"มีสิ ถ้ารินไม่มีหัวใจรินคงตายไปแล้วแหละ""เธอก็กวนฉันเป็นเหมือนกันเหรอริน ฉันคิดว่าจะเย็นชาใส่ฉันเป็นอย่างเดียวซะอีก" พูดจบพี่ซันก็คลี่ยิ้มหวานให้ฉัน เมื่อกี้ฉันเผลอพูดอะไรไปเนี่ยมันดูไม่ใช่ฉันเลย บ้าจริง!"ออกจากโรงพยาบาลแล้วไปอยู่ที่คอนโดฉันนะริน""บ้า พี่จะให้รินไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง บ้านรินก็มี""ก็ไว้หายดีก่อนแล้วค่อยกลับ ไปอยู่แบบนั้นใครจะดูแลเธอ" พี่ซันพูดเหมือนกับว่าชีวิตฉันมันสิ้นไร้ไม้ตอกไร้คนเหลียวแล ฉันมันน่าสมเพชขนาดนั้นเลยเหรอ"แอมไง ป้านมอีก""ไม่เอา ไปอยู่คอนโดกับฉันนี่แหละฉันจะได้สบายใจว่าเธอไม่ได้ไปเอากับใคร" พูดจบพี่ซันก็ยิ้มกริ่ม พี่ซันจะรู้ไหมว่าฉันพยายามหักห้ามใจตัวเองขนาดไหนเวลาอยู่ใกล้เขา"จะบ้าหรือไง รินเป็นขนาดนี้จะไปเอากับใครได้ สมองพี่คิดได้แต่เรื่องแบบนี้หรือไง""ไม่รู้แหละ ยังไงเธอก็ต้องไปอยู่คอนโดกับฉัน""ไม่ไป" ฉับพูดตอบพี่ซันเสียงแข็ง แล้วก็เบือนหน้าหนีพี่ซันไปทางอื่น"ฉันไม่ลากเธอไปเมืองนอกกับฉันก็ดีเท่าไหร่แล้วริน"แกร่ก! เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามาอีกครั้งพี่ซันรีบหันขวับไปมองประตูดูว่าใครเปิดเข้ามา หันไปมองเร็วกว่าฉันซะอีกคนที่เปิดประตูแล้วเดินเ
"ฉันอยู่นี่ทั้งคน เธอยังจะกล้านัดกันกับไอ้หมอนั้นอีกหรอวะริน!" พี่ซันจ้องหน้าฉันตาเขียวนี่ก็อีกคนคิดว่าฉันสภาพแบบนี้ฉันยังจะขายตัวอีกเหรอ แต่ก็ดีพี่ซันคิดได้แบบนี้มันก็ดีแล้วแหละ"ทำไมคะ รินจะเอากับใครรินต้องขออนุญาตพี่ก่อนหรือไงพี่ซัน อย่าลืมสิว่าพี่ก็เป็นแค่ลูกค้ารินคนหนึ่งเหมือนกันกับคนอื่นๆ" ฉันพูดตอบหน้าตาย"ริน !!" พี่ซันขบกรามแน่น จ้องหน้าฉันตาเขม็ง"เรียกทำไมคะ""คำพูดเธอแม่ง!! เธอไม่คิดเลยหรือไงว่าฉันจะรู้สึกยังไง""รินต้องแคร์ด้วยเหรอ...?""เกินไปหรือเปล่าวะริน...เธอพูดกับฉันแรงเกินไปหรือเปล่า เธอก็รู้ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ แล้วดูแต่ละคำที่เธอพูดกับฉันดิริน โคตรทำร้ายเลยว่ะ" พี่ซันมองหน้าฉันเหมือนคนกำลังตัดพ้ออะไรสักอย่างอยู่ได้ยินพี่ซันพูดตอบกลับมาแบบนี้แล้ว ฉันรู้สึกจุกไปเลย.ฉันก็ไม่อยากจะพูดแรงขนาดนี้ แต่นี่มันคือวิธีที่ดีที่สุดแล้วไม่ใช่หรือไงเขาจะได้ไม่ต้องมาหลงรักผู้หญิงต่ำๆแบบฉัน บางทีคำพูดของฉันมันอาจจะทำให้พี่ซันเลิกตามตื้อฉันก็ได้"พี่กลับไปเถอะพี่ซัน""คำก็ไล่สองคำก็ไล่ เธอจะไล่ฉันไปถึงไหนวะ""ก็ไล่จนกว่าพี่จะกลับนั่นแหละ""เธอรำคาญฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่อยากเจ
"ถอดเสื้อออก" พี่ซันสั่งให้ฉันถอดเสื้อออก"ไม่ต้องเช็ดตัวหรอกค่ะ""จะไม่เช็ดได้ไงเธอนอนเน่ามากี่วันแล้วริน" พี่ซันมองหน้าฉันสายตาดุๆ"งั้นเอาผ้ามานี่ เดี๋ยวรินเช็ดเองก็ได้"ฉันเอื้อมมือจะไปหยิบผ้ามาจากมือพี่ซัน แต่พี่ซันชักมือออก"ฉันเช็ดให้เอง เธอทำเองไม่สะดวกเท่าฉันหรอก ถอดเสื้อออกเร็วๆ อย่าดื้อ!"ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วเอามือขึ้นมาปลดปมเงื่อนที่ผูกกับเสื้อออกจนหมดแล้วเปิดเสื้อออก ถามว่าอายไหมก็ไม่เท่าไหร่เพราะฉันกับพี่ซันเคยมีอะไรกันหลายครั้งแล้ว"เช็ดตัวสิคะ"ฉันพูดบอกพี่ซันที่เอาแต่จ้องมองหน้าอกคู่นั้นของฉันตาไม่กะพริบ สายตาวิบวับเจ้าเล่ห์ของพี่ซันที่มองฉันราวกับหมาป่าที่อดเนื้อมานานหลายเดือน"พี่ซัน" ฉันเรียกชื่อพี่ซันเสียงดุ เอาแต่จ้องหน้าอกฉันอยู่ได้"อะ..อื้มๆ" พี่ซันตอบเสียงสั่นๆ เหมือนกำลังระงับอารมณ์กามของตัวเองอยู่พี่ซันค่อยๆเอาผ้าถูบนตัวฉันอย่างเบามือ แต่สายตาพี่ซันแทบจะไม่มองเลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเอาผ้าเช็ดวนตรงหน้าฉันอยู่หลายสิบรอบ"อื้อ พี่ซัน ถูตรงอื่นบ้างก็ได้ค่ะ" ฉันพูดท้วงพี่ซัน เพราะตอนนี้รู้สึกแสบหน้าไปหมดแล้ว ถูมาได้ไงพี่ซันหันมามองฉันแล้วค่อยๆกลืนน้ำลายลง
เช้าวันใหม่...ฉันตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอพี่ซันอยู่ในห้องแล้ว ฉันหยิบโทรขึ้นมาดูมีข้อความของไวท์กับพี่ป่าส่งมา"ตื่นแล้วเหรอ มากินข้าวกัน"ยังไม่ทันที่ฉันจะเปิดอ่านข้อความพี่ซันก็โผล่มาซะก่อน ฉันจึงรีบปิดหน้าจอโทรศัพท์พี่ซันเดินมาที่เตียง พยุงฉันขึ้น แล้วก็พาฉันไปนั่งที่โต๊ะอาหาร เพราะฉันยังเดินไม่คล่องเท่าไหร่ฉันมองดูอาหารที่ถูกจัดวางบนโต๊ะอาหาร อย่างแปลกใจ แล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่ซัน นี่อย่าบอกนะว่าพี่ซันเป็นคนทำอาหารพวกนี้"เธอไม่ต้องมองฉันแบบนั้น อาหารพวกนี้ไม่ใช่ฉันที่เป็นคนทำอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นกินได้ท้องไม่เสีย" พี่ซันพูดขึ้น คงจะเห็นฉันทำหน้าแปลกๆ"แล้วไป" ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกจากนั้นฉันกับพี่ซันก็ทานข้าวด้วยกัน"มหาลัยเปิดเทอมเดือนไหน ?""อีกสองเดือนค่ะ""เธอเลิกขายตัวได้ไหมริน" ฉันวางชอนลงจานทันทีที่พี่ซันพูดคำนี้"รินว่ารินเคยพูดเรื่องนี้กับพี่หลายครั้งแล้วนะพี่ซัน""เออ ฉันรู้แล้วว่าเธอต้องตอบแบบนี้""รู้แล้วที่หลังก็ไม่ต้องมาถามรินอีก"หลังจากทานข้าวเสร็จ ฉันก็เข้าไปอาบน้ำ แล้วก็ออกมานั่งดูทีวี ตรงโซฟาตัวใหญ่ ส่วนพี่ซันตอนนี้กำลังนอนหนุนตักฉันอยู่ พี่ซันเอามือฉันไ
ตกเย็น....กว่าพี่ซันจะยอมปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ ทำเรื่องอย่างว่าจนนับครั้งไม่ถ้วน นี่เหรอที่บอกจะเบาๆ คำว่าจะทำเบาๆสำหรับพี่ซันมันไม่มีอยู่จริงอ๊อด! อ๊อด! เสียงออดหน้าห้องพี่ซันดังขึ้นพี่ซันที่กำลังนั่งวอแวฉันอยู่ลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง"แหม มาอยู่ที่คอนโดไม่ยอมกลับบ้านเลยนะพี่ซัน"พอพี่ซันเปิดประตูก็มีเสียงผู้หญิงทักขึ้น ฉันรีบหันขวับไปมองทันทีว่าเป็นใคร ผู้หญิงคนนั้นก็มองมาทางฉันเหมือนกัน เธอคือคลาร่า สายตาที่เธอมองฉันมันดูไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่"คลาร่า! มาไงเนี่ย" พี่ซันถามคลาร่า เธอเดินเข้ามาในห้อง แล้วก็เดินอ้อมไปนั่งตรงโซฟาที่อยู่ตรงข้ามกับฉัน"คลาร่าผ่านมาทางนี้พอดีค่ะ เลยแวะมาหาเห็นคุณแม่พี่ซันบอกว่าพี่ซันไม่กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้ว ที่ไหนได้มาติดผู้หญิงอยู่นี่เอง"พี่ซันนั่งลงข้างๆฉันแล้วก็เอามือมาคล้องเอวฉันแล้วดึงเข้าหาตัวเอง พี่ซันไม่ตอบอะไรแค่ยิ้มๆ"คุยกันไปเถอะค่ะ รินขอตัว!!" ฉันแกะมือที่พี่ซันกอดฉันออกแล้วลุกขึ้น เดินเข้าห้องนอนพี่ซันไม่ได้ห้ามหรือตามฉันมา หึ!...มันก็ดีแล้วนิ แกต้องการให้เขาเลิกยุ่งกับแกไม่ใช่หรือไงริน แล้วจะมาอารมณ์เสียแบบนี้ทำไม บ้าจริง!หนึ่งชั่วโม
ณ คฤหาสน์หลังใหญ่...หลังจากที่ฉันกับพี่ซันมีปากเสียงกัน เราก็ไม่คุยอะไรกันอีกเลย พี่ซันมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด ฉันรู้ว่าพี่ซันคงจะเสียใจ ผิดหวัง แต่ฉันเลือกแล้ว ฉันขอเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า พอมาส่งฉันเสร็จพี่ซันก็บึ่งรถกลับทันทีโดยไม่เอ่ยคำลาอะไรกับฉันสักคำความรู้สึกตอนนี้คือมันใจหายแปลกๆ ฉันพูดแรงไป ฉันรู้ตัว แต่จะทำไงได้...ความรักมันไม่ควรจะมาเกิดขึ้นกับผู้หญิงขายตัวแบบฉัน ฉันก็ต้องเซฟความรู้สึกของตัวเองไว้เหมือนกันฉันถอนหายใจออกมายาวๆก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน"นึกว่าตายไปแล้วซะอีก"แค่เหยียบเข้ามาในตัวบ้านได้ไม่ทันจะได้กี่ก้าว ก็มีเสียงเปรตมาขอส่วนบุญส่วนกุศลกับฉันทันที เปรตตัวนี้มันคืออีแม่เลี้ยงของฉันเองฉันว่ามันคงไม่ได้ไปตายในคุกหรอก มันจะตายเพราะฉันนี่แหละจะฆ่ามันเองถ้ามันยังปากดีใส่ฉันอยู่แบบนี้ เงาหัวแทบจะไม่มีแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ทะนงตัวว่าตัวเองยิ่งใหญ่เหนือคนอื่น"ฉันจะตายไม่ได้หรอก...รู้ไหมทำไม หึ! เพราะฉันต้องอยู่รอดูวันที่แกฉิบหายไง"ฉันพูดตอกกลับอีแม่เลี้ยงใจยักษ์เพียะ~ พอฉันพูดจบฝ่ามือของอีแม่เลี้ยงก็ตบมาที่ใบหน้าฉันทันทีมันตบแรงมาก ตอนนี้ฉั
ภายในห้องนอนของฉัน...คุยกับแอมเสร็จฉันก็กลับเข้ามาที่ห้องตัวเอง ขืนอยู่ต่อมันคงพูดกรอกหูฉันเรื่องพี่ซันอีกแน่ฉันกดเปิดเครื่องโทรศัพท์เพราะว่าโทรศัพท์ของฉันมันถูกพี่ซันปิดเอาไว้เมื่อสามวันที่แล้วพอเปิดเครื่องขึ้นมา ทั้งแชทข้อความเบอร์ใครไม่รู้โทรเข้ามาหาฉันเต็มไปหมดกริ๊ง ยังไม่ทันที่ฉันจะได้กดเข้าไปดูข้อความของใคร พี่ป้าก็โทรเข้ามาซะก่อนฉัน "ฮัลโหลค่ะ"พี่ป่า "เธอหายไปไหนมาริน ติดต่อก็ไม่ได้เลย"ฉัน "เอ่อ..." ฉันไม่รู้ว่าจะบอกพี่ป่ายังไงดีว่าฉันไปอยู่ที่คอนโดพี่ซันมา ถ้าพี่ป่ารู้คงจะบ่นฉันแน่เรื่องที่ฉันขายตัวพี่ป่า " ช่างแม่งเหอะ ฉันมีเรื่องจะบอก"ฉัน "เรื่องอะไรคะ"พี่ป่า "ฉันรู้ที่อยู่ของไอ้คนขับรถคนเก่าของพ่อเธอแล้ว"ฉัน "จะ..จริงเหรอคะ" ฉันยิ้มออกมาอย่างดีใจ ถึงไม่รู้ว่าจะได้เบาะแสอะไรหรือเปล่า แต่ฉันก็ดีใจพี่ป่า "เออ พรุ่งนี้เธอเตรียมตัวไปขอนแก่นกับฉัน เดี๋ยวฉันไปรับตอนเช้า"ฉัน "โอเคค่ะ"วางสาย...พอวางสายจากพี่ป่า ฉันก็เอนตัวลงไปนอนราบกับที่นอน แล้วถอนหายใจออกมายาวๆ ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ"ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี" ฉันพูดกับตัวเองเบาๆก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องฉัน"คุณหน
ลุงยอมรับกับพวกฉันจนหมดเปลือก เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังว่าลุงบอกอะไรบ้างลุงบอกว่าวันที่อีแม่เลี้ยงมันว่าจ้างลุงด้วยเงินห้าหมื่นให้ไปตัดสายเบรกของรถพ่อฉัน ตอนแรกลุงปฏิเสธบอกว่าลุงไม่กล้าทำ แต่อีแม่เลี้ยงมันขู่ว่าจะฆ่าลุงถ้าลุงไม่ยอมทำตามที่มันสั่ง ลุงเลยยอมทำโดยได้เงินค่าจ้องก่อนล่วงหน้าสองหมื่นห้าหลังจากที่ลุงยอมทำตามที่อีแม่เลี้ยงสั่งแล้วลุงก็ไม่รอเอาเงินก้อนที่เหลือ เพราะลุงคิดว่ายังไงลุงก็ต้องเจออีแม่เลี้ยงฆ่าปิดปากอยู่ดี ลุงตัดสินใจหนีไปเลยลุงหนีไปหลายที่หลายจังหวัดเพราะกลัวว่าอีแม่เลี้ยงมันจะตามตัวลุงเจอ สุดท้ายผ่านไปหลายปีลุงเลยตัดสินใจมาลงหลักปักฐานอยู่ที่นี่เพราะคิดว่าอีแม่เลี้ยงมันคงไม่ตามหาตัวลุงแล้วตอนนี้เราสามคนกำลังมุ่งหน้ากลับกรุงเทพ ส่วนลุงตอนนี้พี่ป่าให้ลูกน้องจัดการพากลับมาที่กรุงเทพด้วย เพราะยังไงลุงก็คือพยานปากสำคัญ เราต้องเอาลุงซ่อนไว้ก่อน"แกโกรธไหมที่ลุงทำแบบนั้นริน" แอมถามฉัน"ถ้าฉันต้องโกรธ ฉันก็คงจะโกรธอีแม่เลี้ยง เพราะมันคือคนที่สั่งให้ลุงทำ" ฉันพูดพร้อมมือที่ค่อยๆกำหมัดแน่น ความแค้นมันระอุอยู่ในใจนับวันความเกลียดชังที่ฉันมีต่ออีแม่เลี้ยงมันยิ่งเพิ่มทวีคูณขึ้น
เรื่องเล่าจากภวริน....ย้อนกลับไปสามปีที่แล้ว ตอนที่มหาวิทยาลัยเปิดเทอมได้อาทิตย์แรก ฉันเรียนปีสองนะเพราะปีหนึ่งฉันเรียนที่อังกฤษแล้วก็ย้ายมาที่ไทย ส่วนพี่ซันอยู่ปีสามขอบอกว่าพี่ซันตามติดฉันยิ่งกว่าอะไร คือถ้าว่างต้องมาหาฉัน ไม่ไปอยู่กับเพื่อน แต่มันก็เป็นเรื่องปกติของเขานั่นแหละ เรามีลูกด้วยกันแล้วนิมันก็ไม่แปลกที่เราจะตัวติดกันอยู่มหาวิทยาลัยขอบอกว่าพี่ซันฮอตมาก ฮอตยิ่งกว่าตอนเรียน ม.ปลายซะอีก ขนาดพวกชะนีรู้ว่าพี่ซันมีลูกแล้วพวกนางยังโนสนโนแคร์ จ้องจะงาบอย่างเดียวสักวันฉันจะจิกหัวพวกมันมาตบรายบุคคล ยุ่งกับใครไม่ยุ่งมายุ่งกับผัวของอีริน ถึงพี่ซันจะไม่สนใจพวกนางก็เถอะ แต่ฉันไม่ชอบให้มาอ่อย ผัวใครๆก็รักฉันถูกพี่ซันสั่งห้ามไม่ให้ใส่กระโปรงสั้นห้ามใส่เสื้อรัดหน้าอก คือฉันใส่ชุดนักศึกษากระโปรงยาวถึงตาตุ่ม แถมเสื้อไซซ์เอ็กซ์แอล อยากร้องไห้มาก แต่ก็ขัดไม่ได้"ริน กินข้าวไหมเดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้""ไม่เอารินไม่หิว""กินพี่ไหม ^_^"ไม่พูดเปล่าค่ะ มือหน้าของพี่ซันวางตรงขาฉันแล้วก็ลูบไปมา"บ้า นี่มันมหาลัยนะ" ฉันมองหน้าพี่ซันแบบดุๆ"งั้นไปโรงแรมกัน^_^""พี่ซัน..." ฉันเรียกชื่อพี่ซันเสียงแข็ง
ณ ประเทศไทยพอมาถึงไทยมีคนขับรถของที่บ้านฉันมารอรับอยู่แล้ว พ่อกับแม่ของพี่ซันก็รออยู่ที่บ้านของฉันแล้วตอนนี้"หม่ำ หม่ำๆ" นักรบควานมือมาจับที่น่าอกของฉันแล้วก็ซบหน้าลงมา"เดี๋ยวขึ้นรถก่อนนะครับ เดี๋ยวแม่เอานมให้กินน่า""แมะ หม่ำๆ~" ดูท่าคงจะหิวจริงๆ"รีบไปรถเถอะ"พี่ซันหันมาบอกฉัน ฉันพยักหน้าตอบพอขึ้นมาบนรถฉันก็เอานมให้นักรบกิน จากนั้นเด็กอ้วนก็หลับคาอกฉันไปเลย"ปวดแขนไหม เดี๋ยวพี่อุ้มลูกให้""ไม่เป็นไรค่ะ^_^"ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านของฉัน...พ่อกับแม่ของพี่ซันแล้วก็ป้านมยืนรอรับอยู่หน้าบ้านจากนั้นเราก็เดินไปนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น นักรบตื่นแล้ว แถมยังมองไปรอบๆบ้านตาแป๋วเลยคงจะแปลกตา"ไหนๆ ปู่ขออุ้มหน่อย"พ่อพี่ซันอ้ามือมาอุ้มนักรบ"เอ่อ หน้าเหมือนปู่มันเลยเว้ย""เหมือนผมดิพ่อ" พี่ซันทำหน้างอคือไม่ได้เลยนะ ถ้าใครพูดว่าลูกหน้าเหมือนคนอื่น พี่ซันไม่ยอมฉันกับแม่มองหน้ากันแล้วก็ยิ้มๆ ฉันละสายตาออกจากแม่ของพี่ซันแล้วก็หันไปหาป้านม"รินคิดถึงป้านมจังเลยค่ะ^_^" ฉันเดินไปสวมกอดป้านม"ป้าก็คิดถึงคุณหนูเหมือนกันค่ะ""ลูกรินหล่อไหมคะ^_^" ฉันผละกอดออกแล้วถามป้านม"น่ารักน่าชังมากเลยค่ะคุณหน
มือหน้าของพี่ซันลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของฉัน มันทำให้ฉันอดที่จะมีอารมณ์ร่วมกับพี่ซันไม่ได้จริงๆเสื้อผ้าของเราทั้งคู่ถูกถอดออกแล้วโยนทิ้งข้างเตียงอย่างไม่ใยดี นิ้วเรียวของพี่ซันกำลังชักเข้าออกตรงน้องสาวฉันรัวๆ ฉันต้องเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้เพราะกลัวว่าจะร้องครางเสียงดังแล้วลูกจะตื่น"รัดนิ้วพี่แน่นมากริน" พี่ซันโน้มใบหน้ามากระซิบที่หูฉันเสียงกระเซ่า"ระ รินเสียว อ๊า~" พี่ซันชักนิ้วเข้าออกรูเสียวของฉันรัวๆ"ถึงตาพี่แล้วนะ"พี่ซันชักนิ้วออกแล้วก็จับขาฉันแยกออกจากกัน พี่ซันเอาท่อนเอ็นถูๆตรงร่องเสียว ก่อนจะค่อยๆกดท่อนเอ็นดันเข้ามา"อื้อ ระ รินเจ็บพี่ซัน"ฉันจิกแขนพี่ซันจนเป็นรอย เพราะมันรู้สึกเจ็บแล้วก็แสบตรงน้องสาวมากๆกึด! กึด! พรวด! ท่อนเอ็นอันใหญ่ของพี่ซันถูกยัดเข้ามาจนมิด"อ๊า แน่นฉิบ~"ฉันกำผ้าปูที่นอนแล้วเม้มปากแน่น เพราะมันเจ็บมากจริงๆ ฉันไม่ได้มีอะไรกับพี่ซันเกือบปีนึงได้มั่งตรับ ตรับ ตรับ~ พี่ซันกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวๆ ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียวๆปนกับเจ็บนิดๆ"บะ เบา ดะ เดี๋ยวลูกตื่น อ๊ะ อ๊าง~""อื้ม ซี๊ด~"ยิ่งเหมือนห้ามยิ่งยุพี่ซันกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวกว่าเดิม เสียงเนื้อกระทบ
"ค่ะ รินจะแต่งงานกับพี่^_^"พี่ซันคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แล้วก็ประทับจูบลงมาที่ริมฝีปากของฉันอีกครั้งเช้าวันใหม่...."อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอริน"ตอนนี้พี่ซันกำลังนั่งหน้าบึ้งหน้างอ ไม่อยากให้ฉันกลับบ้าน"ไม่ได้ค่ะ รินต้องกลับไปปั้มนมให้ลูกนะพี่ซัน""แล้วจะมาโรงพยาบาลอีกตอนไหน""รินคงต้องอยู่กับลูกก่อน เดี๋ยวแม่มาเฝ้านะคะ""พี่อยากให้รินอยู่กับพี่""แล้วลูกละพี่ซัน พี่เป็นพ่อคนแล้วนะ จะมามัวเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้" ฉันมองพี่ซันสายตาดุๆ"ครับ ก็ได้" พี่ซันก้มหน้าตอบ"งั้นรินกลับบ้านก่อนนะคะ""มากอดก่อน" พี่ซันอ้าแขนให้ฉันเข้าไปสวมกอดฉันยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าไปมา นิสัยเหมือนเด็กจริงๆ"อย่าไปนานนะ พี่คิดถึง ใจจะขาดถ้าไม่เห็นหน้าริน""เวอร์ !!"พี่ซันกอดฉันแน่น"ปล่อยได้แล้ว รินจะกลับบ้าน"พี่ซันปล่อยกอดออกแล้วก็มองหน้าฉันแบบไม่อยากให้ฉันไปเลยจริงๆ ฉันก็อยากจะเฝ้าพี่ซัน แต่ทำไงได้ ลูกยังเล็กอยู่ณ บ้านของฉันที่กรุงลอนดอน...ตอนนี้ฉันกำลังนั่งให้ลูกอยู่ ส่วนแม่ออกไปเฝ้าพี่ซันที่โรงพยาบาลแล้ว"ริน เดี๋ยวเดือนหน้าฉันต้องกลับไทยนะ" แอมหันมาบอกฉัน"อื้อ แล้วกลับไปทำไมอะ?" ฉันถามกลับอย่างสงส
นี่ฉันกลายเป็นคนกลัวพี่ซันตั้งแต่เมื่อไหร่กันฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ยืนขึ้นเต็มตัวแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆพี่ซัน ตอนนี้ใบหน้าของฉันกับพี่ซันอยู่ในระดับเดียวกัน"ชักช้า !!"หมับ! ยังไม่ทันที่ฉันจะทำอะไร พี่ซันก็เอามือขึ้นมากดศีรษะของฉันลง ทำให้ปากของเราประกบกันพี่ซันบดขยี้จูบฉันอย่างหื่นกระหาย ลมหายใจที่ติดขัดของพี่ซันรดมาที่ใบหน้าฉันกำลังทำให้ใบหน้าฉันร้อนผ่าวสติหลุดไปชั่วขณะ"อื้ม..."พี่ซันครางออกมาในลำคอเบาๆเมื่อเขารู้สึกพอใจกับรสจูบในตอนนี้พรึ่บ! ฉันเรียกสติกลับมาแล้วดันพี่ซันออก ฉันหอบหายใจแรง จูบเมื่อกี้ของพี่ซันมันเป็นจูบกระชากวิญญาณจริงๆ"ทำไม...!!" พี่ซันถามเสียงเเข็ง"พี่ป่วยอยู่ไม่ใช่หรือไง""พี่ป่วย แต่ไอ้นี่มันไม่ได้ป่วย" พี่ซันชี้ไปที่เป้าของตัวเอง ตอนนี้มันพองตัวจนแทบจะแทงทะลุผ้าห่มของโรงพยาบาลอยู่แล้ว"แต่รินเพิ่งคลอด หมองดมีให้เพศสัมพันธ์""โกหก..." พี่ซันมองฉันแบบไม่เชื่อในคำพูดของฉัน"รินไม่ได้โกหกถ้าพี่ไม่เชื่อพี่ก็ถามหมอดูสิ"พี่ซันทำหน้างอใส่ฉัน"พี่ซันเอาไว้เราหายดีกันทั้งคู่แล้วค่อยมีอะไรกันดีกว่าเนอะ^_^""มันนาน เอาวันนี้ไม่ได้เหรอริน พี่ทนมาเกือบปีแล้วนะ" พี
พี่ซันยกมือขึ้นมาลูบหัวฉัน มันรู้สึกอบอุ่นแบบบอกไม่ถูก ที่ผ่านมาทั้งฉันและพี่ซันห่วงแต่ยึดติดกับทิฐิของตัวเองมากจนเกินไป"อย่านอนนานแบบนี้อีกนะรินคิดถึง...ฮึก""พี่ก็คิดถึงรินเหมือนกัน"ฉันผละกอดออก พี่ซันเอื้มมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา"หะ ให้อภัยพี่แล้ว รินพูดจริงนะ" พี่ซันน้ำตาคลอ"ถ้าไม่หายโกรธรินจะมาเฝ้าพี่รินจะมาร้องไห้แบบนี้ทำไม"".....""ป่านนี้รินคงหาผัวใหม่ไปแล้วแหละ""ก็ลองดูสิ จะสั่งฆ่าแม่งให้หมด" พี่ซันจ้องหน้าฉันตาเขม็ง"ทำเป็นเก่ง""ก็เอาดิ แล้วจะรู้ว่าพี่พูดจริงหรือพูดเล่น""พี่ให้รินมีผัวเพิ่มจริงๆเหรอ ใจดีจัง^_^""ริน...!!" พี่ซันเรียกชื่อฉันเสียงแข็ง"โอ๋ รินพูดเล่น""เหอะ....รู้ไหมว่าพี่คิดมากจริงๆ""มีลูกขนาดนี้แล้ว ยังจะให้รินมีคนใหม่อีกหรือไง พ่อของลูกก็อยู่ตรงนี้ทั้งคน"พี่ซันคลี่ยิ้มหวานให้ฉันทันทีที่ฉันพูดจบ ความรู้สึกตอนนี้มันมีความสุขมาก ฉันไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ"เดี๋ยวรินตามหมอมาตรวจพี่ก่อนนะ""พี่อยากเห็นหน้าลูกจัง...""เดี๋ยวก็ได้เจอค่ะ^_^"ฉันยิ้มหวานให้พี่ซัน แล้วเอื้อมมือไปกดปุ่มบ่นหัวเตียงเรียกหมอพี่ซันถูกพยาบาลพาตัวไปตรวจเช
แม่พี่ซันเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน"สะ สวัสดีค่ะคุณแม่""ไหน แม่อยากเห็นหน้าหลานพาแม่เข้าไปดูหน่อยลูก" แม่ยิ้มกว้างให้ฉัน"อะ ค่ะๆ"ฉันเดินนำแม่พี่ซันเข้ามาในบ้านแบบงงๆ หรือว่าพี่ซันจะส่งให้แม่มาดูลูกหึ! คงจะไม่กล้ามาเองละสิถ้าพี่ซันมาด้วยตัวเองนะ ฉันสาบานว่าฉันจะเอาน้ำสาดไล่เขาจริงๆภายในบ้านทุกคนมองแม่พี่ซันด้วยความสงสัยเหมือนกันหมด ฉันเองก็ไม่ต่างกันแม่พี่ซันชะโงกหน้าไปมองในเปล แล้วก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ"เหมือนตาซันตอนเด็กๆไม่มีผิด...""....""ตั้งชื่อว่าอะไรลูก""นักรบค่ะ""อื้อ ชื่อนี้ตาซันก็บอกให้แม่มาบอกหนูก่อนที่ตาซันจะผ่าตัด""แต่แม่ไม่มีเวลาเลย แม่ยุ่งๆกับเรื่องผ่าตัดของตาซัน""ผะ ผ่าตัด ผ่าตัดอะไรคะ?" ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วมองหน้าแม่พี่ซันอย่างแปลกใจที่คุณแม่พี่ซันพูดมันหมายความว่ายังไง!"เฮ้อ..." แม่ถอนหายใจออกมาเหมือนกำลังกังวลอะไรอยู่สักอย่างยิ่งอาการแม่พี่ซันเป็นแบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาซะอย่างนั้น พี่ซันเป็นอะไร ทะ ทำไมต้องผ่าตัด"เกิดอะไรขึ้นคะ...พี่ซัน พะ พี่ซันเป็นอะไรคะแม่"ฉันพูดถามแม่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ"เมื่อเดือนก่อ
"เฮ้อ..." แอมถอนหายใจออกมายาวๆ สายตายังคงจับจ้องที่ลูกชายตัวน้อยของฉันอยู่"แกจะตั้งชื่อว่าอะไรริน""นักรบ ฉันจะตั้งชื่อลูกว่านักรบ" พูดจบฉันก็ก้มมองหน้าลูกชายของฉันที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ชื่อนี้พี่ซันเป็นคนตั้งให้ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะให้ลูกจดจำเขา ลูกจะรู้แค่พ่อของเขาเป็นคนตั้งชื่อให้แค่นั้นตอนนี้ฉันออกจากโรงพยาบาลแล้ว ออกมาได้1อาทิตย์แล้ว"แง๊ แง๊ ~" ตอนนี้เสียงลูกชายตัวนอยของฉันดังลั่นไปทั่วบ้านคงจะหิวนมอีกแล้วละสิถึงร้องดังขนาดนี้"โอ๋ๆ หิวนมเหรอครับลูกแม่"ฉันค่อยๆช้อนมือสองมืออุ้มลูกขึ้นมาไว้ที่อก แล้วก็เอานมให้กินครั้งแรกของการให้นมลูกมันจะรู้สึกเจ็บแปลบๆปวดที่ทรวงอกจากแรงดูดของลูก แต่พอผ่านไปสักพักร่างกายฉันมันก็เริ่มคุ้นชินฉันมองดูลูกน้อยกินนมด้วยหัวใจที่พองโต ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าลูก ได้มองลูกกินนมแบบนี้ มันทำให้ฉันลืมอะไรไปหลายอย่างเลย ตอนนี้ฉันมีแต่ลูก ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว"กินเก่งจริงๆเลยนะเรา" ฉันเอามือเขี่ยแก้มที่ขาวเนียนแถมยังนุ่มมากๆของลูกน้อยไปมา แล้วฉันก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข"ริน..."ฉันมองแอมด้วยสายตาดุๆ เพราะจู่ๆมันก็โผล่พรวดเข้
[Talk Rin]พอมาถึงบ้านเห็นประตูหน้าบ้านเปิดไว้อยู่ นี่เปิดไว้รอโจรมาปล้นหรือไงกัน คอยดูเถอะเห็นหน้าพี่ซันจะบ่นให้ฉันเดินเข้ามาด้านในบ้านไม่เจอพี่ซัน ปกติพี่ซันจะนั่งดูทีวีอยู่ชั้นล่างของบ้าน สงสัยจะอยู่บนห้อง"ริน หิวไหม" แอมหันหน้ามาถามฉัน"ยังไม่หิว เดี๋ยวฉันขึ้นห้องก่อนนะ""แหมๆ ปากบอกไม่สนใจ แล้วจะขึ้นไปหาเขาทำไมคะ?" แอมหันมาพูดแล้วก็ยิ้มๆ"ฉันง่วง !! ""จ้า ง่วงก็ง่วง"ฉันเบื่อที่จะต่อปากต่อคำกับแอม เลยตัดบทด้วยการเดินขึ้นมาบนห้องภายในห้องนอน....ไม่มีวี่แววของพี่ซันเลย ข้างล่างก็ไม่อยู่ ในห้องก็ไม่อยู่ ไปไหนของเขากันตอนเย็น...ตอนนี้ฉันกับแอมกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วไม่มีวี่แววของพี่ซันเลย"ริน ไม่บอกพี่ซันลงมากินข้าวด้วยละ แกใจร้ายอีกแล้วนะ""พี่ซันไปไหนก็ไม่รู้" ฉันพูดพร้อมกับเขี่ยข้าวในจานไปมา"อ้าว แล้วพี่ซันไปไหน ฉันก็นั่งอยู่ข้างล่างตลอดไม่เห็นว่าพี่ซันจะเดินลงมาจากบนบ้านเลย""พอกลับมาฉันก็ไม่เจอพี่ซันแล้วไม่รู้ว่าไปไหน""คงไปธุระแหละเดี๋ยวก็มา กินๆข้าวต่อเถอะ"ธุระอะไรกัน พี่ซันมีเพื่อนที่นี่หรือไง ก็ไม่มีนิ นี่มันอังกฤษนะไม่ใช่ไทยสักหน่อยเฮ้อ ทำไมมันรู