All Chapters of หนี้รักราชันสีเลือด: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 31 : หนี้แค้นที่ต้องสะสางณ ท้องพระโรงอันโอ่อ่าและสง่างามของราชสำนัก บรรยากาศเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด เสียงขุนนางต่างๆ ที่พูดคุยกันบ้างเบาราวกับกระซิบ บ้างดังก้องราวกับต้องการให้ทั่วทั้งห้องโถงได้รับรู้ เมื่อหนิงซีโย่วนั่งอยู่บนบัลลังก์ ดวงตาของเขากวาดมองไปยังขุนนางทั้งหลายที่ยืนเรียงรายอยู่เบื้องหน้า ขุนนางที่นำโดยชิงหยวนเปาได้เร่งรัดในการเอาผิดแก่ขุนนางข้างหนิงซีโย่วอย่างหนัก"ฝ่าบาท ความผิดของใต้เท้าเสิ่น และใต้เท้าหวัง บัดนี้หลักฐานครบถ้วนยากแก่การหลีกเลี่ยง ขอฝ่าบาททรงพิจารณาด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ" ขุนนางคนหนึ่งยื่นฎีการ้องเรียนพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น"ขอฝ่าบาทโปรดพิจารณาปลดพวกเขาออกจากตำแหน่งและลงโทษสถานหนักด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ" ขุนนางอีกคนหนึ่งเสริมทัพด้วยเสียงที่กังวานหนิงซีโย่วทำท่าเคร่งเครียด ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังขุนนางทั้งสองที่กล่าวรายงานก่อนจะปรายตามองไปยังชิงหยวนเปา ใบหน้าของเขาตึงเครียดและเปี่ยมไปด้วยความคิดครุ่นคิด แต่ทันใดนั้น สีหน้าของเขากลับแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างอำมหิต และหัวเราะออกมาเบาๆ"ในเมื่อพวกท่านกล่าวอ้างว่าใต้เท้าทั้งสองมีความผิดเช่นนี้ ง

บทที่ 33 : ทางแยกหลังจากเหตุการณ์ในท้องพระโรง หนิงซีโย่วไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า ชายหนุ่มเดินทางไปยังคุกหลวงทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น เมื่อถึงที่นั่น ชายหนุ่มสั่งให้ทุกคนออกจากที่นั่นให้หมด ทหารและผู้คุมต่างพากันหลีกทางให้เขา ชายหนุ่มก้าวเข้าไปยังห้องขังของชิงหยวนเปาชิงหยวนเปามองหน้าหนิงซีโย่วด้วยความแค้นเคือง "เจ้า... เจ้ามันสัตว์เดรัจฉาน เจ้าหลอกลวงอี้หราน หลอกลวงพวกข้า บัดนี้ข้าหมดประโยชน์ เจ้ากลับเนรคุณเช่นนี้" ชายชรากล่าวอย่างมาดร้าย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกลียดชังหนิงซีโย่วมองหน้าชิงหยวนเปาด้วยแววตาเย็นชา "ท่านว่าข้าเป็นสัตว์เดรัจฉาน แล้วท่านล่ะใต้เท้าชิง ข้าก็เพียงตอบแทนท่านกลับไปก็เท่านั้นเอง"ชิงหยวนเปาตะโกนถามด้วยเสียงแหบพร่า "ข้าทำอันใด...ข้าทำผิดอันใด"หลังจากพินิจดวงหน้าและชายหนุ่มอย่างจริงจัง ชายชราถึงกับผงะถอยหลังไปสองก้าว ความจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังแววตาของหนิงซีโย่วเริ่มเปิดเผยให้เห็น "เจ้า...เจ้ารู้... เจ้ารู้เรื่องงั้นรึ"หนิงซีโย่วหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ไม่กล่าวสิ่งใดออกมา ความเงียบที่ตามมาเต็มไปด้วยความกดดันและความหวาดหวั่น ชิงหยวนเปาทรุด

บทที่ 35 : เจ้าควรรู้ไว้ว่าผู้ใดที่เจ้าไม่อาจล่วงเกินการเจ็บป่วยเจียนตายของชิงอี้หรานทำให้หนิงซีโย่วร้อนใจเป็นอันมาก หลังจากชายหนุ่มเห็นนางยังคงหลับสนิท เขาก็เร่งเท้าไปยังตำหนักสนมเสิ่น เมื่อไปถึงก็ขับไล่ทุกคนออกจากห้องบรรทม พระสนมเห็นฮ่องเต้ก็ทำท่าทางป่วยกระเสาะกระแสะ ท่าทางออดอ้อนเพื่อให้ชายหนุ่มเห็นใจ"ฝ่าบาท ฮองเฮามิได้ตั้งใจทำร้ายหม่อมฉัน เป็นหม่อมฉันที่ผิดเองที่ไม่ระมัดระวังตัวเพคะ" พระสนมกล่าวเสียงอ่อนโยน พร้อมแสร้งทำท่าทางเจ็บป่วย แม้นางจะพยายามพูดจาอ้อนวอนว่าไม่ใช่ความผิดของชิงอี้หราน หากแต่ในใจกลับสุมไฟริษยาต้องการให้แผนการนี้ทำให้ฮ่องเต้มีโทสะและสั่งปลดนางจากตำแหน่ง เมื่อตำแหน่งฮองเฮาว่างลง ไฉนเลยตำแหน่งนี้จะไม่ตกเป็นของนางที่เป็นที่โปรดปรานที่สุดเวลานี้หนิงซีโย่วทอดตามองด้วยสายตาเรียบเฉย รอยยิ้มเหยียดแม้เพียงชั่วครู่ ไม่อาจหลุดพ้นสายตาชายหนุ่ม "ข้าไม่เคยเข้าใจอันใดผิด และข้าย่อมเชื่อมั่นในตัวฮองเฮา หากแต่เป็นเจ้าที่คิดหวังการใหญ่เกินตัวไป" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาเสิ่นเซียวเหยาถึงขั้นสะดุ้ง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตระหนก "ฝ่าบาท หม่อมฉัน...หม่อมฉันถูกใส่ร้าย ฝ่าบาทต้

บทที่ 37 : สำนึกในรักที่มีให้เจ้าหลังจากเสร็จสิ้นราชกิจที่หนักอึ้ง หนิงซีโย่วไม่แม้จะหยุดพักผ่อน ชายหนุ่มรีบเร่งเดินตรงไปยังตำหนักฮองเฮา ภายในหัวใจเขาเต็มไปด้วยความเศร้าหมองและร้อนรน ท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไปของชิงอี้หรานทำให้เขารู้สึกเจ็บแน่นในอก ชายหนุ่มรู้ดีว่าเขารักหญิงสาวมากมายยิ่งนัก ยิ่งเมื่อเขาเกือบต้องสูญเสียนางไปยิ่งทำให้หัวใจเขาเจ็บปวดแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เขาไม่อาจสูญเสียนางอันเป็นที่รักยิ่งไปได้ แต่เดิมที่ชายหนุ่มทำเย็นชาใส่นางและคอยหลบหน้านางเสมอก็เพราะเขากลัวเหลือเกินว่าตนเองจะใจอ่อนยอมละทิ้งความแค้นในใจเพื่อนาง ที่เขาโปรดปรานสนมเสิ่นก็เพราะยามเมื่อพบครั้งแรกสนมเสิ่นมีส่วนคล้ายชิงอี้หรานอยู่หลายส่วน ทั้งสนมเสิ่นก็เคยได้กล่าววาจาเช่นเดียวกับที่ชิงอี้หรานเคยกล่าวกับตนเอง ความคิดถึงที่ชายหนุ่มมีให้กับชิงอี้หรานจนแทบจะแผดเผาเขาให้ตายทั้งเป็น ทำให้เขาเห็นสนมเสิ่นเป็นเสมือนตัวแทนของนางไปในที่สุดเมื่อมาถึงตำหนักของฮองเฮา หนิงซีโย่วพบว่าตำหนักกลับเงียบสงบราวกับไม่มีชีวิตชีวา ชายหนุ่มก้าวเข้าไปข้างในห้องบรรทมของชิงอี้หราน ภายในห้องตกแต่งด้วยผ้าม่านสีขาวและแดง มีตะเกียงน้ำมันเล็ก ๆ ใ

บทที่ 39: ความรู้สึกที่ปะทุช่วงบ่ายคล้อยเข้ายามเย็น ชิงอี้หรานและหลีซานยังคงกำลังสนทนากันอย่างสนิทสนม เสียงหัวเราะและการพูดคุยอย่างเบิกบานใจทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลาย แต่ทันใดนั้น ซิวเอ๋อวิ่งเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ“ฮองเฮา ฝ่าบาทเสด็จเพคะ” ซิวเอ๋อรีบบอกทั้งสองด้วยสีหน้าเป็นกังวลหลีซานมีสีหน้าเคร่งเครียดในทันที ชายหนุ่มพลันลุกขึ้นยืนก่อนจะถอยหลังออกไปหลายต่อหลายก้าว ในขณะนั้นชิงอี้หรานกลับยังคงนั่งเฉย สีหน้ายังคงราบเรียบเช่นเดิมหนิงซีโย่วที่กำลังเดินมายังจุดที่ทั้งสองคนอยู่ เมื่อชายหนุ่มเห็นภาพด้านหน้า เขาเพ่งสายตามองคนทั้งสองอย่างระแวง ภาพหลีซานที่ดูลุกลี้ลุกลน ยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด ความหึงหวงในใจของเขาปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและโมโหเมื่อเห็นชิงอี้หรานอยู่กับชายอื่น หนิงซีโย่วเดินเข้ามาขัดจังหวะด้วยท่าทางเกรี้ยวกราด“หลีซาน” หนิงซีโย่วตะโกนออกมาพร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยโทสะ “เจ้ามาทำอะไรที่นี่”หลีซานหันมามองหนิงซีโย่ว และคารวะอย่างนอบน้อม “คารวะฝ่าบาท หม่อมฉันเพียงบังเอิญพบฮองเฮา จึงได้อยู่สนทนาเพียงชั่วครู่พ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มพยายามสะกดกั้นความรู้สึก