บททั้งหมดของ ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย: บทที่ 31 - บทที่ 40

บทที่ 32 งานเลี้ยงวังหลวงวังหลวงประกาศจัดงานเลี้ยงฉลองครบรอบอายุของหนิงเว่ยเจี้ยน เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างตั้งตาและเตรียมตัวกันอย่างพิถีพิถันเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงกันอย่างคับคั่งสกุลจางเองก็มิได้แตกต่างจากจวนสกุลอื่นๆ เท่าใดนัก เซี่ยเหมยนั้นจัดเตรียมชุดที่ตัดใหม่จากผ้าแพรผืนที่ฮองเฮาประทานให้กับจางเซี่ยโยวอย่างสวยงามอลังการ พร้อมกับบรรดาเครื่องประดับที่สั่งทำขึ้นมาโดยเฉพาะเพื่อให้เข้ากับชุดดังกล่าวจางเซี่ยโยวจ้องมองตนเองในกระจกอย่างรู้สึกปลาบปลื้มใจ นับตั้งแต่คราวที่ได้เข้าเฝ้าฮองเฮานางก็มิได้พบกับหนิงอันอวี้อีกเลย งานเลี้ยงครั้งนี้จึงเป็นนับเป็นความหวังที่จะได้พบกับเขาอีกครั้ง“โยวเอ๋อร์...ฮองเฮาทรงโปรดปรานเจ้าเช่นนี้ ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานเจ้าจะต้องได้รับข่าวดีเป็นแน่...เจ้าไปงานเลี้ยงครั้งนี้ก็จงรักษากิริยาให้งามพร้อมอย่าให้ผู้ใด จับผิดเจ้าได้เป็นอันขาด”“ท่านแม่อย่าได้เป็นกังวลใจไป...ข้าจะไม่ยอมให้มีสิ่งใดผิดพลาดเป็นแน่” จากเซี่ยโยวกล่าวตอบให้กับมารดาของตน นับจากที่นางเป็นที่โปรดปรานของฮองเฮาและหนิงอันอวี้ มารดาของตนก็ดูแลเอาอกเอาใจนางเป็นพิเศษจนจางเซี่ยโยวรู้สึกปลาบปลื้มใจเป็นอัน

บทที่ 34 ฝันสลายหลังจากเสียงร้องเรียกของฉางหูตี้เงียบหายไปสักครู่หนึ่ง ซ่งฟู่หลงที่ดื่มด่ำความหวานนั้นจนสมใจก็ค่อยปล่อยร่างบางออกจากกาย แต่เขาก็ยังคงจ้องมองหน้าจางหมินเย่วอยู่อย่างชั่งใจจางหมินเย่วได้แต่มองหน้าซ่งฟู่หลงอย่างนึกน้อยใจในที น้ำตาเอ่อล้นตกลงอาบแก้มนวลของนาง จางหมินเย่วรีบยกมือปาดน้ำตานั้นเสีย “ใต้เท้า...สมใจท่านแล้ว ปล่อยข้าไปได้หรือยัง”น้ำเสียงตัดพ้อดังกล่าวทำเอาซ่งฟู่หลงถึงกับรู้สึกผิดขึ้นมา “เย่วเอ๋อร์...”“ใต้เท้า...ท่านมิได้รักมิได้ใส่ใจในตัวข้า...เหตุใดท่านจึงต้องกลั่นแกล้งข้าเช่นนี้”“เย่วเอ๋อร์...เจ้ากำลังเข้าใจผิด” ซ่งฟู่หลงตอบเสียงอ่อยลงในทันทีที่เห็นท่าทางขึงขังของนาง“เช่นนั้นใต้เท้ากำลังจะบอกว่าท่านรักข้าและกำลังหึงหวงข้าอย่างนั้นหรือ” จางหมินเย่วถามออกมาตามตรงพร้อมจ้องมองหน้าซ่งฟู่หลงอย่างต้องการคำตอบซ่งฟู่หลงถอนหายใจออกมาก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างต้องการหลบสายตา “เย่วเอ๋อร์...ข้ามีเหตุผลบางอย่างไม่อาจตอบคำถามเจ้าได้”จางหมินเย่วน้ำตารื้นขึ้นอีกครั้ง นางจ้องมองเขาอย่างรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ “เช่นนั้นใต้เท้าโปรดอย่าได้มายุ่งกับข้าอีก...ท่านกับข้ามิได้เกี่ยวข้อ

บทที่ 36 เกลี้ยกล่อม“โยวเอ๋อร์...ข้ารักเจ้าด้วยใจจริง...หากเจ้ายอมรับปาก ข้าจะให้เสด็จแม่รีบสู่ขอเจ้าในทันที” หนิงอันอวี้คาดคั้นจางเซี่ยโยวอย่างหนักจางเซี่ยโยวได้ฟังก็ได้แต่นึกลังเลใจ หากบิดาของตนรู้เรื่องเข้าจะต้องโกรธเกรี้ยวและไม่ยอมรับเป็นแน่ เรื่องของจางหมินเย่วยังไม่ทันจางหาย ซ้ำนางยังจะเดินรอยตามน้องสาวของตนอีกหนิงอันอวี้เห็นสีหน้าและท่าทางที่ดูลังเลของจางเซี่ยโยว เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นช้อนคางของจางเซี่ยโยวขึ้นมา ก่อนจะจรดริมฝีปากลงไปอย่างดูดดื่ม ในขณะที่มือหนาของเขาโอบรัดลำตัวของนางเข้ามาแนบชิด จากนั้นก็เริ่มลูบไล้ไปตามแผ่นหลังและลำตัวอย่างจงใจสำรวจ รสสัมผัสที่ชวนให้เคลิบเคลิ้มทำเอาจางเซี่ยโยวถึงกับอ่อนระทวยลงไป สองมือกำปกเสื้อของหนิงอันอวี้ไว้แน่น ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความหวามไหวที่ได้รับ“โยวเอ๋อร์...เจ้าเป็นของข้า” หนิงอันอวี้ครางออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นกระเส่าจางเซี่ยโยวได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาอันกรุ้มกริ่มนั้นอย่างนึกเขินอาย “องค์ชาย...ข้าจะลองพูดคุยกับท่านพ่อสักหน”หนิงอันอวี้ลูบไล้ไปตามลำแขนเรียวยาวนั้นอย่างหลงใหล “ขอเพียงเจ้ายินดีรับปาก ข้าจะจัดการทุกอย่างให้เอง...เจ้าว่าเช่น

บทที่ 38 เขาดั่งสัตว์ร้ายจางเซี่ยโยวนั่งรอในเรือนอยู่หลายชั่วยามด้วยความกระวนกระวายใจ จนกระทั่งหนิงอันอวี้ปรากฏตัวขึ้นที่เรือนของนาง เขาเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่มึนเมาจากฤทธิ์สุราที่บรรดาแขกเหรื่อต่างพากันชนจอกร่วมกับเขา กว่าที่หนิงอันอวี้จะปลีกตัวออกมาได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร“เจ้าออกไปได้แล้ว” หนิงอันอวี้กล่าวไล่หันจงในทันทีหันจงรีบโค้งคำนับอย่างรู้งานก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปพร้อมปิดประตูอย่างแน่นสนิทหนิงอันอวี้ที่เดินซวนเซ สายตาฉ่ำปรือจ้องมองจางเซี่ยโยวที่บัดนี้สวมชุดเจ้าสาวสีแดงพร้อมผ้าที่คลุมศีรษะอยู่ เขายกยิ้มขึ้นมาอย่างกระหยิ่มใจ ก่อนจะเดินตรงไปยังร่างบางในทันที“โยวเอ๋อร์...เจ้าช่างงดงามยิ่งนัก” หนิงอันอวี้เปิดผ้าคลุมหน้าออกพร้อมเพ้อออกมาด้วยความเสน่หาจางเซี่ยโยวยิ้มเขินอย่างเอียงอาย นางก้มหน้าต่ำอย่างไม่กล้าสบสายตาวาววับคู่นั้น สองมือกอบกุมเอาไว้แน่นด้วยความประหม่าหนิงอันอวี้ไม่เอ่ยสิ่งใดขึ้นมาอีก เขาช้อนคางของจางเซี่ยโยวขึ้นมา ก่อนจะจรดริมฝีปากเข้าหาความหวานตรงหน้าในทันที ฤทธิ์สุราที่ร้อนแรงกับความหื่นกระหายที่มีทำให้หนิงอันอวี้ไม่อาจข่มใจได้อีก “โยวเอ๋อร์...ข้ารอเวลานี้มา

บทที่ 40 เป็นท่านอีกแล้ว“เย่วเอ๋อร์...วันนี้มีงานเทศกาลโคมลอย หูตี้ให้คนมาแจ้งข้าว่าจะมารับเจ้าไปเที่ยวชมงาน” งานเทศกาลโคมลอยจัดขึ้นอีกครั้ง จางเหวิ่นชิงเร่งเร้าจางหมินเย่วให้ไปชมงานร่วมกับฉางหูตี้อย่างออกหน้าออกตา“ข้ามิอยากไปเจ้าค่ะ”“เจ้าเอาแต่อยู่บ้านอุดอู้เพียงนั้น ออกไปเที่ยวเล่นจะได้แจ่มใสขึ้น เจ้าอย่าได้ปฏิเสธเลย อีกสักพักหูตี้ก็จะมาที่จวนแล้ว เจ้ารีบไปเตรียมตัวเถิด” จางเหวิ่นชิงกล่าวตัดบทในทันที เขาหมายมั่นปั้นมืออยากให้ทั้งสองสกุลได้เกี่ยวดองกัน หากเป็นดังหวังด้วยสายสัมพันธ์ที่มีต่อกัน บุตรสาวของตนย่อมไม่พบกับความลำบากใจเป็นแน่จางหมินเย่วถอนหายใจอย่างจนใจ “เช่นนั้นข้าก็แล้วแต่ท่านพ่อก็แล้วกัน”ฉางหูตี้มารับจางหมินเย่วถึงหน้าจวน เขาแต่งกายด้วยชุดสีน้ำเงินเข้มที่ดูประณีตและภูมิฐาน “เย่วเอ๋อร์...ข้าดีใจยิ่งนักที่เจ้ายอมรับนัดไปงานโคมลอยกับข้าครั้งนี้” ฉางหูตี้กล่าวออกมาอย่างจริงใจในทันทีที่ได้พบหญิงในดวงใจ“พี่หูตี้กล่าวเกินไปแล้ว” จางหมินเย่วได้แต่นึกเกรงใจเขาอยู่หลายส่วนทั้งสองออกไปเดินเที่ยวชมงานที่จัดอย่างยิ่งใหญ่สวยงาม ฉางหูตี้เดินเคียงข้างจางหมินเย่วไม่ห่างกาย ตลอดเวลา