บทที่ 43 เจ้าต้องแต่งงาน

บทที่ 43 เจ้าต้องแต่งงาน

จางหมินเย่วอาศัยอยู่ที่จวนสกุลซ่งเป็นเวลากว่าสามวันแล้ว ในช่วงสายของวันหลังจากจางหมินเย่วแต่งตัวเสร็จแล้ว นางก็เดินมาหาซ่งฟู่หลงที่นั่งอ่านตำราอยู่ นางสะกิดที่ชายเสื้อของซ่งฟู่หลงเบาๆ “ใต้เท้า...ข้าจากจวนมาหลายวันแล้ว ข้าเกรงว่าท่านพ่อจะเป็นกังวล”

ซ่งฟู่หลงดึงร่างของจางหมินเย่วมานั่งที่ตักด้วยท่าทีที่อิดออด “เย่วเอ๋อร์...อยู่ต่ออีกสักสองสามวันมิได้หรือ” ซ่งฟู่หลงกล่าวออกไปอย่างออดอ้อนแม้รู้ดีว่าไม่อาจรั้งนางไว้ได้นานไปกว่านี้

ช่วงเวลาที่ทั้งคู่ที่ได้อยู่ร่วมกัน ทั้งสองต่างกอบโกยเวลาอันแสนล้ำค่าที่มีเอาไว้ ซ่งฟู่หลงนั้นแทบอยู่ไม่ห่างกายจากจางหมินเย่วสักหน เขาลาราชการพร้อมกับปิดจวนโดยไม่ยอมให้ใครเข้าพบแม้แต่คนเดียว ซ่งฟู่หลงเอาแต่คลอเคลียร่างบางตรงหน้าอย่างไม่เบื่อหน่าย ยิ่งสัมผัสใกล้ชิดมากขึ้นเพียงใด ซ่งฟู่หลงก็ได้แต่ทรมาน จนแทบมิอาจอดกลั้นเอาไว้ได้ แต่เมื่อจ้องมองดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับของจางหมินเย่ว เขาก็ได้แต่ข่มใจมิกล้าหักหาญน้ำใจของนางให้เจ็บช้ำ ทั้งสองจึงทำเพียงสัมผัสซึ่งกันและกันโดยภายนอกเท่านั้น

ซ่งฟู่หลงยังคงอ้อยอิ่งจนกระทั่งช่วงบ่ายของวัน เขาจึง