All Chapters of หลินซือเยว่ผู้นี้มีสามชะตาในคราเดียว: Chapter 61 - Chapter 70

61 : เซี่ยหรูเหรินพาเที่ยวหอลี่เซียน ระหว่างรอการฝังเข็มนั้น เซวียนหมิงยู่ได้ชวนหลินซือเยว่ออกไปเที่ยวชมเมืองหยางด้วยกัน ครั้นพระชายาหยางรู้เรื่องนี้ จึงให้คนไปบอกเซวียนหมิงยู่ ว่าให้พาเซี่ยหรูเหรินออกไปด้วย เนื่องจากนางอยู่ดูแลคนป่วยในเรือน แทบไม่ได้ออกไปพบเห็นผู้คนด้านนอก ให้นางเป็นคนนำพาเที่ยวชมเมือง น่าจะเป็นเรื่องเหมาะสมที่สุดแล้ว เมื่อเสด็จป้าเอ่ยมาเช่นนี้มีหรือเซวียนหมิงยู่จะขัดได้ รถม้าสองคันพาสตรีสองนางกับบุรุษหนึ่ง มุ่งหน้าสู่ใจกลางเมืองหยาง ภายในรถม้าของสตรี เซี่ยหรูเหรินในชุดสีแดงเพลิง สง่างามดั่งนางพญา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา ตรงกันข้ามกับหลินซือเยว่ นางแต่งตัวด้วยชุดสีขาวค่อนข้างเรียบง่าย “แม่นางหลินเจ้าเป็นคนเมืองเหลียงตั้งแต่เกิดหรือไม่” เซี่ยหรูเหรินหาเรื่องชวนนางคุย “ไม่ใช่ข้าเป็นคนเมืองอื่น” “เหตุใดถึงได้ไปอยู่เมืองหลวงได้” “ตระกูลของข้าถูกใส่ร้าย จนถูกเนรเทศไปอยู่ค่ายทหารที่เมืองเหลียง” เมื่อเจ้าอยากรู้อยากเห็น ข้าก็จะบอกความจริงให้ “เจ้าเป็นนักโทษ !” ใบหน้างามเผยความประหลาดใจออกมา “เหลีย

63 : นี่กะเล่นเอาถึงตายเลยรึ หยางอ๋องกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ สตรีนางนั้นมีสิทธิ์อันใดมาท้าทายตนเช่นนี้ เพื่อตัดไฟเสียแต่ต้นลม จึงต้องยอมมือเปื้อนเลือดสักครั้ง แผนการของหยางอ๋องนั้นมีสองเรื่องด้วยกัน รั้งให้เหลียงอ๋องอยู่กับเซี่ยหรูเหรินในจวน อีกทางก็ให้ทหารไปลอบสังหารหลินซือเยว่ “ท่านอ๋องทำเช่นนี้เป็นเรื่องผิดมหันต์นะเพคะ” พระชาหยางไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของพระสวามี “เจ้าจะใจอ่อนไม่ได้ นางไม่ใช่หรูเหริน จะยอมเชื่อฟังคำพูดของข้าทุกคำ เจ้าไม่เห็นตอนนางข่มขู่ข้า นางไม่เห็นอ๋องอย่างข้าอยู่ในสายตา เช่นนั้นก็อย่าถือโทษโกรธข้าเลย” เพราะโกรธที่ถูกเด็กรุ่นหลานท้าทาย จนทำให้หยางอ๋องลืมไป ความสามารถของหลินซือเยว่นั้น มีมากน้อยเพียงใด ลืมกระทั่งว่านางสามารถช่วยเหลือเหลียงอ๋อง จนชนะศึกสงครามได้ “คนของข้าได้ยินว่านางสั่งเผิงฉือให้เก็บของกลับบ้าน เจ้าก็แค่เชิญเหลียงอ๋องมากินข้าวเพื่อขอบคุณ ให้หรูเหรินคอยอยู่ดูแลเขา รั้งเอาไว้ในเรือนของเจ้าให้นาน ๆ หน่อย ทางหลินซือเยว่คนของข้าจะจัดการนางเอง” “ท่านอ๋องหม่อมฉันไม่ใคร่สบายใจ” พระชายาหยางไม่อยากทำเรื่องน

65 : โหย่วซิงเยียน หนึ่งปีต่อมา จวนเสนาบดีกรมโยธาในเมืองหลวง “คุณหนูเจ้าคะ เหตุใดมานั่งมองดอกหมู่ตานอยู่ตรงนี้ได้เล่า บ่าวกับลี่ถิงตามหาตั้งนาน” สาวใช้อายุราวสิบห้าปีนามว่าลี่จู เดินมาหาผู้เป็นนาย หลังจากนางตามหาอยู่นานสองนานกลับไม่พบ ด้านหลังยังมีลี่ถิงสาวใช้อีกคนเดินตามมาด้วย “ข้าเหมือนจะเคยเห็นดอกหมู่ตานเช่นนี้มาก่อน” คุณหนูผู้นี้มีนามว่าโหย่วซิงเยียน นางเป็นบุตรบุญธรรมของโหย่วเหวินฉิง เสนาบดีกรมโยธาคนปัจจุบัน “ลี่จู ลี่ถิง เหมือนว่าข้าเคยเห็นดอกหมู่ตานสวย ๆ เช่นนี้มาก่อนจริง ๆ นะ” ลี่ถิง “บ่าวเชื่อคุณหนูเจ้าค่ะ” ลี่จู “บ่าวก็เชื่อเหมือนกันเจ้าค่ะ แต่ว่ายามนี้ท่านเสนาบดีกลับมาที่จวนแล้วนะเจ้าคะ ท่านเรียกหาคุณหนูอยู่” “ท่านพ่อกลับมาบ้านแล้ว ท่านแม่ต้องดีใจเป็นแน่ ไปกันเถอะ” นางยื่นมือให้สาวใช้พยุงขึ้นจากพื้น เดินกลับไปยังห้องโถงหลักของจวน เสนาบดีโหย่วกำลังนั่งพูดคุยกับโหย่วฮูหยิน ใบหน้าดูอารมณ์ดีและมีความสุข ครั้นเห็นบุตรสาวบุญธรรมเดินเข้ามา พวกเขาต่างก็ยิ้มแย้มทักทายนาง “ซิงเยียนนับว

67 : เจ้าสาวถูกเพิกเฉย เจ้าสาวภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีแดง ครั้นขึ้นไปนั่งบนรถม้า นางก็เอาผ้าคลุมหน้าออก ลี่ถิงกับลี่จูถึงกับส่งเสียงห้ามปรามแทบไม่ทัน ลี่ถิง “ไม่เป็นมงคลนะเจ้าคะคุณหนู” “มงคลหรือไม่ข้าย่อมรู้ดีกว่าพวกเจ้า” โหย่วซิงเยียนจิ้มนิ้วไปที่หน้าผากของนางเบา ๆ “การเดินทางนาน ๆ เช่นนี้เกรงว่าข้า จะได้ปวดเนื้อปวดตัวตายเสียก่อนได้แต่งงาน” ลี่จู “เอ่ยคำไม่เป็นมงคลอีกแล้วนะเจ้าคะ” ลี่ถิงพยักหน้าลงเห็นด้วยกันลี่จู “เจ้าสาวคนก่อนหน้าเกิดเรื่องระหว่างทาง ไม่รู้ว่าเหลียงอ๋องสร้างศัตรูไว้กี่คนกันแน่ หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องเช่นนั้นกับพวกเรานะเจ้าคะ” “ไม่เกิดหรอก ดวงชะตาพวกเจ้าทุกคนล้วนผ่องแผ้ว ไม่มีดาวมรณะปรากฏ” “จริงหรือเจ้าคะ” ลี่ถิงดวงตาเบิกกว้างด้วยความดีใจ “ข้าเคยทำนายผิดรึ” โหย่วซิงเยียนหยิบหมอนมาหนึ่งใบ วางพิงบนผนังรถม้าแล้วหลับตาลง สาวใช้ทั้งสองหันไปยิ้มให้กัน เพียงแค่คุณหนูทำนายออกมาว่าพวกนางไม่มีอันตราย ความกังวลในตอนแรกสลายไปในพริบตา ต่างเอนหลังพิงผนังรถม้าพักผ่อนกันบ้าง ระหว่างการเดินท

69 : คืนเข้าหอ แม้ดูดวงชะตาตัวเองไม่ได้ แต่โหย่วซิงเยียนรู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าการแต่งงานในวันนี้ไม่ได้ราบรื่นอย่างที่ทุกคนคิด เมื่อได้ฤกษ์ส่งตัวเจ้าสาว ผู้ที่ขี่ม้ามารับนางกลับไม่ใช่เจ้าบ่าว เหลียงอ๋องส่งองครักษ์ผู้หนึ่งมารับนาง “คุณหนูเจ้าคะ เป็นเรื่องปกติเจ้าค่ะ ท่านอ๋องคนอื่น ๆ ก็ทำเช่นนี้อยู่เหมือนกัน หากเจ้าบ่าวติดภารกิจหรือมาไม่ทัน ก็จะส่งตัวคนสนิทมารับตัวเจ้าสาวแทน” ลี่ถิงพยายามเอ่ยปลอบ “ข้าไม่เป็นไรหรอกพวกเจ้าอย่าคิดไปเอง” “เจ้าค่ะ” โหย่วซิงเยียนในชุดเจ้าสาวสีแดง ลวดลายบนผ้าถูกปักดิ้นทองอย่างงดงาม บนศีรษะสวมมงกฏทองมีสร้อยประดับห้อยระย้าลงมา ถูกคลุมไว้ด้วยผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวปักลายหงส์คู่ แลดูงดงามและสูงส่งยิ่งนัก นางเดินมาขึ้นเกี้ยวด้วยตัวเอง เพราะไม่มีญาติบุรุษตามมาด้วยระหว่างทางนางได้เปิดเนตรทิพย์เพื่อมองผ่านออกไปด้านนอก ตัวแทนเจ้าบ่าวผู้นี้ดูคุ้นตายิ่งนัก มองไปรอบ ๆ ขบวน เห็นชาวบ้านออกมาดูขบวนเต็มสองข้างทาง นับว่าเป็นงานแต่งที่ยิ่งใหญ่อยู่ไม่น้อย พลันสายตาของนางหยุดนิ่งอยู่ที่ครอบครัวหนึ่ง บิดามารดาพี่ชายน้องสาว อีกทั้งยังมีสาวใช