LOGINShare
บทที่ 66
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 67
เฉียวเนี่ยนมีความเร็วที่รวดเร็วมาก ท่าทางที่นางกระโจนเข้าใส่หลินยวนนั้น ราวกับยามที่นางเคยกระโจนเข้าใส่เหล่านางบ่าวที่รังแกนางในอดีต ทั้งรวดเร็วและกล้าหาญ จนฮูหยินหลินรู้สึกแค่ว่ามีอะไรบางอย่างพรวดพราดผ่านไปต่อหน้า เมื่อตั้งสติได้ หลินยวนก็ถูกเฉียวเนี่ยนกดร่างไว้ข้างใต้แล้ว“อ้าก!” หลินยวนร้องเสียงดังออกมา แต่ในทันใดนั้นก็ถูกเฉียวเนี่ยนอุดปากไว้ท่านย่าอยู่ข้างในกำลังพักผ่อน นางไม่สามารถปล่อยให้หลินยวนไปรบกวนท่านย่าได้แต่ไฟในใจของนางก็ต้องระบายออกไป!เฉียวเนี่ยนใช้มือข้างหนึ่งอุดปากหลินยวนไปพร้อมกับควบคุมร่างของหลินยวนไว้ไม่ให้ขัดขืนมืออีกข้างหนึ่งก็ตบลงไปอย่างไม่ปรานีนางอยากตีหลินยวนมานานแล้วแต่ก่อนหน้านี้ นางอดทนไว้อยู่นางคิดว่าแม้หลินยวนจะน่ารังเกียจและน่าเกลียดเพียงใด แต่อาจเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวหลินยวนและคนในตระกูลหลินเป็นเลือดสายเดียวกัน ดังนั้นพวกเขาจึงปกป้องหลินยวนมากเพียงนี้ และหลินยวนก็ทำทุกอย่างเพื่อคนในตระกูลหลินก่อนเสมอแม้ว่าสิ่งที่พวกเขาทำจะทำร้ายนางอย่างรุนแรง แต่เฉียวเนี่ยนก็พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ทำร้ายหลินยวนครั้งแล้วครัั้งเล่าทว่าในวันนี้ นางอดทนไม
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 68
ซูมามามองดูด้วยสายตาเย็นชา พลันเห็นฮูหยินหลินวิ่งหนีไปนี่จะไปตามคนมาช่วยหรือ?กำลังครุ่นคิด จู่ๆ ฮูหยินหลินก็วิ่งกลับมาอีกครั้งเพียงแต่ครานี้ ในมือของนางถือก้อนหินก้อนโตซูมามาตกใจ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ได้ยินเสียงท่านโหวหลินตะโกนว่า “ฮูหยินอย่า!”แต่ก็สายไปเสียแล้วก้อนหินก้อนโตตกลงไปกระแทกศีรษะของเฉียวเนี่ยนเฉียวเนี่ยนรู้สึกว่าสมองของตนเองมึนงง ในหูไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย มีเพียงเสียงอื้ออึงดังก้องจนกระทั่งหยดเลือดไหลออกมาจากมุมตา ตามมาด้วยหยดที่สอง หยดที่สาม...นางจึงได้สติ ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองฮูหยินหลินที่อยู่ด้านข้างฮูหยินหลินก็ตกใจ เมื่อสบเข้ากับดวงตาของเฉียวเนี่ยนที่เปื้อนเลือด นางเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง รีบโยนก้อนหินในมือทิ้ง“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น เนี่ยนเนี่ยน เจ้าฟังแม่อธิบายก่อน” เสียงของฮูหยินหลินสั่นเครืออย่างหนัก “แม่ แม่แค่อยากให้เจ้าหยุด แม่ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้าย...”"ปัง!"ด้านหน้าเฉียวเนี่ยนมืดสนิท ล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรงท่านโหวหลินเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ “พวกเจ้ายังยืนบื่ออยู่ทำไม! ไปตามหมอประจำจวนมาเดี๋ยวนี้! รีบพาคุณหนูเข้าไปในห้องเร็ว!
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 69
เพียงประโยคเดียวราวกับกับแทงใจดำของฮูหยินหลินเข้าไปอย่างจัง นางลืมตาโพลงขึ้นมาทันที และน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุดนางชี้ไปที่หลินเย่ว์ เสียงสั่นเครือ “ข้า...ข้าจะคิดทำร้ายเนี่ยนเนี่ยนได้อย่างไร ข้าเลี้ยงนางมาเองกับมือเลยนะ!”พูดจบก็ร้องไห้ฟูมฟายเห็นฮูหยินหลินเป็นเช่นนั้น หลินเย่ว์ก็ตกใจ รีบขอโทษทันที “ข้าพูดผิดไป ท่านแม่อย่าโกรธเลย! เป็นความผิดของข้าเอง!”เมื่อเผชิญกับคำขอโทษของหลินเย่ว์ ฮูหยินหลินเพียงหันหลังหนี ราวกับไม่อยากฟังคำพูดของเขาเมื่อเห็นเช่นนั้น หลินเย่ว์ก็คิ้วขมวดเขาเหลือบมองใบหน้าของหลินยวน แล้วเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ที่จริงแล้วก็ต้องโทษเนี่ยนเนี่ยนเองที่ใจร้ายทำร้ายยวนเอ๋อร์ได้ลงคอเช่นนี้!”ใบหน้าอันงดงามกลับกลายเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร!แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากห้องข้างๆ“หากมิใช่คุณหนูรองพูดไม่คิด ฮูหยินเฒ่าก็คงไม่เป็นหนักเพียงนี้ คุณหนูใหญ่เพียงแค่ลงโทษคุณหนูรองแทนฮูหยินเฒ่าเท่านั้น เชื่อเถอะว่าเมื่อฮูหยินเฒ่าฟื้น ก็ต้องชื่นชมคุณหนูใหญ่แน่นอน”คนที่พูดคือซูมามานางพูดพลางเดินออกมาหาทุกคน แล้วโค้งคำนับท่านโหวหลินซูมามาคือคนเก่าแก่ของจวนโหวยามนั้น นางติด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 70
ฮูหยินหลินที่อยู่ด้านข้างก็รีบออกมาห้ามปรามว่า “นายท่าน ยวนเอ๋อร์แค่ประสงค์ดีแต่กลับกลายเป็นร้าย ท่านดูเนี่ยนเนี่ยนตีนางจนหน้าบวมขนาดนี้ ท่านจะลงโทษนางลงได้อย่างไร”ท่านโหวหลินมองไปยังครึ่งหน้าที่บวมแดงของหลินยวน แล้วนึกถึงยามที่หลินยวนกลับมาเมื่อสามปีก่อน ผอมแห้งจนน่าตกใจแทบจะเป็นหนังหุ้มกระดูกเลยทีเดียวนางเป็นลูกสาวที่พวกเขาพลัดพรากกันมาสิบห้าปี ในช่วงสิบห้าปีนั้น นางต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย!ถูกแล้ว เขาจะใจแข็งลงโทษนางได้อย่างไรกัน?หายใจเข้าลึกๆ ท่านโหวหลินจึงหันไปมองที่หลินเย่ว์ทันใดนั้นก็ไม่รอช้า เตะไปที่หลินเย่ว์ทันที “ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าลูกชายตัวดีที่ก่อเรื่องวุ่นวาย!”แต่ครานี้ หลินเย่ว์ราวกับเตรียมตัวมาล่วงหน้า หลบได้อย่างว่องไวท่านโหวหลินเตะไม่โดน ยังจะเตะต่อ แต่หลินเย่ว์ก็รีบหลบไปหลังฮูหยินหลินทันที “ท่านแม่! เมื่อวานข้าโดนท่านพ่อเตะ ยามนี้หน้าอกยังเจ็บอยู่เลย หากโดนเตะอีก ต้องตายแน่!”ถูกฮูหยินหลินบังไว้ ท่านโหวหลินจึงต้องชักเท้ากลับมองฮูหยินหลินที่ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็พูดไม่ออก เขารู้ดีว่าฮูหยินหลินจะขอร้องให้ช่วยหลินเย่ว์ท่านโหวหลินจึงทำหน้า
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 71
เฉียวเนี่ยนไม่ได้สลบไปนาน เพียงเวลาหนึ่งก้านธูป นางก็ลืมตาขึ้นมามีสติมากมีสติรู้ว่ายามนี้อยู่ที่ใด และจดจำได้ชัดเจนว่าเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่ท่าทางของฮูหยินหลินที่ถือหินมาทุบศีรษะของนางอย่างแรงนั้น นางจดจำได้ขึ้นใจ!จนถึงบัดนี้เพียงนึกถึงท่าทางของฮูหยินหลิน หัวใจของนางก็เจ็บปวดอย่างยิ่งเจ็บปวดจนหายใจลำบากทว่าบางเรื่องนางคิดทะลุปรุโปร่งมานานแล้วมิใช่หรือ?ในใจของคนตระกูลหลิน นางไม่มีวันเทียบได้กับหลินยวนที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกัน พวกเขาพูดเต็มปากว่านางคือลูกสาวของพวกเขาเสมอ แต่นับตั้งแต่วันที่หลินยวนกลับมาจวนโหว พวกเขาก็ได้โยนนางออกจากใจของพวกเขาไปแล้ว!นางถูกทอดทิ้งนานแล้ว ในค่ำคืนวันอันยาวนานนับไม่ถ้วนในกรมซักล้าง ความจริงอันนี้ได้รุกล้ำเข้ามาในตัวนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ร่างกายของนางเย็นเยือก เจ็บปวดมาก จนกระทั่งค่อยๆ ชินชา...นางเข้าใจดีแล้วชินชามาตั้งนานแล้ว!ทว่า...ทำไมหัวใจถึงเจ็บปวดเช่นนนี้?ท่านแม่ที่เคยรักและเอ็นดูนาง เคยดูแลนางไม่ห่างกายแม้แต่ในยามเจ็บป่วย เคยร้องไห้เสียใจมากกว่านางเสียอีก และเมื่อเห็นเลือดไหลก็อยากจะเจ็บแทนนาง...กลับลงมือขว้างก้อนหิน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 72
ยามนี้ทั้งคู่ต่างพันผ้าพันศีรษะอยู่ ดูแล้วแปลกตาจริงๆหนิงซวงกลั้นหัวเราะไม่ได้ แต่ก็ตำหนิไปด้วยว่า "ยามนี้คุณหนูยังจะพูดเล่นอีก"เฉียวเนี่ยนเลิกไหล่ "ข้าในสภาพนี้คงไม่เหมาะที่จะไปพบท่านย่า วันนี้ขอกลับเรือนฟางเหอก่อน อีกสองวันค่อยมาใหม่!"แท้จริงแล้วนางก็ไม่รู้ว่าฮูหยินหลินทุบโดนส่วนไหนของศีรษะนาง เพียงแต่ยามนี้ยังพันผ้าพันศีรษะอยู่ หากไปพบท่านย่าในสภาพนี้ ฮูหยินเฒ่าคงจะยิ่งเป็นห่วงและเป็นทุกข์นางจึงภาวนะให้ฮูหยินหลินไม่ได้ทุบตรงหน้าผากของนาง เพราะอย่างน้อยพรุ่งนี้เมื่อแกะผ้าพันศีรษะออก ฮูหยินเฒ่าจะไม่เห็นแผลทบนศีรษะของนาง แล้วพรุ่งนี้นางจะไปเยี่ยมฮูหยินเฒ่าได้แล้วเฉียวเนี่ยนกำลังจะเดินออกไป แต่หนิงซวงก็รีบมาขวางไว้ "คุณหนู! ฮูหยินหลินยังอยู่ข้างนอก"เฉียวเนี่ยนตกตะลึง หัวใจของนางพลันเจ็บปวดขึ้นมา แต่นางก็พยายามจะไม่สนใจหนิงซวงจึงพูดต่อ "ฮูหยินคงรู้สึกผิดกับคุณหนู จึงยืนรออยู่ข้างนอก กลัววันนี้จะไม่ได้พบกับคุณหนู"เฉียวเนี่ยนไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ค่อยๆ เดินไปนั่งลงที่ข้างโต๊ะหนิงซวงไม่รู้ว่าเฉียวเนี่ยนกำลังคิดอะไรอยู่ จึงลังเลครู่หนึ่งแล้วเอ่ยต่อ "คุณหนู ห้องของเราเป็นห้อ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 73
หนิงซวงคาดเดาสิ่งของข้างในไม่ถูกจึงตกใจทว่าเฉียวเนี่ยนกลับก้มลงเก็บฟันซี่เล็กๆ นั้นขึ้นมาพร้อมกับเศษเสี้ยวแห่งความทรงจำมากมายในอดีตที่หลั่งไหลเข้ามาในสมองของนางนางจำฟันซี่นี้ได้เมื่อประมาณอายุห้าขวบ นางอยากจะไปเล่นกับหลินเย่ว์และเซียวเหิงมาก จึงเลียนแบบหลินเย่ว์และเซียวเหิงกระโดดลงมาจากภูเขาจำลองสูงโชคดีที่ยามนั้นหลินเย่ว์และเซียวเหิงช่วยรับนางไว้จึงไม่ตกลงไปตายแต่กลับทำให้ฟันหลุดไปซี่หนึ่งทุกคนตกใจกลัวรีบพานางไปและทิ้งฟันซี่นั้นไว้ที่ภูเขาจำลองบังเอิญที่เซียวชิงหน่วนอายุเท่ากับนางรู้เรื่องนี้เข้า จึงมาบอกนางโดยเฉพาะว่าหากฟันหลุดหาย จะถูกผีร้ายจับไปนางตกใจกลัวมากถึงเวลากลางคืนก็ร้องไห้ไม่ยอมนอน กลัวว่าหากหลับไปจะมีผีร้ายมาจับนางบังเอิญค่ำคืนนั้นปรากฏทั้งฟ้าร้องและฟ้าแลบ ทำให้เด็กน้อยคนยิ่งกลัวมากขึ้นไปอีกแม้แต่ท่านโหวหลินอุ้มนางปลอบอยู่อย่างนั้น ก็ไม่อาจทำให้นางรู้สึกดีขึ้นได้จนกระทั่งฮูหยินหลินซึ่งเปียกปอนจากสายฝนกลับมา ถือฟันซี่เล็กๆ อยู่ในมือนางจำได้ว่ายามนั้นฮูหยินหลินเอ่ยว่า “เนี่ยนเนี่ยนดูสิ แม่หาฟันเจอแล้วนะ”“วางใจได้ จะไม่มีผีร้ายตัวไหนมาจับเนี่ยนเนี่ย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 74
เมื่อเห็นฮูหยินหลินเปียกปอนจนเกือบทั้งตัว หลินเย่ว์ก็ตกใจมาก รีบดึงฮูหยินหลินไป “ท่านแม่ทำเช่นนี้กับร่างกายตัวเองได้อย่างไร มีอะไรค่อยว่ากันพรุ่งนี้ไม่ได้หรือ”“ปล่อยมือ!” ฮูหยินหลินสะบัดมือหลินเย่ว์ออก หายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยว่า “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า พวกเจ้ากลับไปเถอะ”หลินยวนร้องไห้ฟูมฟาย กอดฮูหยินหลินไว้แน่น “ท่านแม่ อย่าทำแบบนี้เลย เป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ดีเอง ท่านแม่รีบกลับไปกับพี่ชายเถอะ ยวนเอ๋อร์จะยืนอยู่ตรงนี้แทนท่าน และขอโทษพี่สาวแทนท่านเอง”เสี่ยวชุ่ยสาวใช้ของหลินยวนเห็นเช่นนั้น ก็รีบวิ่งมาถือร่มให้คุณหนูของตน และผลักหนิงซวงออกหนิงซวงเสียหลักล้มลงกับพื้นร่มในมือเสียแล้วแต่ไม่รู้ว่าเพราะฝนตกหนักเกินไปหรือ พวกฮูหยินหลินจึงไม่ทันได้สังเกตเห็นหลินเย่ว์เห็นว่าไม่สามารถเกลี้ยกล่อมท่านแม่ให้เปลี่ยนใจได้ จึงโกรธจัดวิ่งไปเคาะประตูห้องของเฉียวเนี่ยน “ออกมาเดี๋ยวนี้! อย่าแกล้งทำเป็นหลับ! ข้ารู้ว่าเจ้าตื่นอยู่! เด็กคนไหนไม่เคยถูกพ่อแม่ตีบ้าง? วันนี้ท่านแม่ใจร้อนไปหน่อย แต่บัดนี้ก็มาขอโทษเจ้าแล้ว ปิดไม่ประตูใส่แบบนี้หมายความว่าอะไร เจ้าไม่เห็นฝนตกหนักหรอกหรือ? เฉียวเ
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 468
แล้วจะให้เซียวเหอทําอย่างไร?หรือว่าจะทําให้พี่ใหญ่น้องของพวกเขาแตกหักกันเพื่อนางจริงๆ?ไม่สู้ถือโอกาสนี้จากไป หลุดพ้นทุกคนในเมืองหลวงให้หมดสิ้นนางตั้งตารอคอยมานานแล้ว ไปหาโลกใหม่นอกเมืองหลวง ไปหาตัวเองใหม่นางรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วแต่ในมุมมองของหนิงซวง อยู่ต่อก็ดีเหมือนกันคุณชายใหญ่เซียวเป็นคนดี จี้เยว่ก็เป็นคนดีเช่นกัน นางอยู่ที่นี่กับคุณหนูของนาง ไม่ได้รู้สึกน้อยใจแม้แต่น้อยเพียงแต่ ในเมื่อคุณหนูบอกว่าถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว นั่นย่อมมีเหตุผลแน่นอนหนิงซวงจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ข้าล้วนเชื่อฟังคุณหนู"ตกดึกเมื่อเซียวเหอกลับมา ท้องฟ้าก็มืดมากแล้วตัวเขาติดกลิ่นเหล้าอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่ของเขา ส่วนใหญ่เป็นของพ่อเซียววันนี้พ่อเซียวมีความสุขจริงๆสั่งให้คนทําอาหารโต๊ะใหญ่ ดึงเขาไว้แล้วพูดไม่หยุด ระหว่างนั้นยิ่งดีใจจนร้องไห้หลายครั้งแน่นอนว่ายังพูดถึงหัวข้อเกี่ยวกับเซียวเหิงอยู่บ้างพ่อเซียวบอกว่า พวกเขาสองคนพี่ใหญ่น้องวางใจกันตั้งแต่เด็ก บอกว่าเซียวเหิงเคารพเขาที่เป็นพี่ใหญ่ตั้งแต่เด็กบอกว่านิสัยของเซียวเหิงดูเหมือนสุขุมเยือกเย็น แต่ความจริงแล้วกลับดื้อรั้นมากบอกว่าใน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 467
ทุกคนในที่นี้ต่างก็รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฉียวเนี่ยนกับเซียวเหิงเป็นอย่างไร ย่อมเข้าใจดีว่าการจากไปของเซียวเหิงในครั้งนี้ จะต้องเป็นเพราะทนเห็นเฉียวเนี่ยนกับเซียวเหอรักกันเช่นนี้ไม่ได้แน่เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวสีหน้าของเซียวเหอก็มืดมนลงเช่นกันบรรยากาศในห้องโถงตกอยู่ในความอึดอัดใจแม่เซียวได้สติก่อน ผลักเซียวชิงหน่วนเบาๆ หนึ่งที บอกเป็นนัยว่าห้ามพูดถึงอีก จากนั้นก็พูดเสียงดังว่า "คาดว่าในกองทัพคงมีเรื่องต้องไป ไม่พูดถึงเขาแล้ว!"เซียวชิงหน่วนเพิ่งรู้ตัวว่า "ใช่ ใช่ ใช่ พี่รองเพราะงานทหารยุ่ง ไม่ใช่เพราะพี่..."พูดยังไม่ทันจบ เซียวชิงหน่วนก็ปิดปากตัวเองไว้ อยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาดสีหน้าของเฉียวเนี่ยนและเซียวเหอยิ่งเข้มขึ้นพ่อเซียวอดถลึงตาใส่เซียวชิงหน่วนไม่ได้ แล้วจึงค่อยมองไปทางราชครูชิว "วันนี้ที่จวนตระกูลเซียวมีเรื่องมงคล ราชครูชิวจะอยู่ดื่มกับข้าน้อยสักแก้วหรือไม่ขอรับ?"ราชครูชิวก็ทําเป็นไม่ได้ยินที่เซียวชิงหน่วนพูดเมื่อครู่ เขาปฏิเสธอย่างยิ้มแย้มว่า "ไม่ล่ะ คนชั่วชิวอวี่ยังไงก็เป็นหลานชายแท้ๆ ของข้า ข้าคงต้องกลับไปที่จวนก่อน!"พูดจบ ราชครูชิวก็ลุกขึ้นเซี
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 466
ระหว่างที่พูดก็เลิกม่านรถเดินออกไปแต่ก่อนที่จะกระโดดลงจากรถม้า ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "หากนางตาย ก็เป็นนางก่อกรรมทําเข็ญเอง แต่เนี่ยนเนี่ยนล่ะ นางทำอะไรผิด?"สิ้นเสียง หลินเย่ว์ก็ก้าวยาวๆ จากไปแล้วเขาไม่สามารถอยู่ในรถม้าคันนั้นได้แม้แต่วินาทีเดียวเป็นความจริงที่เขาไม่อยากเห็นหลินยวนตายถึงอย่างไรนั่นก็เป็นน้องสาวแท้ๆ ของเขา!ตอนแรกนางอยากฆ่าตัวตายด้วยการชนเสา เขาไม่ได้ห้ามเพราะเขาคิดว่านางแกล้งทําแต่วันนี้ เมื่อเขาเห็นใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะตาย เขาก็อดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งเข้าไปน้องสาวของเขาเคยอ่อนโยนและใจดี แต่เพิ่งเข้ามาในจวนตระกูลเซียวได้ไม่นาน ก็กลายเป็นคนที่โหดร้ายเช่นนี้แล้ว?หลินเย่ว์คิดไม่ออกแต่สิ่งที่คิดไม่ออกยิ่งกว่าคือเนี่ยนเนี่ยนทําอะไรผิด?นางทําผิดอะไรถึงต้องถูกจับเป็นเชลยต่อหน้าชิวอวี่ไปให้ชิวอวี่ข่มเหง?นางทําอะไรผิด ต้องหลบเข้าไปในพุ่มไม้หนามโดยไม่คํานึงถึงอะไร ทําให้ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล?นางก็เป็นน้องสาวของเขาเหมือนกันนะ!น้องสาวที่เขาตามใจมาสิบห้าปี มีสิทธิ์อะไรมาได้รับความอัปยศเช่นนี้?มีสิทธิ์อะไร พวกเขาแค่พูดไม่กี่คํา วันหล
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 465
รถม้าของจวนโหวรออยู่นอกจวนตระกูลเซียวตั้งนานแล้วหลินยวนถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มคนรับใช้และยกเข้าไปในรถม้า ดึงดูดความสนใจของคนเดินถนนให้หันมาดูท่านโหวหลินและฮูหยินหลินตามขึ้นรถม้า คิดแต่จะรีบกลับจวนโหว ให้หมอประจำจวนรีบรักษาหลินยวนแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะไม่ออกมาเสียทีท่านโหวหลินร้อนใจจนอยากเข้าไปเรียกคน จากนั้นถึงได้เห็นหลินเย่ว์ออกจากจวนแล้วขึ้นรถม้าไป"เร็ว รีบกลับจวน!" ท่านโหวหลินร้องเรียกอย่างร้อนใจ รถม้าก็มุ่งหน้าไปทางจวนโหวอย่างรวดเร็วและหัวใจของท่านโหวหลินก็มีโอกาสหายใจได้บ้างในเวลานี้เมื่อเห็นหลินยวนที่เต็มไปด้วยเลือด สีหน้าของท่านโหวหลินก็มืดครึ้ม แต่จู่ๆ ก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขามองไปทางหลินเย่ว์ "เจ้าก็เหมือนกัน ทําไมเรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่บอกล่วงหน้าล่ะ? วันนี้ข้ากับแม่เจ้ามาไม่ได้เตรียมใจไว้เลยสักนิด"แต่เห็นได้ชัดว่าหลินเย่ว์เพิ่งเริ่มค้นหานักลอบสังหารชุดดําเมื่อไม่กี่วันก่อน!หลินเย่ว์กําลังใช้ผ้าเช็ดหน้าพันแผลที่มือขวาของตัวเอง สีหน้าของเขาไม่ได้ดีไปกว่าท่านโหวหลินสักเท่าไร "แจ้งให้พวกท่านทราบล่วงหน้า เพื่อที่พวกเจ้าจะได้แอบส่งข่าวให้ยวนเอ๋อร์เหรอ?"ได้ยิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 464
พูดจบก็หันไปพูดกับพ่อเซียวว่า "ขอพี่เซียวยืมด้วยขอรับ"ตระกูลเซียวเป็นท่านแม่ทัพมาหลายชั่วอายุคน สิ่งที่ขาดไม่ได้ที่สุดในจวนก็คือแส้หนังพ่อเซียวพยักหน้าเล็กน้อยและคํารามเสียงต่ำ ไม่นานก็มีคนส่งแส้หนังมาท่านโหวหลินกํามือไว้ แล้วตะโกนว่า "หลินยวน คุกเข่าให้ดี"หลินยวนเองก็รู้ว่าวันนี้ตนคงหนีไม่พ้นการเฆี่ยนตี แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินหามาให้ตน อย่างไรก็ดีกว่าตาย!ตอนนี้จึงได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ปล่อยหลินเย่ว์แล้วค่อยๆ คุกเข่าตัวตรงหลินเย่ว์สูดหายใจเข้าลึกๆ ถอยไปด้านข้างและเอามือที่บาดเจ็บไว้ด้านหลังท่านโหวหลินก้าวไปข้างหน้า ยกแส้ม้าในมือขึ้น แล้วฟาดไปที่หลังของหลินยวนอย่างแรง"เพียะ!"แส้ที่ทําจากหนังวัวนั้นเหนียวเป็นพิเศษและเสียงดังมากเมื่อตีลงบนร่างกายเพียงครู่เดียว บนหลังของหลินยวนก็มีรอยเลือดสายหนึ่งตกลงมาแล้ว"เจ้าใจดําอํามหิต ทําร้ายคนอื่นทําร้ายตัวเอง วันนี้ข้าจะให้คําอธิบายแก่ทุกคน"ท่านโหวหลินดื่มเสร็จก็ฟาดแส้ใส่หลินยวนอีกครั้งท่านโหวหลินก็เป็นนายทหารเช่นกัน แรงเฆี่ยนตีไม่เบาแน่นอน เสียงเฆี่ยนตีดังก้องไปทั่วคฤหาสน์ตระกูลเซียว แผ่นหลังของหล
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 463
เมื่อคําพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจแม้แต่ท่านโหวหลินกับฮูหยินหลินก็คิดไม่ถึงว่าเฉียวเนี่ยนจะตอบตกลงอย่างง่ายดายเช่นนี้เซียวเหอรู้สึกปวดใจ อดไม่ได้ที่จะหันไปมองนาง น้ำเสียงเย็นชาแฝงไปด้วยความอ่อนโยน กระซิบว่า "เจ้าไม่จําเป็นต้องประนีประนอม"แน่นอนว่าเขาสามารถออกหน้าแทนนางได้ ทําให้หลินยวนและจวนโหวต้องก้มหัวให้นางเฉียวเนี่ยนเนี่ยนรู้ว่าเซียวเหอทําเพื่อตัวเองคําว่า 'ไม่จําเป็นต้องประนีประนอม' นั้นเข้าสู่หัวใจของเฉียวเนี่ยนเนี่ยนอย่างแท้จริงแต่นางไม่อยากข้องเกี่ยวกับคนของจวนโหวอีกแล้วจริงๆไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ไม่อยากแล้วทั้งนั้นนางแค่อยากอยู่ให้ห่างจากพวกเขาให้ไกลที่สุด ชาตินี้ไม่ได้พบกันอีกจะดีที่สุดดังนั้นนางจึงส่ายหัวเล็กน้อยและหันไปมองเซียวเหอเล็กน้อยพลางกระซิบว่า "แบบนี้ก็ดีแล้ว"เสียงกระซิบของทั้งสองคนดังเข้าหูเซียวเหิง รู้สึกแสบแก้วหูเหลือเกินพวกเขาเอียงตัวเข้าหากัน หัวเหมือนจะชนกัน สนิทสนมกันเป็นพิเศษข้อมือของเฉียวเนี่ยนยังคงถูกเซียวเหอกุมไว้ในฝ่ามือเช่นเดิม แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ตระหนักถึงข้อนี้เหมือนว่าการสัมผัสผิวกายของทั้งสองคนเป็นเรื่องป
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 462
ท่านโหวหลินก็ปาดน้ำตาเช่นกัน "พ่อรู้ เจ้าเองก็ไม่อยากเห็นหน้าพวกเรา ขอเพียงเจ้ายอมไว้ชีวิตยวนเอ๋อร์ ครอบครัวของพวกเราจะไม่มีวันปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าอีก!""เนี่ยนเนี่ยน ยวนเอ๋อร์เพิ่งอยู่กับแม่ได้เพียงสามปีเท่านั้น เดิมทีนางควรจะอยู่เคียงข้างแม่เสมอและได้รับการปกป้องจากแม่ ตอนนี้ เจ้า เจ้าคิดเสียว่าช่วยแม่ชําระหนี้ก้อนนี้ได้หรือไม่? เจ้าไว้ชีวิตนางได้ไหม? แม่โขกหัวให้เจ้าแล้ว"พูดจบ ฮูหยินหลินก็โขกหัวต่อหน้าทุกคนจริงๆแม่เซียวตกใจ รีบปรี่เข้าไปประคองฮูหยินหลินทันที "นี่ท่าน ท่านทําอะไรอยู่เนี่ย""นางจะบังคับให้เนี่ยนเนี่ยนตาย" น้ำเสียงเย็นชาของเซียวเหอดังขึ้น ดวงตาเรียวยาวเต็มไปด้วยความเย็นชา "ท่านทั้งสองยังไงก็เลี้ยงดูเนี่ยนเนี่ยนมาสิบห้าปีแล้ว แม้ว่าจะตัดสายสัมพันธ์กัน แม้ว่าเนี่ยนจะทนทุกข์ทรมานมาสามปี แต่ในสายตาของคนนอก พวกท่านก็ยังคงเลี้ยงดูเนี่ยนเนี่ยนมาสิบห้าปี ตอนนี้พวกท่านใช้บุญคุณมาบังคับตอบแทน แม้กระทั่งคุกเข่าโขกหัวก็ยอม ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการยัดข้อหาเนรคุณใส่เนี่ยนเนี่ยน บังคับให้นางพูดคําว่าให้อภัยออกมา แต่ทั้งสองท่านอย่าลืมว่าคนที่เกือบถูกข่มเหงคือนาง คนที่เกือบตายก็คือ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 461
หลินเย่ว์ไม่ขยับ มือทั้งสองของเขาห้อยลง ปล่อยให้หลินยวนกอดอยู่แบบนี้ที่ด้านข้าง ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินเห็นเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะปาดน้ำตาเฉียวเนี่ยนยืนอยู่ข้างหลังเซียวเหอ มองฉากที่พี่ใหญ่น้องกอดกันด้วยสายตาเย็นชา ถ้าบอกว่าในใจไม่รู้สึกอะไรเลย นั่นต้องเป็นเรื่องโกหกแน่ๆนางรู้ว่าหลินยวนเป็นตัวปลอมก็รู้ว่านั่นควรจะเป็นพี่ใหญ่ของนางยิ่งรู้ว่าความรักและความโปรดปรานของคนในตระกูลหลินที่มีต่อหลินยวนนั้น เดิมทีควรเป็นของนางดังนั้นในตอนนี้ เมื่อเห็นหลินยวนแย่งทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของนางก่อนหน้านี้อย่างโจ่งแจ้ง หัวใจของนางก็จมดิ่งลงไปในเหวลึกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้คิ้วและดวงตาคู่นั้นยิ่งเย็นจนน่ากลัวโชคดีที่นางไม่สนใจแล้วตอนนี้สิ่งเหล่านั้นที่สามารถถูกแย่งไปได้ง่ายๆ นั้นถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะไม่ใช่ของล้ำค่าอะไร นางย่อมไม่เสียดายอยู่แล้วแต่ในขณะนั้นเอง ฮูหยินหลินก็หันมองทุกคนและคุกเข่าลงอย่างช้าๆเมื่อเห็นเช่นนี้ ทุกคนต่างก็ตกใจแม่เซียวรีบเข้าไปประคอง แต่กลับถูกเซียวชิงหน่วนดึงกลับมาได้ยินเพียงฮูหยินหลินพูดว่า "ยวนเอ๋อร์ทําผิดพลาดครั้งใหญ่ในวันนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 460
กําปั้นคู่หนึ่งถูกกําแน่นจนเกิดเสียงกรอบแกร้บโดยไม่รู้ตัวแต่ในขณะนี้ไม่มีใครสนใจเขาเลยราชครูชิวก็น้ำตาไหลพรากตามไปด้วย "คิดไม่ถึงว่าวันนี้ข้าจะได้เห็นเรื่องมงคลเช่นนี้ ดี ดีมาก! เยี่ยมไปเลย!"เซียวเหอมีบุญคุณต่อเขา ในใจเขารู้สึกซาบซึ้งใจ ย่อมคาดหวังให้เซียวเหอดีขึ้นมาตอนนี้เห็นเซียวเหอลุกขึ้นยืนด้วยตาตัวเอง จะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร?แม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลิน ในขณะนี้ต่างก็ตกตะลึงไปด้วย?พวกเขาไม่สามารถคิดได้เลยว่าคนที่ถูกตัดสิน‘โทษตาย’โดยทั้งโรงหมอหลวงจะยืนขึ้นได้อย่างไรกัน!และในตอนนั้นเอง เสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน"ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ..."คาดไม่ถึงว่าจะเป็นหลินยวนนางเพิ่งโดนฝ่ามือไป ตอนนี้ยังลุกไม่ขึ้นเลยเมื่อเห็นเซียวเหอลุกขึ้นยืน นางก็ตระหนักว่านางแพ้แล้วเฉียวเนี่ยน รักษาเซียวเหอให้หายได้จริงๆ ด้วยและนาง ก็ถูกทุกคนรังเกียจแล้วจริงๆน่าขำไหม?นางพยายามมาตั้งนาน แต่สุดท้ายก็ยังสู้เฉียวเนี่ยนไม่ได้มีดสั้นที่หล่นอยู่ข้างๆหลินยวนเอื้อมมือไปหยิบมาเมื่อเห็นเช่นนี้ แม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหนึ่งก้าว และตะโกนด้วยเสียงต่ำว่า
