All Chapters of ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 41 ท่านรักข้าดั่งเช่นที่ข้ารักท่านหรือไม่ซ่งฟู่หลงเดินเข้ามาภายในห้องนอนก่อนจะยอมปล่อยร่างบางลงกับพื้นจางหมินเย่วที่ทรงตัวได้แล้ว นางก็หันหน้ามาโวยวายให้เขาในทันที “ใต้เท้า...ท่านทำเช่นนี้เพื่อสิ่งใดกัน”“เป็นเจ้า” ซ่งฟู่หลงตอบกลับมาอย่างหน้าตาเฉย สายตาคมกริบจับจ้องร่างบางตรงหน้าอย่างไม่วางตาจางหมินเย่วได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับทำหน้าไม่ถูก คำพูดที่อาจทำให้คนเข้าใจผิดเช่นนั้น ทำเอานางถึงกับใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ จางหมินเย่วได้แต่เม้มปากแน่นอย่างไม่รู้จะตอบสิ่งใดกลับไป ใบหน้าเริ่มแดงเรื่อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ นางจึงทำเพียงเบือนหน้าหนีเท่านั้น“ข้าเหนื่อยแล้ว...พวกเราเข้านอนเถอะ”คำพูดหน้าด้านหน้าทนของซ่งฟู่หลง ยิ่งทำให้จางหมินเย่วรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอย่างบอกไม่ถูก เขาทำราวกับคนทั้งคู่ยังคงเป็นสามีภรรยาเฉกเช่นปกติอย่างใดอย่างนั้น “ข้ามิได้เกี่ยวข้องอันใดกับท่านแล้ว ทำเช่นนี้มิเหมาะสมยิ่งนัก แล้วนี่ก็ดึกมากแล้ว ท่านพ่อของข้าจะเป็นห่วงเอาได้”“เรื่องพ่อเจ้า...เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว” ซ่งฟู่หลงยังคงยักไหล่พูดขึ้นมาราวกับมิใช่เรื่องใหญ่โตอันใดจางหมินเย่วจ้

บทที่ 43 เจ้าต้องแต่งงานจางหมินเย่วอาศัยอยู่ที่จวนสกุลซ่งเป็นเวลากว่าสามวันแล้ว ในช่วงสายของวันหลังจากจางหมินเย่วแต่งตัวเสร็จแล้ว นางก็เดินมาหาซ่งฟู่หลงที่นั่งอ่านตำราอยู่ นางสะกิดที่ชายเสื้อของซ่งฟู่หลงเบาๆ “ใต้เท้า...ข้าจากจวนมาหลายวันแล้ว ข้าเกรงว่าท่านพ่อจะเป็นกังวล”ซ่งฟู่หลงดึงร่างของจางหมินเย่วมานั่งที่ตักด้วยท่าทีที่อิดออด “เย่วเอ๋อร์...อยู่ต่ออีกสักสองสามวันมิได้หรือ” ซ่งฟู่หลงกล่าวออกไปอย่างออดอ้อนแม้รู้ดีว่าไม่อาจรั้งนางไว้ได้นานไปกว่านี้ช่วงเวลาที่ทั้งคู่ที่ได้อยู่ร่วมกัน ทั้งสองต่างกอบโกยเวลาอันแสนล้ำค่าที่มีเอาไว้ ซ่งฟู่หลงนั้นแทบอยู่ไม่ห่างกายจากจางหมินเย่วสักหน เขาลาราชการพร้อมกับปิดจวนโดยไม่ยอมให้ใครเข้าพบแม้แต่คนเดียว ซ่งฟู่หลงเอาแต่คลอเคลียร่างบางตรงหน้าอย่างไม่เบื่อหน่าย ยิ่งสัมผัสใกล้ชิดมากขึ้นเพียงใด ซ่งฟู่หลงก็ได้แต่ทรมาน จนแทบมิอาจอดกลั้นเอาไว้ได้ แต่เมื่อจ้องมองดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับของจางหมินเย่ว เขาก็ได้แต่ข่มใจมิกล้าหักหาญน้ำใจของนางให้เจ็บช้ำ ทั้งสองจึงทำเพียงสัมผัสซึ่งกันและกันโดยภายนอกเท่านั้นซ่งฟู่หลงยังคงอ้อยอิ่งจนกระทั่งช่วงบ่ายของวัน เขาจึง

บทที่ 45 ปรับตัวจางเซี่ยโยวกลับมาที่เรือนของตนด้วยความเหนื่อยอ่อน นางหย่อนกายลงนั่งพร้อมใบหน้าที่เศร้าหมอง สายตาเหม่อลอยออกไปเบื้องหน้าอย่างใช้ความคิดหนัก“คุณหนู...องค์ชายทำเช่นนี้ช่างน่าตำหนิยิ่งนัก...คุณหนูจะทนต่อไปอีกหรือเจ้าคะ...ท่านให้ข้าแจ้งนายท่านเถิด...นายท่านต้องหาทางช่วยเหลือคุณหนูเป็นแน่”“หันจง...เจ้าออกไปก่อน” จางเซี่ยโยวกล่าวไล่หันจงออกไป พร้อมนั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง นางเป็นถึงบุตรสาวคนโตของสกุลจาง นางจะยอมให้ผู้ใดมาข่มเหงศักดิ์ศรีได้เช่นใด ดวงตาที่เศร้าหมองแปรเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นอย่างไม่ต้องการยอมแพ้ อนาคตของนางและเผิงจ้าวเสียนนั้นไม่ต่างกับนกน้อยในกรงทอง หากเจ้าของมิสนใจให้ค่า นกน้อยนั้นก็คงได้แต่เหี่ยวเฉาและทรมานจนตายในที่สุด“หากข้ายอมรับความอัปยศอดสูที่มีได้ ข้าจะสามารถฟื้นคืนศักดิ์ศรีของข้าได้หรือไม่” จางเซี่ยโยวกล่าวพึมพำออกมาอย่างไร้คำตอบใดๆจางเซี่ยโยวน้ำตาซึมออกมาจากปลายหางตาอย่างมิอาจกลั้น เสียงสะอื้นไห้ดังก้องด้วยในอกด้วยความตรอมตรมใจยิ่งนัก นางกัดฟันข่มความขมขื่นที่มีเอาไว้ น้ำตานี้จะเป็นหยดสุดท้ายที่นางจะยอมให้ไหลออกมาได้อีกจางเซี่ยโยว

บทที่ 47 ทวงแค้นไม่นานสาวใช้กว่าห้าคนถูกนำมานั่งคุกเข่าที่ลานกว้างกลางสวน พวกนางได้แต่ก้มหน้าลงด้วยความหวาดหวั่นใจ อำนาจที่ถูกเปลี่ยนมือภายในเวลาชั่วข้ามคืนทำให้พวกนางได้แต่หวาดกลัวความผิดที่มี“หันจง...ลบหลู่พระชายามีโทษสถานใด” จางเซี่ยโยวกล่าวลอยๆ ออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าที่ฉายความเย็นชาจ้องมองบรรดาหญิงสาวตรงหน้าอย่างนึกโกรธแค้น“เรียนชายารอง...โบยตีจนตายเจ้าค่ะ” หันจงรีบกล่าวเสริมอย่างรู้งาน“พ่อบ้าน...” จางเซี่ยโยวหันไปมองพ่อบ้านพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นอย่างวางอำนาจ“พวกเจ้าโบยพวกนางจนกว่าจะตาย” พ่อบ้านรีบลนลานสั่งบ่าวผู้ชายโดยเร็วเสียงร้องระงมด้วยความเจ็บปวดจากการถูกโบยด้วยท่อนไม้ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณลานกว้าง จางเซี่ยโยวยืนมองด้วยความสะใจเป็นอย่างยิ่ง เสียงร้องโหยหวนนั้นเทียบมิได้กับเสียงร้องของนางที่ยังคงดังกึกก้องอยู่ในหัวอย่างมิจางหายหรูอี้หว่านรีบเร่งเดินมาที่ลานกว้างด้วยความโกรธแค้น นางรีบปรี่เข้ามาพร้อมขึ้นเสียงใส่จางเซี่ยโยวอย่างไม่เกรงกลัว “ชายารอง...เหตุใดท่านต้องลงโทษพวกนางหนักเช่นนี้”หันจงรีบก้าวเท้าเข้ามาด้านหน้าก่อนจะตบหน้าหรูอี้หว่านอย่างเต็มแรง “บังอาจนัก.

บทที่ 49 ข้ายอมทั้งนั้นซ่งฟู่หลงเงยหน้าขึ้นมองหนิงเว่ยเจี้ยนด้วยสายตาอันคมกริบอย่างเพ่งพินิจ เขากำหมัดแน่นพร้อมกัดฟันกรอดอย่างรับรู้ได้ว่าหนิงเว่ยเจี้ยนนั้นรู้เรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างดีแล้ว ซ่งฟู่หลงเบือนหน้าหนีพร้อมผ่อนลมหายใจออกมาอย่างต้องการสงบอารมณ์เอาไว้อย่างหนักหน่วง ก่อนจะยอมคุกเข่าลงตรงหน้าหนิงเว่ยเจี้ยนในที่สุด“เสด็จพ่อ...ได้โปรดช่วยลูกสักครั้งเถิด” ซ่งฟู่หลงยอมศิโรราบเป็นครั้งแรกในชีวิต เขาเอ่ยขอบิดาตรงหน้าออกไปอย่างหมดหวัง หากนับเวลาในตอนนี้แล้วหากเขายังยืดเยื้อมิรีบเร่งจัดการเรื่องราวให้จบในเวลาอันรวดเร็ว เขาอาจต้องสูญเสียหญิงสาวคนรักไปอย่างไม่มีวันหวนกลับเป็นแน่หนิงเว่ยเจี้ยนถึงกับเบิกตากว้างอย่างตื่นเต้น เขาลุกขึ้นยืนมองซ่งฟู่หลงอย่างเต็มสองตา นี่นับเป็นครั้งแรกในชีวิตที่บุตรชายของเขายอมเรียกเขาว่าบิดา “ฟู่หลง...เจ้าว่าอันใดนะ”“เสด็จพ่อ...” ซ่งฟู่หลงตวาดออกมาทั้งที่ยังคงคุกเข่าอยู่ ก่อนจะผ่อนลมหายใจเพื่อดึงสติตนเองกลับมาอีกครั้งหนึ่ง “ข้าต้องการให้ท่านล้มเลิกงานแต่งของจางหมินเย่ว สกุลฉางจะสู่ขอนางในวันพรุ่งนี้แล้ว หากท่านไม่เร่งจัดการเรื่องนี้ ข้า...ข้าจะขอลาออกจากต