บททั้งหมดของ หนี้รักราชันสีเลือด: บทที่ 41 - บทที่ 50

บทที่ 41 : ท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไป หลังเหตุการณ์ในสวนอุทยาน หลีซานก็ได้แต่กลัดกลุ้ม ด้วยตัวเขาไม่อาจพบชิงอี้หรานได้ เขาได้แต่รอฟังข่าวคราวของหญิงสาว ซิวเอ๋อแอบให้คนสนิทส่งข่าวมาให้ว่านางยังคงปลอดภัยดี หลีซานจึงค่อยวางใจในขณะเดียวกันนับตั้งแต่วันนั้นมา ชิงอี้หรานก็มีท่าทีหมางเมินกับหนิงซีโย่ว แม้เขาจะพยายามเอาใจนาง ทั้งสิ่งของ อาหาร แต่ก็มิอาจเปลี่ยนแปลงท่าทีใดๆ ทุกครั้งที่หนิงซีโย่วไปพบชิงอี้หราน หากนางไม่ทำท่าทีเมินเฉยไม่พูดไม่จา ก็เพียงกล่าววาจาถากถางให้เจ็บช้ำ หนิงซีโย่วได้แต่จนใจไม่อาจทำอะไรนางได้ชายหนุ่มได้แต่นึกแค้นเคืองหลีซานที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ในท้องพระโรง บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด ขุนนางทั้งหลายต่างยืนเรียงรายในตำแหน่งของตน หนิงซีโย่วประทับอยู่บนบัลลังก์ ท่ามกลางความเงียบงันที่หนักอึ้ง หลีซานก็รู้สึกไม่สบายใจนักกับการที่ต้องเผชิญหน้ากับหนิงซีโย่ว เขายังคงรู้สึกถึงสายตาขุ่นเคืองของหนิงซีโย่วที่มองมายังตนอยู่เป็นระยะขณะที่ขุนนางต่างถกเถียงกันถึงเรื่องราวต่าง ๆ หนิงซีโย่วก็นั่งฟังด้วยความหงุดหงิด ในใจเขายังคงมีภาพของหลีซานกับชิงอี้หรานที่วนเวียนอย

บทที่ 43 : ข่าวดีจากตำหนักฮองเฮาเวลาผ่านพ้นไปราวครึ่งปี ความสัมพันธ์ระหว่างชิงอี้หรานและหนิงซีโย่วก็เรียกได้ว่าหวานชื่นยิ่งนัก ความรักและความเสน่หาที่หนิงซีโย่วมีต่อชิงอี้หรานทำให้เขาลดความหวาดระแวงลงไปเป็นอันมาก อีกทั้งชายหนุ่มยังหลงใหลในตัวนางมากขึ้นทุกวัน ชิงอี้หรานเองก็ผ่อนคลายความตึงเครียดลงไปมาก หญิงสาวปฏิบัติต่อหนิงซีโย่วด้วยความอ่อนโยน แม้ภายในใจนางจะมีแผนการบางอย่างซ่อนอยู่ก็ตามวันหนึ่ง ขณะที่หนิงซีโย่วกำลังทรงอักษรอยู่ในตำหนัก บรรยากาศภายในห้องสงบและเงียบงัน มีเพียงเสียงขีดเขียนของพู่กันบนกระดาษ เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างเบาๆ แต่แล้วเสียงฝีเท้ารวดเร็วของขันทีก็ดังขึ้นทำลายความสงบลง "ฝ่าบาท" ขันทีกล่าวด้วยเสียงสั่น "ฮองเฮาทรงประชวร ขณะนี้หมอหลวงกำลังตรวจอาการที่ตำหนักพ่ะย่ะค่ะ"หนิงซีโย่วได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกใจหายวาบ ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานและรีบรุดไปยังตำหนักฮองเฮาทันที หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความกังวล เมื่อไปถึงห้องบรรทม เขาเห็นหมอหลวงกำลังตรวจอาการของชิงอี้หราน ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้เตียงของนางและนั่งลงข้างเตียงอย่างรวดเร็ว มือใหญ่ลูบไล้ใบหน้านวลด้วยความเบามือ สายตา

บทที่ 45 : ครอบครัวที่ข้าเฝ้าคิดถึงหลังจากที่ราชโองการถูกประกาศ หลีซานเร่งรุดตระเตรียมการเดินทางของครอบครัวสกุลชิงทันที เขาจัดการส่งคนสนิทเฝ้าอารักขาอย่างใกล้ชิดเพื่อป้องกันภัยร้ายที่อาจเกิดขึ้น บรรยากาศในเรือนหลีซานเต็มไปด้วยความเร่งรีบและความกังวลใจเมื่อคนสกุลชิงเดินทางถึงเมืองหลวงอย่างปลอดภัย ชิงอี้หรานรีบให้ซิวเอ๋อพาครอบครัวเข้าพบในวังหลวงทันที ท้องฟ้ายามบ่ายที่สดใสเพิ่มความสว่างให้กับสวนดอกไม้ที่อยู่ล้อมรอบตำหนัก กลิ่นหอมของดอกไม้เบ่งบานลอยมาตามสายลมทำให้บรรยากาศอบอุ่นและสงบเงียบทันทีที่ชิงอี้หรานเห็นบิดาตรงหน้า หญิงสาวเข้าไปสวมกอดบิดาของตนด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ น้ำตาหลั่งรินด้วยความตื้นตัน “ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว” เสียงสั่นเครือของนางสะท้อนความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจ จากนั้นนางเข้าสวมกอดพี่ชายทั้งสามคนด้วยความอบอุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมาเป็นเวลานานชิงหยวนเปาดูเหมือนจะชราลงไปมากโข แม้เวลาเพียงปีเศษที่ผ่านไปจะไม่มากนัก ใบหน้าที่เคยสง่ามีราศีบัดนี้กลับมีริ้วรอยลึกและสีหน้าหม่นหมอง ส่วนชิงหยางที่เดิมดูหุนหันเอาแต่ใจ กลับมีแววตาที่ดูโหดเหี้ยมมากขึ้น ชิงเฟยที่เคยสุขุมอยู่แล้ว บัดนี้กล

บทที่ 47 : ไม่มีวันที่ข้าจะล้มเลิก ยามตะวันเริ่มคล้อยต่ำ ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนระเรื่อ แสงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้า สายลมเย็นพัดผ่านสวนดอกไม้ในจวนสกุลชิง กลิ่นหอมของดอกไม้ประจำฤดูกาลอบอวลอยู่ในอากาศทำให้บรรยากาศรอบจวนสกุลชิงดูอบอุ่น แต่ภายในห้องโถงใหญ่ของจวน บรรยากาศกลับตึงเครียดคลุมเครือ ชิงหยวนเปานั่งอยู่ที่โต๊ะใหญ่ มองบุตรชายทั้งสามที่นั่งล้อมรอบหน้าเขา โต๊ะอาหารที่ยังคงเหลือซากอาหารอยู่บ้าง ชายทั้งสี่มีสีหน้าเคร่งเครียด ชิงหยวนเปามองบุตรชายของตนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและกังวล ชิงหยาง ชิงหลง และชิงเฟยต่างมองหน้าบิดาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตั้งใจ“พวกเจ้าจงฟังข้า” ชิงหยวนเปาเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ข้าไม่ต้องการให้พวกเจ้าคิดเรื่องการฟื้นฟูอำนาจของสกุลชิงอีกต่อไป” ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง เขารู้ดีว่าหนิงซีโย่วนั้นไม่มีวันยอมให้สกุลชิงฟื้นฟูอำนาจอีกเป็นแน่ เพียงแค่วันนี้พวกเรายังคงปลอดภัยดีอยู่นั้น ก็นับว่าเขาเมตตาคนสกุลชิงมากแล้วชิงหยางขมวดคิ้วแน่น “ท่านพ่อ เหตุใดท่านจึงพูดเช่นนี้ พวกเรามีสิ่งใดที่มิอาจฟื้นฟูอำนาจของสกุลชิงได้อีกเล่า”ชิงหลงท

บทที่ 49 : ความปั่นป่วนในราชสำนัก ยามเช้าในราชสำนัก พระอาทิตย์เริ่มฉายแสงส่องผ่านหน้าต่างกระจกสีที่ประดับประดาตำหนัก แสงแดดอ่อนๆ ทอแสงลงบนพื้นหินอ่อนเงาวับ ที่ท้องพระโรง ขุนนางทั้งหลายต่างประชุมกันอย่างคร่ำเคร่ง เสียงพูดคุยสนทนากันเกี่ยวกับเรื่องราวสำคัญของแคว้นโย่วดังอื้ออึงทั่วบริเวณหนิงซีโย่วนั่งอยู่บนบัลลังก์ทองคำ เขามองดูบรรยากาศรอบๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นมัวและความไม่พอใจ ดวงตาคมของเขามองไปยังขุนนางทั้งหลายอย่างสำรวจและพิจารณาทันใดนั้น ฎีกาจำนวนมากถูกนำมาวางไว้ตรงหน้าหนิงซีโย่ว ขุนนางที่นำฎีกามาด้วยตนเองก้มตัวลงคารวะและกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "ฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพิจารณา ฎีกานี้เกี่ยวกับการขอให้ชิงหยวนเปาและบุตรชายทั้งสามกลับเข้ารับใช้ราชสำนักตามเดิมพ่ะย่ะค่ะ"เสียงฮือฮาดังขึ้นในท้องพระโรง ขุนนางหลายคนต่างพยักหน้าสนับสนุน "สกุลชิงมีความชอบมากมายต่อแคว้นโย่ว อีกทั้งบุตรชายทั้งสามของใต้เท้าชิงต่างก็ล้วนมีความสามารถ หากได้รับใช้ราชสำนัก ย่อมเป็นประโยชน์โดยแท้พ่ะย่ะค่ะ" ขุนนางอีกคนกล่าวเสริมหนิงซีโย่วฟังคำกล่าวนั้นด้วยความโกรธกริ้ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยประ