All Chapters of ผู้หญิงขายตัว: Chapter 11 - Chapter 20

ฉันมองหน้าไวท์แล้วส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่น"มือก็มีนายก็ทำเองสิ จะให้ฉันทำให้ทำไม""โธ่...พี่ริน อย่าเย็นชานักสิ สนใจผมหน่อยก็ได้""มีเสื้อผ้าให้ฉันเปลี่ยนไหม ฉันจะไปอาบน้ำ" ฉันลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินเข้าห้องแต่ไวท์ดึงแขนฉันไว้ก่อน"ไม่เอาเช็ดผมให้ผมก่อน นะๆ" ไวท์ทำหน้าอ้อนฉัน คิดว่าทำหน้าแบบนี้มันน่ารักมากเลยหรือไงกันฉันถอนหายใจออกมายาวๆแล้วนั่งลงที่เดิม ฉันดึงผ้าขนหนูที่พาดคอไวท์ออกมาแล้วก็จัดการเช็ดผมให้เขา ฉันไม่ได้อยากจะทำนะแต่ดูท่าไวท์คงจะไม่ปล่อยฉันให้ไปอาบน้ำง่ายๆฉันเลยตัดสินใจเช็ดผมให้เขาตามที่เขาขอ"พี่สวยจัง""ผมอยากเห็นพี่ยิ้ม""ยิ้มให้ผมดูหน่อย นิดนึงก็ได้ นะๆพี่ริน" ฉันเงียบเช็ดผมต่อไปแบบไม่สนใจคำที่่ไวท์พูดเมื่อกี้ ไวท์ก็เอาแต่มองหน้าฉัน แล้วก็ยิ้ม เกิดมาฉันก็เพิ่งเคยเจอคนที่ยิ้มได้ตลอดเวลาแบบเขานี่แหละ"อยู่ใกล้ๆพี่ทีไรเหมือนอุณหภูมิในร่างกายผมมันลดลงทุกทีเลย...พี่เย็นชาชะมัด""ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันสิ ฉันไม่ได้ขอให้นายมาอยู่ใกล้ฉันสักหน่อย""วันนี้พี่ไล่ผมกี่ครั้งแล้วพี่ริน พี่ไม่เหนื่อยบ้างเหรอไล่ผมอยู่ได้ทั้งวัน ถึงพี่จะไล่ผมยังไงผมก็จะจีบพี่อยู่ดี"ฉ

พี่ซันดันตัวฉันออก แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปอีกมุมของห้องที่มีขวดเหล้าวางอยู่ ก็เหล้าของพี่ซันนั่นแหละ เขาซื้อมาไว้ พี่ซันค่อนข้างที่จะมาหาฉันบ่อย บ่อยมากๆ"เธอก็รู้ว่ามันไม่ดี แล้วเธอจะดูดทำไม" พี่ซันหันมาพูดกับฉันแล้วก็เทเหล้าลงแก้ว"มันไม่ดีแล้วพี่ดูดทำไม" ฉันย้อนถามกลับเพราะเขาก็สูบเหมือนกัน มีสิทธิ์มาสอนฉันด้วยเหรอ"ฉันเป็นผู้ชายไงริน""แล้วผู้หญิงสูบไม่ได้ว่างั้น""เธอมันดื้อ...!!" พี่ซันมองค้อนฉัน แล้วก็ยกเหล้าดื่มจนหมดแก้ว พี่ซันเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น"เรื่องไอ้กายฉันบอกเธอว่าไง เธอเคยคิดจะฟังที่ฉันพูดบ้างไหมวะริน!!"ปักพี่ซันวางแก้วกระแทกลงโต๊ะแรงๆ แล้วก็มองหน้าฉันตาเขม็ง"พี่จะมาหวงผู้หญิงขายตัวแบบรินทำไม พี่มีแฟนอยู่แล้ว อีกอย่างเรียนจบพี่ก็จะหมั้นกันแล้วไม่ใช่เหรอ" ฉันพูดหน้าตาย หน้าแบบคนไร้ความรู้สึก ใครก็ว่าฉันมันเป็นคนไม่มีหัวใจ"เธอรู้?" พี่ซันท่าทางดูรนๆไปเลย"ใครบ้างจะไม่รู้...ข่าวออกจะดังเขารู้กันทั้งมหาวิทยาลัย""ฉันไม่ได้อยากหมั้น" พูดจบพี่ซันก็ยกเหล้าดื่มติดกันสามสี่แก้ว โดยไม่กลัวว่าตัวเองจะเมาเลยสักนิด"พี่จะอยากหมั้นหรือไม่อยากหมั้นรินก็ไม่อยากรู้ค่ะ""เรื่องเธ

เลิกเรียน..แอมเป็นคนมาส่งฉันที่คอนโด"อย่าลืมเก็บคำที่ฉันบอกเธอไปคิดด้วยละ""อื้อ"ฉันแยกกันกับแอมขึ้นมาบนห้องแล้วทิ้งตัวนั่งลงตรงโซฟาตัวใหญ่แบบเหนื่อยๆ พลางคิดทบทวนคำที่แอมพูดกับฉัน เรื่องที่จะให้ฉันย้ายกลับไปที่บ้านหลังนั้น บ้านที่เป็นเหมือนนรกอ๊อดเสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ฉันลุกขึ้นแบบเหนื่อยๆเดินไปเปิดประตูห้อง คนที่ยืนอยู่หน้าห้องของฉันคือไวท์ พอฉันเห็นว่าเป็นไวท์ ฉันก็กำลังจะปิดประตูหนี แต่ถูกไวท์ดันประตูแล้วแทรกตัวเข้ามาในห้องนี่ก็อีกคนฉันพยายามจะไม่ยุ่งแล้วยังจะมายุ่งกับฉันอยู่ได้"นายรู้ได้ยังไงว่านี่เป็นห้องฉัน""ผมก็เดินเคาะทุกห้องนั่นแหละ" ไวท์พูดติดตลก"นั่น...หน้าพี่ไปโดนอะไรมาพี่ริน" ไวท์เอามือมาจับปลายคางฉันให้หันหน้าไปหาเขา ฉันรีบเบี่ยงหน้าหนี"อย่ายุ่ง""พี่ไปมีเรื่องกับใครมา!!""ตอบมาดิ พี่จะเงียบทำไม" ไวท์ดึงแขนฉันจนฉันเซไปชนกับแผงอกเขา ฉันผลักไวท์ออกแล้วมองหน้าเขานิ่งๆ"บอกว่าอย่ายุ่งไง กลับไปเลยนะแล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก" พูดจบฉันก็เดินไปนั่งตรงโซฟาไวท์มองหน้าฉันเหมือนกำลังตัดพ้ออะไรอยู่สักอย่าง แล้วก็ถอนหายใจออกมายาวๆ"ยาอยู่ไหน?" ไวท์ถามฉัน"ยาอะไร ?”"ก็

สรุปผู้ชายสองคนนั้นก็มานั่งโต๊ะเดียวกับฉันนี่แหละ คนที่พูดถามพวกฉันชื่อเซ็น อีกคนที่ขี้เก๊กหน่อยชื่อเจ้าป่า พวกเขาอายุยี่สิบสี่ปี เรียนที่มหาลัยชื่อดังติดอันดับหนึ่งของประเทศไม่ต้องสงสัยค่ะว่าทำไมฉันถึงรู้ ฉันได้ยินที่แอมมันถามพี่เซ็น พี่เซ็นตอนนี้กำลังเต้นรูดกับแอมอยู่ ส่วนพี่เจ้าป่าเอาแต่นั่งกินเหล้าไม่ได้สนใจอะไร"แอม เดี๋ยวฉันมานะไปเข้าห้องน้ำก่อน" แอมหันมาพยักหน้าให้ฉันแล้วหันไปเต้นรูดกับพี่เซ็นต่อฉันแหวกฝูงผู้คนเดินไปเข้าห้องน้ำ หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จฉันก็ออกมานั่งดูดบุหรี่ที่หน้าห้องน้ำ ผู้ชายที่เดินผ่านไปมาพากันหันมามองฉันตาเป็นมันกันทุกคน ถ้าให้เดาเขาคง รู้ๆ กันนั่นเเหละว่าฉันขายตัว"บ้านก็รวย เธอจะมาขายตัวทำไม.."จู่ๆ ก็มีเสียงคนพูดขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นไปดูคนที่พูดประโยคที่ฟังไม่ค่อยจะรื่นหูเมื่อกี้ เขาคือพี่เจ้าป่าพี่เจ่าป่าหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าแล้วก็จุดดูด ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ฉัน"รู้ได้ยังไงว่าบ้านรวย""ถ้าฉันจำไม่ผิดเธอคือ ภวริน ลูกสาวของอาดนัย กับน้าปานวาด เธอคือทายาทคนเดียวของเจ้าของบริษัทส่งออกรายใหญ่ รวยอันดับต้นๆ ของประเทศ...ฉันพูดไม่ผิดใช่ไหมล่ะ"คำพูดของพี่เจ้

ไวท์หันหน้ามามองฉันแววตาดู เศร้าๆ ฉันทิ้งบุหรี่แล้วเดินเข้ามาในห้อง แล้วก็มานั่งดูทีวีตรงโซฟาตัวใหญ่ไม่นานไวท์ก็เดินตามฉันเข้ามาในห้อง พรึ่บ~ จู่ๆไวท์ก็ทิ้งตัวลงนอนแล้วเอาหัวมาหนุนตักฉัน"นี่...!!" ฉันดันตัวไวท์ออก คนอะไรไม่รู้ตัวหนักชะมัดเลย"ขอนอนหน่อยไม่ได้หรือไง อย่าขี้งกดิ" ไวท์รวบมือฉันไว้"เดี๋ยวผมโอนเงินให้พี่เพิ่มก็ได้""โอนมาสิ" ฉันพูดหน้านิ่งๆไวท์ปล่อยมือฉันแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดโอนเงินมาให้ฉันติ๊ง~เสียงข้อความโทรศัพท์ฉันเข้า คงจะเป็นข้อความที่ไวท์โอนเงินมานั่นแหละ ฉันปล่อยให้ไวท์นอนหนุนตักฉัน เพราะเขาโอนเงินมาแล้วถ้าเป็นแบบนี้ฉันคงขัดอะไรไม่ได้ คนอะไรไม่รู้ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ"พี่เลิกไล่ผมได้ไหมพี่ริน..." ไวท์เงยหน้าขึ้นมามองฉันฉันเงียบไม่ตอบอะไร...ฉันมองดูโทรทัศน์ทำเหมือนไม่ได้ยินคำที่ไวท์พูด"พี่ริน ฟังผมหน่อย ผมพูดกับพี่อยู่นะ" ไวท์ซะกิดแขนฉันเบาๆ"อื้ม...!!""พี่เลิกไล่ผมได้ไหม...?" ฉันก้มหน้ามองไวท์"ฉันไม่มีทางรักนาย" พูดจบฉันก็เงยหน้าขึ้นไปดูทีวีต่อถึงสายตาฉันจะดูทีวี แต่ใจฉันตอนนี้มันกระวนกระวายมาก...เหมือนความรู้สึกมันกำลังตีกันในหัวไปหมดกริ๊