Se connecterShare
บทที่ 31 ไม่อาจเป็นคนสกุลจาง
Dernière mise à jour:
2024-11-28 13:38:43
Related chapter
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 32 งานเลี้ยงวังหลวง
บทที่ 32 งานเลี้ยงวังหลวงวังหลวงประกาศจัดงานเลี้ยงฉลองครบรอบอายุของหนิงเว่ยเจี้ยน เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างตั้งตาและเตรียมตัวกันอย่างพิถีพิถันเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงกันอย่างคับคั่งสกุลจางเองก็มิได้แตกต่างจากจวนสกุลอื่นๆ เท่าใดนัก เซี่ยเหมยนั้นจัดเตรียมชุดที่ตัดใหม่จากผ้าแพรผืนที่ฮองเฮาประทานให้กับจางเซี่ยโยวอย่างสวยงามอลังการ พร้อมกับบรรดาเครื่องประดับที่สั่งทำขึ้นมาโดยเฉพาะเพื่อให้เข้ากับชุดดังกล่าวจางเซี่ยโยวจ้องมองตนเองในกระจกอย่างรู้สึกปลาบปลื้มใจ นับตั้งแต่คราวที่ได้เข้าเฝ้าฮองเฮานางก็มิได้พบกับหนิงอันอวี้อีกเลย งานเลี้ยงครั้งนี้จึงเป็นนับเป็นความหวังที่จะได้พบกับเขาอีกครั้ง“โยวเอ๋อร์...ฮองเฮาทรงโปรดปรานเจ้าเช่นนี้ ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานเจ้าจะต้องได้รับข่าวดีเป็นแน่...เจ้าไปงานเลี้ยงครั้งนี้ก็จงรักษากิริยาให้งามพร้อมอย่าให้ผู้ใด จับผิดเจ้าได้เป็นอันขาด”“ท่านแม่อย่าได้เป็นกังวลใจไป...ข้าจะไม่ยอมให้มีสิ่งใดผิดพลาดเป็นแน่” จากเซี่ยโยวกล่าวตอบให้กับมารดาของตน นับจากที่นางเป็นที่โปรดปรานของฮองเฮาและหนิงอันอวี้ มารดาของตนก็ดูแลเอาอกเอาใจนางเป็นพิเศษจนจางเซี่ยโยวรู้สึกปลาบปลื้มใจเป็นอัน
Dernière mise à jour : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 33 ลงโทษเด็กดื้อ
บทที่ 33 ลงโทษเด็กดื้อจางหมินเย่วเมื่อเห็นว่าบุรุษตรงหน้าเป็นซ่งฟู่หลง นางก็รีบดิ้นรนบ่ายเบี่ยงออกมาวงแขนของเขาในทันที “ใต้เท้า...ปล่อยข้านะ”ร่างบางตรงหน้าที่พยายามบิดตัวหนีแต่ทว่าอ้อมแขนแกร่งกลับรัดรึงนางเอาไว้ในอ้อมอก ยิ่งนางดิ้นรนมากเท่าใดร่างกายก็ยิ่งบดเบียดเข้าหาลำตัวของเขาเพิ่มมากขึ้นเท่านั้นซ่งฟู่หลงถึงกับเริ่มหายใจติดขัด ความถวิลหาที่มีประกอบกับความขุ่นเคืองใจที่ได้พบเจอ เมื่อยามที่จางหมินเย่วทำตัวสนิทสนมกับฉางหูตี้ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกเดือดดาลขึ้นมาอีกครั้ง “เจ้าดิ้นรนบ่ายเบี่ยงข้าหรือกลัวบุรุษผู้นั้นจะพบเห็นเข้า” น้ำเสียงประชดประชันดังแผ่วขึ้นมาข้างริมหูของนางจางหมินเย่วถึงกับควันออกหูเมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว “ใช่แล้วเจ้าค่ะ ข้ากลัวพี่หูตี้จะมาพบเข้าแล้วจะเข้าใจข้าผิด” จางหมินเย่วเชิดหน้าขึ้นพร้อมกล่าวถ้อยคำประชดประชันออกไปอย่างไม่ลดละ“เย่วเอ๋อร์...เจ้าดื้อรั้นเช่นนี้เห็นทีข้าต้องลงโทษเจ้าเสียให้หลาบจำ” ซ่งฟู่หลงไม่รอช้า เขารีบก้มหน้าประกบปากบางอย่างต้องการลงโทษ “อื้ม...” ริมฝีปากหนาบดเบียดริมฝีปากบางอย่างเอาแต่ใจ เขาขบเม้มพร้อมทั้งใช้ลิ้นร้อนไซร้หาความหวานตรงหน้าอย่างหิ
Dernière mise à jour : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 34 ฝันสลาย
บทที่ 34 ฝันสลายหลังจากเสียงร้องเรียกของฉางหูตี้เงียบหายไปสักครู่หนึ่ง ซ่งฟู่หลงที่ดื่มด่ำความหวานนั้นจนสมใจก็ค่อยปล่อยร่างบางออกจากกาย แต่เขาก็ยังคงจ้องมองหน้าจางหมินเย่วอยู่อย่างชั่งใจจางหมินเย่วได้แต่มองหน้าซ่งฟู่หลงอย่างนึกน้อยใจในที น้ำตาเอ่อล้นตกลงอาบแก้มนวลของนาง จางหมินเย่วรีบยกมือปาดน้ำตานั้นเสีย “ใต้เท้า...สมใจท่านแล้ว ปล่อยข้าไปได้หรือยัง”น้ำเสียงตัดพ้อดังกล่าวทำเอาซ่งฟู่หลงถึงกับรู้สึกผิดขึ้นมา “เย่วเอ๋อร์...”“ใต้เท้า...ท่านมิได้รักมิได้ใส่ใจในตัวข้า...เหตุใดท่านจึงต้องกลั่นแกล้งข้าเช่นนี้”“เย่วเอ๋อร์...เจ้ากำลังเข้าใจผิด” ซ่งฟู่หลงตอบเสียงอ่อยลงในทันทีที่เห็นท่าทางขึงขังของนาง“เช่นนั้นใต้เท้ากำลังจะบอกว่าท่านรักข้าและกำลังหึงหวงข้าอย่างนั้นหรือ” จางหมินเย่วถามออกมาตามตรงพร้อมจ้องมองหน้าซ่งฟู่หลงอย่างต้องการคำตอบซ่งฟู่หลงถอนหายใจออกมาก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างต้องการหลบสายตา “เย่วเอ๋อร์...ข้ามีเหตุผลบางอย่างไม่อาจตอบคำถามเจ้าได้”จางหมินเย่วน้ำตารื้นขึ้นอีกครั้ง นางจ้องมองเขาอย่างรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ “เช่นนั้นใต้เท้าโปรดอย่าได้มายุ่งกับข้าอีก...ท่านกับข้ามิได้เกี่ยวข้อ
Dernière mise à jour : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 35 ตำแหน่งชายารอง
บทที่ 35 ตำแหน่งชายารองหลังจากกลับมาถึงจวนสกุลจาง จางเซี่ยโยวก็อาละวาดโวยวายเสียงดังลั่นเรือน นางร้องห่มร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง เซี่ยเหมยเองก็ร้อนใจไม่แพ้กัน นางได้แต่คอยปลอบขวัญบุตรสาวให้คลายความเศร้าใจ“ท่านแม่เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้...เหตุใดจึงมิเป็นข้า” จางเซี่ยโยวคร่ำครวญออกมาดั่งใจจะขาด ความฝันที่มีพังทลายลงไปต่อหน้าซ้ำผู้ที่มาแทนที่นางยังเป็นเพื่อนรักที่นางไว้เนื้อเชื่อใจเป็นอันมา ครานั้นนางเคยเอ่ยถามเผิงจ้าวเสียนและได้คำตอบว่าเพื่อนรักปักใจอยู่กับผู้อื่นแล้ว นั่นทำให้จางเซี่ยโยวถึงคลายความกังวลที่มี แต่บัดนี้เผิงจ้าวเสียนกลับคว้าชายในดวงใจรวมถึงตำแหน่งที่นางหมายปองไปอย่างหน้าตาเฉย“โยวเอ๋อร์...เจ้าได้ล่วงเกินผู้ใดหรือไม่ ท่าทีของฮองเฮาและองค์ชายสี่ก่อนหน้านี้ล้วนสนับสนุนเจ้าอย่างแน่นอน”“ข้าจะทำอันใดกันเล่าท่านแม่ องค์ชายสี่ให้คำมั่นกับข้าว่าจะตบแต่งข้าเป็นพระชายา แต่นี่อะไรกันเหตุใดจึงเป็นจ้าวเสียน เหตุใดนางต้องทรยศข้าด้วย”“จ้าวเสียนนี่ก็ช่างกระไร กล้าหักหลังเจ้าอย่างหน้าตาเฉย ทำทีมิสนใจตำแหน่งแต่กลับทำตัวชุบมือเปิบเอาเสียได้”“ท่านแม่แล้วเราจะทำอันใดกันดี ข้าจะ
Dernière mise à jour : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 36 เกลี้ยกล่อม
บทที่ 36 เกลี้ยกล่อม“โยวเอ๋อร์...ข้ารักเจ้าด้วยใจจริง...หากเจ้ายอมรับปาก ข้าจะให้เสด็จแม่รีบสู่ขอเจ้าในทันที” หนิงอันอวี้คาดคั้นจางเซี่ยโยวอย่างหนักจางเซี่ยโยวได้ฟังก็ได้แต่นึกลังเลใจ หากบิดาของตนรู้เรื่องเข้าจะต้องโกรธเกรี้ยวและไม่ยอมรับเป็นแน่ เรื่องของจางหมินเย่วยังไม่ทันจางหาย ซ้ำนางยังจะเดินรอยตามน้องสาวของตนอีกหนิงอันอวี้เห็นสีหน้าและท่าทางที่ดูลังเลของจางเซี่ยโยว เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นช้อนคางของจางเซี่ยโยวขึ้นมา ก่อนจะจรดริมฝีปากลงไปอย่างดูดดื่ม ในขณะที่มือหนาของเขาโอบรัดลำตัวของนางเข้ามาแนบชิด จากนั้นก็เริ่มลูบไล้ไปตามแผ่นหลังและลำตัวอย่างจงใจสำรวจ รสสัมผัสที่ชวนให้เคลิบเคลิ้มทำเอาจางเซี่ยโยวถึงกับอ่อนระทวยลงไป สองมือกำปกเสื้อของหนิงอันอวี้ไว้แน่น ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความหวามไหวที่ได้รับ“โยวเอ๋อร์...เจ้าเป็นของข้า” หนิงอันอวี้ครางออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นกระเส่าจางเซี่ยโยวได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาอันกรุ้มกริ่มนั้นอย่างนึกเขินอาย “องค์ชาย...ข้าจะลองพูดคุยกับท่านพ่อสักหน”หนิงอันอวี้ลูบไล้ไปตามลำแขนเรียวยาวนั้นอย่างหลงใหล “ขอเพียงเจ้ายินดีรับปาก ข้าจะจัดการทุกอย่างให้เอง...เจ้าว่าเช่น
Dernière mise à jour : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 37 ตบแต่ง
บทที่ 37 ตบแต่ง“ปัง...” เสียงตบโต๊ะดังสนั่นไปทั่วห้องอักษรภายในจวนสกุลจาง “พวกเจ้าเหลวไหลทั้งแม่ทั้งลูก” จางเหวิ่นชิงตวาดใส่เซี่ยเหมยและจางเซี่ยโยวจางเซี่ยโยวถึงกับร้อนรนขึ้นมาในทันที “ท่านพ่อเหตุใดจึงห้ามข้า ข้ากับองค์ชายสี่มีใจให้กัน ข้าตบแต่งเป็นชายารองของจวนองค์ชายมีสิ่งใดเสียหายกันเล่า”“ข้าไม่อนุญาตเด็ดขาด” จางเหวิ่นชิงยื่นคำขาดออกมาในทันที ความคิดเหลวไหลของสองแม่ลูกรังแต่จะสร้างปัญหาใหญ่ในอนาคต เขาอุตส่าห์นึกโล่งใจที่มิต้องเกี่ยวดองกับราชวงศ์ แต่บุตรสาวของตนกลับดื้อรั้นคิดจะตบแต่งเข้าเป็นชายารองเสียนี่ ทั้งฮูหยินของตนยังคอยสนับสนุนนางอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังช่างเป็นเรื่องเหลวไหลสิ้นดี“ท่านพ่อ...ท่านช่างลำเอียงยิ่งนัก คราวเย่วเอ๋อร์นางตบแต่งเพียงฐานะอนุ ท่านกลับตามใจนางอย่างไม่ลืมหูลืมตา แต่คราวข้าที่เป็นถึงตำแหน่งชายารอง ท่านกลับคิดขัดขวางอย่างไม่สนใจความรู้สึกข้า”“โยวเอ๋อร์....” จางเหวิ่นชิงตวาดออกมาอย่างสุดเสียง มือชี้ไปที่หน้าของจางเซี่ยโยว ใบหน้าของเขาแดงก่ำขึ้นมา ร่างกายของเขาสั่นเทิ้มด้วยความรู้สึกโกรธเคือง“โยวเอ๋อร์ เหตุใดพูดกับพ่อเจ้าเช่นนั้น” เซี่ยเหมยเห็นท่าไม่ดี น
Dernière mise à jour : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 38 เขาดั่งสัตว์ร้าย
บทที่ 38 เขาดั่งสัตว์ร้ายจางเซี่ยโยวนั่งรอในเรือนอยู่หลายชั่วยามด้วยความกระวนกระวายใจ จนกระทั่งหนิงอันอวี้ปรากฏตัวขึ้นที่เรือนของนาง เขาเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่มึนเมาจากฤทธิ์สุราที่บรรดาแขกเหรื่อต่างพากันชนจอกร่วมกับเขา กว่าที่หนิงอันอวี้จะปลีกตัวออกมาได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร“เจ้าออกไปได้แล้ว” หนิงอันอวี้กล่าวไล่หันจงในทันทีหันจงรีบโค้งคำนับอย่างรู้งานก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปพร้อมปิดประตูอย่างแน่นสนิทหนิงอันอวี้ที่เดินซวนเซ สายตาฉ่ำปรือจ้องมองจางเซี่ยโยวที่บัดนี้สวมชุดเจ้าสาวสีแดงพร้อมผ้าที่คลุมศีรษะอยู่ เขายกยิ้มขึ้นมาอย่างกระหยิ่มใจ ก่อนจะเดินตรงไปยังร่างบางในทันที“โยวเอ๋อร์...เจ้าช่างงดงามยิ่งนัก” หนิงอันอวี้เปิดผ้าคลุมหน้าออกพร้อมเพ้อออกมาด้วยความเสน่หาจางเซี่ยโยวยิ้มเขินอย่างเอียงอาย นางก้มหน้าต่ำอย่างไม่กล้าสบสายตาวาววับคู่นั้น สองมือกอบกุมเอาไว้แน่นด้วยความประหม่าหนิงอันอวี้ไม่เอ่ยสิ่งใดขึ้นมาอีก เขาช้อนคางของจางเซี่ยโยวขึ้นมา ก่อนจะจรดริมฝีปากเข้าหาความหวานตรงหน้าในทันที ฤทธิ์สุราที่ร้อนแรงกับความหื่นกระหายที่มีทำให้หนิงอันอวี้ไม่อาจข่มใจได้อีก “โยวเอ๋อร์...ข้ารอเวลานี้มา
Dernière mise à jour : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 39 บอบช้ำ
บทที่ 39 บอบช้ำสายวันต่อมาหลังจากที่หนิงอันอวี้เดินออกจากเรือนไปด้วยท่าทางอารมณ์ดียิ่งหันจงก็รีบก้าวเข้าไปด้านในในทันที สภาพของนายหญิงตรงหน้าดูช่างน่าเวทนายิ่งนัก ผมเผ้าที่กระเซอะกระเซิงจนแทบบดบังความงามที่เคยมี เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแดงจ้ำสลับเขียวไปทั่วบริเวณ“คุณหนู...” หันจงรีบปรี่เข้ามาประคองร่างของจางเซี่ยโยวอย่างตกตะลึง “คุณหนูเป็นเช่นใดบ้าง...คุณหนู”“หันจงช่วยข้าด้วย...ช่วยข้าด้วย...ฮือ...” จางเซี่ยโยวเมื่อได้เห็นหันจงตรงหน้า นางก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดไปทั้งร่างกายและจิตใจ“ข้าจะพาคุณหนูไปอาบน้ำก่อน” หันจงรีบประคองร่างของจางเซี่ยโยวเอาไว้ ร่างบางอ่อนแอและแทบจะไร้เรี่ยวแรง เพียงแค่นางขยับกายเพียงเล็กน้อย จางเซี่ยโยวก็ถึงกับนิ่วหน้าขึ้นมาด้วยความเจ็บแสบตรงบริเวณกลางลำตัว หันจงพาจางเซี่ยโยวไปยังอ่างน้ำตรงด้านหลังฉากด้วยความทุลักทุเลน้ำร้อนที่สัมผัสเข้ากับบาดเจ็บสร้างความเจ็บแสบจนจางเซี่ยโยวถึงกับร้องครางออกมา หันจงชะงักมือที่กำลังลูบไล้ไปตามบริเวณเมื่อได้ยินเสียงร้องอันน่าสงสารเช่นนั้น “คุณหนู...เจ็บหรือไม่เจ้าคะ”“หันจง...เหตุใดองค์ชายถึงเปลี่ยนแปลงไปเช่นนี้ เขาดั่งสัตว
Dernière mise à jour : 2024-11-28
Latest chapter
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 68 ฟ้าหลังฝน
บทที่ 68 ฟ้าหลังฝน“โยวเอ๋อร์....โยวเอ๋อร์...ข้าขอโทษ...ข้าขอโทษ” เสียงร้องตะโกนเรียกบุตรสาวของเซี่ยเหมยดังก้องไปทั่วห้องขัง นางทรุดตัวลงกับพื้นด้วยน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มพร้อมหันหลังให้กับจางหมินเย่วอย่างหมดอาลัยตายอยาก นางอ่อนล้าและอ่อนแรงจนไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวอันใดกับจางหมินเย่วให้ตนเองต้องเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว“ท่านแม่...ตลอดเวลาที่ผ่านมาข้าได้แต่นึกขอบคุณท่านที่รักและเอาใจใส่ข้ามาโดยตลอดแม้ว่าท่านจะเกลียดชังข้ามากเพียงใด...แต่ว่า...ท่านแม่...จะมีสักครั้งหรือไม่ที่ท่านจริงใจต่อข้าแม้เสียงสักเสี้ยวนาที”เซี่ยเหมยกัดฟันแน่นข่มความอาดูรเอาไว้ในใจ ภาพแต่หนหลังผุดขึ้นมาในความนึกคิดของนางอีกครั้ง แม้นางจะนึกเกลียดชังสองแม่ลูกมากสักเพียงใดแต่ความผูกพันที่มีมาเนิ่นนานก็เป็นสิ่งที่นางมิอาจปฏิเสธได้ “นับแต่นี้ต่อไป...เจ้าอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าเจ้าอีก” เซี่ยเหมยกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่สงบและจริงจัง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปนั่งหันหลังที่มุมห้องขังอย่างไม่ต้องการเสวนากับจางหมินเย่วอีกต่อไปจางหมินเย่วสะอื้นไห้ในลำคอ ก่อนจะยกยิ้มบางขึ้นมาอีกหน “ขอท่านแม่โปรดรักษาตัวด้วย” นางคุกเข่าลงพร้อมโขกศีรษะกับพื้นเ
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 67 ท่านยอมรับความจริงเถิด
บทที่ 67 ท่านยอมรับความจริงเถิดข่าวคราวเรื่องของหนิงอันอวี้ที่มีสภาพไม่ต่างจากตุ๊กตามีชีวิตแพร่สะพัดไปทั่วแคว้น “ไม่จริง...อันอวี้ต้องไม่เป็นอันใด...ไม่จริง...” หยางกุยฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับคลุ้มคลั่งอาละวาด ก่อนจะเป็นลมจนสิ้นสติไปในทันทีในขณะที่ซ่งฟู่หลงและจางหมินเย่วได้ยินเรื่องดังกล่าวก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างนึกสังเวชใจ “เวรกรรมจริงๆ”จางหมินเย่วหันไปมองซ่งฟู่หลงก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความประหม่า “ใต้เท้า...ข้ามีเรื่องอยากขอร้อง”ซ่งฟู่หลงหรี่ตามองจางหมินเย่ว “เจ้าว่ามาสิ”“ข้าอยากไปเยี่ยมท่านแม่สักครั้ง...ท่านให้ข้าไปได้หรือไม่” จางหมินเย่วกล่าวออกมาในที่สุดแววตาที่อ้อนวอนทอดมองมาที่ซ่งฟู่หลง เขาได้แต่พยักหน้ารับพร้อมกำชับให้องครักษ์คอยคุ้มกันนางเอาไว้อย่างใกล้ชิดจางหมินเย่วพร้อมเล่อจิ้นและองครักษ์อีกสองนายขึ้นรถม้าพร้อมมุ่งหน้าตรงไปยังคุกอาญาในทันทีเซี่ยเหมยถูกกักขังอยู่ในห้องขังตามลำพัง ใบหน้าเหม่อลอย ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงอย่างทอดอาลัยตายอยาก นางรู้สึกอับจนและสิ้นหวังเป็นอย่างยิ่งในทันทีที่เซี่ยเหมยเห็นจางหมินเย่วตรงหน้า นางก็ปรี่เข้ามาพร้อมยื่นแขน ออกมาด้านนอกกรงขังหวั
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 66 ข้ามิอาจให้ท่านทำร้ายได้อีก
บทที่ 66 ข้ามิอาจให้ท่านทำร้ายได้อีกจางเซี่ยโยวประคองหนิงอันอวี้เข้ามาภายในห้องนอนด้วยท่าทางที่เป็นปกติ แม้ว่าภายในใจนั้นกลับตื่นเต้นระคนหวาดหวั่นไปพร้อมกัน สุราและอาหารถูกจัดเรียงไว้อย่างพร้อมสรรพหนิงอันอวี้เข้ามาภายในห้องนอน เขามิได้ใส่ใจกับสิ่งใดตรงหน้า หนิงอันอวี้กระชากร่างของจางเซี่ยโยวเข้าหาตัวพร้อมบดขย้ำนางด้วยความอัดอั้นในอารมณ์ ริมฝีปากหนาบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างดุนดันและตะกละตะกลามจางเซี่ยโยวร้องอู้อี้ออกมา นางพยายามดิ้นรนขัดขืนก่อนจะสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมได้ในที่สุด การกระทำดังกล่าวส่งผลให้หนิงอันอวี้มีท่าทางฉุนเฉียวและหงุดหงิดใจขึ้นมาในทันทีจางเซี่ยโยวรีบปรับอารมณ์ให้เป็นปกติอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างหวานเยิ้มออกมาพร้อมเดินเข้าไปคล้องลำแขนของเขาอย่างประจบเอาใจ “องค์ชาย...ข้าตระเตรียมสุราชั้นดีเอาไว้สำหรับดื่มด่ำในค่ำคืนนี้ หากท่านใจร้อนเช่นนี้จะมิทำให้เสียบรรยากาศหรอกหรือเจ้าคะ”จางเซี่ยโยวกล่าวพลางดึงรั้งหนิงอันอวี้ลงนั่งที่โต๊ะ ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งบนตักเขา มือข้างหนึ่งวาดแขนโอบรอบลำคอ ในขณะที่อีกมือหนึ่งก็ยกสุรารินลงในจอกด้วยท่าทางที่เชื่องช้าแต่เย้ายวนในที จางเซี
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 65 น้อยเนื้อต่ำใจ
บทที่ 65 น้อยเนื้อต่ำใจจางเซี่ยโยวโขกศีรษะขอบคุณหนิงเว่ยเจี้ยนอีกครั้ง เมื่อนางได้รับอนุญาตตามที่หนิงเว่ยเจี้ยนได้ให้คำมั่นไว้ นางก็ขอตัวลากลับไปในทันที นางหันหลังเดินออกไปโดยมิได้มองจางหมินเย่วที่อยู่ด้านข้างเลยแม้แต่น้อย“เช่นนั้นลูกก็ขอตัวเช่นกัน” ซ่งฟู่หลงโค้งตัวลาหนิงเว่ยเจี้ยนในทันที พร้อมกระชับร่างของจางหมินเย่วที่ยังคงยืนนิ่งราวกับกำลังอยู่ในความฝัน เหตุการณ์ตรงหน้าซับซ้อนเกินกว่าที่จางหมินเย่วจะสามารถคาดเดาอันใดได้“ฟู่หลง...ต่อไปเจ้าก็ดูแลเย่วเอ๋อร์ให้ดีเล่า” หนิงเว่ยเจี้ยนกล่าวกำชับซ่งฟู่หลงอีกครั้งอย่างนึกเป็นห่วงและเอ็นดู“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ...ชายาของข้านั้นดื้อรั้นและโง่เขลา...ต่อไปข้าคงมิอาจให้นางคลาดสายตาไปได้อีก” ซ่งฟู่หลงกล่าวตอบพร้อมปรายตามองจางหมินเย่วอย่างหยอกเย้าจางหมินเย่วได้แต่ยิ้มเจื่อนออกมา พร้อมใบหน้าที่สลดลงไป นางมิได้กล่าวสิ่งใดออกมาอีก นางได้แต่นึกเสียใจในความโง่เขลาของตนเองขณะที่อยู่ลำพังภายในเรือนนอน จางหมินเย่วได้แต่นั่งคอตกหวนคิดถึงความผิดพลาดที่ตนเองได้ก่อขึ้น นางได้แต่รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก ทั้งความผิดหวัง ความท้อแท้ ความรันทดใจซ่งฟู่หลงเข้ามานั่ง
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 64 ทวงสัญญา
บทที่ 64 ทวงสัญญาหลังจากที่ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง หยางกุยฮวาถึงคุมตัวไปยังตำหนักเย็น ในขณะที่เซี่ยเหมยถูกจับกุมไปยังเรือนจำของศาลอาญาเพื่อรอคำตัดสิน จางเซี่ยโยวก็ได้คุกเข่าลงตรงหน้าหนิงเว่ยเจี้ยน “ทูลฝ่าบาท...ขอพระองค์ทรงทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ”จางเซี่ยโยวหวนนึกถึงในวันที่เซี่ยเหมยได้เดินทางมาหาตนที่จวนก่อนหน้านี้“โยวเอ๋อร์...แม่มีเรื่องสำคัญจะบอกกับเจ้า” เซี่ยเหมยกล่าวออกมา ในขณะที่มีโอกาสอยู่ด้วยกันตามลำพัง“ท่านแม่มีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ เหตุใดท่านจึงดูร้อนรนเช่นนี้”เซี่ยเหมยหยิบขวดยาจากแผงเสื้อออกมา ก่อนจะนำมาวางตรงหน้าจางเซี่ยโยว“นี่คือ....”เซี่ยเหมยตัดสินใจเล่าเรื่องราวที่หยางกุยฮวาได้นัดหมายกับตนให้จางเซี่ยโยวได้ฟังจนสิ้น “โยวเอ๋อร์...หากการนี้ทำสำเร็จ...อนาคตของเจ้าและองค์ชายสามย่อมสว่างสดใส และต่อไปจะมิมีผู้ใดขัดขวางตำแหน่งว่าที่ฮองเฮาของเจ้าไปได้อีกแล้ว” เซี่ยเหมยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง“ท่านแม่...” จางเซี่ยโยวพ้อออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนใจกับความคิดอันเลวร้ายของมารดาของตน “ท่านแม่ องค์ชายสามนั้นมีตำแหน่งรัชทายาทอยู่ก่อนแล้ว ห
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 63 จนมุม
บทที่ 63 จนมุมนางกำนัลคนสนิทของหยางกุยฮวาถูกโยนลงมาตรงด้านข้างของเซี่ยเหมยด้วยสภาพบอบช้ำและอิดโรย“เจ้าจงสารภาพออกมาเดี๋ยวนี้” เสียงตวาดของหนิงเว่ยเจี้ยนดังขึ้นอีกครั้งนางกำนัลหันไปมองหยางกุยฮวาอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะโขกศีรษะลงกับพื้นหลายต่อหลายครั้ง “ทูลฝ่าบาท...หม่อมฉันผิดไปแล้ว ขอฝ่าบาทเมตตาด้วย หม่อมฉัน...เอ่อ...เรื่องราวทั้งหมดฮองเฮาเป็นผู้บงการเพคะ”สิ้นเสียงของนางกำนัล หยางกุยฮวาก็ปรี่เข้ามาตบหน้านางอย่างแรง “นางทาสชั้นต่ำ เจ้ากล้าใส่ความข้าอย่างนั้นหรือ” หยางกุยฮวาตวาดออกมาด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา โทสะคุกรุ่นด้วยความเจ็บแค้นที่คนสนิทของตนคิดคดทรยศนาง“หยุดเดี๋ยวนี้...” หนิงเว่ยเจี้ยนตะคอกออกมาทำเอาหยางกุยฮวาถึงกับชะงักงันไป นางจ้องมองนางกำนัลด้วยแววตาเดือดดาลและอาฆาตแค้น“เจ้าจงบอกความจริงออกมาให้หมด ข้าจะให้ความเป็นธรรมแก่เจ้าเอง”“ทูลฝ่าบาท...ฮองเฮาวางแผนต้องการใส่ความองค์ชายหกจึงได้มอบยาพิษให้ฮูหยินจางเพื่อใส่ร้ายพระชายา หากแผนการสำเร็จก็จะสามารถกำจัดองค์ชายหกได้สำเร็จเพคะ” นางกำนัลกล่าวออกมาด้วยท่าทางลนลาน แม้นางจะซื่อสัตย์ต่อหยางกุยฮวามากเพียงใด แต่เมื่อนางถูกต่อรองด้วยชีวิ
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 62 ผิดแผน
บทที่ 62 ผิดแผนเสียงเย็นยะเยือกที่ดังก้องกังวานของหนิงเว่ยเจี้ยนทำเอาเซี่ยเหมยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับทรุดฮวบลงไปกับพื้นนี้ แผ่นหลังเย็นวาบจนนางแทบลืมหายใจ “ฝ่าบาท หม่อมฉันมิรู้เรื่องอันใดเพคะ ขอฝ่าบาททรงพิจารณาด้วย” เซี่ยเหมยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก มือไม้สั่นเทาด้วยความกลัวที่แล่นเข้าจับหัวใจจางเหวิ่นชิงที่คุกเข่าอยู่ด้านข้างถึงกับหันหน้ามองฮูหยินของตนอย่างไม่คาดคิด ท่าทางของนางเช่นนี้ทำให้เขารับรู้ถึงสิ่งผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้น“ฮูหยินจาง...เจ้ายังคิดจะแก้ตัวอยู่อีกหรือ” หนิงเว่ยเจี้ยนตวาดออกมาอย่างสุดจะทนเซี่ยเหมยถึงกับร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างมิรู้จะทำเช่นใดต่อไป นางพยายามปรายตาขึ้นมองหยางกุยฮวาอย่างต้องการความช่วยเหลือหยางกุยฮวานึกเจ็บแค้นยิ่งนัก นางแทบอยากจะปรี่ตรงเข้าไปตบหน้าเซี่ยเหมยที่ทำตัวมิรู้ความเช่นนี้ แต่นางก็ได้แต่ทำเพียงกัดฟันแน่นพร้อมเบือนหน้าหนีออกไปเซี่ยเหมยรับรู้ได้ถึงการถูกตัดหางปล่อยวัด นางรู้สึกสิ้นหวังลงไปในทันที เซี่ยเหมยที่ยังคงน้ำตานองอาบสองแก้มถึงกับโขกศีรษะลงกับพื้นหลายต่อหลายที “หม่อมฉันผิดไปแล้ว...หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”“เจ้าบอกว่าเจ
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 61 เป็นไปไม่ได้
บทที่ 61 เป็นไปไม่ได้สิ้นเสียงของขันทีประกาศก้อง หนิงเว่ยเจี้ยนก็ก้าวเดินเข้ามาภายในท้องโถงใหญ่ด้วยท่วงท่าที่ราบเรียบแต่มั่นคง ใบหน้าเรียบเฉยแต่กลับดุดันไม่ต่างจากราชสีห์ที่น่าเกรงขามยิ่งนักหยางกุยฮวาถึงกับผงะถอยหลังด้วยความตกตะลึง “เป็นไปไม่ได้” หยางกุยฮวาเพ้อออกมาอย่างหวาดหวั่น ฝ่าบาทที่นอนแน่นิ่งมิต่างจากหุ่นที่มีชีวิต บัดนี้กลับก้าวเดินมาตรงหน้าของนางราวกับมิมีเหตุการณ์ร้ายใดเกิดขึ้นหนิงอันอวี้หันหน้าไปหาหยางกุยฮวางอย่างรู้สึกตื่นตระหนก หยางกุยฮวารีบยกมือขึ้นแตะฝ่ามือของหนิงอันอวี้เพื่อให้เขาสงบอารมณ์ลง จากนั้นนางจึงปรับสีหน้าและท่าทางให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้งหยางกุยฮวาและหนิงอันอวี้ก้าวเดินลงมาด้านล่างก่อนจะย่อกายคำนับหนิงเว่ยเจี้ยนอย่างสุขุม “ถวายพระพรฝ่าบาท ฝ่าบาททรงหายประชวรแล้วหรือเพคะ มิมีใดมาแจ้งข่าวดีเช่นนี้ให้ข้าทราบเลย” หยางกุยฮวากล่าวออกมาพร้อมเดินไปด้านข้าง เพื่อประคองแขนของหนิงเว่ยเจี้ยนหนิงเว่ยเจี้ยนสะบัดมือจากการเกาะกุมของหยางกุยฮวาในทันทีอย่างนึกรังเกียจ หยางกุยฮวาที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถึงกับล้มลงกับพื้นด้วยความตกใจ หนิงอันอวี้รีบเข้ามาประคองร่างของหยางกุยฮวาด้
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 60 ทวงคืน
บทที่ 60 ทวงคืนจางหมินเย่วที่เดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องนอน ฉับพลันประตูก็ถูกเปิดออก ซ่งฟู่หลงก้าวเท้าเข้ามาด้านในด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“ใต้เท้า...” จางหมินเย่วรีบปรี่เข้าไปสวมกอดร่างแกร่งอย่างต้องการที่พึ่ง บัดนี้นางได้แต่นึกสับสนและไม่อาจเชื่อสายตาตนเองได้ว่าเซี่ยเหมยจะวางแผนให้ร้ายนางเช่นนี้ จางหมินเย่วยังคงคาดเดาว่าอาจเป็นไปได้ที่นางจะถูกผู้อื่นใส่ร้ายแทน“เย่วเอ๋อร์...เจ้าบอกความจริงข้าได้หรือยัง” ซ่งฟู่หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังและคาดคั้นออกมา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นล้วนพุ่งเป้ามาที่จางหมินเย่ว ดังนั้นศัตรูย่อมหมายเอาชีวิตของเขาเป็นหลักอย่างแน่นอน“ข้า...ใต้เท้า...ข้าไม่ทราบเรื่องจริงๆ” จางหมินเย่วยังคงมืดแปดด้าน นางมิกล้ากล่าวหามารดาของตนไปได้ซ่งฟู่หลงถอนหายใจออกมาพร้อมมองหน้าจางหมินเย่วอย่างนึกน้อยใจ “เรื่องราวเช่นนี้ เจ้ายังคิดจะปิดบังข้าอยู่หรือ” น้ำเสียงตัดพ้อทำเอาจางหมินเย่วถึงกับเม้มปากและก้มหน้าสลดลงไป“ใต้เท้า...ขนมที่ข้าทำ...ข้าเพียงใส่ยาบำรุงที่ท่านแม่มอบให้” จางหมินเย่วพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “แต่ว่าท่านแม่ไม่มีทางให้ร้ายข้าเป็นแน่...ใต้เท้าต้องมีผู้ไม่หวังดีใส่ร้ายข้า
