บททั้งหมดของ พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: บทที่ 41 - บทที่ 50

มีหรือที่ท่านโหวหลินจะไม่เข้าใจว่าที่ฮ่องเต้ทรงตรัสถามหมายความเช่นไรพลันก้าวไปข้างหน้าแล้วคุกเข่าคาราวะ "ทูลฝ่าบาท บุตรชายของกระหม่อมมีนิสัยหุนหันพลันแล่น กระทำการอุกอาจในที่ศักดิ์สิทธิ์เยี่ยงวัดวาอาราม ท้ายที่สุดถูกหมิงอ๋องติเตียนเฆี่ยนตีก็เพราะทำตัวเองทั้งสิ้น ขอฝ่าบาทได้โปรดพินิจ"ความหมายอีกนัยคือ เขาไม่ได้ถือโทษหมิงอ๋องในความเป็นจริง ท่านโหวหลินไม่ได้คิดจะคาดโทษหมิงอ๋องแต่แรกอยู่แล้วฐานะตระกูลหลินของเขาในยามนี้เป็นเช่นไร เขารู้แจ้งกว่าผู้ใดเพียงแต่หลังจากที่ฮ่องเต้ทรงทราบเรื่องนี้ ก็ทรงมีพระบัญชาเรียกให้เขาและฮูหยินเข้าวังมาเป็นการเฉพาะ แล้วทรงประกาศกร้าวต่อหน้าพวกเขาว่าจะโบยหมิงอ๋องโดยที่ไม่ให้โอกาสพวกเขาได้พูดสิ่งใดเลยเวลานี้ ได้ยินท่านโหวหลินกล่าวเช่นนี้ ฮ่องเต้กลับรู้สึกพอใจยิ่งเพียงแค่ส่งเสียงค้อนผ่านปลายจมูกเบาๆ แสดงออกถึงความเหยียดหยันเขาหันไปถามเซียวเหิง "แม่ทัพเซียวอยู่ในเหตุการณ์ เจ้าคิดเห็นเช่นไร"เซียวเหิงประสานมือคำนับ นัยน์ตาดำขลับเหลือบมองเฉียวเนี่ยนด้วยความลุ่มลึกผาดหนึ่ง ถึงจะเอ่ย "ทูลฝ่าบาท แม้เรื่องนี้จะเกิดจากวาจาและการทำที่ยั้งคิดของแม่นางเฉียว

รังสีรอบกายเซียวเหิงพลันอึมครึมในบัดดล"เจ้าจะแต่งกับเขาจริงหรือ"น้ำเสียงที่แผ่วเบาแฝงไว้ด้วยความเยือกเย็นเฉียวเนี่ยนสบตาที่แดงฉานคู่นั้น ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ใช่""แม้เขาจะเป็นคนพิกลพิการ ?"คำพูดของเซียวเหิงทำให้เฉียวเนี่ยนนิ่งเงียบเห็นดังนั้น เซียวเหิงจึงนึกว่านางยังไม่รู้ พลันพูดต่อ "เจ้าต้องรู้ไว้ว่าเขา...""ข้ารู้" เฉียวเนี่ยนตัดบทเซียวเหิง นางรู้ว่าเซียวเหิงต้องการจะพูดอะไรต่อหลิ่วเหนียง นางกำนัลที่นำทางนางเมื่อครู่แอบบอกเรื่องลับที่นางไม่เคยรู้มาก่อนเหล่านั้นกับนางหมดแล้วเซียวเหิงชะงักงันนางรู้ แต่ก็ยังดึงดันจะแต่งเช่นนั้นหรือดูเหมือนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ น้ำเสียงของเขาแหบเครือ "หากเป็นเพราะคำพูดในตอนนั้นของข้า ข้าไปบอกฮูหยินหลินก็ได้ว่า..."เขาคิดว่าเป็นเพราะเขาเคยบอกว่า นางต้องแต่งออกไปก่อนถึงจะไปสู่ขอหลินยวนได้แต่ใครจะไปรู้ว่าเฉียวเนี่ยนกลับพูดขัดจังหวะเขาอีกครั้ง "ไม่ใช่เพราะท่านแม่ทัพ เพราะข้าอยากจะแต่งกับหมิงอ๋อง"เพราะร่างกายของท่านย่าคงทนได้อีกไม่นาน เพราะวันข้างหน้าจวนโหวไม่ใช่ที่พึ่งพิงสุดท้ายของนาง เพราะนางต้องหาทางออกให้กับตนเองเพราะหลาย

หลังกลับไปยังจวนโหว เฉียวเนี่ยนอยากจะเข้าไปคาราวะท่านย่า ทว่ากลับมีคนมารายงานว่าท่านย่าหลับไปแล้วนางคิดว่า ในเมื่อท่านย่าหลับลง นั่นก็หมายความว่ายังไม่ได้ข่าวเรื่องที่เกิดขึ้นในวัดฝ่าหัววันนี้ จึงเบาใจลงไปไม่น้อยตอนที่กลับไปถึงเรือนฟางเหอ หนิงซวงกำลังรอนางอยู่ด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด เฉียวเนี่ยนนึกถึงลูกถีบของหลินเย่ว์ก่อนหน้านี้ก็อดปวดใจไม่ได้หนิงซวงกลับมีท่าทีราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้นก็ไม่ปาน ยังคงปรนนิบัติเฉียวเนี่ยนเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างที่ผ่านมาแต่เฉียวเนี่ยนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เอ่ยปากพูด "หนิงซวง เจ้ามีที่อื่นที่อยากจะไปอีกหรือไม่"ได้ยินดังนั้น หนิงซวงชะงักไปชั่วขณะ ใบหน้าที่เดิมก็ซีดเซียวอยู่แล้วยิ่งดูไร้เลือดฝาดกว่าเดิม "คุณหนูจะไล่บ่าวออกหรือเจ้าคะ"เฉียวเนี่ยนส่ายหน้า "ข้าไม่ได้จะไล่เจ้าไปไหน ข้าเพียงแค่...กลัวว่าจะพลอยทำให้เจ้าลำบากไปด้วย"วันนี้หากไม่ใช่เพราะนาง หนิงซวงมีหรือจะต้องมาเจอกับเรื่องเดือดร้อนไร้สาระเหล่านี้แต่ใครจะไปรู้ว่าหนิงซวงจะตื่นตระหนกขึ้นมากะทันหัน "บ่าวไม่กลัว ! คุณหนูอย่าไล่บ่าวไปเลยนะเจ้าคะ บ่าวจะอยู่ข้างกายคุณหนู คอยปกป้องคุณหนู

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่เฉียวเนี่ยนได้ยินเสียงของหลินเย่ว์ก็เกิดความรู้สึกรำคาญอย่างหาที่เปรียบไม่ได้นางหันไปมองเขา เห็นเขาผลักเด็กรับใช้ที่กำลังประครองเขาอยู่ออก แล้วเดินกระเผลกเข้ามาทางนางอย่างรวดเร็ว "ขอโทษท่านแม่เสีย !"เฉียวเนี่ยนพินิจมองเขาปราดหนึ่ง คงเพราะแผลที่หลัง หลินเย่ว์จึงยืนได้ไม่ตรงนัก อีกทั้งหน้าผากยังมีเม็ดเหงื่อผุดพรายอยู่ไม่น้อย เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่ที่สาวก้าวเข้ามานั้นทำให้เขาเจ็บราวกับเหลือเพียงอีกแค่ครึ่งชีวิตแต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เขาก็ยังเลือกที่จะตำหนินางโดยไม่ห่วงเรื่องใดๆ ทั้งสิ้นที่จริงแล้วเมื่อมาลองๆ คิดดูให้ดี หลินเย่ว์มีนิสัยเช่นนี้ตั้งแต่เด็ก เพียงแต่ยามนั้นหลินเย่ว์คอยปกป้องนางอย่างไม่คิดชีวิต ทว่าหลังจากที่หลินยวนกลับมา ก็เริ่มเพ่งเล็งนาง ปรักปรำนางโดยไม่สนสิ่งใดทั้งสิ้นเฉียวเนี่ยนรู้สึกหนาวเหน็บในใจ แต่กลับกล่าวออกมา "ท่านโหวน้อย เมื่อวานหลังจากที่สั่งให้ข้าขอโทษแล้วก็ถูกเฆี่ยนไปยกใหญ่ วันนี้เตรียมใจจะโดนลงโทษแบบใดอีกหรือ"พูดถึงเรื่องเมื่อวาน หลินเย่ว์ก็อดสูดหายใจเข้าลึกไม่ได้ แต่กลับยังคงดื้อดึง เชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเฉียวเนี่

"เฉียวเนี่ยน" หลินเย่ว์โกรธเกรี้ยว แต่กลับถูกหญิงสาวสองคนกอดเอาไว้ ทำให้ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยแม้แต่น้อยเฉียวเนี่ยนก็ขี้เกียจจะต่อความยาวกับหลินเย่ว์แล้วเช่นกัน มองไปทางฮูหยินหลิน "ของกำนัลวันนี้ล้วนแต่เป็นของที่ฮ่องเต้และกุ้ยเฟยประทานให้ข้า เช่นนั้นก็ควรส่งไปยังเรือนฟางเหอของข้าเป็นธรรมดา ถูกไหม"ของกำนัลเหล่านี้ แม้ฮ่องเต้และกุ้ยเฟยประทานให้เฉียวเนี่ยน แต่ตามหลักแล้วควรจะนำเข้าคลังของจวนโหวแต่ในเมื่อเฉียวเนี่ยนถามออกมา ฮูหยินหลินก็ไม่อาจปฏิเสธได้ ทั้งยังรู้สึกว่านี่ก็เป็นการชดใช้ให้กับเฉียวเนี่ยนสำหรับเรื่องเมื่อสามปีก่อนด้วยเช่นกันครั้นแล้ว นางจึงพยักหน้าทั้งน้ำตา "ก็ ก็ส่งไปที่เรือนเจ้าเถอะ"ได้ยินประโยคนี้ของฮูหยินหลินแล้ว บนใบหน้าของเฉียวเนี่ยนถึงได้เผยรอยยิ้มที่แท้จริงออกมาเสียที ก่อนจะโน้มตัวลงทำความเคารพฮูหยินหลินแล้วพาหนิงซวงกลับหลังหันเดินจากไปเห็นท่าทางได้ใจสุดจะบรรยายของนาง ดวงตาคู่นั้นของหลินเย่ว์ก็ลุกโชนไปด้วยดวงไฟ เขาถามอย่างอดไม่ได้ "ท่านแม่ ท่านให้นางไปทำไม"ยามนี้ฮูหยินหลินถึงจะยอมปล่อยหลินเย่ว์สักที สูดจมูก "ในจวนก็ไม่ได้ขัดสนสิ่งใด ยิ่งไปกว่านั้น เดิมก็เป็