บทที่ 11 ไม่ยอมแพ้

บทที่ 11 ไม่ยอมแพ้

          จางหมินเย่วถูกขังอยู่ในศาลบรรพชนเป็นเวลากว่าห้าวันแล้ว แต่ทว่านางยังคงมีท่าทีแข็งขืนและไม่ยอมแพ้ เล่อจิ้นยกสำรับอาหารเข้ามาภายในห้อง นางมองนายหญิงของตนด้วยความเป็นห่วง นับตั้งแต่จางหมินเย่วถูกลงโทษนางก็แตะต้องอาหาร เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ร่างกายบอบบางซีดผอมลงอย่างเห็นได้ชัด จนเล่อจิ้นอดนึกเป็นห่วงเสียมิได้ “คุณหนู...ท่านทานอาหารให้มากเสียหน่อยเถิดเจ้าค่ะ หากท่านยังฝืนร่างกายเช่นนี้ ท่านจะล้มป่วยเอาได้นะเจ้าคะ”

จางหมินเย่วหัวเราะหึๆ ออกมา “ป่วยงั้นรึ...ข้าป่วยได้ก็ดีสิ” เล่อจิ้นได้แต่ถอนหายใจในความดื้อรั้นของนาง

จนกระทั่งช่วงบ่ายของวันเล่อจิ้นเข้ามาภายในห้องเพื่อจัดเก็บสำรับ นางกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่น “พ่อบ้าน...พ่อบ้านตามนายท่านและฮูหยินเร็ว...คุณหนูรองเป็นลมหมดสติไปแล้ว” เล่อจิ้นร้องพลางรีบวิ่งเข้ามาประคองร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขน จางหมินเย่วนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นห้องอย่างไม่รู้สึกตัว

 จวนสกุลจางโกลาหลขึ้นอีกครั้ง จางเหวิ่นชิงรีบให้คนไปตามหมอมาที่จวนเป็นการด่วน ในขณะที่จางหมินเย่วถูกพาตัวกลับมายังเรือนนอน นางยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสงบนิ่ง จางเหวิ่นชิงรู้สึกปวดใจยิ่งนักเมื่อมองใบหน้าของบุตรสาว ใบหน้าที่เคยอิ่มเอิบบัดนี้กับซีดเซียวราวกับไร้ชีวิต ร่างกายซูบผอมลงไปจนน่าตกใจ

เซี่ยเหมยเห็นจางหมินเย่วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ครั้นพอหมอก้าวเข้ามาในห้อง นางก็รีบเชิญเขาเข้าตรวจอาการในทันที

“เรียนใต้เท้า...คุณหนูรองมีอาการอ่อนเพลียอย่างมาก ประกอบกับจิตใจที่ไม่มั่นคงยิ่งทำให้ร่างกายทรุกหนัก ข้าจะจัดเทียบยาให้ทานวันละสามหน ต่อไปขอใต้เท้าหมั่นดูแลอย่าให้มีเรื่องกระทบจิตใจอีก ไม่ช้าร่างกายของคุณหนูก็จะฟื้นตัวขอรับ”

เสร็จสิ้นคำรายงานจางเหวิ่นชิงก็ให้พ่อบ้านมอบเงินให้เขาจำนวนหนึ่ง ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงด้านข้างเตียงพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวจางหมินเย่วอย่างแผ่วเบา “เย่วเอ๋อร์...เจ้าช่างดื้อรั้นเหมือนม่านเอ๋อร์ไม่มีผิด...หากมิใช่เพราะความดื้อรั้นนี้ ข้าคงไม่มีวาสนาได้ตบแต่งกับแม่ของเจ้าเป็นแน่” จางเหวิ่นชิงพึมพำออกมาพลางนึกถึงฟางม่านเอ๋อร์ ภรรยาสุดที่รักของเขา

ในตอนนั้นจางเหวิ่นชิงยังคงเป็นแค่ขุนนางระดับล่าง เขาได้พานพบกับคุณหนูใหญ่สกุลฟาง บุตรสาวคนโตของบัณฑิตฟางเจี้ยหลิน อาจารย์ใหญ่ประจำสำนักข้าหลวงที่อบรมถ่ายทอดความรู้ให้เหล่าบัณฑิตรวมถึงบุตรชายขุนนาง ไม่เว้นแม้แต่เหล่าองค์ชายและเชื้อพระวงศ์ ทำให้ฟางเจี้ยหลินได้รับความเคารพยำเกรงและนับหน้าถือตาเป็นอย่างมาก 

จางเหวิ่นชิงนั้นตกหลุมรักฟางม่านเอ๋อร์ตั้งแต่แรกพบ แต่ด้วยฐานะและตำแหน่งของเขาในเวลานั้นก็มิต่างจากยาจกที่หมายปองหญิงสูงศักดิ์ก็ไม่ปาน ฟางม่านเอ๋อร์นั้นได้ชื่อว่าเป็นหญิงงามคนหนึ่งประกอบกับความรู้ที่ได้รับการถ่ายทอดจากบิดาทำให้เหล่าคุณชายทั้งหลายหรือแม้แต่เชื้อพระวงศ์ก็ต่างต้องการเกี่ยวดองนางเข้าเป็นสะใภ้ของตระกูลแทบทั้งสิ้น

จนกระทั่งวันหนึ่งจางเหวิ่นชิงได้มีโอกาสช่วยเหลือรถม้าของฟางม่านเอ๋อร์ที่ติดหล่มอยู่ข้างทาง ทำให้ทั้งสองได้มีโอกาสพูดคุยและพัฒนาความสัมพันธ์กัน ในคราแรกฟางเจี้ยหลินไม่เห็นด้วยกับความสัมพันธ์ครั้งนี้แต่เพราะความดื้อดึงของฟางม่านเอ๋อร์ทำให้สุดท้ายเขาก็ได้แต่จนใจและยอมให้นางแต่งเข้าสกุลจาง จางเหวิ่นชิงจดจำวันสู่ขอฟางม่านเอ๋อร์ได้เป็นอย่างดี เขารับปากกับฟางเจี้ยหลินว่าจะรักและดูแลฟางม่านเอ๋อร์มิให้เจ็บช้ำน้ำใจแม้แต่น้อย แต่นั่นก็เป็นสัญญาที่เขาปฏิบัติตามมาโดยตลอด คำสัญญานี้จึงถ่ายทอดลงมาสู่จางหมินเย่ว บุตรสาวที่เขารักและโปรดปรานเป็นที่สุด

เดิมทีจางเหวิ่นชิงไม่เคยคิดจะรับอนุคนใดเข้าจวนเพราะสายตาและหัวใจของเขาผูกติดกับฟางม่านเอ๋อร์จนหมดสิ้น แต่เมื่อฟางม่านเอ๋อร์รบเร้าพร้อมกับข่มขู่เขาด้วยเหตุผลที่ว่าหากจางเหวิ่นชิงแต่งงานกับนางแล้วทำให้สกุลจางต้องหมดสิ้นทายาท ตราบาปนี้คงตกกับนางไปชั่วชีวิต และเมื่อเห็นฟางม่านเอ๋อร์เอาแต่อมทุกข์อยู่ทุกวี่ทุกวัน สุดท้ายจางเหวิ่นชิงจึงยอมใจอ่อนรับอนุเข้ามาในเรือนตามการจัดแจงของฟางม่านเอ๋อร์ทั้งหมด

“ม่านเอ๋อร์...หากเจ้ายังอยู่...ข้าคงรู้ว่าข้าควรทำเช่นใดดี” จางเหวิ่นชิงยังคงพร่ำเพ้อถึงฟางม่านเอ๋อร์ในขณะที่สายตาจับจ้องใบหน้าของจางหมินเย่วอย่างไม่วางตา

          เซี่ยเหมยจ้องมองจางเหวิ่นชิงตรงหน้า สองมือกำหมัดแน่นด้วยความรู้สึกที่อัดล้นขึ้นมา นางเม้มปากเพื่อข่มกลั้นความรู้สึกเอาไว้ ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นปกติอีกครั้ง นางเดินตรงไปยังจางเหวิ่นชิงพร้อมตบบ่าของเขาอย่างเบามือ “ท่านพี่ออกมาคุยกับข้าด้านนอกหน่อยเถิด”

          จางเหวิ่นชิงกะพริบตาไล่หยดน้ำที่เอ่อคลอในดวงตา ก่อนจะพยักหน้ารับพร้อมลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป

          เซี่ยเหมยจ้องมองดูจางหมินเย่วด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและเลื่อนลอย “เจ้าอย่าได้โทษข้าเลย” เซี่ยเหมยรำพันออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกก่อนจะหันกายเดินตามจางเหวิ่นชิงออกไปภายนอกเช่นกัน

         “ท่านพี่...เย่วเอ๋อร์เป็นเช่นนี้ หากปล่อยเวลาต่อไปนางต้องทนไม่ไหวเป็นแน่” เซี่ยเหมยพูดออกมาทันทีที่อยู่ตามลำพังกับสามี

          จางเหวิ่นชิงจ้องมองเซี่ยเหมยด้วยแววตาครุ่นคิดอย่างหนัก เซี่ยเหมยเห็นว่าเขายังคงยืนเงียบจึงได้กล่าวต่อ “ในเมื่อเย่วเอ๋อร์รักปักใจกับใต้เท้าซ่งมากเช่นนี้ ต่อให้นางตบแต่งเข้าไปเป็นอนุแล้วเป็นเช่นใดกัน ด้วยบารมีของสกุลจางหากพวกเราช่วยส่งเสริมซ่งฟู่หลงให้ก้าวหน้า สกุลซ่งจะไม่เกรงใจพวกเราหรอกหรือ วันหน้าเย่วเอ๋อร์ต้องมีโอกาสได้เป็นฮูหยินของจวนสกุลซ่งเป็นแน่”

          คำหว่านล้อมของเซี่ยเหมยทำให้เขาลังเลใจอยู่พอสมควร เขายังคงยืนนิ่งพร้อมเงยหน้าเหม่อมองขึ้นไปบนฟ้าราวกับต้องการได้ยินเสียงหวานนุ่มหูของฟางม่านเอ๋อร์อีกสักครั้ง เซี่ยเหมยเม้มปากแน่นอย่างนึกขัดเคือง นางยังคงกล่าวต่อไปอีกครั้ง “ข้ารับใช้คุณหนูฟางมาแต่เด็ก...ความหัวรั้นของนางข้าย่อมรู้ดีกว่าใคร...เย่วเอ๋อร์เองก็มิต่างกันหากท่านยังคงแข็งขืนแล้วคิดว่าเย๋วเอ๋อร์จะยอมแพ้...ข้าว่าท่านพี่คงต้องเตรียมผ้าขาวเอาไว้แทนแล้วกัน”

          จางเหวิ่นชิงถึงกับสะดุ้งกับคำพูดสุดท้ายของเซี่ยเหมย เขาตวัดสายตาคมกริบหันมาจ้องมองเซี่ยเหมยอย่างดุดัน เซี่ยเหมยถึงกับชะงักคำไปในทันทีเมื่อรู้ตัวว่าได้ล้ำเส้นของสามีไปแล้ว

เซี่ยเหมยก้มหน้าพร้อมสีหน้าสลดลงไป น้ำตาของนางหยดลงอาบแก้ม สองมือยกขึ้นปาดน้ำตาจนดูน่าสงสาร “ท่านพี่จะโกรธข้าก็ได้...แต่ข้าแค่เป็นห่วงเย่วเอ๋อร์...หากนางเป็นอะไรไป...ข้าคงต้องโคกศีรษะนับร้อยครั้งเพื่อไถ่โทษแก่ฮูหยินฟาง”

จางเหวิ่นชิงคลายโทสะลงเมื่อได้ยินชื่อของฟางม่านเอ๋อร์ “ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง”