บททั้งหมดของ หลินซือเยว่ผู้นี้มีสามชะตาในคราเดียว: บทที่ 31 - บทที่ 40

32 : ค้างคืนจวนเหลียงอ๋อง เทศกาลหยวนเซียวปีนี้ ได้เกิดเรื่องร้ายขึ้น เรือของแม่ทัพเหลียนถูกคนลอบวางเพลิง คนร้ายต้องการสังหารเหลียงอ๋อง แต่ระหว่างต่อสู้กันอยู่นั้น เหลียงอ๋องเกิดทำให้สตรีนางหนึ่งตกลงไปในน้ำด้วย อีกทั้งยังอุ้มนางขึ้นฝั่งมา และขึ้นรถม้ากลับจวนเหลียงอ๋องไป มีบางคนเล่าให้เป็นเรื่องราวของวาสนาชะตารัก นี่ไม่ใช่ว่าเหลียงอ๋อง ต้องตบแต่งสตรีนางนั้นเข้าจวนหรอกหรือ เรือนรับรองจวนเหลียงอ๋อง หลินซือเยว่กำลังแช่ตัวอยู่ในอ่างน้ำ มีควันอุ่นลอยขึ้นด้านบนนางไม่เคยแช่น้ำที่ไหนสบายเท่านี้มาก่อน เดิมทีสาวใช้เหล่านั้น อยากเข้ามาช่วยนางผ่อนคลายด้วยการบีบนวด แต่นางไม่คุ้นเคยกับการอาบน้ำโดยมีผู้อื่นอยู่ด้วย จึงไล่พวกนางออกไปให้หมด พออาบน้ำเสร็จพวกนางก็เข้ามาช่วยสวมใส่เสื้อผ้าให้ พร้อมกับเช็ดผมให้จนแห้ง หลินซือเยว่นั่งรอจนเผลอหลับไป การทำผมให้แห้งในยุคนี้ ช่างเป็นเรื่องยากลำบากเสียจริง สายตานางมองไปที่เตียง พร้อมร่างกายที่วิงเวียนและทิ้งตัวลงนอน “ข้างนอกหิมะตกแล้ว” สาวใช้นางหนึ่งเอ่ยขึ้น “หิมะตก” หลินซือเยว่อยากกลอกตาใส่สภาพดินฟ้าอ

34 : พวกเขาสงสัยว่าหลินซือเยว่จะเป็นสตรีลับ ๆ ของคหบดีเมี่ยว หลายวันมานี้หลินซือเยว่เฝ้าคิดว่า เหตุใดนางถึงต้องถูกเซวียนหมิงยู่ข่มขู่อยู่ทุกครั้ง ยามอยู่บนเรือลำนั้นก็เหมือนกัน หากเขาไม่ลากนางลงในน้ำ นางก็สามารถดีดตัวเองขึ้นไปบนฝั่งได้ เป็นเพราะเขาทำเช่นนั้น เลยทำให้ร่างกายของนางขาดสมดุล กลืนน้ำเย็นยะเยือกไปหลายอึก จับไข้หนาวสั่นไปอีกทั้งคืน ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ยามออกไปมั่นใจว่าตนฝีมือสูงส่ง ครั้นกลับมาดันกลายเป็นนักโทษ ถูกจับตามองไปเสียอย่างนั้น ฟุบ ! ฟุบ ! ฟุบ ! “คุณหนูวันนี้ท่านฝึกยิงธนูนานเกินไปแล้วนะเจ้าคะ มากินข้าวเช้าก่อนเถอะ” เผิงฉือเพิ่งเคยเห็นหลินซือเยว่มีอารมณ์โกรธเคืองผู้อื่นเช่นนี้ เหตุใดนางถึงยินดีนักนะ คุณหนูผู้แสนเย็นชาละทิ้งโลกใบนี้ไป กลับมีอารมณ์ดั่งมนุษย์ทั่วไปแล้ว นี่ย่อมเป็นเรื่องที่น่ายินดีถึงจะถูก “ข้าหลงคิดว่าตัวเองเก่งกล้า เต๋าก็ดีการต่อสู้ก็ดี แต่คราวนี้ถึงเข้าใจว่า ยังมีบางคนที่ข้าต่อกรด้วยไม่ได้” “ยังมีคนเช่นนั้นอยู่หรือเจ้าคะ” “ใช่ ยิ่งไปกว่านั้นข้ากลับทำร้ายเขาไม่ได้ด้วย เพราะเขาไม่ใช่คนเลวอย่างไรล

36 : ช่างน่าผิดหวังนัก ! เซวียนหมิงยู่สั่งอาหารโดยที่ไม่ถามนางสักคำ เขาเปิดหน้าต่างเล็กเพื่อให้มองเห็นผู้คนที่สัญจรไปมาด้านล่าง บรรยากาศด้านล่างทำให้หลินซือเยว่เผลอไผลมอง นางเผลอยกมือขึ้นเท้าคางอย่างเคยชิน “เจ้าดื่มน้ำชาแก้กระหายก่อนเถอะ” ขืนรอให้นางรินชาให้ เขาคงไม่ได้ดื่มหรอกชาถ้วยนี้ จัดการรินชาให้นางอีกถ้วย “เจ้าสวมชุดนี้ค่อยดูเหมือนคนของโรงสมุนไพรอยู่บ้าง” “แน่นอนสิเจ้าคะ ข้าทำงานอยู่ที่นั่น ขอบคุณท่านอ๋อง” นางยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสกว่าที่เคยเป็น “เจ้ามีของที่อยากได้ และคนที่มอบให้ได้ก็คือข้าสินะ” รอยยิ้มบนหน้าของหลินซือเยว่เหือดแห้งลง เหตุใดเขาถึงได้มองนางทะลุปรุโปร่งเช่นนี้ “ท่านอ๋องใบหน้าท่านก็แจ่มใสยิ่งนัก ในจวนคงหาไส้ศึกได้แล้วกระมัง” ไอขุ่นมัวเรื่องในจวนหายไป ย่อมหมายความว่าเขากำจัดคนผู้นั้นไปแล้ว เซวียนหมิงยู่ชะงักมือที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่ม “เรื่องนี้ก็ไม่แน่ว่าเจ้าทำนายถูก” ชาถ้วยนั้นถูกกลืนลงคออย่างช้า ๆ “อ้อ คิดว่าข้าเป็นพวกเดียวกัน เลยรู้ทางหนีทีไล่สินะ”

38 : แคว้นถังเคลื่อนไหว รายงานสถานการณ์หน่วยสอดแนมชายแดนมาถึง เซวียนหมิงยู่รีบเรียกเหล่าแม่ทัพทั้งหมดในเมืองเหลียง มาหารือเรื่องสำคัญ ยังเรือนพักในค่ายทหารของตนเอง มีแม่ทัพเหลียน เหลียนเฉินเจิ่น แม่ทัพต่ง ต่งลู่เหอ แม่ทัพอู๋ อู๋กัง แผนที่หนังสัตว์ถูกกางบนโต๊ะยาว จุดไหนข้าศึกเคลื่อนตัวมาถึง จะถูกปักไว้ด้วยธงสีแดง รอแค่ว่าจะมีกองทหารของข้าศึกกองไหน กล้าข้ามเขตแดนมา เมื่อถึงยามนั้นสงครามคงหลีกหนีไม่พ้น “หลายปีมานี้แคว้นถังอยู่อย่างสงบนิ่งมาตลอด การเคลื่อนไหวครั้งนี้เป็นเพราะอะไรกันแน่” แม่ทัพเหลียนยังหาสาเหตุในเรื่องนี้ไม่ได้ แม่ทัพต่ง “ได้ข่าวว่ามีศึกแย่งชิงบัลลังก์ของฮ่องเต้แคว้นถัง เหล่าองศ์ชายจึงต่างอยากชิงอำนาจกองทัพไว้ในมือ” แม่ทัพอู๋ “องค์ชายสามของแคว้นถัง เป็นคนกระหายในสงคราม เขาเป็นตัวตั้งตัวตีในการนำทัพครั้งนี้” เซวียนหมิงยู่ในชุดทหารเต็มยศ ยืดตัวนั่งตรงบนเก้าอี้ที่ปูด้วยพรมเสือดำ “ดูเหมือนแม่ทัพเหลียนจะหูตาไม่ไกล เท่า แม่ทัพต่งกับแม่ทัพอู๋เสียแล้ว” “ข้าไร้ความสามารถ โปรดท่านอ๋องลงโทษด้วยพ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพเหลี

40 : ท่านอ๋องท่านเข้ามาในนี้ทำไม ! สวีวั่งซูหายตัวไปอย่างรวดเร็ว หลินซือเยว่มองเหลียงอ๋องแล้วทอดถอนหายใจเบา ๆ “คนเข้ามาคุ้นกันให้ท่าน มีน้ำใจนิดหน่อยจะเป็นไรไป ปลานี่ท่านแค่ตวัดฝ่ามือเดียวก็ได้แล้ว เหตุใดถึงแล้งน้ำใจเช่นนั้นเล่า” เซวียนหมิงยู่หน้าตึงในทันที “เจ้าบอกว่าข้าแล้งน้ำใจรึ” “หรือว่าไม่ใช่” นางยื่นปลาที่สุกได้ที่ไปให้เขา อีกทั้งยังส่ายไปมาเบา ๆ ใกล้ปลายจมูกของเขา ความโกรธที่เคยมี ถูกกลิ่นหอมของปลายั่วยวนเข้าเสียแล้ว “นับว่าเจ้ารู้ความ” ยื่นมือไปรับปลามาถือไว้ แต่พอมองเห็นเส้นผมเปียกน้ำของนางก็ไม่สบอารมณ์ “ข้าว่าเจ้าเช็ดผมให้แห้งก่อนเถอะ เปียกชุ่มเช่นนี้เดียวไอเย็นก็เล่นงานอีกหรอก” เซวียนหมิงยู่ยังจำตอนนางตกน้ำแล้วป่วย จนต้องนอนค้างที่จวนของเขาได้ “นี่ไม่ใช่หน้าหนาว ไอเย็นแค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก ประเดี๋ยวกินอิ่มแล้วเดินกลับไปที่ค่ายก็แห้งเองแหละ” “เจ้าแน่ใจนะ” “อืม อีกอย่างข้ามีความรู้เรื่องการรักษา ต่อให้ป่วยเล็กน้อยข้าก็ดูแลตัวเองได้ หืม นี่ท่านอ๋องห่วงข้าหรือ” นางมองเขาแล้วตาโตขึ้นอย่างตกใจ