บททั้งหมดของ พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: บทที่ 61 - บทที่ 70

เพราะชื่อเสียงของสตรีสำคัญที่สุดแต่ยามนี้ทุกคนที่อยู่ในที่นี่ต่างรู้ดีว่าไม่เป็นความจริงเขาโค้งคำนับตอบ แล้วหันมองเฉียวเนี่ยน “เหตุใดโรงน้ำชาหยวนไหลที่หมิงอ๋องหมายถึงจึงกลายเป็นโรงน้ำชาฝูไหลไปได้”เฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ข้างๆ บาดแผลที่มือแม้จะพันแผลเรียบร้อยแล้ว แต่แค่ขยับนิ้วก็ยังคงเจ็บมากหมอประจำจวนบอกว่าแผลของนางแม้จะไม่ร้ายแรง แต่ก็ประมาทไม่ได้ อย่างน้อยไม่ควรใช้แรงหนึ่งเดือนเมื่อได้ยินคำถามของเซียวเหิง เฉียวเนี่ยนจึงลุกขึ้นยืน แล้วหันไปตอบเซียวเหิงว่า “ขณะที่ข้าได้รับจดหมาย จดหมายเขียนว่าโรงน้ำชาฝูไหล จดหมายฉบับนั้นน่าจะยังอยู่ในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งของข้า”เอ่ยถึงตรงนี้ เฉียวเนี่ยนก็หันมองหลินเย่ว์หลินเย่ว์ยืนอยู่มุมหนึ่งของห้องในที่ที่ค่อนข้างเงียบสงบ ราวกับกลัวว่าจะถูกใครบางคนพบเห็นทว่าตั้งแต่เขาก้าวเข้ามา เฉียวเนี่ยนก็สังเกตเห็นเขาแล้วนางค่อยๆ เดินไปหาหลินเย่ว์ “วันนี้ท่านโหวน้อยดูเงียบเป็นพิเศษ เกิดอะไรขึ้นหรือ”ฮูหยินหลินไม่เข้าใจว่าทำไมเฉียวเนี่ยนถึงมาสนใจหลินเย่ว์ ยามนี้จึงรีบเดินเข้ามาขวาง “เจ้ารอดตายมาได้แล้ว ควรนั่งพักผ่อนก่อน อย่าไปสนใจพี่ชายเลย”ทว่าเฉี

"เพราะว่าเริ่มจากข้าง่ายกว่า เพราะข้าอ่อนแอกว่า""เพื่อความสุขในอนาคตของข้า เจ้าจึงจ้างชายฉกรรจ์สองคนในราคาหนึ่งพันสองเพื่อทำลายชื่อเสียงของข้า คำพูดแบบนี้ พูดออกมาแล้ว เจ้าเองรู้สึกน่าขันหรือไม่?""หลินเย่ว์ เก็บใบหน้าที่น่ารังเกียจของเจ้าไปเถิด เจ้าไม่ได้เป็นห่วงข้า แค่ไม่อยากให้ข้ายืนสูงกว่าเจ้าเท่านั้น! เจ้าไม่ได้ทำเพื่อข้าเลย เจ้าแค่เห็นข้าได้ดีไม่ได้!"เพียงไม่กี่ประโยคก็เปิดโปงมุมที่น่าเกลียดที่สุดในใจของหลินเย่ว์ออกมาแต่หลินเย่ว์ไม่ยอมรับ "ข้าจะไม่อยากเห็นเจ้าได้ดีได้อย่างไร? การแต่งงานกับหมิงอ๋องคือเรื่องดีอย่างนั้นหรือ? แม้เจ้าจะเสียชื่อเสียงแล้วจะอย่างไร มีจวนโหวหนุนหลัง เจ้ากลัวว่าภายหลังจะไม่มีใครมาขอแต่งงานอีกหรือ?"เอ่ยจบ ภายในห้องโถงก็เงียบสงบไปชั่วขณะนอกจากเสียงสะอื้นของหลินยวนที่หยุดไม่ได้แล้ว ดูเหมือนทุกคนกำลังกลั้นหายใจสายตาของเฉียวเนี่ยนมองไปรอบๆ นางเหลือบมองฮูหยินหลิน แล้วมองท่านโหวหลิน และในที่สุดก็มองหลินเย่ว์พร้อมกับหัวเราะเสียงเบา "ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านโหวหลินและฮูหยินหลินถึงเลือกที่จะใช้ชายกระโปรงข้ารักษาสถานะที่สั่นคลอนของจวนโหว"คำพูดที่เบาหวิ

“ใช่ๆ ๆ หลีกทางกันหน่อย!”เหล่าสาวใช้ต่างพากันพูดจาเจื้อยแจ้วกันอย่างวุ่นวายแต่ในขณะนี้เอง เฉียวเนี่ยนกลับรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกนางมักรู้สึกว่าจวนโหวแห่งนี้เย็นชานักหนาวราวกับถ้ำน้ำแข็ง มีเพียงท่านย่าเท่านั้นที่ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นใจได้แต่ท่านย่าร่างกายไม่แข็งแรง ความทุกข์และความเจ็บปวดของนางจึงไม่อาจบอกให้ท่านย่าได้รู้นางคิดว่าค่ำคืนนี้นางคงต้องอยู่คนเดียวเพื่อทำใจให้เข้มแข็งแต่ไม่คิดว่าเพียงก้าวเข้ามาในเรือนฟางเหอ หัวใจของนางก็ไม่หนาวเย็นอย่างเคยอีกแล้วแม้มือจะบาดเจ็บ แต่หนิงซวงก็ยังคงพยุงนางกลับห้องทันทีที่นั่งลงก็มีสาวใช้นำชาอุ่นมาให้ “คุณหนูคงตกใจมากแน่ๆ นี่เป็นชาสำหรับผ่อนคลายที่ข้าเพิ่งต้มเอง คุณหนูลองดื่มดู หลับพักผ่อนให้สบายพรุ่งนี้ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเองเจ้าค่ะ”“บ่าวจะไปตักน้ำอุ่นมาให้คุณหนูอาบนะเจ้าคะ”“คุณหนู ผ้าห่มก็อุ่นพร้อมแล้ว พอดื่มชาเสร็จก็ไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนให้สบายนะเจ้าคะ”งานเหล่านี้เดิมทีเป็นหน้าที่ของหนิงซวง แต่เนื่องจากวันนี้เหิงซวงก็ได้รับบาดเจ็บไปด้วย เหล่าสาวใช้คนอื่นๆ จึงอาสาทำแทนอาจเป็นเพราะเหล่าสาวใช้เอาใจใส่เกินไป เฉียวเนี่ยนรู้

ซูมามามองดูด้วยสายตาเย็นชา พลันเห็นฮูหยินหลินวิ่งหนีไปนี่จะไปตามคนมาช่วยหรือ?กำลังครุ่นคิด จู่ๆ ฮูหยินหลินก็วิ่งกลับมาอีกครั้งเพียงแต่ครานี้ ในมือของนางถือก้อนหินก้อนโตซูมามาตกใจ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ได้ยินเสียงท่านโหวหลินตะโกนว่า “ฮูหยินอย่า!”แต่ก็สายไปเสียแล้วก้อนหินก้อนโตตกลงไปกระแทกศีรษะของเฉียวเนี่ยนเฉียวเนี่ยนรู้สึกว่าสมองของตนเองมึนงง ในหูไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย มีเพียงเสียงอื้ออึงดังก้องจนกระทั่งหยดเลือดไหลออกมาจากมุมตา ตามมาด้วยหยดที่สอง หยดที่สาม...นางจึงได้สติ ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองฮูหยินหลินที่อยู่ด้านข้างฮูหยินหลินก็ตกใจ เมื่อสบเข้ากับดวงตาของเฉียวเนี่ยนที่เปื้อนเลือด นางเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง รีบโยนก้อนหินในมือทิ้ง“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น เนี่ยนเนี่ยน เจ้าฟังแม่อธิบายก่อน” เสียงของฮูหยินหลินสั่นเครืออย่างหนัก “แม่ แม่แค่อยากให้เจ้าหยุด แม่ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้าย...”"ปัง!"ด้านหน้าเฉียวเนี่ยนมืดสนิท ล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรงท่านโหวหลินเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ “พวกเจ้ายังยืนบื่ออยู่ทำไม! ไปตามหมอประจำจวนมาเดี๋ยวนี้! รีบพาคุณหนูเข้าไปในห้องเร็ว!

ฮูหยินหลินที่อยู่ด้านข้างก็รีบออกมาห้ามปรามว่า “นายท่าน ยวนเอ๋อร์แค่ประสงค์ดีแต่กลับกลายเป็นร้าย ท่านดูเนี่ยนเนี่ยนตีนางจนหน้าบวมขนาดนี้ ท่านจะลงโทษนางลงได้อย่างไร”ท่านโหวหลินมองไปยังครึ่งหน้าที่บวมแดงของหลินยวน แล้วนึกถึงยามที่หลินยวนกลับมาเมื่อสามปีก่อน ผอมแห้งจนน่าตกใจแทบจะเป็นหนังหุ้มกระดูกเลยทีเดียวนางเป็นลูกสาวที่พวกเขาพลัดพรากกันมาสิบห้าปี ในช่วงสิบห้าปีนั้น นางต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย!ถูกแล้ว เขาจะใจแข็งลงโทษนางได้อย่างไรกัน?หายใจเข้าลึกๆ ท่านโหวหลินจึงหันไปมองที่หลินเย่ว์ทันใดนั้นก็ไม่รอช้า เตะไปที่หลินเย่ว์ทันที “ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าลูกชายตัวดีที่ก่อเรื่องวุ่นวาย!”แต่ครานี้ หลินเย่ว์ราวกับเตรียมตัวมาล่วงหน้า หลบได้อย่างว่องไวท่านโหวหลินเตะไม่โดน ยังจะเตะต่อ แต่หลินเย่ว์ก็รีบหลบไปหลังฮูหยินหลินทันที “ท่านแม่! เมื่อวานข้าโดนท่านพ่อเตะ ยามนี้หน้าอกยังเจ็บอยู่เลย หากโดนเตะอีก ต้องตายแน่!”ถูกฮูหยินหลินบังไว้ ท่านโหวหลินจึงต้องชักเท้ากลับมองฮูหยินหลินที่ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็พูดไม่ออก เขารู้ดีว่าฮูหยินหลินจะขอร้องให้ช่วยหลินเย่ว์ท่านโหวหลินจึงทำหน้า