All Chapters of หนี้รักราชันสีเลือด: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 51 : หากข้าร้องขอรักของเจ้าดังเดิม ข้ายังคงมีสิทธิ์อีกหรือไม่ หนิงซีโย่วยังคงนั่งอยู่ในห้องอักษรเพียงลำพัง ความเจ็บปวดในใจของเขาไม่อาจบรรยายได้ ภาพของชิงอี้หราน หญิงสาวผู้เคยอ่อนโยนและไร้เดียงสา หญิงสาวที่คอยพร่ำบอกแต่คำว่ารักที่มีให้กับเขา ตอนนี้กลายเป็นเพียงภาพลวงตา สิ่งเหล่านั้นได้หายไปสิ้น ชายหนุ่มถอนหายใจลึก ก่อนจะก้าวออกจากห้องตรงไปยังตำหนักของชิงอี้หราน ชายหนุ่มพยายามทำตัวให้เป็นปกติ ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา ขณะที่หัวใจของเขากำลังถูกเผาไหม้ด้วยความสงสัยและเจ็บปวดตำหนักของชิงอี้หรานตั้งอยู่ในสวนหลวงที่งดงาม ดอกไม้หลากสีบานสะพรั่งตลอดทางเดิน น้ำพุที่ประดับด้วยรูปปั้นหินอ่อนส่งเสียงน้ำไหลเบาๆ เมื่อเดินเข้ามาถึงภายในตำหนัก เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมของดอกไม้ที่อบอวลอยู่ในอากาศ สภาพภายในตำหนักถูกจัดไว้อย่างประณีตและเรียบร้อย ชวนให้ระลึกถึงความเป็นระเบียบและสง่างามของชิงอี้หรานเมื่อหนิงซีโย่วเข้ามาถึงห้องนอนของชิงอี้หราน เขาเห็นหญิงสาวนอนหลับอยู่บนเตียง ผิวขาวเนียนละเอียดดุจหยก ริมฝีปากสีแดงสดสวยงาม ท่าทางการนอนของนางดูสงบและเป็นธรรมชาติ หนิงซีโย่วเข้าไปนั่งข้างเ

บทที่ 53 : ใจข้าร้อนรนยิ่งนัก ทางด้านชิงอี้หรานซึ่งถูกกักบริเวณอยู่ภายในตำหนักฮองเฮา หญิงสาวมีท่าทีร้อนรนใจอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของนางฉายแววความวิตกกังวลและความโกรธเกรี้ยว นางเดินวนไปมาในห้องด้วยความกระวนกระวาย ใบหน้าของนางเคร่งเครียดอย่างไม่อาจปิดบังได้“พวกเจ้าหลีกไปเดี๋ยวนี้” ชิงอี้หรานตวาดใส่ขันทีที่เข้ามาทำหน้าที่ นางปัดมือของซิวเอ๋อที่พยายามเข้ามาห้ามปราม “ข้าต้องการพบฮ่องเต้ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้” นางร้องตะโกนด้วยเสียงอันดัง แต่เสียงนั้นกลับสะท้อนก้องอยู่ในห้อง ไม่ได้ไปถึงหูของผู้ที่สามารถตัดสินใจได้ขันทีทั้งหลายได้แต่ก้มหน้านิ่งด้วยความเคร่งเครียด พวกเขามองดูชิงอี้หรานด้วยความสงสารและความกลัวปะปนกัน แต่ก็ไม่กล้าแสดงออก พวกเขารู้ดีว่าการขัดคำสั่งของหนิงซีโย่วจะนำมาซึ่งบทลงโทษที่รุนแรง“พวกเจ้าได้ยินข้าหรือไม่ ข้าต้องการพบฮ่องเต้” ชิงอี้หรานตะโกนอีกครั้ง นางพยายามเดินออกไปทางประตูแต่ถูกขันทีสองคนขวางไว้ “พวกเจ้ากล้าดียังไงมาทำกับข้าเช่นนี้” นางด่าว่าพวกเขา แต่ก็ไม่มีใครตอบรับ หญิงสาวร่างกายสั่นไหวด้วยความขุ่นเคือง ซิวเอ๋อรีบเข้ามาประคองพร้อมปลอบโยนนาง “ฮองเฮา สงบอารมณ

บทที่ 55 : แผนการเริ่มต้นขึ้น เทศกาลล่าสัตว์ประจำปีถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ณ เขตป่าที่ถูกจัดเตรียมขึ้นโดยเฉพาะ ท้องฟ้าปลอดโปร่งและอากาศแจ่มใสสร้างให้บรรยากาศเหมาะแก่การเฉลิมฉลองยิ่ง หนิงซีโย่วในฐานะฮ่องเต้แห่งแคว้นเป็นผู้นำในการบูชาเทพเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เพื่อเปิดพิธีล่าสัตว์อย่างเป็นทางการ บรรยากาศของงานเต็มไปด้วยความครึกครื้นและเสียงหัวเราะของผู้คน ขบวนม้าและนักล่าจำนวนมากเข้าร่วมพิธีด้วยความคึกคัก ทหารองครักษ์ที่แต่งกายเต็มยศเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ ขณะที่ธงประจำแคว้นโบกสะบัดเหนือศีรษะชิงหยางและชิงเฟยได้อาศัยช่วงเวลาดังกล่าว จัดเตรียมกำลังพลเพื่อซุ่มโจมตีหนิงซีโย่ว เมื่อหนิงซีโย่วควบม้าเข้าไปในป่าลึกได้พักใหญ่ จู่ ๆ ธนูนับร้อยก็พุ่งทะยานเข้าหาชายหนุ่มทันที“ฝ่าบาทถูกลอบทำร้าย” เสียงองครักษ์ดังกึกก้องพร้อมกรูกันเข้าล้อมรอบตัวหนิงซีโย่ว รอบด้านล้วนเกิดความชุลมุนวุ่นวาย เสียงกระบี่ฟาดฟันธนูดังไม่ขาดสาย องครักษ์หลายนายถูกธนูแทงล้มลงไปเป็นจำนวนมากทันใดนั้นธนูลูกหนึ่งพุ่งเข้ามาปักลงตรงยอดอกหนิงซีโย่วอย่างแรง “อ๊ากก...” ชายหนุ่มร้องออกมา หยางเจ้าซินตะโกนเสียงดังลั่น “ฝ

บทที่ 57 : ความสูญเสียในระหว่างที่กำลังชุลมุนอยู่นั้น ชิงหยวนเปาก็ก้าวเข้ามาภายในห้องโดยมีชิงหลงประคองร่างที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงของเขา ชายชราเห็นภาพตรงหน้าเขาเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ในทันที ชิงหยวนเปารีบปรี่เข้ามาคุกเข่าต่อหน้าหนิงซีโย่ว “ฝ่าบาท โปรดไว้ชีวิตบุตรชายของข้าด้วย ทั้งหมดเป็นข้าที่ผิดเอง ทั้งหมดเป็นหนี้ที่ข้าต้องชดใช้”หนิงซีโย่วมองหน้าชิงหยวนเปาด้วยสายตาเคียดแค้น ชายหนุ่มกำหมัดแน่น ความโกรธแค้นพลุ่งพล่านในใจเขา“ท่านพ่อ ท่านจะไปขอร้องคนอย่างมันทำไมกันเล่า ข้ายอมตายดีกว่าจะต้องทนอยู่อย่างไร้ศักดิ์ศรีเช่นนี้” ชิงหยางร้องออกมา“หุบปากของเจ้าซะ” ชิงหยวนเปาหันมาตวาดใส่ลูกชายคนโต เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความผิดหวัง“ฝ่าบาท เป็นเพราะหม่อมฉันเอง เป็นหม่อมฉันที่ปิดบังความผิดของตน บุตรชายบุตรสาวของข้าจึงได้กระทำเรื่องราวที่โง่เขลาเช่นนี้ออกไป ฝ่าบาท หม่อมฉันขอร้องสักครั้งเถิด ได้โปรดละเว้นบุตรชายของข้าด้วย” ชิงหยวนเปากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขาคุกเข่าลงต่ำกว่าที่เคย โขกศีรษะครั้งแล้วครั้งเล่า ยอมทิ้งศักดิ์ศรีและความมีเกียรติทั้งหมดเพื่อขอความเมตตาหนิงซีโย่วมองด้วยแวว

บทที่ 59 : เรื่องราวระหว่างท่านและข้าขอให้เป็นเพียงฝันชั่วข้ามคืนหนึ่งเถิด ภายในตำหนักที่เงียบสงบ ชิงอี้หรานพักฟื้นอยู่เกือบเดือน ตั้งแต่คืนนั้นหนิงซีโย่วก็ไม่เคยมาหาหญิงสาวอีกเลย ข่าวคราวเรื่องการกบฏถูกปิดเงียบไม่ปรากฏให้ผู้ใดได้รู้ เฉกเช่นไม่เคยเกิดเรื่องราวใดมาก่อน หลังจากนั้นไม่นานหนิงซีโย่วมีราชโองการปลดชิงอี้หรานออกจากตำแหน่งฮองเฮาชิงอี้หรานนั่งอยู่ที่หน้าต่างทอดสายตามองออกไปภายนอก รู้สึกเหมือนดวงตาของนางได้มองทะลุผ่านทุกสิ่ง หัวใจของนางเหมือนถูกดึงออกไปจากร่างกาย มีเพียงความเมินเฉยและความว่างเปล่าเพียงเท่านั้นซิวเอ๋อเดินเข้ามาหานายหญิงของตนด้วยความห่วงใย "คุณหนู ฝ่าบาทมิได้มาหาท่านตั้งแต่คืนนั้นอีกเลย ท่านยังคิดถึงฝ่าบาทอยู่หรือไม่"ชิงอี้หรานยังคงมองออกไปด้านนอกอย่างเหม่อลอย "ความคิดถึงนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความแค้น ข้ารู้ว่าทั้งตัวข้าและซีโย่ว ไม่ว่าจะรักหรือแค้นก็ไม่อาจอยู่ร่วมกันอีก จากกันวันนี้ก็คงดีกว่าต้องประหัตประหารกันจนใครคนใดคนหนึ่งต้องตายจาก"ซิวเอ๋อมองหญิงสาวด้วยความสงสาร "คุณหนู โปรดทบทวนอีกสักคราเถิด บางทีท่านและฝ่าบาทอาจจะสามารถหาทางแก้ไขแล