All Chapters of ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 ไม่ยอมแพ้ จางหมินเย่วถูกขังอยู่ในศาลบรรพชนเป็นเวลากว่าห้าวันแล้ว แต่ทว่านางยังคงมีท่าทีแข็งขืนและไม่ยอมแพ้ เล่อจิ้นยกสำรับอาหารเข้ามาภายในห้อง นางมองนายหญิงของตนด้วยความเป็นห่วง นับตั้งแต่จางหมินเย่วถูกลงโทษนางก็แตะต้องอาหาร เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ร่างกายบอบบางซีดผอมลงอย่างเห็นได้ชัด จนเล่อจิ้นอดนึกเป็นห่วงเสียมิได้ “คุณหนู...ท่านทานอาหารให้มากเสียหน่อยเถิดเจ้าค่ะ หากท่านยังฝืนร่างกายเช่นนี้ ท่านจะล้มป่วยเอาได้นะเจ้าคะ”จางหมินเย่วหัวเราะหึๆ ออกมา “ป่วยงั้นรึ...ข้าป่วยได้ก็ดีสิ” เล่อจิ้นได้แต่ถอนหายใจในความดื้อรั้นของนางจนกระทั่งช่วงบ่ายของวันเล่อจิ้นเข้ามาภายในห้องเพื่อจัดเก็บสำรับ นางกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่น “พ่อบ้าน...พ่อบ้านตามนายท่านและฮูหยินเร็ว...คุณหนูรองเป็นลมหมดสติไปแล้ว” เล่อจิ้นร้องพลางรีบวิ่งเข้ามาประคองร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขน จางหมินเย่วนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นห้องอย่างไม่รู้สึกตัว จวนสกุลจางโกลาหลขึ้นอีกครั้ง จางเหวิ่นชิงรีบให้คนไปตามหมอมาที่จวนเป็นการด่วน ในขณะที่จางหมินเย่วถูกพาตัวกลับมายังเรือนนอน นางยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสงบนิ่ง จางเหวิ่นชิงรู

บทที่ 13 ตบแต่งจางเหวิ่นชิงเดินทางเข้าเฝ้าหนิงเว่ยเจี้ยนในทันที เขาคุกเข่าลงตรงหน้าฮ่องเต้ด้วยท่าทางที่ร้อนรน“ถวายบังคมฝ่าบาท...หม่อมฉันมีเรื่องทูลขอ...ขอฝ่าบาทให้ความเป็นธรรมแก่หม่อมฉันด้วย หม่อมฉันวอนขอราชโองการตบแต่งใต้เท้าซ่งฟู่หลงกับจางหมินเย่วบุตรสาวคนรองของหม่อมฉันตามที่ใต้เท้าซ่งเคยสัญญาเอาไว้พ่ะย่ะค่ะ” จางเหวิ่นชิงที่ร้อนใจ เขารีบทูลขอความต้องการดังกล่าวแก่หนิงเว่ยเจี้ยนในทันทีหนิงเว่ยเจี้ยนจ้องมองจางเหวิ่นชิงอย่างสนใจ เขารับรู้มาว่าจางเหวิ่นชิงนั้นรักจางหมินเย่วบุตรสาวคนรองที่เกิดจากฮูหยินคนก่อนอย่างมาก เรียกได้ว่านางเป็นแก้วตาดวงใจของเขาเลยด้วยซ้ำ แล้วเหตุใดเขาจึงยอมตบแต่งบุตรสาวสุดที่รักให้เป็นเพียงอนุแก่ขุนนางขั้นเจ็ดที่ไร้อำนาจอย่างซ่งฟู่หลงกัน และหลังจากขันทีนำข้อมูลของจางหมินเย่วมารายงานแก่เขา นางก็ถือได้ว่าเป็นหญิงสาวที่โดดเด่นมากในบรรดาคุณหนูทั้งหลายในเมืองหลวงเลยทีเดียว ตัวเขาเองก็นึกชมชอบอยู่พอสมควรหากซ่งฟู่หลงจะตบแต่งจางหมินเย่วเข้ามาในจวนสกุลซ่ง“เจ้ารีบไปตามใต้เท้าซ่งมาเข้าเฝ้าข้าเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงราบเรียบแต่เฉียบขาดของหนิงเว่ยเจี้ยนกล่าวออกมา ขันทีโค้งกายพร

บทที่ 15 อากาศธาตุผ่านไปเพียงไม่นานเล่อจิ้นเดินกลับเข้ามาภายในห้องด้วยท่าทางผิดหวัง ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มดีใจก่อนหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง นางมองนายหญิงของตนอย่างนึกสงสารจับใจ“เล่อจิ้น...เจ้ากลับมาแล้วหรือ” จางหมินเย่วถามออกไปเมื่อผ้าคลุมหน้ายังปกคลุมใบหน้าของนางทำให้ไม่เห็นสิ่งใดเล่อจิ้นปิดประตูแน่นก่อนจะเดินมานั่งคุกเข่าตรงหน้าจางหมินเย่ว นางยกมือทั้งสองขึ้นกอบกุมมือของจางหมินเย่วเอาไว้แน่น “คุณหนูเจ้าขา ใต้เท้าซ่งกลับเรือนนอนของใต้เท้าแล้วเจ้าค่ะ คืนนี้ใต้เท้าซ่งคงไม่ได้มาที่นี่แล้ว” เล่อจิ้นรายงานด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก นางยังคงบีบมือจางหมินเย่วเอาไว้ ด้วยกังวลว่านายหญิงของตน จะเศร้าโศกมากเกินไปจางหมินเย่วได้ฟังก็นิ่งอึ้งไปในทันที “ใต้เท้าคงมีเหตุผลที่ทำเช่นนี้เป็นแน่ เจ้าอย่าได้คิดมากนัก...เล่อจิ้น...เจ้าช่วยข้าเสื้อผ้าพวกนี้เสียเถอะ ข้ารู้สึกเหนื่อยแล้ว อยากจะพักผ่อนเต็มที” จางหมินเย่วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาเอ่อคลอเต็มสอง ตา แต่นางก็ยังคงพยายามสะกดกั้นเอาไว้ มิให้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม วันนี้เป็นวันแต่งของนาง นางจะโศกเศร้าไม่ได้ จางหมินเย่วได้แต่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายาม

บทที่ 17 กลับจวนสกุลจางครบกำหนดวันที่จางหมินเย่วจะต้องเดินทางกลับไปเยี่ยมบ้าน เล่อจิ้นนั้นดีอกดีใจเสียยกใหญ่ ในขณะที่จางหมินเย่วได้แต่กังวลใจเนื่องด้วยไม่รู้ว่าซ่งฟู่หลงจะยอมกลับสกุลจางกับนางหรือไม่พ่อบ้านเดินมาที่เรือนฮวาหลงก่อนจะเคาะประตูเรียก เล่อจิ้นรีบเดินมาเปิดประตูให้พ่อบ้านในทันที“เรียนฮูหยิน...เอ่อ...นายท่านติดภารกิจสำคัญไม่อาจไปจวนสกุลจางได้ แต่ข้าน้อยได้จัดเตรียมรถม้าไว้ให้ฮูหยินอย่างเรียบร้อยแล้วขอรับ”จางหมินเย่วได้ฟังเช่นนั้นก็ไม่ได้แปลกใจอันใด นางเตรียมทำใจไว้แต่แรกอยู่แล้ว จางหมินเย่วจึงเพียงพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มบาง “ขอบคุณพ่อบ้านมาก”จางหมินเย่วก้าวเท้าเดินออกจากจวนโดยมีเล่อจิ้นประคองอยู่ไม่ห่าง ทันทีที่ขึ้นรถม้าเล่อจิ้นก็บ่นกระปอดกระแปดอีกครั้ง “คุณหนู...ใต้เท้าทำเช่นนี้ช่างใจดำยิ่งนัก ข้ากลับสกุลจางจะต้องฟ้องนายท่านให้จัดการให้ท่านเป็นแน่”“เล่อจิ้น...อย่าได้พูดสิ่งใดทั้งนั้น...ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว ข้าอดทนรอได้...ใต้เท้าซ่งจะต้องรักข้าในสักวัน” จางหมินเย่วยังคงพูดอย่างให้กำลังใจตนเอง ในเมื่อนางเลือกจะรักซ่งฟู่หลงแล้วนางจะไม่ยอมถอยเป็นอันขาดเล่อจิ้นได้แต่หน้างุ้มอย

บทที่ 19 ฤทธิ์ยาซ่งฟู่หลงพยายามผลักไสจางหมินเย่วออกห่างจากตัว ฤทธิ์ยาทำให้ร่างกายของเขาร้อนผ่าวขึ้นมาจนยากจะควบคุม เขาพยายามข่มกลั้นอารมณ์ที่พวยพุ่งเอาไว้อย่างไม่ต้องการข่มเหงรังแกหญิงสาวตรงหน้าให้บอบช้ำจางหมินเย่วเองก็ได้แต่ยืนตกตะลึงอย่างทำอะไรไม่ถูก นางไม่ประสากับเรื่องอย่างว่ามาก่อนทำให้นางไม่รู้จะทำตัวเช่นใดกันดี แต่เมื่อเห็นซ่งฟู่หลงที่มีท่าทางโงนเงน นางก็รีบปรี่เข้าไปประคองร่างของเขาเอาไว้แน่นซ่งฟู่หลงที่บัดนี้ร้อนรุ่มไปทั่วร่างเมื่อได้กลิ่นหอมจากร่างบางที่โชยพัดเข้าจมูกกับสัมผัสอ่อนนุ่มที่แนบชิดร่างกายของเขา ทำเอาซ่งฟู่หลงมิอาจข่มกลั้นความอดทนได้อีกต่อไปซ่งฟู่หลงดึงร่างของจางหมินเย่วเข้ามาประชิดกับแผงอกของเขา สายตาจ้องมองจางหมินเย่วด้วยความรู้สึกเสน่หา ดวงตาที่ฉ่ำเยิ้มฉายความต้องการที่มิอาจปิดบัง ยิ่งเมื่อได้สบสายตากับดวงตาคู่งามที่มองจ้องเขาด้วยท่าทางหวาดหวั่นราวกับกวางน้อยที่เริ่มหวาดกลัวราชสีห์เช่นเขา ซ่งฟู่หลงยกมือขึ้นประคองใบหน้าหวานเอาไว้แน่น ใบหน้าคมเข้มโน้มต่ำลงก่อนจะจรดริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากบาง ลิ้นร้อนเลียไล้ขบเม้มริมฝีปากบนล่างอย่างหิวกระหาย ก่อนจะกดแทรกเข้าไปใ