เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 65
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 66
“ใช่ๆ ๆ หลีกทางกันหน่อย!”เหล่าสาวใช้ต่างพากันพูดจาเจื้อยแจ้วกันอย่างวุ่นวายแต่ในขณะนี้เอง เฉียวเนี่ยนกลับรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกนางมักรู้สึกว่าจวนโหวแห่งนี้เย็นชานักหนาวราวกับถ้ำน้ำแข็ง มีเพียงท่านย่าเท่านั้นที่ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นใจได้แต่ท่านย่าร่างกายไม่แข็งแรง ความทุกข์และความเจ็บปวดของนางจึงไม่อาจบอกให้ท่านย่าได้รู้นางคิดว่าค่ำคืนนี้นางคงต้องอยู่คนเดียวเพื่อทำใจให้เข้มแข็งแต่ไม่คิดว่าเพียงก้าวเข้ามาในเรือนฟางเหอ หัวใจของนางก็ไม่หนาวเย็นอย่างเคยอีกแล้วแม้มือจะบาดเจ็บ แต่หนิงซวงก็ยังคงพยุงนางกลับห้องทันทีที่นั่งลงก็มีสาวใช้นำชาอุ่นมาให้ “คุณหนูคงตกใจมากแน่ๆ นี่เป็นชาสำหรับผ่อนคลายที่ข้าเพิ่งต้มเอง คุณหนูลองดื่มดู หลับพักผ่อนให้สบายพรุ่งนี้ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเองเจ้าค่ะ”“บ่าวจะไปตักน้ำอุ่นมาให้คุณหนูอาบนะเจ้าคะ”“คุณหนู ผ้าห่มก็อุ่นพร้อมแล้ว พอดื่มชาเสร็จก็ไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนให้สบายนะเจ้าคะ”งานเหล่านี้เดิมทีเป็นหน้าที่ของหนิงซวง แต่เนื่องจากวันนี้เหิงซวงก็ได้รับบาดเจ็บไปด้วย เหล่าสาวใช้คนอื่นๆ จึงอาสาทำแทนอาจเป็นเพราะเหล่าสาวใช้เอาใจใส่เกินไป เฉียวเนี่ยนรู้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 67
เฉียวเนี่ยนมีความเร็วที่รวดเร็วมาก ท่าทางที่นางกระโจนเข้าใส่หลินยวนนั้น ราวกับยามที่นางเคยกระโจนเข้าใส่เหล่านางบ่าวที่รังแกนางในอดีต ทั้งรวดเร็วและกล้าหาญ จนฮูหยินหลินรู้สึกแค่ว่ามีอะไรบางอย่างพรวดพราดผ่านไปต่อหน้า เมื่อตั้งสติได้ หลินยวนก็ถูกเฉียวเนี่ยนกดร่างไว้ข้างใต้แล้ว“อ้าก!” หลินยวนร้องเสียงดังออกมา แต่ในทันใดนั้นก็ถูกเฉียวเนี่ยนอุดปากไว้ท่านย่าอยู่ข้างในกำลังพักผ่อน นางไม่สามารถปล่อยให้หลินยวนไปรบกวนท่านย่าได้แต่ไฟในใจของนางก็ต้องระบายออกไป!เฉียวเนี่ยนใช้มือข้างหนึ่งอุดปากหลินยวนไปพร้อมกับควบคุมร่างของหลินยวนไว้ไม่ให้ขัดขืนมืออีกข้างหนึ่งก็ตบลงไปอย่างไม่ปรานีนางอยากตีหลินยวนมานานแล้วแต่ก่อนหน้านี้ นางอดทนไว้อยู่นางคิดว่าแม้หลินยวนจะน่ารังเกียจและน่าเกลียดเพียงใด แต่อาจเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวหลินยวนและคนในตระกูลหลินเป็นเลือดสายเดียวกัน ดังนั้นพวกเขาจึงปกป้องหลินยวนมากเพียงนี้ และหลินยวนก็ทำทุกอย่างเพื่อคนในตระกูลหลินก่อนเสมอแม้ว่าสิ่งที่พวกเขาทำจะทำร้ายนางอย่างรุนแรง แต่เฉียวเนี่ยนก็พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ทำร้ายหลินยวนครั้งแล้วครัั้งเล่าทว่าในวันนี้ นางอดทนไม
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 68
ซูมามามองดูด้วยสายตาเย็นชา พลันเห็นฮูหยินหลินวิ่งหนีไปนี่จะไปตามคนมาช่วยหรือ?กำลังครุ่นคิด จู่ๆ ฮูหยินหลินก็วิ่งกลับมาอีกครั้งเพียงแต่ครานี้ ในมือของนางถือก้อนหินก้อนโตซูมามาตกใจ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ได้ยินเสียงท่านโหวหลินตะโกนว่า “ฮูหยินอย่า!”แต่ก็สายไปเสียแล้วก้อนหินก้อนโตตกลงไปกระแทกศีรษะของเฉียวเนี่ยนเฉียวเนี่ยนรู้สึกว่าสมองของตนเองมึนงง ในหูไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย มีเพียงเสียงอื้ออึงดังก้องจนกระทั่งหยดเลือดไหลออกมาจากมุมตา ตามมาด้วยหยดที่สอง หยดที่สาม...นางจึงได้สติ ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองฮูหยินหลินที่อยู่ด้านข้างฮูหยินหลินก็ตกใจ เมื่อสบเข้ากับดวงตาของเฉียวเนี่ยนที่เปื้อนเลือด นางเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง รีบโยนก้อนหินในมือทิ้ง“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น เนี่ยนเนี่ยน เจ้าฟังแม่อธิบายก่อน” เสียงของฮูหยินหลินสั่นเครืออย่างหนัก “แม่ แม่แค่อยากให้เจ้าหยุด แม่ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้าย...”"ปัง!"ด้านหน้าเฉียวเนี่ยนมืดสนิท ล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรงท่านโหวหลินเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ “พวกเจ้ายังยืนบื่ออยู่ทำไม! ไปตามหมอประจำจวนมาเดี๋ยวนี้! รีบพาคุณหนูเข้าไปในห้องเร็ว!
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 69
เพียงประโยคเดียวราวกับกับแทงใจดำของฮูหยินหลินเข้าไปอย่างจัง นางลืมตาโพลงขึ้นมาทันที และน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุดนางชี้ไปที่หลินเย่ว์ เสียงสั่นเครือ “ข้า...ข้าจะคิดทำร้ายเนี่ยนเนี่ยนได้อย่างไร ข้าเลี้ยงนางมาเองกับมือเลยนะ!”พูดจบก็ร้องไห้ฟูมฟายเห็นฮูหยินหลินเป็นเช่นนั้น หลินเย่ว์ก็ตกใจ รีบขอโทษทันที “ข้าพูดผิดไป ท่านแม่อย่าโกรธเลย! เป็นความผิดของข้าเอง!”เมื่อเผชิญกับคำขอโทษของหลินเย่ว์ ฮูหยินหลินเพียงหันหลังหนี ราวกับไม่อยากฟังคำพูดของเขาเมื่อเห็นเช่นนั้น หลินเย่ว์ก็คิ้วขมวดเขาเหลือบมองใบหน้าของหลินยวน แล้วเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ที่จริงแล้วก็ต้องโทษเนี่ยนเนี่ยนเองที่ใจร้ายทำร้ายยวนเอ๋อร์ได้ลงคอเช่นนี้!”ใบหน้าอันงดงามกลับกลายเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร!แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากห้องข้างๆ“หากมิใช่คุณหนูรองพูดไม่คิด ฮูหยินเฒ่าก็คงไม่เป็นหนักเพียงนี้ คุณหนูใหญ่เพียงแค่ลงโทษคุณหนูรองแทนฮูหยินเฒ่าเท่านั้น เชื่อเถอะว่าเมื่อฮูหยินเฒ่าฟื้น ก็ต้องชื่นชมคุณหนูใหญ่แน่นอน”คนที่พูดคือซูมามานางพูดพลางเดินออกมาหาทุกคน แล้วโค้งคำนับท่านโหวหลินซูมามาคือคนเก่าแก่ของจวนโหวยามนั้น นางติด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 70
ฮูหยินหลินที่อยู่ด้านข้างก็รีบออกมาห้ามปรามว่า “นายท่าน ยวนเอ๋อร์แค่ประสงค์ดีแต่กลับกลายเป็นร้าย ท่านดูเนี่ยนเนี่ยนตีนางจนหน้าบวมขนาดนี้ ท่านจะลงโทษนางลงได้อย่างไร”ท่านโหวหลินมองไปยังครึ่งหน้าที่บวมแดงของหลินยวน แล้วนึกถึงยามที่หลินยวนกลับมาเมื่อสามปีก่อน ผอมแห้งจนน่าตกใจแทบจะเป็นหนังหุ้มกระดูกเลยทีเดียวนางเป็นลูกสาวที่พวกเขาพลัดพรากกันมาสิบห้าปี ในช่วงสิบห้าปีนั้น นางต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย!ถูกแล้ว เขาจะใจแข็งลงโทษนางได้อย่างไรกัน?หายใจเข้าลึกๆ ท่านโหวหลินจึงหันไปมองที่หลินเย่ว์ทันใดนั้นก็ไม่รอช้า เตะไปที่หลินเย่ว์ทันที “ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าลูกชายตัวดีที่ก่อเรื่องวุ่นวาย!”แต่ครานี้ หลินเย่ว์ราวกับเตรียมตัวมาล่วงหน้า หลบได้อย่างว่องไวท่านโหวหลินเตะไม่โดน ยังจะเตะต่อ แต่หลินเย่ว์ก็รีบหลบไปหลังฮูหยินหลินทันที “ท่านแม่! เมื่อวานข้าโดนท่านพ่อเตะ ยามนี้หน้าอกยังเจ็บอยู่เลย หากโดนเตะอีก ต้องตายแน่!”ถูกฮูหยินหลินบังไว้ ท่านโหวหลินจึงต้องชักเท้ากลับมองฮูหยินหลินที่ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็พูดไม่ออก เขารู้ดีว่าฮูหยินหลินจะขอร้องให้ช่วยหลินเย่ว์ท่านโหวหลินจึงทำหน้า
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 71
เฉียวเนี่ยนไม่ได้สลบไปนาน เพียงเวลาหนึ่งก้านธูป นางก็ลืมตาขึ้นมามีสติมากมีสติรู้ว่ายามนี้อยู่ที่ใด และจดจำได้ชัดเจนว่าเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่ท่าทางของฮูหยินหลินที่ถือหินมาทุบศีรษะของนางอย่างแรงนั้น นางจดจำได้ขึ้นใจ!จนถึงบัดนี้เพียงนึกถึงท่าทางของฮูหยินหลิน หัวใจของนางก็เจ็บปวดอย่างยิ่งเจ็บปวดจนหายใจลำบากทว่าบางเรื่องนางคิดทะลุปรุโปร่งมานานแล้วมิใช่หรือ?ในใจของคนตระกูลหลิน นางไม่มีวันเทียบได้กับหลินยวนที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกัน พวกเขาพูดเต็มปากว่านางคือลูกสาวของพวกเขาเสมอ แต่นับตั้งแต่วันที่หลินยวนกลับมาจวนโหว พวกเขาก็ได้โยนนางออกจากใจของพวกเขาไปแล้ว!นางถูกทอดทิ้งนานแล้ว ในค่ำคืนวันอันยาวนานนับไม่ถ้วนในกรมซักล้าง ความจริงอันนี้ได้รุกล้ำเข้ามาในตัวนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ร่างกายของนางเย็นเยือก เจ็บปวดมาก จนกระทั่งค่อยๆ ชินชา...นางเข้าใจดีแล้วชินชามาตั้งนานแล้ว!ทว่า...ทำไมหัวใจถึงเจ็บปวดเช่นนนี้?ท่านแม่ที่เคยรักและเอ็นดูนาง เคยดูแลนางไม่ห่างกายแม้แต่ในยามเจ็บป่วย เคยร้องไห้เสียใจมากกว่านางเสียอีก และเมื่อเห็นเลือดไหลก็อยากจะเจ็บแทนนาง...กลับลงมือขว้างก้อนหิน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 72
ยามนี้ทั้งคู่ต่างพันผ้าพันศีรษะอยู่ ดูแล้วแปลกตาจริงๆหนิงซวงกลั้นหัวเราะไม่ได้ แต่ก็ตำหนิไปด้วยว่า "ยามนี้คุณหนูยังจะพูดเล่นอีก"เฉียวเนี่ยนเลิกไหล่ "ข้าในสภาพนี้คงไม่เหมาะที่จะไปพบท่านย่า วันนี้ขอกลับเรือนฟางเหอก่อน อีกสองวันค่อยมาใหม่!"แท้จริงแล้วนางก็ไม่รู้ว่าฮูหยินหลินทุบโดนส่วนไหนของศีรษะนาง เพียงแต่ยามนี้ยังพันผ้าพันศีรษะอยู่ หากไปพบท่านย่าในสภาพนี้ ฮูหยินเฒ่าคงจะยิ่งเป็นห่วงและเป็นทุกข์นางจึงภาวนะให้ฮูหยินหลินไม่ได้ทุบตรงหน้าผากของนาง เพราะอย่างน้อยพรุ่งนี้เมื่อแกะผ้าพันศีรษะออก ฮูหยินเฒ่าจะไม่เห็นแผลทบนศีรษะของนาง แล้วพรุ่งนี้นางจะไปเยี่ยมฮูหยินเฒ่าได้แล้วเฉียวเนี่ยนกำลังจะเดินออกไป แต่หนิงซวงก็รีบมาขวางไว้ "คุณหนู! ฮูหยินหลินยังอยู่ข้างนอก"เฉียวเนี่ยนตกตะลึง หัวใจของนางพลันเจ็บปวดขึ้นมา แต่นางก็พยายามจะไม่สนใจหนิงซวงจึงพูดต่อ "ฮูหยินคงรู้สึกผิดกับคุณหนู จึงยืนรออยู่ข้างนอก กลัววันนี้จะไม่ได้พบกับคุณหนู"เฉียวเนี่ยนไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ค่อยๆ เดินไปนั่งลงที่ข้างโต๊ะหนิงซวงไม่รู้ว่าเฉียวเนี่ยนกำลังคิดอะไรอยู่ จึงลังเลครู่หนึ่งแล้วเอ่ยต่อ "คุณหนู ห้องของเราเป็นห้อ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 73
หนิงซวงคาดเดาสิ่งของข้างในไม่ถูกจึงตกใจทว่าเฉียวเนี่ยนกลับก้มลงเก็บฟันซี่เล็กๆ นั้นขึ้นมาพร้อมกับเศษเสี้ยวแห่งความทรงจำมากมายในอดีตที่หลั่งไหลเข้ามาในสมองของนางนางจำฟันซี่นี้ได้เมื่อประมาณอายุห้าขวบ นางอยากจะไปเล่นกับหลินเย่ว์และเซียวเหิงมาก จึงเลียนแบบหลินเย่ว์และเซียวเหิงกระโดดลงมาจากภูเขาจำลองสูงโชคดีที่ยามนั้นหลินเย่ว์และเซียวเหิงช่วยรับนางไว้จึงไม่ตกลงไปตายแต่กลับทำให้ฟันหลุดไปซี่หนึ่งทุกคนตกใจกลัวรีบพานางไปและทิ้งฟันซี่นั้นไว้ที่ภูเขาจำลองบังเอิญที่เซียวชิงหน่วนอายุเท่ากับนางรู้เรื่องนี้เข้า จึงมาบอกนางโดยเฉพาะว่าหากฟันหลุดหาย จะถูกผีร้ายจับไปนางตกใจกลัวมากถึงเวลากลางคืนก็ร้องไห้ไม่ยอมนอน กลัวว่าหากหลับไปจะมีผีร้ายมาจับนางบังเอิญค่ำคืนนั้นปรากฏทั้งฟ้าร้องและฟ้าแลบ ทำให้เด็กน้อยคนยิ่งกลัวมากขึ้นไปอีกแม้แต่ท่านโหวหลินอุ้มนางปลอบอยู่อย่างนั้น ก็ไม่อาจทำให้นางรู้สึกดีขึ้นได้จนกระทั่งฮูหยินหลินซึ่งเปียกปอนจากสายฝนกลับมา ถือฟันซี่เล็กๆ อยู่ในมือนางจำได้ว่ายามนั้นฮูหยินหลินเอ่ยว่า “เนี่ยนเนี่ยนดูสิ แม่หาฟันเจอแล้วนะ”“วางใจได้ จะไม่มีผีร้ายตัวไหนมาจับเนี่ยนเนี่ย
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 288
นั่นมันต้องเจ็บขนาดไหนกัน!เนี่ยนเนี่ยนของนางต้องเจ็บขนาดไหนกัน!ฮูหยินเฒ่าแค่คิด ก็รู้สึกปวดใจแทบขาดแล้วย่าอย่างนาง ช่างไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ!นางเอาแต่อยู่ในจวนนี้ทั้งวันทั้งคืน ไยแม้แต่ข่าวเล็กน้อยก็ยังไม่ได้รับ?หากนางรู้เร็วกว่านี้ว่าหมิงอ๋องคนนั้นไม่ใช่คนดีอะไร นางคงไม่มีทางให้เนี่ยนเนี่ยนเข้าวังหรอกหากนางรู้ว่าหลินเย่ว์ไอ้สารเลวนั่นทำเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ นางคงตีเขาให้ตายแน่!หาก...หากนางจากไปเร็วกว่านี้ เนี่ยนเนี่ยนของนางคงไม่ต้องลำบาก ต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม! อยู่ที่จวนโหวมาตลอดขนาดนี้!เป็นนางเองที่ไร้ประโยชน์!เป็นเพราะนางแก่แล้ว ทนได้ไม่ไหวแล้ว ไม่เพียงแต่ปกป้องเนี่ยนเนี่ยนของนางไม่ได้ ยังกลายเป็นภาระของนางด้วย!พวกเขายังให้นางกินน้ำล้างจานด้วย!หลานสาวแท้ๆ ที่นางรักทะนุทะนอมมาตั้งแต่เด็ก!พวกเขากล้าให้นางกินน้ำล้างจานได้อย่างไรกัน!ฮูหยินเฒ่ายิ่งคิด ความเจ็บปวดในใจก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนสุดท้าย ก็ส่งเสียงร้องไห้ออกมาเสียงโหยหวนและแก่ชราที่ดังเรื่อยๆ นั้น แฝงไปด้วยความเสียใจมากมายและช่วยอะไรไม่ได้นางถึงขนาดที่ไม่รู้แล้วว่า ให้เฉียวเนี่ยนออกมาจากกรมซักล้าง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 287
เฉียวเนี่ยนวิ่งไปด้วย เช็ดคราบเลือดตรงมุมปากไปด้วย นางจะให้ท่านย่าเห็นสภาพนางกระอักเลือดไม่ได้!เมื่อมาถึงนอกห้องฮูหยินเฒ่า ก็เห็นซูมามากับหมอประจำจวนรออยู่หน้าประตูห้องก่อนแล้วครั้นเห็นเฉียวเนี่ยน หมอประจำจวนก็คำนับเฉียวเนี่ยนรีบไถ่ถาม "เป็นอย่างไรบ้าง? ท่านย่าข้าเป็นอย่างไรบ้าง?"หมอประจำจวนถึงได้ตอบ "คุณหนูใหญ่ ร่างกายของฮูหยินเฒ่าเสียหายอย่างรุนแรง แม้ข้าน้อยจะฝังเข็มรักษาชีพจรหัวใจของฮูหยินเฒ่าไว้มั่นได้ แต่ เกรงว่าคงยืนหยัดได้ไม่เกินสิบวัน"เฉียวเนี่ยนอึ้งไป พลางส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย "ไม่ ไม่จริง ซูมามาบอกว่า วันนี้สภาพท่านย่าไม่เลว แถมยังลุกจากเตียงได้อยู่เลยมิใช่หรือ... "เหตุใดแม้แต่สิบวันก็ทนไม่ไหวแล้วเล่า?ซูมามาปาดน้ำตาไร้สุ้มเสียงแต่หมอประจำจวนกลับถอนหายใจเล็กน้อย กล่าว "หากไม่เคยได้รับการกระตุ้น บางทีฮูหยินเฒ่าอาจทนได้สองสามเดือน เฮ้อ!"ได้ยินเช่นนี้ น้ำตาเฉียวเนี่ยนพลันไหลลงมาไม่หยุด แม้แต่ลมหายใจก็สับสนไปชั่วขณะอย่างไรเสียก็เป็นเรื่องของนางที่ทำร้ายฮูหยินเฒ่า!เมื่อครู่นางควรตวัดดาบจบหลินยวนไปเสีย!ซูมามารีบเข้ามาเช็ดน้ำตาให้นาง และกล่าวโน้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 286
แต่ในเวลานี้เอง ร่างๆหนึ่งปรี่เข้ามาในห้อง ผลักเฉียวเนี่ยนออกและเพราะการกระแทกนี้ ทำให้ดาบยาวทิ้งรอยเลือดไว้เป็นทางยาวตรงหน้าอกหลินยวนหลินเย่ว์ตกใจหน้าถอดสี รีบอุ้มหลินยวนไปข้างนอกทันทีแต่คาดไม่ถึงว่า เฉียวเนี่ยนไล่ตามออกมาเหมือนกับคนบ้า ถือดาบยาวตวัดฟันลงบนหลังของหลินเย่ว์หลินเย่ว์หลบไม่ทัน หลังรับดาบเฉียวเนี่ยนไปเต็มๆ สองมือไร้เรี่ยวแรงทันที และล้มลงไปบนพื้นพร้อมกับหลินยวนท่านโหวหลินที่เร่งตามาเห็นภาพนี้ ก็ปรี่เข้ามาจับสองมือของเฉียวเนี่ยนไว้ทันที พลางตะคอกอย่างกราดเกรี้ยว “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!”หากไม่ใช่เพราะทหารองครักษ์ที่ถูกแย่งดาบไปรีบมารายงาน เกรงว่าเมื่อพวกเขามาถึง หลินยวนคงตายภายใต้ดาบของนางไปแล้วแต่ไม่คิดเลยว่า เฉียวเนี่ยนแทบจะตะโกนเดือดดาลอย่างบ้าบิ่น “ใช่ข้าบ้าไปแล้ว! หากไม่ใช่เพราะนางส่งคนไปพูดไร้สาระต่อหน้าท่านย่า ท่านย่าก็คงจะไม่เป็นไร! วันนี้ข้าจะต้องตัดลิ้นนางให้ได้ ข้าจะดูว่าต่อไปเจ้าจะเอาอะไรออกมาทำร้ายท่านย่าอีก!”ท่านโหวหลินเหมือนเพิ่งจะรู้ว่าจู่ๆ ที่ฮูหยินเฒ่าอาการกำเริบเกิดมาจากหลินยวน จึงมองไปที่หลินยวนด้วยสีหน้าตกตะลึงทันทีเห็นเพียงอีกฝ้ายหมอบอยู่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 285
เรือนลั่วเหมย ประตูใหญ่ปิดสนิทเฉียวเนี่ยนถีบประตูเปิด ย่างสามขุมเข้าไปในเรือนลั่วเหมยคนรับใช้ สาวใช้ภายในเรือน แต่ละคนเตรียมพร้อมรออยู่ ราวกับคาดเดาได้ว่าเฉียวเนี่ยนจะมาแต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่า เฉียวเนี่ยนจะถือดาบเข้ามาด้วย!กระนั้น แม้พวกเขาจะเคยเห็นความดุร้ายของเฉียวเนี่ยน ทว่ากลับไม่เคยเห็นเฉียวเนี่ยนฆ่าคน จึงคิดว่าเฉียวเนี่ยนแค่มาขู่ก็เท่านั้นมีคนรับใช้ใจกล้าคนหนึ่งเข้ามาพูดโน้มน้าว “คุณหนูใหญ่โปรดระงับโทสะ อย่าทำเรื่องโง่ๆ รอท่านโหวมา…อ๊าก!”ไม่รอให้คนรับใช้คนนั้นพูดจบ เฉียวเนี่ยนก็ฟัดดาบลงไป คนรับใช้คนนั้นถูกฟันเข้าที่แขนทันที เลือดแดงสดไหลลงมาดวงตาสองข้างของเฉียวเนี่ยนแดงก่ำ ตะโกนเสียงดัง “หลินยวน ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!”จากนั้น เหลือบมองกลุ่มคนรับใช้สาวใช้ที่ยังขวางอยู่ตรงหน้าตัวเอง แล้วตะคอกเสียงเย็น “ใครกล้าขวางข้า!”เหล่าสาวใช้ที่ขี้ขลาดบางส่วนรีบวิ่งหนีเตลิดกันหมด ทว่ายังพอมีใจกล้าอยู่บ้าง ขวางอยู่ข้างหน้าเฉียวเนี่ยน “คุณหนูใหญ่ใจเย็นก่อนๆ หากฆ่าคุณหนูรองจริง ท่านโหวจะปล่อยคุณหนูไปได้อย่างไร?”เฉียวเนี่ยนจ้องคนรับใช้คนนั้นเขม็ง พลางกดเสียงต่ำ “รนหาที่ตาย!”ดาบยา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 284
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ซูมามาก็ห้ามเสียงสะอื้นไม่ได้แล้ว “ฮู ฮูหยินเฒ่ารู้เรื่องที่คุณหนูใหญ่จะตัดขาดท่านโหว จึงบีบเค้นถามบ่าว บ่าวไม่กล้าพูดมาก ฮูหยินเฒ่าจึงบีบให้นังพวกใจสกปรกเหล่านี้พูด…”“ฮูหยินเฒ่าไม่เพียงรู้เรื่องที่คุณหนูตัดขาดจวนโหว ยังรู้เรื่องก่อนหน้าที่คุณหนูเกือบถูกหมิงอ๋องตีตาย รู้ว่าท่านโหวน้อยรังแกคุณหนูอย่างไร ดังนั้นฮูหยินเฒ่าก็เลย ก็เลย…”พูดมาถึงตอนท้าย ซูมามาร่ำไห้จนพูดออกมาไม่ได้แล้วส่วนเฉียวเนี่ยน เดือดดาลจนสั่นเทาไปทั่วร่างนางมีสีหน้าเย็นชา ค่อยๆเดินไปทางสาวใช้พวกนั้นพวกสาวใช้แต่ละคนต่างหลุบตาต่ำก้มหน้า จิตใจกระวนกระวาย ไม่กล้าเหลือบมองเฉียวเนี่ยนได้ยินเพียงสุ้มเสียงสั่นเทาของเฉียวเนี่ยนดังออกมา และเจือไปด้วยโทสะ “ข้ากำชับหลายครั้งหลายหนแล้วว่าห้ามเปิดเผยเรื่องของข้าให้ท่านย่าฟัง พวกเจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน ถึงกล้าเอ่ยถึงข้าในเรือนของท่านย่า!”เหล่าสาวใช้ต่างตกใจพากันร่ำไห้โขกหัว “บ่าวผิดไปแล้ว ขอคุณหนูใหญ่ยกโทษให้ด้วย!”“บ่าวรู้ความผิดแล้ว บ่าวไม่กล้าทำอีกแล้ว!”ทว่าสายตาของเฉียวเนี่ยน กลับถูกสาวใช้หนึ่งในนั้นดึงดูดไปนางขมวดคิ้ว กล่าวเสียงเย็น “เ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 283
หลังจากเฉียวเนี่ยนก้มกราบเสร็จ ก็ลุกขึ้นยืน กล่าวกับคนรับใช้ที่คอยปรนนิบัติอยู่นอกห้องโถง “ไปเอากระดาษ พู่กันมา”คนรับใช้ไหนเลยจะกล้าขยับ พลางมองไปที่ท่านโหวหลินด้วยความลำบากใจแต่กลับพบว่า ท่านโหวหลินกำลังหายใจแรง คล้ายว่าถูกยั่วโมโหสุดขีดแล้วส่วนฮูหยินหลินปาดน้ำตาไม่หยุด พูดไม่ออกเลยสักคำมีเพียงหลินเย่ว์ที่ยังพูดออกมาได้ในตอนนี้ “เฉียวเนี่ยน เจ้าคิดให้ดีนะ ไม่มีจวนโหว…”“ข้าคิดดีแล้ว” เฉียวเนี่ยนขัดคำพูดหลินเย่ว์อย่างไม่แยแส จากนั้นสายตาก็มาหยุดอยู่ที่ท่านโหวหลินอย่างเย็นชา น้ำเสียงเจือไปด้วยความถากถาง “บัดนี้พวกท่านบอกปัดด้วยข้ออ้างต่างๆเช่นนี้ เหมือนกับว่าจวนโหวขาดข้าไม่ได้อย่างไรอย่างนั้น”ไม่ใช่ว่ายืนยันแล้วหรอกหรือว่าจวนโหวเอาแต่ใช้ประโยชน์นางมาตลอด?ได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดท่านโหวหลินก็โมโหจนขาดสติ และตะคอกขึ้นมาด้วยโทสะทันที “ไปเอากระดาษกับพู่กันมา!”จวนโหวขาดนางไม่ได้?พูดเรื่องตลกอะไร!เรือพังยังมีตะปูสามพัน ต่อให้จวนโหวเขาไม่ดีแค่ไหน ก็ไม่มีวันตกต่ำถึงขั้นต้องพึ่งพาเฉียวเนี่ยนที่เป็นสตรีคนหนึ่งหรอก!เขาคำนึงถึงอนาคตทึกอย่างเพื่อนาง นางไม่รับน้ำใจก็ช่าง ตอนนี้กลับ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 282
น้ำเสียง ดูเย็นชาเป็นพิเศษแต่กลับทำให้หลินเย่ว์โมโหไม่น้อย "ไม่ขัดขวาง? เฉียวเนี่ยน เจ้ามองตัวเองสำคัญเกินไปแล้ว? ที่พ่อแม่สนใจเรื่องแต่งงานของเจ้า เป็นเพราะพวกเขายังยอมรับเจ้าเป็นลูกสาว! หากตัดขาดกัน จวนโหวจะสนใจเจ้าอีกได้อย่างไร!"ได้ยินวาจานี้ จู่ๆ เฉียวเนี่ยนพลันหัวเราะขึ้นมา ก่อนกล่าว "ดังนั้น ข้าจะตัดขาดความสัมพันธ์"สิ่งที่หลินเย่ว์พูดเมื่อครู่ เหล่านนั้น คือเหตุผลที่นางอยากตัดขาดความสัมพันธ์!หลินเย่ว์นิ่งอึ้งรู้สึกแต่ว่าเฉียวเนี่ยนถูกผีเข้าสิงขณะกำลังคิดว่าควรจะด่าเตือนนางอย่างไร กลับไม่คาดคิดเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน"ท่านโหวหลินดูออกหรือไม่ว่าตราประทับนั้นเป็นของปลอม?"เสียงของนางอ่อนเบา ไม่เจือไปด้วยโทสะแม้แต่น้อยราวกับว่าแค่ถามเรื่องที่ปกติมากๆเรื่องหนึ่ง เรื่องที่ไม่เกี่ยวกับนางแต่คำพูดนี้กลับทำให้หลินเย่ว์และฮูหยินหลินขมวดคิ้วสองข้าง "ตราประทับปลอมอะไร? เจ้าว่าตราประทับราชครูนั่นเป็นของปลอมหรือ?"เฉียวเนี่ยนไม่ตอบ ดวงตาคู่หนึ่งมองไปที่ท่านโหวหลินอย่างสงบนิ่งมากพบว่าท่านโหวหลินตาเป็นประกาย กล่าวอย่างปากแข็ง "นั่น นั่นมันเป็นตราประทับของรา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 281
จวบจนรถม้านั่นขับออกไปไกลแล้ว จิ่งเหยียนถึงได้โบกมือ สั่งเหล่าทหารที่อยู่ด้านหลังกลับไปจากนั้นก้มตัวลงไปเก็บปิ่นปักผมที่อยู่บนพื้นขึ้นมา เดินอ้อมไปอยู่ด้านหลังเฉียวเนี่ยนและม้วยมวลผมที่ง่ายที่สุดให้นางในระหว่างที่ทำผมให้นางเขาถึงได้พบว่า มือขวาของตัวเองยังออกแรงไม่ได้จนถึงตอนนี้นึกถึงเซียวเหอแม้เขาจะกักตัวมาตลอดห้าปี กระนั้นฝีมือการต่อสู้กลับยังคงเก่งกาจเหมือนเดิม จิ่งเหยียนอดหัวเราะเสียงเบาออกมาไม่ได้ครั้นได้ยินเสียงหัวเราะที่มาจกความจริงใจภายใน เฉียวเนี่ยนก็อดสงสัยไม่ได้ "เป็นอะไรหรือ?"จิ่งเหยียนเก็บความคิดไว้ และส่ายหัวเล็กน้อย "ไม่มีอะไร"ระหว่างสนทนา เขาปรายตามองแผ่นป้ายสูงจวนราชครูนั้น แววตาทมึนถึงลง ก่อนกล่าว "ข้าจะส่งเจ้ากลับ"เฉียวเนี่ยนถึงได้สูดหายใจเข้าลึก และพยักหน้าอย่างช้าๆถึงเวลาควรกลับแล้วไม่นาน เฉียวเนี่ยนก็กลับมาถึงจวนแต่คาดไม่ถึงว่า จะบังเอิิญเจอท่านโหวหลินกับหลินเย่ว์ที่กำลังออกมาจากจวนพอดีเห็นเฉียวเนี่ยนตามจิ่งเหยียนมา ท่านโหวหลินกับหลินเย่ว์ต่างก็ตกตะลึงเดิมทีพวกเขากำลังจะไปจวนราชครู แต่ไม่คิดเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะกลับมาก่อนก้าวหนึ่งท่านโหวหลิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 280
แต่ไม่คิดเลยว่า จู่ๆบนหลังมือของจิ่งเหยียนเกิดความเจ็บแปลบอย่างรุนแรงขึ้นมา ทำให้ไม่อาจถือแม้แต่ปิ่นปักผมไว้ได้ปิ่นปักผมร่วงลงบนพื้น เกิดเสียงกระทบดังออกมาและที่ร่วงมาพร้อมกันนั้น ยังมีหินกลมก้อนหนึ่งด้วยนี่มัน...ทั่วบริเวณ เงียบสงัดไปชั่วขณะทว่ามีเสียงเกือกม้าค่อยๆดังเข้ามาทุกคนทอกมองไปทางต้นเสียง เห็นไม่ไกลนัก มีรถม้าคันหนึ่งมุ่งตรงมาที่จวนราชครูคือรถม้าของตระกูลเซียว!เฉียวเนี่ยนตกใจ จับมือจิ่งเหยียนไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว ก่อนคิ้วงามขมวดขึ้นเล็กน้อยเซียวเหิงมาได้อย่างไร?แต่ที่ไม่คาดคิดคือ รถม้ามาหยุดอยู่นอกจวนราชครู มือขาวเรียวยาวข้างหนึ่งแหวกผ้าม่านรถออก เสียงเย็นยะเยือกดังออกมา "ราชครูชิว ไม่เจอกันนานเลย"เฉียวเนี่ยนตกใจอีกครา สุ้มเสียงนี้ หาใช่เซียวเหิง!นางมองไปทางรถม้าทันที เห็นใบหน้าขาวที่แทบจะเหมือนป่วยภายใต้ม่านรถที่ถูกเปิดออกนั้น บนใบหน้าที่ซูบผอม หูตาคอจมูกดูดุดัน ออร่าแม่ทัพใหญ่ที่เลือนรางนั้นไม่ลดลงไปเลยแม้แต่น้อยเป็นเซียวเหอ!จิ่งเหยียนเองก็คาดไม่ถึงว่าผู้มาจะเป็นเซียวเหอ จึงอุทานอย่างตกใจออกมา "ท่านแม่ทัพ!"เขาเคยเป็นผู้นำทัพแนวหน้าใต้บัญชาเซียวเห
