"เธอนอนสลบไปตั้งสามวันเลยนะริน รู้ไหมใจฉันแทบจะขาดที่เห็นเธอนอนนิ่งไม่รู้สึกตัวแบบนั้น" พี่ซันพูดแล้วมองฉันหน้าเศร้าๆทุกคนแย่งกันพูด นี่ฉันเพิ่งฟื้นจากความตายมา เพื่อมาเจออะไรแบบนี้เนี่ยนะ มันน่าปวดหัวดีจริงๆ"ออกไป!" ฉันพูดบอกทุกคนเสียงแข็งพี่ซัน พี่ป่า แล้วก็ไวท์ ท่าทางเลิ่กลั่กกันหมดเลยตอนนี้"ไปดิ พวกมึงสองตัวอะ" พี่ซันพูด แล้วมองหน้าพี่ป่ากับไวท์"อะไร รินไล่มึงนั่นแหละ" พี่ป่าตอกกลับพี่ซัน"ใช่ พี่รินไล่พี่นั่นแหละ ออกไปดิ""ออกไปทั้งสามคนนั้นแหละค่ะ รินขอร้อง"พอฉันพูดออกไปแบบนี้สามคนนั

"ฉันอยู่นี่ทั้งคน เธอยังจะกล้านัดกันกับไอ้หมอนั้นอีกหรอวะริน!" พี่ซันจ้องหน้าฉันตาเขียวนี่ก็อีกคนคิดว่าฉันสภาพแบบนี้ฉันยังจะขายตัวอีกเหรอ แต่ก็ดีพี่ซันคิดได้แบบนี้มันก็ดีแล้วแหละ"ทำไมคะ รินจะเอากับใครรินต้องขออนุญาตพี่ก่อนหรือไงพี่ซัน อย่าลืมสิว่าพี่ก็เป็นแค่ลูกค้ารินคนหนึ่งเหมือนกันกับคนอื่นๆ" ฉันพูดตอบหน้าตาย"ริน !!" พี่ซันขบกรามแน่น จ้องหน้าฉันตาเขม็ง"เรียกทำไมคะ""คำพูดเธอแม่ง!! เธอไม่คิดเลยหรือไงว่าฉันจะรู้สึกยังไง""รินต้องแคร์ด้วยเหรอ...?""เกินไปหรือเปล่าวะริน...เธอพูดกับฉันแรงเกินไปหรือเปล่า เธอก็รู้ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ แล้วดูแต่ละคำที่เธอพูดกับฉันดิริน โคตรทำร้ายเลยว่ะ" พี่ซันมองหน้าฉันเหมือนคนกำลังตัดพ้ออะไรสักอย่างอยู่ได้ยินพี่ซันพูดตอบกลับมาแบบนี้แล้ว ฉันรู้สึกจุกไปเลย.ฉันก็ไม่อยากจะพูดแรงขนาดนี้ แต่นี่มันคือวิธีที่ดีที่สุดแล้วไม่ใช่หรือไงเขาจะได้ไม่ต้องมาหลงรักผู้หญิงต่ำๆแบบฉัน บางทีคำพูดของฉันมันอาจจะทำให้พี่ซันเลิกตามตื้อฉันก็ได้"พี่กลับไปเถอะพี่ซัน""คำก็ไล่สองคำก็ไล่ เธอจะไล่ฉันไปถึงไหนวะ""ก็ไล่จนกว่าพี่จะกลับนั่นแหละ""เธอรำคาญฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่อยากเจ

เช้าวันใหม่...ฉันตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอพี่ซันอยู่ในห้องแล้ว ฉันหยิบโทรขึ้นมาดูมีข้อความของไวท์กับพี่ป่าส่งมา"ตื่นแล้วเหรอ มากินข้าวกัน"ยังไม่ทันที่ฉันจะเปิดอ่านข้อความพี่ซันก็โผล่มาซะก่อน ฉันจึงรีบปิดหน้าจอโทรศัพท์พี่ซันเดินมาที่เตียง พยุงฉันขึ้น แล้วก็พาฉันไปนั่งที่โต๊ะอาหาร เพราะฉันยังเดินไม่คล่องเท่าไหร่ฉันมองดูอาหารที่ถูกจัดวางบนโต๊ะอาหาร อย่างแปลกใจ แล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่ซัน นี่อย่าบอกนะว่าพี่ซันเป็นคนทำอาหารพวกนี้"เธอไม่ต้องมองฉันแบบนั้น อาหารพวกนี้ไม่ใช่ฉันที่เป็นคนทำอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นกินได้ท้องไม่เสีย" พี่ซันพูดขึ้น คงจะเห็นฉันทำหน้าแปลกๆ"แล้วไป" ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกจากนั้นฉันกับพี่ซันก็ทานข้าวด้วยกัน"มหาลัยเปิดเทอมเดือนไหน ?""อีกสองเดือนค่ะ""เธอเลิกขายตัวได้ไหมริน" ฉันวางชอนลงจานทันทีที่พี่ซันพูดคำนี้"รินว่ารินเคยพูดเรื่องนี้กับพี่หลายครั้งแล้วนะพี่ซัน""เออ ฉันรู้แล้วว่าเธอต้องตอบแบบนี้""รู้แล้วที่หลังก็ไม่ต้องมาถามรินอีก"หลังจากทานข้าวเสร็จ ฉันก็เข้าไปอาบน้ำ แล้วก็ออกมานั่งดูทีวี ตรงโซฟาตัวใหญ่ ส่วนพี่ซันตอนนี้กำลังนอนหนุนตักฉันอยู่ พี่ซันเอามือฉันไ

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่...หลังจากที่ฉันกับพี่ซันมีปากเสียงกัน เราก็ไม่คุยอะไรกันอีกเลย พี่ซันมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด ฉันรู้ว่าพี่ซันคงจะเสียใจ ผิดหวัง แต่ฉันเลือกแล้ว ฉันขอเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า พอมาส่งฉันเสร็จพี่ซันก็บึ่งรถกลับทันทีโดยไม่เอ่ยคำลาอะไรกับฉันสักคำความรู้สึกตอนนี้คือมันใจหายแปลกๆ ฉันพูดแรงไป ฉันรู้ตัว แต่จะทำไงได้...ความรักมันไม่ควรจะมาเกิดขึ้นกับผู้หญิงขายตัวแบบฉัน ฉันก็ต้องเซฟความรู้สึกของตัวเองไว้เหมือนกันฉันถอนหายใจออกมายาวๆก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน"นึกว่าตายไปแล้วซะอีก"แค่เหยียบเข้ามาในตัวบ้านได้ไม่ทันจะได้กี่ก้าว ก็มีเสียงเปรตมาขอส่วนบุญส่วนกุศลกับฉันทันที เปรตตัวนี้มันคืออีแม่เลี้ยงของฉันเองฉันว่ามันคงไม่ได้ไปตายในคุกหรอก มันจะตายเพราะฉันนี่แหละจะฆ่ามันเองถ้ามันยังปากดีใส่ฉันอยู่แบบนี้ เงาหัวแทบจะไม่มีแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ทะนงตัวว่าตัวเองยิ่งใหญ่เหนือคนอื่น"ฉันจะตายไม่ได้หรอก...รู้ไหมทำไม หึ! เพราะฉันต้องอยู่รอดูวันที่แกฉิบหายไง"ฉันพูดตอกกลับอีแม่เลี้ยงใจยักษ์เพียะ~ พอฉันพูดจบฝ่ามือของอีแม่เลี้ยงก็ตบมาที่ใบหน้าฉันทันทีมันตบแรงมาก ตอนนี้ฉั