All Chapters of หลินซือเยว่ผู้นี้มีสามชะตาในคราเดียว: Chapter 41 - Chapter 50

42 : ข้าศึกทำสิ่งสกปรกใส่ทหารของข้าจริง ๆ เซวียนหมิงยู่หารือทางทหารกับเหล่าแม่ทัพ ผ่านมาหนึ่งชั่วยามแล้ว แต่กลับไม่ได้รับความกระจ่างแต่อย่างใด เรื่องที่แม่ทัพต่งสั่งถอยทัพออกมาเช่นนี้ “ฮ่องเต้ส่งกงกงมาถ่ายทอดราชโองการปากเปล่า ให้ข้ายึดพื้นที่ของเมืองเหลียง กลับคืนให้ได้ภายในหนึ่งเดือน พวกท่านคิดเห็นเช่นไร” เซวียนหมิงยู่เริ่มหมดความอดทนลง เขาจึงยกฮ่องเต้ขึ้นมากล่าวอ้าง แม่ทัพอู๋หันไปทางแม่ทัพต่ง “ท่านช่วยไขข้อข้องใจให้ข้าทีเถอะแม่ทัพต่ง สิ่งใดกันแน่ที่ทำให้ท่านสั่งถอยทัพในครั้งนี้” แม่ทัพต่งนึกถึงสีหน้าหวาดกลัวของเหล่าทหาร และถูกหยางห่าวอู๋แนะนำให้ถอยทัพ เขาจะกล้าเอ่ยได้อย่างไร ว่าเขาเชื่อมั่นในตัวของอาจารย์ จนยอมเอ่ยถอยทัพออกมา “ยามนั้นเหล่าทหารมีสีหน้าหวาดผวา ข้าไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน หากฝืนสั่งให้สู้ต่อเกรงว่าจะไม่เหลือรอดแม้แต่คนเดียว” แต่เรื่องนี้เขาจำเป็นต้องเอ่ยออกมา “ท่านเอาแต่บอกทหารมีสีหน้าหวาดผวา แต่ไยไม่บอกว่าเพราะอะไรพวกเขาถึงเป็นเช่นนั้น” แม่ทัพเหลียนตำหนิเขาเสียงดัง “แม่ทัพเหลียนไม่ใช่ว่าข้าไ

44 : ลั่นกองรบ สถานการณ์ชายแดนตึงเครียด ในหนึ่งเดือนยังไม่สามารถเอาพื้นที่คืนกลับมาได้ มีการปะทะกันอยู่เนือง ๆ ผลัดกันรุกผลัดกันรับอยู่ตลอดเวลา ยาในโรงสมุนไพรได้นำออกมาใช้ได้ทันท่วงที ช่วยให้ทหารที่ได้รับบาดเจ็บ ได้รับการรักษาได้โดยไม่ขาดตกบกพร่อง ฝ่ายแม่ทัพนึกประหลาดใจ ทหารของพวกเขาไม่เห็นภาพแปลกตาเหล่านั้นอีก ต่างคิดไปว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้เก่งกาจ ถึงขั้นสร้างภาพลวงตา ให้แก่ทหารทั้งสองแสนนายได้พร้อม ๆ กัน จึงค่อย ๆ หมดความสนใจในเรื่องวิชามารนั้นไป เน้นสู้รบกันด้วยฝีมือที่แท้จริง ฮ่องเต้ไม่เพียงแต่ไม่ส่งคนมาช่วย ยังมีสาสน์ส่งมาเตือนเหลียงอ๋อง หากไม่สามารถเอาดินแดนคืนกลับมาได้ภายในสิ้นปีนี้ จะปลดแม่ทัพทั้งหมดเสีย แล้วมอบหมายให้ผู้อื่นเข้ามาทำหน้าที่แทน “เหตุใดไม่บอกมาเลยล่ะ ว่าจะยึดอำนาจจากอ๋องเช่นข้า” เซวียนหมิงยู่ปาสาสน์ในมือลงพื้นด้วยความโกรธ สถานการณ์ตอนนี้ทำได้เพียงแค่ประคองเอาไว้ ไม่มีความจำเป็นต้องรุกคืบเข้าไป “ท่านอ๋องข้าศึกไม่บุกเข้ามา พวกเราก็ไม่ควรจะบุ่มบ่ามบุกออกไปพ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพเหลียนเอ่ยเตือน “เรื่องนั้นข้ารู้ แต่

46 : ออกตามหาคางคกพิษเหมันต์ ทหารหนึ่งร้อยนายกระจายกำลังออกไปรอบ ๆ ภูเขา จากนั้นเดินเรียงหน้าขึ้นไปเรื่อย ๆ เพื่อมองหาร่องรอยของคางคกพิษเหมันต์ หลินซือเยว่เดินทางไปพร้อมกับฮู่ตงหยาง แม้ว่านางต้องการไปเพียงลำพัง แต่อีกฝ่ายไม่อาจปล่อยให้สตรี ที่ผู้เป็นนายให้ความสำคัญ เกิดอันตรายขึ้นได้ กลุ่มของหลินซือเยว่ จึงมีองครักษ์จวนเหลียงอ๋องตามมาด้วยอีกสิบคน การเดินทางนั้นไม่ง่าย บนยอดเขาสูงที่อยู่ลึกเข้าไปด้านใน ไม่มีเส้นทางให้เดินผ่าน ทุกคนต้องตัดไม้ถางป่าเดินเข้าไป หลินซือเยว่คำนวณด้วยตาเปล่า คิดว่ากว่าจะไปถึงยอดเขาได้นั้น ต้องใช้เวลาสองวันเป็นอย่างต่ำ นางเริ่มใจคอไม่สู้ดี ฮู่ตงหยางเองก็รู้สึกเช่นนั้น สองวันต่อมา มีพลุสัญญาณดังขึ้น ย่อมหมายความว่ามีคนพบเจอ ร่องรอยของคางคกพิษเหมันต์แล้ว หลินซือเยว่กับคนในกลุ่มมุ่งหน้าไปทางนั้นในทันที พบต้นไม้ใบหญ้าแถวนั้นเหี่ยวเฉากลายเป็นสีดำ ร่องรอยนั้นมุ่งขึ้นไปบนยอดเขาตรงหน้า “เอาล่ะ พวกเจ้าทุกคนรออยู่ที่นี่ ข้าจะขึ้นไปจับคางคกพิษเหมันต์เอง สัตว์พิษตัวนี้ต้องจับมันแบบเงียบ ๆ ขืนไปกันหมดนี่ มันคงรู้ตัวหนี

48 : เหตุใดนางถึงไม่มาหาเขา เรือนแห่งนี้ยังไม่มีป้ายชื่อ ทว่าอยู่ในกลางเมืองเหลียง เดินทางสะดวกสบาย อีกทั้งยังหลังใหญ่กว่าเรือนของหลินเฉินอีกเท่าตัว เครื่องเรือนก็เพียบพร้อม ไม่มีสิ่งใดตกหล่นแม้แต่น้อย บ่าวรับใช้ของตระกูลหลินที่ถูกฮูหยินเฒ่าไล่ออกมา หลินซือเยว่กลับรับไว้ทั้งหมด รวมถึงหลินอ้ายด้วย “นายท่านรอง” บ่าวรับใช้ห้าคนรวมหลินอ้ายเป็นหก ต่างทักทายหลินเต๋อพร้อม ๆ กัน “ไม่ถูกสิพวกเจ้านี่ ต่อไปเรือนแห่งนี้มีนายท่านเพียงผู้เดียว ให้เรียกว่านายท่านเฉย ๆ ก็พอ” เผิงฉือรีบแก้คำเรียกขานของพวกนาง “ถูกของเจ้า” เถียนฮูหยินถูกใจในเรื่องนี้ “ป้าเผิงพาพวกเขาไปดูห้องที่ต้องพักอาศัยก่อนเถอะ เรื่องงานก็ให้ท่านมอบหมายให้พวกเขา” “เจ้าค่ะคุณหนู” เผิงฉือน้อมตัวเล็กน้อย หันไปทางบ่าวรับใช้ทั้งหมด “ตามข้ามาเร็วเข้า” หลินซือเยว่ผายมือให้ทุกคนนั่งในห้องโถงของเรือน พร้อมกับเล่าให้ฟังว่านางได้มีโอกาสไปทำงานให้คหบดีเมี่ยว และได้คลี่คลายเรื่องในจวนให้เขา ดังนั้นจึงได้รับค่าตอบแทนมาพอสมควร ส่วนเรือนแห่งนี้นางก็ไหว้วานให้เขาจัดหาให้ นางซื้อเรื

50 : ไอหยา ! แค่คิดข้าก็สยองแล้ว ขามารถม้าเบาหวิว แต่ขากลับนั้นหนักอึ้งไปด้วยข้าวของเต็มคันรถ เผิงฉือตกใจกับของขวัญที่เหลียงอ๋อง มอบให้คุณหนูของนางเป็นอย่างมาก นอกจากตั๋วเงินปึกหนึ่งที่ไม่รู้ว่ากี่หมื่นตำลึงกันแน่ กับกล่องเครื่องประดับในมือของหลินซือเยว่ ยังมีข้าวสารอย่างดีกินได้ตลอดทั้งปี อาหารแห้งชั้นดีอีกมากมาย ผ้าไหมเนื้อดีอีกตั้งหลายพับ “ท่านอ๋องนี่มันเยอะเกินไปกระมัง” หลินซือเยว่กลอกตามองเขา ถึงกับต้องเพิ่มรถม้าอีกคันเพื่อขนของโดยเฉพาะ ตั๋วสามหมื่นตำลึงนี่ก็มากพอแล้ว “นี่เทียบไม่ได้กับชีวิตของข้า หรือของชาวเมืองเหลียงที่เจ้าช่วยเอาไว้หรอก รับไปเถอะซือเยว่ข้าเต็มใจมอบให้” “ขอบคุณท่านอ๋องเจ้าค่ะ” หลินซือเยว่ย่อตัวลงให้เขา “ข้าขอลา” นางเงยหน้าขึ้นมา เห็นรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าของเขา พลันหัวใจที่เคยสงบนิ่งก็ไม่รักดีขึ้นมา ยิ่งมือเขายื่นออกมาตรงหน้า ให้นางได้วางแล้วก้าวขึ้นไปบนรถม้า การกระทำของเหลียงอ๋องช่างละมุนละไมยิ่งนัก องครักษ์ทั้งสองก้มหน้างุดด้วยความกระดากอายแทน เผิงฉือนั้นถึงกับทำตัวไม่ถูก ลุกลี้ลุกลนกระทั่งขึ้นไปนั่งรถม้า