All Chapters of หลินซือเยว่ผู้นี้มีสามชะตาในคราเดียว: Chapter 51 - Chapter 60

52 : ตรุษจีนมาเยือน ขณะที่ตระกูลหลินสายหลัก กำลังดิ้นรนสร้างชื่อเสียงให้หลินจื่อรั่ว ทางฝั่งของสายรองได้หาที่ทาง ทำการค้าขายได้แล้ว แต่เพราะเริ่มเข้าหน้าหนาว พวกเขาจึงทำได้เพียง รีบเก็บเกี่ยวสมุนไพรโตได้ที่ให้หมด หลินเต๋อได้ซื้อโรงเตี๊ยมเก่าสองชั้นแห่งหนึ่งเอาไว้ เขาตั้งใจให้ปรับปรุงเป็นหอโอสถ แต่เนื่องจากมีพื้นที่กว้างขวาง หลินซือเยว่จึงให้เขาทำเป็นโรงน้ำชา พร้อมของว่างเล็ก ๆ ภายในนั้นด้วย เทศกาลตรุษจีนมาเยือนหลินเต๋อพาบุตรและภรรยา ไปกราบไหว้บรรพบุรุษที่เรือนตระกูลหลินสายหลัก ยามนี้ถึงได้เห็นว่าภายในนั้น ยังด้อยกว่าเรือนของตนอยู่หลายขุม ป้ายบรรพบุรุษที่หลินเฉิน ให้คนไปนำมาจากจวนหลังเก่า ถูกตั้งไว้ในเรือนแห่งนี้ หลินซือเยว่กำชับทุกคนในบ้าน ไม่ต้องแต่งตัวสวยหรูหราไปโอ้อวด เพราะไม่อยากให้เกิดปัญหาขึ้น พวกเขาจึงแต่งตัวแบบเรียบง่าย ระหว่างที่ผู้ใหญ่นั่งคุยกันอยู่นั้น หลินซือเยว่ได้พาน้องสาวเดินเล่นไปรอบ ๆ บริเวณเรือน จึงได้พบหลินจื่อรั่วเข้า “นั่นไม่ใช่พี่น้องบ้านอารองหรอกหรือ เข้าไปทักทายพวกนางหน่อยก็แล้วกัน” หลินจื่อรั่วยามนี้งดงามดั่งบุปผาแรกแย้ม

54 : มาไวไปไวเสียจริง ข้ายังไม่ได้ลงมือด้วยซ้ำ เผิงฉือมองพ่อบ้านให้คนขนของขวัญใส่เต็มคันรถ นางอยากถามว่าพวกเขาไม่เก็บเอาไว้บ้างหรืออย่างไร ผลไม้สด ๆ ใหม่ ๆ ที่มีคนมามอบให้ หรือว่าขนมหน้าตาสวยงามพวกนั้น ผ้าไหมผ้าแพรนับไม่ถ้วน “ท่านพ่อบ้านข้าว่าพอได้แล้วกระมัง ที่จวนของพวกท่านไม่มีคนกินหรืออย่างไร” นางอดถามไม่ได้จริง ๆ “ของพวกนี้ส่งมาจำนวนมากเหลือเกิน ไม่รับก็ไม่ได้จะหาว่าแล้งน้ำใจแก่กัน มอบให้คุณหนูหลินไปก็ใช่ว่าจะหมด เดี๋ยวข้าก็ต้องขนไปที่ค่ายทหาร แจกจ่ายให้พวกเขาได้กินด้วย ท่านก็รับ ๆ ไปเถอะ” พ่อบ้านจวนอ๋องทำหน้าคล้ายหนักใจ กับจำนวนของขวัญที่จวนเหลียงอ๋องได้รับ เผิงฉือแย้งไม่ออก หันไปมองกองของขวัญที่แทบจะล้นออกมาจากห้องโถง ก็พอเข้าใจพ่อบ้านผู้นี้อยู่ เหลียงอ๋องเป็นผู้ปกครองเมืองเหลียง คหบดีหรือเถ้าแก่ร้านค้าต่าง ๆ ในเมืองแห่งนี้ ต้องมอบของขวัญให้เขาตามธรรมเนียมปฏิบัติ นี่ไม่ใช่เรื่องผิดปกติแม้แต่น้อย ทว่าของที่พ่อบ้านขนขึ้นรถให้นั้น ดูเหมือนถูกส่งมาจากเมืองหลวง คงเป็นพระญาติของท่านอ๋องเป็นแน่ หลินซือเยว่เลือกของในห้องคลังสมบัติไม่ถูก

56 :เป็นไงเล่า เจ้าสะดุดล้มได้ ข้าก็ทำเป็น ทั้งคู่เดินเล่นภายในงานต่อ เพราะบุรุษน่าเกรงขามเดินเคียงคู่กับสตรีงดงาม ผู้คนที่เดินผ่านไปมาจึงอดเหลียวมองพวกเขาไม่ได้ ไม่เว้นกระทั่งหลินซือรั่ว นางรีบดึงมือพี่สะใภ้ของตนเองทันที “พี่สะใภ้นั่นไม่ใช่พี่ซือเยว่หรือไร” นางรีบเดินย้อนกลับไปทางเดิม แล้วแอบมองพวกเขาอยู่ไกล ๆ “บุรุษผู้นั้นเป็นใครกัน” เหตุใดถึงได้ดูอยู่เหนือผู้คนทั้งงาน ใบหน้าคมคาย รัศมีเปล่งประกายของความเป็นผู้มีอำนาจ เขาย่อมไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่ “ข้าว่าใช่ซือเยว่จริง ๆ นั่นเผิงฉือคนที่อยู่กับนาง” จีหวังลี่แอบตื่นเต้นเล็กน้อย วันนี้สามีให้นางมาเป็นเพื่อนน้องสาวเที่ยวชมงานเทศกาลหยวนเซียว เดิมทีนางไม่ค่อยเต็มใจเท่าใดนัก แต่ก็ขัดเขาไม่ได้ จึงได้แยกกันเป็นฝั่งบุรุษกับฝั่งสตรี สามีพาบุตรชายไปเดินอีกทาง ส่วนนางเดินตามหลังหลินจื่อรั่วมาทางนี้ “ข้าจะไปดูใกล้ ๆ ว่านางแพศยานั่นไปอ่อยบุรุษผู้นั้นมาจากไหน” “จื่อรั่วนี่ไม่ใช่เรื่องของเจ้า คนผู้นั้นดูแล้วไม่ธรรมดา ไม่เห็นรึเผิงฉือนั่นเดินไปพร้อมกับบุรุษอีกสองคน ให้ข้าเดาคงเป็นองครักษ์ของเขาแน่”

58 : เมืองหยาง สองคนด้านหลังเหมือนรู้หน้าที่ ว่าต้องอยู่ในระยะที่ไร้ตัวตนเข้าไว้ ปล่อยให้พวกเขาได้เดินเล่นกันตามลำพัง อำเภอแห่งนี้เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ผู้คนใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส สินค้าที่นำมาวางขายล้วนแต่เป็นของดีราคาย่อมเยา “อากาศยังหนาวเย็นแต่ผู้คนกลับพลุกพล่านกันนัก” หลินซือเยว่ไม่รู้ว่าควรชวนเขาคุยเรื่องไหนดี จึงยกเรื่องสภาพอากาศขึ้นมาพูด เซวียนหมิงยู่ “ตอนออกมาข้ายังไม่ได้กินมื้อเย็น” “ข้าก็ยัง” นางเริ่มหิวแล้วด้วย “เยว่เอ๋อร์เจ้าว่าร้านบะหมี่เนื้อร้านนั้นเป็นอย่างไร” ร้านบะหมี่เนื้อที่มีชายชราเป็นเถ้าแก่ หญิงชราเป็นคนคอยบริการแขกของร้าน หลินซือเยว่มองเห็นโต๊ะที่วางอยู่บนพื้น กับเก้าอี้ทรงเตี้ย ๆ คงนั่งกินไม่สบายเท่าใดนัก ผู้คนจึงไปหาร้านที่นั่งสะดวกสบายกินกัน อุดหนุนพวกเขาหน่อยก็แล้วกัน “กินร้านนี้กันเถอะ” ภายในร้านมีโต๊ะนั่งเพียงห้าตัวเท่านั้น มีลูกค้าอยู่หนึ่งโต๊ะแล้ว พอเซวียนหมิงยู่เข้าไปอีกสองโต๊ะ ก็แออัดแทบจะเบียดกันอยู่แล้ว หญิงชราใบหน้าไม่ค่อยผ่องใสเท่าใดนัก เดินมารับคำสั่งที่โต๊ะของพวกเขา หลินซือเยว่อดดู

60 : ทำลายค่ายกลสะกดจิต สิ่งของอัปมงคลทั้งสี่ถูกวางเรียงอยู่บนโต๊ะ หลินซือเยว่ใช้พู่กันแต้มชาด วาดยันต์ลงบนกระดาษเหลือง จากนั้นติดไว้บนของอัปมงคลสี่อย่างตรงหน้า การทำลายค่ายกลสะกดจิต หลินซือเยว่ต้องใช้สมาธิและพลังงานเป็นอย่างมาก ประกบฝ่ามือตั้งจิตให้มั่น ท่องคาถาทำลายล้าง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าของหน้า ทั้งที่อากาศยังหนาวเหน็บ ทันใดนั้นหิมะที่หยุดตกไปนาน ก็โปรยสายลงมาอย่างหนัก นางรับรู้ได้ถึงอีกฝ่ายกำลังทำพิธีต้านนางอยู่ นี่ไม่เรียกว่าท้าทายกันอยู่รึ ช่างไม่เจียม นางกางฝ่ามือออกแล้วประกบเข้าหากันใหม่ หมุนฝ่ามือดรรชนีชี้ลงบนของสี่อย่าง ฟุบ ! เกิดไฟลุกไหม้ขึ้นในทันที สิ่งของอัปมงคลถูกเผาไหม้อยู่บนโต๊ะ เสียงกรีดร้องอันโหยหวนของพระชายาหยางก็ดังขึ้นมา ถึงเวลาทำลายค่ายกลสะกดจิต นางท่องคาถารุนแรงขึ้น พลังแห่งการทำลายล้าง ส่งผลให้เกิดลมพายุหมุนภายในเรือน หิมะปลิวว่อนไปตามแรงลม “ทำลาย !” เกิดเสียง ครืน ! ดังขึ้น แม้ไม่รู้ว่ามันคือสิ่งใด แต่หิมะที่ตกหนักเมื่อครู่กลับหยุดลง ท้องฟ้าพลันกระจ่างขึ้นมาในทันที ค่ายกลสะกดจิตถูกทำลาย มนต์ดำสายนี้ตีก