บทที่ 16 หลบเลี่ยง

บทที่ 16 หลบเลี่ยง

หลังจากจางหมินเย่วหันหลังเดินออกจากห้องไป ซ่งฟู่หลงก็เงยหน้าขึ้นมองร่างบางที่ลับสายตาอย่างรู้สึกหนักใจ “เจ้าช่างดื้อรั้นยิ่งนัก” ซ่งฟู่หลงพึมพำออกมา พลันอดนึกถึงยามที่สายตาของนางจับจ้องเขาอย่างไม่วางตาทำเอาหัวใจของเขากระตุกวูบไปในทันที ดวงตานั้นเปล่งประกายจ้องมองเขาราวกับเป็นบุรุษเพียงคนเดียวในโลกใบนี้ที่นางมองเห็น ท่าทางตื่นเต้นดีใจราวกับโลกทั้งใบของนางมีเพียงเขา และยามที่เขาเมินเฉย ดวงตาที่หม่นแสงลงพร้อมท่าทางที่เหี่ยวเฉาราวกับโลกนี้กำลังแตกสลาย นั่นยิ่งทำให้ซ่งฟู่หลงอดรู้สึกปวดใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ซ่งฟู่หลงวางพู่กันลงพร้อมเอนกายพิงพนักอย่างรู้สึกเหนื่อยใจ เขาเบือนหน้า มองถ้วยซุปที่ยังคงมีควันจางๆ พวยพุ่งส่งกลิ่นหอมละมุนออกมา ซ่งฟู่หลงถึงกับยกยิ้มขึ้นมาอย่างลืมตัว เขายกมือเอื้อมหยิบซุปเห็ดหูขาวขึ้นมา พร้อมตักเข้าปากจนกระทั่งหมดถ้วย รสชาตินั้นช่างดีเยี่ยมถูกปากเขายิ่งนัก

ซ่งฟู่หลงยิ้มออกมาอีกครั้ง ใบหน้าของเขาดูผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด เขานึกถึงท่าทางตื่นเต้นและประหม่าเขินอายในคราแรกที่พวกเขาทั้งสองได้พบกัน ก็อดนึกเอ็นดูขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามใจ

ซ่งฟู่หลงชะงักมือ