บททั้งหมดของ ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่ 22 จำยอมจางหมินเย่วพักฟื้นอยู่ที่เรือนของซ่งฟู่หลงเป็นเวลากว่าสามวัน ร่างกายของนางค่อยๆ ดีขึ้นเป็นอย่างมาก แม้ว่าซ่งฟู่หลงจะมิได้เข้ามาเยี่ยมเยียนนางเลยนับตั้งแต่ครั้งที่นางฟื้นสติขึ้นมา แต่จางหมินเย่วก็รู้สึกอุ่นใจมากขึ้นที่ซ่งฟู่หลงมิได้ขับไล่ไสส่งนางออกจากเรือนของเขาค่ำวันนี้จางหมินเย่วเข้านอนแต่หัวค่ำ ในยามที่หลับใหลนางมักจะฝันเห็นซ่งฟู่หลงตรงหน้าเสมอ มือใหญ่ที่ลูบไล้ใบหน้าและเส้นผมของนางอย่างทะนุถนอม สัมผัสอันอ่อนโยนทำให้จางหมินเย่วรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาภายในจิตใจ “ใต้เท้า...ข้ารักท่าน...ข้ารักท่าน...ได้โปรดให้อภัยข้าด้วย” จางหมินเย่วเพ้อออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาซ่งฟู่หลงถึงกับชะงักมือไป ใบหน้าเข้มขรึมยังคงฉายแววความเคร่งเครียด แต่กลับดูอ่อนโยนลงไปอย่างมาก เขาโน้มตัวจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของจางหมินเย่วอย่างแผ่วเบาจางหมินเย่วลืมตาตื่นขึ้นจากการหลับใหล ใบหน้าของซ่งฟู่หลงอยู่ห่างจากหน้าของนางเพียงแค่คืบ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลงบนใบหน้าให้ความรู้สึกร้อนผ่าว ไปทั่วร่างกาย “ใต้เท้า...นี่มิใช่ความฝัน ท่านมาหาข้าทุกคืนใช่หรือไม่” จางหมินเย่วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแฝงความออดอ้อนใ

บทที่ 24 งานเลี้ยงในสวนหลวงจางเซี่ยโยวแต่งกายอย่างพิถีพิถันโดยมีเซี่ยเหมยคอยดูแลอยู่ไม่ขาด เสื้อผ้าอาภรณ์ถูกตัดเย็บด้วยผ้าไหมชั้นดี รวมถึงเครื่องประดับที่นางลงทุนสั่งทำขึ้นมาเพื่องานเลี้ยงครั้งนี้โดยเฉพาะจางเซี่ยโยวแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีชมพูเข้ม กระโปรงปักเลื่อมทองลายนกยูงยิ่งขับให้ชุดมีสีสันสะดุดตาขึ้นอย่างมาก เซี่ยเหมยจ้องมองบุตรสาวอย่างพิจารณาอีกครั้ง นางยิ้มอย่างพึงพอใจเป็นอย่างมาก“โยวเอ๋อร์ วันนี้เจ้าช่างงามนัก ข้าคิดว่าคงมิมีผู้ใดโดดเด่นเกินเจ้าเป็นแน่”จางเซี่ยโยวยิ้มรับกับคำชมดังกล่าว นางเพ่งมองตนเองจากกระจกอีกครั้งอย่างพึงพอใจ“เจ้าเข้าวังหลวงต้องรักษากิริยามารยาทให้ดี อย่าให้มีเรื่องผิดพลาดอันใดเล่า” เซี่ยเหมยกำชับบุตรสาวของตนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวังอันเต็มเปี่ยมจางเซี่ยโยวยิ้มกว้างออกมา นี่นับเป็นครั้งแรกที่มารดาของตนดูแลเอาใจใส่นาง มากถึงเพียงนี้ “ท่านแม่โปรดวางใจ ข้าฝึกบรรเลงพิณผาเพื่อเตรียมเป็นของขวัญ ให้กับฮองเฮาเจ้าค่ะ”“เช่นนั้นก็ดี ขอเพียงฮองเฮาต้องตาเจ้า ตำแหน่งพระชายาองค์ชายสี่ย่อมตกเป็นของเจ้าเป็นแน่”จางเซี่ยโยวยิ้มกว้างฝันหวานขึ้นมา ใบหน้าของหนิงอันอ

บทที่ 26 จับคู่“เจ้านี่ช่างโชคดียิ่งนัก ตอนนี้ใครต่างก็รู้ว่าชื่อเสียงของคนสกุลจางฉาวโฉ่มากเพียงใด แต่เจ้าก็ยังเสแสร้งจนได้รับความชื่นชมเช่นนี้” เสียงหนึ่งดังแว่วขึ้นมาให้หลัง หลังจากที่หยางกุยฮวาและหนิงอันอวี้จากไปแล้วจางเซี่ยโยวและเผิงจ้าวเสียนหันกลับมามองก็พบว่าเป็นเสิ่นเจียเหลียงนั่นเอง เผิงจ้าวเสียนรีบตอบกลับนางทันควัน “ใครจะเป็นเช่นเจ้าเล่า แม้พยายามเสนอหน้ามากเพียงใจ แต่กลับมิได้รับการชายตามองแม้แต่น้อย”เสิ่นเจียเหลียงถึงกับเต้นเร่าด้วยความโกรธแค้นยิ่งนัก “นี่เจ้า...เจ้ากล้าว่าข้าอย่างนั้นหรือ”เผิงจ้าวเสียนตอกกลับในทันที “เจ้าด้อยความสามารถซ้ำยังหูผิดปกติเช่นนี้ ช่างน่าสงสารยิ่งนัก”จางเซี่ยโยวรีบสะกิดเผิงจ้าวเสียนทันควัน “พวกเรากลับกันเถอะ”“ก็ดีเหมือนกัน...ข้าเบื่อจะฟังพวกปากมากเต็มที” เผิงจ้าวเสียนยังมิวายตอบกลับจางเซี่ยโยวพร้อมปรายตามองเสิ่นเจียเหลียงอย่างดูแคลนจางเซี่ยโยวไม่ต้องการมีเรื่องกับผู้ใดให้ถูกนินทาได้อีก นางรีบรั้งแขนของเผิงจ้าวเสียนแล้วเดินออกไปในทันที ทิ้งให้เสิ่นเจียเหลียงยืนเต้นผางได้แต่เคืองแค้นคนทั้งสองอยู่เช่นนั้นหลังจากจางเซี่ยโยวและเผิงจ้าวเสียนเดิ

บทที่ 28 ขัดหูขัดตา ฉางหูตี้เดินนำจางหมินเย่วมายังหอจันทรา โรงเตี๊ยมขึ้นชื่อของเมืองหลวง ที่นั่นคึกคักไปด้วยผู้คนยิ่งนัก สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่คนทั้งสอง เสียงซุบซิบเริ่มดังแว่วขึ้นมา ทำเอาจางหมินเย่วถึงกับหน้าเสีย นางได้ชื่อว่าเป็นหญิงหย่าร้าง การปรากฏกายพร้อมกับฉางหูตี้ย่อมนำพาความเข้าใจผิดมาให้กับคนรอบข้าง ผิดกับฉางหูตี้ที่ยังคงมีทีท่าไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอันใด เขายังคงเอาใจนางเช่นเดิมดั่งต้องการประกาศความสัมพันธ์ของคนทั้งสองให้ทุกคนได้รับรู้ “เย่วเอ๋อร์...เจ้าเดินระวังหน่อย ข้าจองห้องส่วนตัวอยู่ที่ชั้นสอง” ฉางหูตี้ผายมือกึ่งประคองจางหมินเย่วเดินขึ้นไปด้านบน เสี่ยวเอ้อนำทางทั้งสองไปยังห้องรับรองมุมสุดด้านบนอย่างขมีขมัน จนกระทั่งถึงภายในห้อง เสี่ยวเอ้อนำอาหารรสเลิศที่ถูกสั่งจองไว้ล่วงหน้ามาวางเรียงจนเต็มโต๊ะ ฉางหูตี้สั่งอาหารขึ้นชื่อของทางร้านมาอย่างไม่เสียดายตำลึงแม้เพียงนิด “อาหารเยอะขนาดนี้ พวกเราสองคนจะทานกันหมดหรือ” จางหมินเย่วได้แต่ตกตะลึงกับอาหารตรงหน้า นางพูดพร้อมจ้องมองหน้าฉางหูตี้อย่างเริ่มกังวล “ข้าคงประหม่ามากไปหน่อย...เจ

บทที่ 30 โปรดปรานบ่ายวันหนึ่งขันทีประจำกายฮองเฮาได้เดินทางมายังจวนสกุลจางพร้อมกับนำข้อความจากหยางกุยฮวามาแจ้ง “ฮองเฮามีรับสั่งให้คุณหนูใหญ่สกุลจางเข้าเฝ้า” ขันทีบอกออกมา ก่อนจะยิ้มอย่างมีไมตรีให้แก่จางเหวิ่นชิง “ใต้เท้าจางช่างมีบุญยิ่งนัก ฮองเฮาทรงโปรดปรานคุณหนูใหญ่เป็นอันมาก มีรับสั่งให้นางเดินทางไปเข้าเฝ้าฮองเฮาด้วยพระองค์เอง”“ขอบคุณท่านขันทียิ่งนัก” จางเหวิ่นชิงโค้งคำนับก่อนจะยื่นถุงแดงเป็นของกำนัลให้แก่เขา ในขณะที่เซี่ยเหมยก็มีสีหน้าตื่นเต้นยินดีเป็นอย่างยิ่งจนแทบเก็บอาการไม่อยู่ นางหันไปหาสาวใช้ที่อยู่ด้านข้าง “เจ้ารีบไปบอกโยวเอ๋อร์เดี๋ยวนี้”จางเซี่ยโยวเร่งให้หันจงแต่งกายให้นางอย่างเรียบร้อย ก่อนจะเร่งฝีเท้าเข้ามายังห้องโถง ทันทีที่ได้พบกับขันที จางเซี่ยโยวก็ย่อกายคำนับขันทีด้วยท่าทางที่สุภาพอ่อนน้อมขันทียิ้มรับให้กับจางเซี่ยโยวพร้อมมองนางด้วยสายตาประเมินอยู่ในที “คุณหนูใหญ่เชิญขอรับ” เขามีท่าทีนอบน้อมอย่างเห็นได้ชัดจางเซี่ยโยวถึงกับยิ้มกริ่มออกมาด้วยความปลาบปลื้ม“ท่านขันที...ไม่ทราบว่าฮองเฮามีธุระสำคัญอันใดกับข้าหรือ” จางเซี่ยโยวกล่าวถามอยากต้องการหยั่งเชิงขันทีรีบกล่าวปร