All Chapters of หนี้รักราชันสีเลือด: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 22 : การรอคอยที่มีเพียงความว่างเปล่าวันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน ตั้งแต่วันอภิเษกสมรส หนิงซีโย่วก็ไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าชิงอี้หรานอีกเลย หญิงสาวเฝ้าชะเง้อคอยชายหนุ่มอยู่ในทุก ๆ วัน จากความคาดหวัง เปลี่ยนเป็นการรอคอย จากการรอคอยเปลี่ยนเป็นความผิดหวังเข้ามาแทนที่ ความรู้สึกปวดร้าวกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ชิงอี้หรานกลายเป็นคนเงียบเฉย และหม่นหมองลงไปอย่างมากในตำหนักที่เงียบสงบ บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบงัน ความงามของตำหนักที่เคยเป็นที่ชื่นชมกลับกลายเป็นเพียงสิ่งที่ตอกย้ำความเงียบเหงา ชิงอี้หรานยังคงสั่งให้ซิวเอ๋อนำเครื่องเสวยที่หญิงสาวตั้งใจปรุงไปถวายฮ่องเต้ในทุกๆ วัน แต่กลับได้รับการบ่ายเบี่ยงและปฏิเสธไปในทุกครั้ง นานวันเข้าหญิงสาวก็เริ่มยอมแพ้และไม่เคยส่งเครื่องเสวยไปให้หนิงซีโย่วอีกเลย ข่าวของหนิงซีโย่วที่ไม่สนใจชิงอี้หราน ฮองเฮาที่คอยเฝ้าตำหนักเพียงเปล่าเปลี่ยว ก็เริ่มแพร่กระจายไปทั่วในวัง ทำให้หญิงสาวยิ่งรู้สึกอับอายและโดดเดี่ยวมากไปกว่าเดิมเสียอีกในแต่ละวันชิงอี้หรานได้แต่นั่งเหม่อลอยอยู่ภายในสวนดอกไม้หน้าตำหนัก แม้สวนดอกไม้จะบาน

บทที่ 24 : หนิงซีโย่ว ท่านเคยรักข้าหรือไม่เวลาผ่านไปไม่ทันพ้นเดือน ขณะที่ชิงอี้หรานที่กำลังนั่งปักเย็บถุงหอมอยู่ในตำหนักอยู่นั้น จู่ๆ ซิวเอ๋อก็เร่งรุดเดินเข้ามาหาหญิงสาวด้วยท่าทีร้อนรน“ฮองเฮา หม่อมฉันมีเรื่องจะกราบทูลเพคะ” ซิวเอ๋อกล่าวด้วยเสียงกระหืดกระหอบท่าทีเร่งรีบเช่นนั้นทำให้ชิงอี้หรานเงยหน้าขึ้นจากถุงหอมในมือมองซิวเอ๋ออย่างสงสัย “ข่าวอันใดรึ”“เอ่อ..ฮ่องเต้เพคะ…นางกำนัลในตำหนักในต่างลือกันให้ทั่วว่าฮ่องเต้ทรงเสด็จไปค้างแรมกับสนมเสิ่นแทบทุกราตรีเลยเพคะ”ชิงอี้หรานได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึกคล้ายหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ พลันเข็มในมือก็แทงเข้าที่ปลายนิ้วหญิงสาวในทันที “โอ๊ย...” หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว เข็มแทงเข้าไปลึกจนปลายนิ้วมีเลือดซึมออกมาตามรอยเข็มที่ปักลงไปสีแดงฉาด“ฮองเฮา ทรงระวังพระวรกายด้วยเพคะ” ซิวเอ๋อร้องอย่างตกใจ พลันรีบแย่งหยิบเข็มและถุงหอมออกมาจากมือเรียวของชิงอี้หราน นางรีบหยิบผ้าขาวนำมาเช็ดห้ามเลือดให้นายหญิงของตนทันทีชิงอี้หรานพยายามข่มใจคงความสงบเอาไว้และถามต่อ “เจ้าได้ยินเรื่องเช่นใดมาบ้าง”ซิวเอ๋อมองหน้านายหญิงอย่างชั่งใจ นางเอาแต่ก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าจะเอื้อนเอ่ยสิ่งใดอ

บทที่ 26 : ร่างกายหรือจะเท่าใจที่บอบซ้ำชิงอี้หรานตื่นขึ้นมาด้วยสภาพอิดโรย ความจริงที่ปรากฏตรงหน้านั้นยากที่หญิงสาวจะทำใจจะยอมรับได้ เรื่องราวที่ผ่านมาเสมือนความฝันที่มีแต่นางผู้เดียวที่เฝ้ารักและทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่าง แม้ต้องขัดแย้งกับครอบครัวก็ตามที แต่หนิงซีโย่วกลับเห็นนางเป็นเพียงกระดานหมากอำนาจตัวหนึ่งเท่านั้นความเจ็บปวดที่มากเกินกว่าจะรับนี้ทำให้หญิงสาวกินไม่ได้นอนไม่หลับ ทุกค่ำคืนที่นอนหลับหญิงสาวได้แต่หวนคิดถึงคำพูดที่ได้ยินจากการสนทนาระหว่างบิดาและหนิงซีโย่ว ความทุกข์ทรมานจากการถูกหลอกลวงทำให้ชิงอี้หรานรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก"ซีโย่ว ทำไมเจ้าทำกับข้าเช่นนี้ ข้ารักและเชื่อใจท่าน ข้าทุ่มเทเพื่อท่าน แต่ท่านกลับตอบแทนด้วยการหลอกลวงข้า" ชิงอี้หรานคิดในใจ น้ำตาไหลอาบแก้มจนไม่อาจหยุดได้ผ่านเวลาไม่เพียงไม่กี่วัน ชิงอี้หรานก็ประชวรหนักจนซิวเอ๋อต้องตามหมอหลวงมารักษา "ฮองเฮา ท่านไม่สบายมาก ข้าจะไปตามหมอหลวงมาเดี๋ยวนี้"หมอหลวงมาถึงตำหนักและตรวจอาการของชิงอี้หราน "ฮองเฮามีอาการป่วยทางใจ ส่งผลทำให้ร่างกายอ่อนแออย่างหนัก ฮองเฮาโปรดพักผ่อนให้มาก ๆ ทำจิตใจให้สบาย หม่อมฉันจะจัดเทียบยาเพื่อฟื้น

บทที่ 28 : งานเลี้ยงไม่กี่วันถัดมาบรรยากาศภายในตำหนักที่มีแต่ความเงียบงัน สักพักขันทีก็ได้ขอเข้าเฝ้าชิงอี้หราน เสียงก้าวเท้าของขันทีดังก้องในโถงยาวที่เงียบสงบ ชิงอี้หรานนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลักอย่างประณีต ใบหน้าของนางดูสงบแต่เต็มไปด้วยความหม่นหมอง"ฮองเฮา ค่ำคืนนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับขุนนางใหม่ ฮ่องเต้ขอเชิญฮองเฮาเข้าร่วมงานเลี้ยงด้วยพ่ะย่ะค่ะ" ขันทีกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพชิงอี้หรานรับฟังโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ใบหน้าของนางยังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่ในใจของนางกลับเต็มไปด้วยความสับสนและความเจ็บปวด นางรู้ดีว่างานเลี้ยงนี้หมายความว่านางต้องเผชิญหน้ากับหนิงซีโย่วอีกครั้ง"ข้าเข้าใจแล้ว เจ้ากลับไปได้" ชิงอี้หรานตอบเสียงเบาเมื่อขันทีจากไป ชิงอี้หรานลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง นางมองตัวเองในกระจก ใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มกลับกลายเป็นหม่นหมอง ชิงอี้หรานเตรียมตัวอย่างเรียบง่าย นางสวมชุดฮองเฮาที่งดงาม แต่แววตาของนางกลับดูเศร้าหมองเมื่อชิงอี้หรานมาถึงตำหนักจัดเลี้ยง บรรยากาศภายในตำหนักจัดเตรียมอย่างหรูหรา ทันทีที่ขันทีประกาศเสียงดัง "ฮองเฮาเสด็จ" เสียงที่เคยดังเซ็งแซ่พลันเงียบสงบลง ทุกสายตาหันมอ

บทที่ 30 : ลูบคมสกุลชิงภายในจวนสกุลชิง เสียงลมพัดผ่านต้นไผ่ที่ปลูกอยู่รอบบริเวณทำให้เกิดเสียงซู่ซ่าที่สงบเงียบ แต่บรรยากาศภายในกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียด ในห้องโถงใหญ่ชิงหยวนเปาเดินกระสับกระส่ายวนไปวนมาอย่างใช้ความคิด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ดวงตาคมกล้าจ้องมองลูกชายทั้งสามที่ยืนอยู่ด้านข้าง"ข้าไม่อาจทนเห็นสกุลชิงถูกหยามเกียรติเช่นนี้อีกต่อไป" ชิงหยวนเปากล่าวเสียงดัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล "ข่าวลือเรื่องชิงอี้หรานถูกละเลยและถูกหยามเกียรติแพร่สะพัดออกมาอย่างไม่ขาดสาย หนิงซีโย่วไม่เห็นหัวสกุลชิงเลยสักนิด"ชิงหยางยืนกอดอก ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียด "ท่านพ่อ ข้าคิดว่าพวกเราไม่ควรนิ่งเฉย สกุลชิงไม่อาจทนอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้" ชิงหยางกล่าว ด้วยความที่ตัวเขาเป็นถึงรองแม่ทัพ ความดุดันมุทะลุจึงทำให้เขามิอาจอดทนได้"ถูกต้อง ข้าก็ไม่อาจทนเห็นอี้หรานต้องทนทุกข์กับความเจ็บปวดเช่นนี้อีกต่อไป หนิงซีโย่วทำเช่นนี้มันเกินไปแล้วจริง ๆ" ชิงเฟยเสริมออกมา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล ชายหนุ่มที่มีบุคลิกร่าเริง ใจดีและห่วงใยน้องสาว ด้วยความที่เขาเป็นบุตรชายคนเล็ก ทำให้ค่อนข้างใก