LOGINShare
บทที่ 460
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 1
แคว้นจิ้ง ยี่สิบแปดเดือนสิบสองมันเป็นวันที่อากาศกำลังหนาวเย็นพอดีเฉียวเนี่ยนซักเสื้อผ้าชุดสุดท้ายในตอนเช้าเสร็จ ยังไม่ทันเช็ดมือที่หนาวจนชาให้แห้งก็ได้ยินนางกำนัลอาวุโสจากกรมซักล้างตะโกนเรียกนางว่า “เฉียวเนี่ยน เร็วเข้า จวนโหวมีคนมารับเจ้าแล้ว!”นางยืนอึ้งอยู่ที่เดิมจวนโหว ช่างเป็นคําที่ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยยิ่งนักนางเคยเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ของจวนโหวมาสิบห้าปี แต่เมื่อสามปีก่อนกลับได้รับแจ้งว่าตนเองเป็นตัวปลอมเป็นนางกำนัลอาวุโสที่ทําคลอดในตอนนั้นที่เห็นแก่ตัว นำลูกของตัวเองกับคุณหนูของจวนโหวแลกเปลี่ยนกัน และก่อนตายก็ค้นพบมโนธรรมและบอกความจริงออกมาเฉียวเนี่ยนจําได้แม่นว่าวันนั้นที่ท่านโหวสองสามีภรรยาได้รู้จักกับหลินยวนลุกสาวแท้ๆ นั้นตื่นเต้นแค่ไหน พวกเขากอดกันทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ ส่วนนางยืนมองอยู่ข้างๆ อย่างทําอะไรไม่ถูก ไม่เข้าใจว่าพ่อแม่ที่ตัวเองเรียกมาสิบห้าปี ทําไมจู่ๆ ถึงไม่ใช่พ่อแม่ของตัวเองแล้วอาจเป็นเพราะมองเห็นความผิดหวังของนางได้ ท่านโหวหลินจึงสัญญากับนางว่า นางยังคงเป็นคุณหนูของจวนโหว และยังให้หลินยวนเรียกนางว่าพี่สาว แม้แต่ฮูหยินหลินก็ยังบอกว่า พวกเขาย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 2
เฉียวเนี่ยนชะงักงัน หัวใจที่คิดว่าไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วยังคงเต้นผิดจังหวะเพราะเสียงที่คุ้นเคยนั้นนางค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มในรถม้าเป็นแม่ทัพหนุ่มที่ถูกแต่งตั้งผู้นั้น อดีตคู่หมั้นของนาง เซียวเหิงนางแทบจะคุกเข่าลงทันที “บ่าวคารวะแม่ทัพเซียวเจ้าค่ะ”คิ้วของเซียวเหิงขมวดเข้าหากันเล็กน้อย สายตากวาดมองข้อเท้าของนางแวบหนึ่ง เอ่ยถามเสียงเรียบว่า “แม่นางหลินจะกลับจวนหรือ?”เฉียวเนี่ยนหลุบตามองเข่าทั้งสองข้างของตัวเอง แล้วพยักหน้า “เจ้าค่ะ”สิ้นเสียงก็เงียบไปพักหนึ่งเซียวเหิงรอให้นางพูดต่อเพราะเมื่อก่อน ต่อหน้าเขานางมักมีเรื่องพูดไม่จบตลอดเขาไม่ชอบคนพูดมาก แต่เห็นแก่มิตรภาพของทั้งสองตระกูลจึงไม่ตําหนินางมากเกินไป แต่ก็ไม่เคยปิดบังความเบื่อหน่ายของตัวเองบางครั้งถูกรบกวนจนรําคาญจริงๆ ก็จะหยิบขนมกล่องหนึ่งออกมาอุดปากนาง ทุกครั้งที่ถึงเวลานั้น นางมักจะดีใจเหมือนเด็กๆ แต่ปากที่หนวกหูนั้นอย่างมากก็อุดได้แค่ครึ่งก้านธูปเท่านั้นนึกไม่ถึงว่าไม่ได้เจอกันสามปี นางตอบแค่คําสั้นๆ คําเดียวเซียวเหิงลงจากรถม้า ไม่ได้เข้าไปประคองนาง เพียงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ข้าเข้าวังไปรายงานพอดี แม่นา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 3
เรือนเก่าของเฉียวเนี่ยนมีชื่อว่าเรือนลั่วเหมยในเรือนเต็มไปด้วยดอกเหมยต่างๆ ตั้งแต่ต้นฤดูหนาว ดอกเหมยในเรือนดอกเหมยจะบานสะพรั่งอย่างแข่งกัน จนกระทั่งต้นฤดูใบไม้ผลิก็จะไม่เหี่ยวเฉาดอกเหมยเหล่านั้น ล้วนเป็นท่านโหวหลินส่งคนไปตามหาจากทั่วแคว้นจิ้งด้วยตนเอง เพียงเพราะเฉียวเนี่ยนในวัยเด็กเคยกล่าวไว้ว่า ดอกไม้ที่โปรดปรานที่สุดในชีวิตนี้ก็คือดอกเหมยจวนโหวต้องใช้เงินหลายร้อยตําลึงในการบํารุงรักษาดอกเหมยเหล่านั้นทุกปีแต่หลังจากหลินยวนกลับมาในปีนั้น ก็บอกแค่ว่าดอกเหมยในสวนของพี่หญิงสวยมาก เรือนดอกเหมยนั้นก็กลายเป็นของหลินยวนแล้วเฉียวเนี่ยนในตอนนั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ตอนนี้พอนึกขึ้นได้กลับไม่มีอารมณ์ใดๆหลินยวนต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของจวนโหว ของในบ้านนี้ก็ดี คนก็ดี ล้วนเป็นของหลินยวนทั้งนั้นและนางก็เป็นเพียงคนนอกที่มาครอบครองก็เท่านั้นสาวใช้ที่นําทางกลับกระตือรือร้น “สาวใช้ที่เคยรับใช้คุณหนูแต่งงานไปแล้ว ฮูหยินให้บ่าวติดตามคุณหนูต่อไป บ่าวชื่อหนิงซวง ต่อไปหากคุณหนูมีเรื่องอะไรก็สั่งบ่าวได้เลย”หนิงซวงมีใบหน้าอ่อนเยาว์ แก้มอวบอิ่ม เฉียวเนี่ยนเห็นนางคุ้นตาจึงถามว่า “เจ้าเป็นคน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 4
เมื่อเห็นเจตนาดีของหลินยวนถูกเฉียวเนี่ยนตอกกลับ หลินเย่ว์ก็เก็บความรู้สึกผิดในใจกลับทันที เอ่ยเสียงเย็นชาว่า “เจ้าไม่ต้องทําตัวประหลาดเช่นนี้ ร่างกายบาดเจ็บทําไมไม่บอกตั้งแต่แรก! ไม่มีปากเหรอ?ถ้านางพูดก่อนหน้านี้ เขาจะไปโรงหมอหลวงเพื่อขอยามาให้นางอย่างแน่นอน!“เมื่อครู่กลับอยากบอกว่า ท่านโหวน้อยไม่ให้โอกาส” เฉียวเนี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ในที่สุดก็ดึงมือทั้งสองกลับมาจากมือของฮูหยินหลินดวงตาของหลินเย่ว์มืดมนลง นางกลับจวนไปแล้ว ยังไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่ชายอีกความโกรธในใจไม่ลดลง เขาตะคอกเสียงต่ำว่า “ข้าก็อยากถามเหมือนกัน ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นคุณหนูสูงศักดิ์ของจวนโหวของข้า ตั้งแต่เด็กก็ฝึกวรยุทธ์กับอาจารย์วรยุทธ์ของจวนนี้ ในกรมซักล้างนั้นมียอดฝีมือคนไหนกันแน่ที่ทําร้ายเจ้าได้ถึงเพียงนี้?”คําพูดเพียงประโยคเดียวทําให้เฉียวเนี่ยนใจหายวาบนางหลุบตาลงดึงแขนเสื้อลง น้ำเสียงอ่อนโยนกลับแฝงไว้ด้วยความหนาวเหน็บที่ทําให้คนตัวสั่นเทิ้ม “ตอนแรกก็เคยต่อต้าน เหมือนที่ท่านโหวน้อยกล่าวไว้ นางบ่าวในวังเหล่านั้นล้วนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าจริงๆ แต่พวกนางสู้ข้าไม่ได้ก็จะใช้เล่ห์เหลี่ยมในที่มืด! อย่า
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 5
เซียวเหิงหลุบตามองกล่องของขวัญที่ใส่สมุนไพรในมือ ไม่ได้พูดอะไรหลินเย่ว์กลับยิ่งกระวนกระวายใจ “วันนี้เจ้าไม่ได้รับหมายเรียก เจตนาไปรับนางที่หน้าประตูวังหรือ?”เซียวเหิงยังคงไม่พูดอะไรหลินเย่ว์เติบโตมาด้วยกันกับเขา จะไม่รู้ได้อย่างไรว่านี่เป็นการยอมรับโดยปริยายจึงกดเสียงลงต่ำ “เซียวเหิง เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เมื่อก่อนตอนที่เจ้าพึมพําเจ้า เจ้าชอบที่จะไม่สนใจ แต่ตอนนี้เจ้ากลายเป็นคู่หมั้นของยวนเอ๋อร์แล้ว เจ้ากลับสนใจนางขึ้นมาหรือ? ข้าเตือนเจ้านะ ข้ามีแค่น้องสาวสองคนนี้ เจ้าอย่าบังคับให้ข้าเป็นพี่น้องกับเจ้าไม่ได้”ได้ยินดังนั้น เซียวเหิงกลับยิ้มหยัน เงยหน้าขึ้นมองหลินเย่ว์ เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย “พี่หลินพูดแบบนี้ กลับทําให้ท่านดูเหมือนกําลังสนใจเนี่ยนเนี่ยนอยู่นะ”แต่เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่ใช้คำพุดทิ่มแทงเนี่ยนเนี่ยนเองแท้ๆเพียงประโยคเดียวก็ทําให้ความโกรธของหลินเย่ว์จุกอยู่ในลําคอเขาจ้องมองเซียวเหิงอย่างเอาเป็นเอาตาย พยายามเค้นสมองคิดแต่พูดออกมาเพียงประโยคเดียวว่า “แล้วเจ้าดีกว่าตรงไหนกัน? อย่าลืมว่าเมื่อสามปีก่อนเจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วย นางเกลียดข้าและเกลียดเจ้าเช่นกัน”“ข้ารู้”
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 6
คืนนั้นเฉียวเนี่ยนนอนไม่หลับจนถึงรุ่งเช้านางก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทําไมอาจเป็นเพราะเตาอุ่นในห้องนั้นร้อนเกินไป ไม่เหมือนกับบ้านไม้ที่มีลมและฝนรั่วและชื้นที่นางนอนมาสามปีหรือผ้าห่มแห้ง คลุมตัวทั้งนุ่มและอบอุ่นถึงอย่างไรทุกอย่างก็สวยงามจนทําให้เฉียวเนี่ยนรู้สึกเหมือนอยู่คนละโลก ไม่เหมือนความจริงเป็นอย่างยิ่งนางคิดว่านางจะอยู่ในกรมซักล้างตลอดชีวิตจนกระทั่งดวงอาทิตย์ที่อบอุ่นขึ้นในวันรุ่งขึ้นส่องเข้ามาในห้อง นางจึงเข้าใจเหมือนเพิ่งตื่นจากฝันว่านางกลับมาแล้วจริงๆฮูหยินหลินได้เตรียมเสื้อผ้าใหม่ให้กับนาง นางน่าจะซื้อมาจากร้านเสื้อผ้าสําเร็จรูป มันยังคงไม่พอดีตัว แต่อย่างน้อยแขนเสื้อของนางก็สามารถปกปิดบาดแผลที่แขนของนางได้ดังนั้นนางจึงไปที่เรือนของฮูหยินเฒ่าตั้งแต่เช้าเวลานี้ฮูหยินเฒ่ากําลังไหว้พระ เฉียวเนี่ยนจึงยืนอยู่นอกประตูอย่างเรียบร้อย ไม่คิดจะรบกวนแต่ราวกับมีความรู้สึกบางอย่าง ทันใดนั้นฮูหยินเฒ่าก็หันหน้ามา จากนั้นดวงตาทั้งคู่ก็แดงก่ำ“กลับมาแล้วเหรอ?”คําพูดแค่ไม่กี่คำ กลับเผยให้เห็นถึงความเศร้าโศกที่ไม่มีที่สิ้นสุดเฉียวเนี่ยนก็อดตาแดงไม่ได้ พอเข้าไปในห้องก็คุกเข่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 7
หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนอย่างไม่เชื่อสายตา เขาอยากจะตําหนิเฉียวเนี่ยนที่โกหกโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเห็นแม่ของเขานั่งอยู่ข้างๆ ก้มหน้าลงและไม่คิดจะพูดอะไร เขาก็ได้คําตอบในใจแล้วแต่จะเป็นไปได้อย่างไร?ท่านพ่อชอบเนี่ยนเนี่ยนมากที่สุดตั้งแต่เด็กนี่นา!จะให้นางเปลี่ยนแซ่ได้ยังไงล่ะ?ความรู้สึกที่หัวใจถูกบางสิ่งฉีกกระชากอย่างรุนแรงทําให้หลินเย่ว์หายใจติดขัดอีกครั้งเขาเพียงรู้สึกรําคาญมาก มองคนเต็มห้อง แต่กลับไม่มีสักคนที่ถูกตา จึงสะบัดแขนเสื้อเดินจากไปการจากไปของเขาทําให้เซียวเหิงค่อนข้างอึดอัดเขาก้าวเข้าไปทําความเคารพ “เซียวเหิงคารวะฮูหยินเฒ่าหลินขอรับ”สําหรับเขา ฮูหยินเฒ่าหลินกลับใจดีแม่ทัพหนุ่มที่ถูกแต่งตั้ง มีความกล้าหาญและวางแผน ไม่ว่าเวลาไหนก็สุภาพเรียบร้อย สุภาพเรียบร้อยแบบนี้ จะไม่ถูกใจผู้ใหญ่ได้อย่างไรกัน?ฮูหยินเฒ่ารีบยกมือขึ้นทักทาย “แม่ทัพเซียวรีบนั่งลงเถอะ! เมื่อวานเจ้าเพิ่งส่งสมุนไพรล้ำค่ามากมายมา เป็นข้าเองที่ไปขอบคุณถึงจะถูก”เซียวเหิงนั่งลงตรงข้ามหลินยวน มองฮูหยินเฒ่าด้วยสีหน้าอ่อนโยน “พ่อแม่ของข้ากําลังอยู่ในวัยฉกรรจ์ ไม่จําเป็นต้องใช้ของเหล่านั้น โสมเขากวางที
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 8
อีกด้านหนึ่ง เฉียวเนี่ยนประคองฮูหยินชราเพิ่งกลับห้อง ฮูหยินชราก็ป่วยแล้วก็เหมือนกับที่ฮูหยินหลินกล่าวไว้ สุขภาพของฮูหยินชราไม่ดีเท่าเมื่อก่อนแล้วจริงๆแม้ว่าวันนี้จะตั้งใจควบคุมอารมณ์ของตัวเองแล้ว แต่ก็ยังตื่นเต้นเกินไป หลังจากนอนลงก็หอบหายใจอย่างหนักดีที่ซูมามาที่ปรนนิบัติฮูหยินชราคาดการณ์ไว้ก่อนแล้ว จึงเรียกหมอมาเฝ้าอยู่นอกห้องของฮูหยินชรา รอจนฮูหยินชราล้มตัวลงนอนจึงฝังเข็มและนวดให้ ผ่านไปหนึ่งก้านธูป ฮูหยินชราถึงค่อยรู้สึกดีขึ้นกระบวนการนี้ไม่ถือว่าน่าหวาดเสียวมากนัก แต่เฉียวเนี่ยนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยังตกใจจนทําอะไรไม่ถูกอยู่ดีเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเฉียวเนี่ยน ฮูหยินชรานั่งพิงหัวเตียงและกวักมือเรียกนางจมูกของเฉียวเนี่ยนแดงเล็กน้อย แต่ก็กลัวว่าหากตัวเองมีอารมณ์รุนแรงจะทําให้ฮูหยินชราล้มป่วยอีก จึงฝืนกลั้นน้ำตาแล้วเดินไปที่ข้างเตียงของฮูหยินชรา“ตกใจหมดเลย?” ฮูหยินชรายิ้มอย่างอบอุ่นเฉียวเนี่ยนสูดจมูกฟุดฟิด จับมือของฮูหยินชราไว้แน่น “ท่านย่ารับปากว่าเนี่ยนเนี่ยนจะมีอายุยืนยาวเป็นร้อยปี”นางเหลือแต่ท่านย่าแล้วฮูหยินชรามองเฉียวเนี่ยนอย่างอ่อนโยน “ท่านย่าก็อยากมีชีวิ
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 460
กําปั้นคู่หนึ่งถูกกําแน่นจนเกิดเสียงกรอบแกร้บโดยไม่รู้ตัวแต่ในขณะนี้ไม่มีใครสนใจเขาเลยราชครูชิวก็น้ำตาไหลพรากตามไปด้วย "คิดไม่ถึงว่าวันนี้ข้าจะได้เห็นเรื่องมงคลเช่นนี้ ดี ดีมาก! เยี่ยมไปเลย!"เซียวเหอมีบุญคุณต่อเขา ในใจเขารู้สึกซาบซึ้งใจ ย่อมคาดหวังให้เซียวเหอดีขึ้นมาตอนนี้เห็นเซียวเหอลุกขึ้นยืนด้วยตาตัวเอง จะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร?แม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลิน ในขณะนี้ต่างก็ตกตะลึงไปด้วย?พวกเขาไม่สามารถคิดได้เลยว่าคนที่ถูกตัดสิน‘โทษตาย’โดยทั้งโรงหมอหลวงจะยืนขึ้นได้อย่างไรกัน!และในตอนนั้นเอง เสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน"ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ..."คาดไม่ถึงว่าจะเป็นหลินยวนนางเพิ่งโดนฝ่ามือไป ตอนนี้ยังลุกไม่ขึ้นเลยเมื่อเห็นเซียวเหอลุกขึ้นยืน นางก็ตระหนักว่านางแพ้แล้วเฉียวเนี่ยน รักษาเซียวเหอให้หายได้จริงๆ ด้วยและนาง ก็ถูกทุกคนรังเกียจแล้วจริงๆน่าขำไหม?นางพยายามมาตั้งนาน แต่สุดท้ายก็ยังสู้เฉียวเนี่ยนไม่ได้มีดสั้นที่หล่นอยู่ข้างๆหลินยวนเอื้อมมือไปหยิบมาเมื่อเห็นเช่นนี้ แม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหนึ่งก้าว และตะโกนด้วยเสียงต่ำว่า
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 459
ไม่มีใครคาดคิดว่าหลินยวนจะโจมตีอย่างกะทันหันแต่หลินยวนไม่เคยฝึกวรยุทธ์มาก่อน ด้วยฝีมือของนาง จึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉียวเนี่ยนเลยเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย ถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว เตรียมพร้อมที่จะเตะแล้วแต่ไม่คิดเลยว่า จู่ๆ ก็มีพลังมหาศาลดึงนางกลับไปข้างหลังเซียวเหอก้าวไปข้างหน้าและตบฝ่ามือไปที่ไหล่ของหลินยวน หลินยวนถูกซัดกระเด็นออกไปและตกลงบนพื้นทันทีได้ยินเพียงเสียง ‘เคร้ง’ มีดสั้นเล่มหนึ่งตกลงบนพื้นเฉียวเนี่ยนตกใจทันทีนางไม่เคยสังเกตเลยว่าตอนที่หลินยวนกระโจนเข้าหานาง ในมือยังซ่อนมีดสั้นเล็กๆ แบบนี้เอาไว้ด้วย!แต่ไม่นานนางก็ได้สติกลับมา และจ้องมองเซียวเหออย่างงุนงงทุกคนในห้องโถงก็ตกใจเช่นกัน!หนึ่งคือหลินยวนกล้าฆ่าเฉียวเนี่ยนต่อหน้าสายตาของทุกคนสองคือตกใจ... เซียวเหอลุกขึ้นยืนแล้วจริงๆ!เฉียวเนี่ยนมองผู้ชายที่ตอนนี้ปกป้องอยู่ตรงหน้าตนแล้ว แววตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อเดิมทีนางคิดว่านางจะต้องพยายามอีกสักพักเพื่อให้เซียวเหอค่อยๆ ลุกขึ้นยืนได้ แต่ไม่คิดว่าเพียงชั่วพริบตาเดียว เขาก็มาถึงตรงหน้านางแล้วเซียวเหิงก็เบิกตาโพลงเช่นกัน สายตาที่มองเซียวเหอเต็มไปด้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 458
ส่วนเฉียวเนี่ยน เซียวเหอ หลินเย่ว์ เซียวเหิง...พวกเขาร่วมมือกันผลักดันตัวเองไปสู่เหวลึก!ทันใดนั้นหลินยวนก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่นางกลัวมาตลอดได้กลายเป็นความจริงแล้ว...นางกลัวว่าจวนโหวจะไม่ต้องการนาง และจะทอดทิ้งนางแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่านางจะถูกทุกคนรังเกียจแล้วจริงๆ...เมื่อเห็นหลินยวนไม่พูด เฉียวเนี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นและเดินไปหานาง "ถ้าเจ้าไม่พูด ข้าจะพูดแทนเจ้าเอง เจ้ากับชิวอวี่สมคบคิดกันมานานแล้ว คิดจะร่วมมือกันทําร้ายข้า พอดีสามวันก่อนวัดฝ่าหัวมีพระชั้นสูงมาเทศนา พวกเจ้ารู้สึกว่านั่นเป็นโอกาสอันยอดเยี่ยม จึงซื้อตัวนักลอบสังหารในยุทธภพ จับตัวสตรีตระกูลเซียวไปเป็นเชลย""แน่นอน เป้าหมายของพวกเจ้าคือข้าเท่านั้น ลักพาตัวสตรีตระกูลเซียวทั้งหมด เป็นเพียงระเบิดควันที่เจ้าสร้างขึ้นเองเท่านั้น จุดประสงค์คือต้องการใช้ฐานะของเหยื่อเป็นเกราะกําบังให้ตัวเอง""ชิวอวี่แต่ไหนแต่ไรก็เป็นคนเจ้าชู้อยู่แล้ว ดังนั้นคนของเขาจึงส่งหน่วนหน่วนมาด้วย คิดว่าชิวอวี่จะชอบ แต่ใครจะรู้ว่าชิวอวี่ไม่กล้าขัดใจตระกูลเซียว จึงสั่งให้คนส่งหน่วนหน่วนออกไปใหม่ ส่วนข้าก็ฉวยโอกาสตอนที่ชิวอวี่หละหลามการป้องกันต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 457
ในเรื่องนี้ เฉียวเนี่ยนยอมรับแต่ยังไม่ทันที่เฉียวเนี่ยนจะเอ่ยปาก เซียวเหอก็รับไปเสียก่อน "เมื่อคืนก่อน ข้าให้จี้เยว่ไปขู่เสี่ยวหวนให้กลัวเอง แต่ข้าก็ทำไปเพื่อให้เสี่ยวหวนพูดความจริงเท่านั้น หากมีสิ่งใดล่วงเกินน้องสะใภ้แล้วล่ะก็ ได้โปรดให้อภัยด้วย"คําพูดนี้พูดอย่างเกรงใจก็จริง แต่น้ำเสียงกลับไม่มีความรู้สึกขอโทษเลยแม้แต่น้อยแม้กระทั่งดวงตาคู่นั้นที่มองหลินยวนก็ยังเต็มไปด้วยความเย็นชาหลินยวนเหมือนจับจุดอ่อนอะไรไว้ได้ รีบพูดกับฮูหยินหลินว่า "ท่านแม่ ท่านได้ยินหรือไม่ เขาใส่ร้ายข้าจริงๆ! เป็นพวกเขาที่ใส่ร้ายข้า!"แต่หลังจากได้ยินคําพูดของเสี่ยวหวน แม้แต่สายตาของฮูหยินหลินที่มองมายังนาง ก็กลายเป็นความไม่คุ้นเคยและในเวลานี้เอง เสียงทุ้มต่ําก็ดังมาจากนอกห้องโถง "ข้าจะดูว่าใครใส่ร้ายเจ้า!"น้ำเสียงเย็นชา นํามาซึ่งกลิ่นอายอันทรงพลังที่บดขยี้ผู้คนได้ทั้งหมดก็เห็นเซียวเหิงเดินมาจากนอกห้องโถงอย่างรวดเร็ว ทั้งตัวล้วนถูกย้อมไปด้วยความหนาวเหน็บหลินยวนแยกไม่ออกแล้ว นางได้ยินคําพูดของเซียวเหิง ยังคิดว่าเซียวเหิงมาเพื่อสนับสนุนตัวเอเสียอีกจึงรีบลุกขึ้นพุ่งไปหาเซียวเหิง "ท่านพี่เหิง ข้า
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 456
"เจ้าพูดเหลวไหล!" หลินยวนรีบปฏิเสธ "ข้า ข้าไม่เคยพบชิวอวี่มาก่อน!"เพียงแต่ความตื่นตระหนกในดวงตานั้นถูกทุกคนมองเห็นหมดแล้วและก่อนที่เสียงปฏิเสธของนางจะสิ้นสุดลง เซียวเหอก็พูดด้วยน้ําเสียงเย็นชาว่า "เรื่องนี้ ผู้ดุแลร้านกับเสี่ยวเอ้อของโรงเตี๊ยมสามารถเป็นพยานได้ คนอยู่นอกห้องโถงแล้ว สามารถเข้ามาได้ตลอดเวลา"ได้ยินดังนั้น หลินยวนก็เบิกตากว้างทันที น้ําตายิ่งไหลก็ยิ่งเชี่ยวกรากแต่ไม่คิดเลยว่าแม้แต่ฮูหยินหลินก็ยังมองเธออย่างสงสัย "ยวนเอ๋อร์ ตกลงมีเรื่องนี้เกิดขึ้นหรือไม่?"พยานอยู่ข้างนอก หลินยวนไม่สามารถปฏิเสธได้ตอนนี้นางทําได้แค่ร้องไห้และพูดว่า "ท่านแม่ ข้า ข้าถูกชิวอวี่ข่มขู่ ข้าเคยเจอเขาจริงๆ แต่ข้าไม่ได้รับปากอะไรเขาเลยนะเจ้าคะ!"เพียงแต่คําพูดนี้ออกจากปาก ก็ไม่มีใครเชื่อเลยแม้แต่เซียวชิงหน่วนที่ยืนอยู่ข้างหลินยวนมาตลอดก่อนหน้านี้ ก็ยังอดขมวดคิ้วไม่ได้ พูดเสียงเข้มว่า "เคยรับปากอะไรไว้หรือไม่ ถามเสี่ยวหวนน่าจะรู้ดีที่สุดแล้ว""งั้นก็ให้เสี่ยวหวนเข้ามา" เซียวเหอรีบพูดทันที ไม่ให้หลินยวนได้มีเวลาคิดอะไรเลยในที่สุดหลินยวนก็พบว่าในห้องโถงวันนี้ไม่มีคนรับใช้แม้แต่สักคนเลย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 455
คำพูดของเซียวชิงหน่วนเป็นการให้กำลังใจหลินยวนอย่างชัดเจน ทำให้หลินยวนรู้ว่านางไม่ได้อยู่คนเดียวในการเผชิญหน้ากับการ ‘ซักถาม’ จากกลุ่มคนเหล่านี้ในทันทีนั้น หลินยวนก็น้ำตาร่วง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองราชครูชิว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจ "เหตุการณ์วันนั้นเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน ข้าตกใจมากจนข้าไม่รู้จัวเลยว่าฆ่าชิวอวี่อย่างได้ไร ข้าไม่รู้เลย รู้แค่พอข้าฟื้นตัวมา ข้าก็พบว่ามีปิ่นอยู่ในมือ และชิวอวี่เขา... เขา..."หลินยวนมีท่าทีเหมือนกับว่ากลัวจนพูดไม่ออก นางเช็ดน้ำตาอย่างแรงฮูหยินหลินมองอย่างเห็นใจ รีบเข้าไปกอดหลินยวนเพื่อปลอบประโลม “ไม่เป็นไรแล้ว ยวนเอ๋อร์ลูกแม่ ไม่เป็นไรแล้ว..."แม่เซียวเองก็รู้สึกสงสาร นางขมวดคิ้ว "เอาล่ะ เอาล่ะ เรื่องทั้งหมดมันผ่านมาแล้ว อย่าได้พูดถึงมันอีกเลย! เราทุกคนต่างก็ตกใจกันทั้งนั้น”คำพูดนี้เหมือนเป็นการเตือนราชครูชิวว่า เรื่องที่พวกนางถูกชิวอวี่จับตัวไปนั้น พวกนางถือเป็นเหยื่อที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นี้ราชครูชิวขมวดคิ้วเล็กน้อยและไม่ได้กล่าวอะไรออกมาแต่เฉียวเนี่ยนกลับเป็นผู้เริ่มพูดขึ้น "ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหาความจริงของเรื่องนี้ให้ได้ หรือว่าหน่วนห
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 454
ในตอนนี้เอง ราชครูชิวก็ได้เอ่ยขึ้น“ข้าคงจะแก่เกินไปแล้วกระมัง” ราชครูชิวกล่าวพลางทอดถอนใจ “ถึงไม่ทันสังเกตเลยว่ามีคนในจวนก่อเรื่องใหญ่โตถึงเพียงนี้ จนต้องให้ท่านใต้เท้าเซียวเข้าวังกราบทูลฝ่าบาท ข้าช่างมีโทษมหันต์จริง ๆ !”พอได้ยินเช่นนั้น พ่อเซียวก็รีบกล่าวขึ้นว่า “ท่านอย่าได้พูดเช่นนั้นเลย ท่านทุ่มเทเพื่อแผ่นดิน เพื่อประชาชน นับเป็นโชคดีของแคว้นต้าจิ้งต่างหาก”เซียวเหอเองก็กล่าวเสริม “เป็นเพราะชิวอวี่จิตใจโหดเหี้ยมก่อเรื่องขึ้นมาเอง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับท่านราชครูเลย"แม่เซียวก็พลอยช่วยพูดด้วย "นั่นสิ ท่านราชครู เรื่องนี้มิใช่ความผิดของท่านเลย"ทว่าตระกูลชิว ย่อมต้องรับผิดชอบต่อตระกูลเซียวราชครูชิวเข้าใจข้อนี้ดี จึงเพียงพยักหน้าเล็กน้อยจากนั้น เขาก็มองไปยังหลินยวน "ข้าขอถามฮูหยินน้อยรองสักคำหนึ่ง หลานชายที่ไม่เอาถ่านของข้า... สรุปแล้วตายอย่างไร?"หลินยวนคาดไม่ถึงว่าราชครูชิวจะเอ่ยถามเช่นนี้มิใช่ว่าคนตระกูลชิวเห็นสภาพการตายของชิวอวี่กันหมดแล้วหรือ?เมื่อนึกเช่นนั้น นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตระหนกชั่วขณะ ยังไม่ทันได้ตอบคำใด ก็ได้ยินราชครูชิวกล่าวต่อว่า "ข้ามิได้มีเจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 453
ไม่นานนัก ก็ผ่านไปเป็นเวลาสามวันหลินยวนนั่งอยู่ในเรือน มองดูเหล่าสาวใช้ที่กำลังทำความสะอาดอยู่ในสวน แต่ในสติกลับจมดิ่งอยู่กับความคิดตนเองเสี่ยวหวนเดินเข้ามาพร้อมชาอุ่น ๆ หนึ่งถ้วย ไม่ร้อนจนเกินไป ในฤดูร้อนเช่นนี้จึงเหมาะเจาะพอดีหลินยวนรับชามาและจิบไปคำหนึ่ง ก่อนจะถามว่า "ช่วงนี้ หนิงซวงได้มาหาเจ้าหรือไม่?"เสี่ยวหวนส่ายหัวไปมา "มีเพียงวันแรกที่พูดคุยกันบ้าง หลังจากนั้นเวลาที่เจอบ่าวก็ไม่พูดอะไรเลยเจ้าค่ะ"หลินยวนได้ยินดังนั้นก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย "ตอนนั้นนางพูดอะไรกับเจ้าบ้าง?""ไม่ได้พูดอะไรมากเจ้าค่ะ แค่เตือนบ่าวอย่ากลายเป็นคนที่สองที่เหมือนเสี่ยวชุ่ยอะไรทำนองนั้นเจ้าค่ะ"เสี่ยวหวนบอกความจริงตามตรง ทำให้หลินยวนถึงกับนั่งตัวตรงขึ้นทันที นางหันศีรษะมามองสำรวจเสี่ยวหวนอย่างพินิจพิเคราะห์เสี่ยวหวนมีสีหน้าสงบนิ่ง นางจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามว่า “แล้วเจ้าตอบนางไปว่าอย่างไร?”เสี่ยวหวนยิ้ม “บ่าวย่อมไม่สนใจนางอยู่แล้วเจ้าค่ะ เสี่ยวชุ่ยต้องพบจุดจบเช่นนั้นก็เพราะนางเลือกหันหลังให้กับคุณหนู บ่าวไม่มีวันแยกจากคุณหนูเด็ดขาด”ได้ยินดังนั้น หลินยวนยังคงไม่ปักใจเชื่อ นางจ้องเสี่ยวหวนอีกคร
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 452
หนิงซวงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็คิดพิจารณาอย่างลึกซึ้ง "หรือว่า หลังจากชิวอวี่ฟื้นขึ้นมา เขายังรู้สึกไม่พอใจ จึงคิดจะทำร้ายคุณหนูรอง ผลสุดท้ายกลับโดนคุณหนูรองฆ่าเสียเอง?”เซียวเหอขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชากล่าวว่า “อาจเป็นไปได้ แต่ความเป็นไปได้ที่หลินยวนฆ่าเขาเพื่อปิดปากกลับสูงกว่า”เฉียวเนี่ยนพยักหน้าตาม “นางน่าจะฆ่าเขาตอนที่ชิวอวี่ยังหมดสติอยู่ ถ้าไม่เช่นนั้น นางคงไม่สามารถต่อกรกับชิวอวี่ได้”เพราะหลินยวนแทบไม่เคยฝึกวรยุทธเลยจี้เยว่รู้สึกตกใจเล็กน้อย “นายหญิงน้อยรองที่ดูเหมือนอ่อนแออย่างนี้ จริง ๆ แล้วสามารถลงมือได้ทารุณขนาดนี้เชียวหรือ?”หนิงซวงเย็นเสียงไม่พอใจออกมา “นางแค่ทำเป็นแกล้งอ่อนแอเท่านั้นเองเจ้าค่ะ! ก่อนหน้านี้ยังจ้างคนฆ่า ตอนนี้ก็ลงมือเอง! ไม่รู้ว่าต่อไปจะทำอะไรอีก!”หนิงซวงยิ่งรู้สึกว่า หลินยวนช่างเป็นคนที่น่ากลัวจริง ๆ!เซียวเหอเงียบไปไม่พูดอะไร แต่ก็เห็นด้วยกับคำพูดของหนิงซวงอย่างมากจากนั้นเฉียวเนี่ยนก็ค่อยพูดขึ้นว่า "ตอนนี้ ข้ากลับเริ่มกังวลเรื่องเสี่ยวหวน”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวเหอก็มีสีหน้าหนักใจขึ้นเสี่ยวหวนคือสาวใช้ที่รู้ความลับของหลินยวนมากที่สุด ด
