บทที่ 22 จำยอม

บทที่ 22 จำยอม

จางหมินเย่วพักฟื้นอยู่ที่เรือนของซ่งฟู่หลงเป็นเวลากว่าสามวัน ร่างกายของนางค่อยๆ ดีขึ้นเป็นอย่างมาก แม้ว่าซ่งฟู่หลงจะมิได้เข้ามาเยี่ยมเยียนนางเลยนับตั้งแต่ครั้งที่นางฟื้นสติขึ้นมา แต่จางหมินเย่วก็รู้สึกอุ่นใจมากขึ้นที่ซ่งฟู่หลงมิได้ขับไล่ไสส่งนางออกจากเรือนของเขา

ค่ำวันนี้จางหมินเย่วเข้านอนแต่หัวค่ำ ในยามที่หลับใหลนางมักจะฝันเห็นซ่งฟู่หลงตรงหน้าเสมอ มือใหญ่ที่ลูบไล้ใบหน้าและเส้นผมของนางอย่างทะนุถนอม สัมผัสอันอ่อนโยนทำให้จางหมินเย่วรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาภายในจิตใจ “ใต้เท้า...ข้ารักท่าน...ข้ารักท่าน...ได้โปรดให้อภัยข้าด้วย” จางหมินเย่วเพ้อออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ซ่งฟู่หลงถึงกับชะงักมือไป ใบหน้าเข้มขรึมยังคงฉายแววความเคร่งเครียด แต่กลับดูอ่อนโยนลงไปอย่างมาก เขาโน้มตัวจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของจางหมินเย่วอย่างแผ่วเบา

จางหมินเย่วลืมตาตื่นขึ้นจากการหลับใหล ใบหน้าของซ่งฟู่หลงอยู่ห่างจากหน้าของนางเพียงแค่คืบ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลงบนใบหน้าให้ความรู้สึกร้อนผ่าว ไปทั่วร่างกาย “ใต้เท้า...นี่มิใช่ความฝัน ท่านมาหาข้าทุกคืนใช่หรือไม่” จางหมินเย่วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแฝงความออดอ้อนใ