All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 21 - Chapter 30

อาจเป็นความเย็นชาในน้ำเสียงที่ฟังดูคุ้นเคยยิ่ง พาให้เฉียวเนี่ยนตกใจ จนต้องถอยหลังกรูดไปสองก้าวแต่เพราะรีบร้อนเกินเหตุจึงทำให้เข่าอ่อน ร่างกายคล้ายจะทรุดลงพื้นดีที่หมิงอ๋องมือไวและตาไว รีบฉุดตัวนางขึ้นมาก่อนเพียงแต่การฉุดนี้ ทำให้ระยะห่างของพวกเขาเข้าใกล้มากยิ่งขึ้น หากมองจากไกลๆ จะดูคล้ายหมิงอ๋องกำลังโอบเฉียวเนี่ยนอยู่สายตาคมกริบของเซียวเหิงจ้องเขม็งไปยังมือหมิงอ๋องที่จับแขนเฉียวเนี่ยนแน่นอยู่ พร้อมแววตาดุดันมากยิ่งขึ้น“ไม่เป็นไรนะ?” หมิงอ๋องถามเสียงอ่อนโยนเฉียวเนี่ยนส่ายหน้า เกิดความรู้สึกร้อนตัวอย่างไร้เหตุผลมีเรื่องอันใดต้องร้อนตัวด้วย?อย่าว่าแต่นางกับเซียวเหิงแทบไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก หรือต่อให้มี นั่นก็เป็นเพียง ‘ญาติในนาม’ เท่านั้นนางจะอยู่กับผู้ใด คิดทำสิ่งใดบ้าง ล้วนไม่ใช่ธุระของเขาทั้งที่จริงแล้ว เซียวเหิงอาจจะไม่สนใจด้วยซ้ำเพราะนางคิดมากไปเองต่างหากพลางสูดลมหายใจเข้าลึก เฉียวเนี่ยนระงับอารมณ์ที่สับสนปนเปในใจ โน้มกายลงคารวะต่อเซียวเหิงที่อยู่ไม่ไกลนัก “คารวะท่านแม่ทัพเซียว”หมิงอ๋องหันไปทางเซียวเหิง “แม่ทัพเซียวมาเข้าเฝ้าอีกแล้วรึ?”คำว่า ‘อีกแล้ว

หมิงอ๋องซึ่งเดิมทีคิดซ้ำเติมเซียวเหิงอีก แต่กลับเป็นฝ่ายสีหน้าเปลี่ยนเสียเองเมื่อเห็นดังนี้ เซียวเหิงก็พลันเลิกคิ้วขึ้นสูง น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงด้วยอารมณ์เย้ยหยัน “แสดงว่าคงจะไม่รู้ เมื่อเป็นเช่นนี้ มิเท่ากับเป็นการหลอกแต่งงานเหมือนที่ชาวบ้านพูดกันหรอกรึ?”“บังอาจ” หมิงอ๋องตะคอกเสียงต่ำ พลางจ้องหน้าเซียวเหิงเขม็ง “เซียวเหิง อย่านึกว่าพอมีผลงานหน่อย ทุกวันนี้เป็นคนโปรดของเสด็จพ่อก็จะมาข้ามหน้าข้ามตาข้าได้ เรื่องของข้า เจ้าไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย!”“ท่านอ๋องอย่าได้โกรธเคืองมากนัก” มุมปากเซียวเหิงผุดรอยยิ้มออกมา แต่แววตาแฝงความดูหมิ่นจนคล้ายจะเหยียบย่ำศักดิ์สิทธิ์ของหมิงอ๋องให้จมดินเสียในขณะที่หมิงอ๋องละทิ้งความสุภาพอ่อนโยนก่อนหน้าไปหมดสิ้น ใบหน้าหล่อเหลียวแฝงด้วยความบูดบึ้ง พลางกล่าวเสียงต่ำ น้ำเสียงดูเจ้าเล่ห์ “ถึงจะหลอกแต่งงานแล้วเป็นอย่างไร เซียวเหิง เจ้าก็หลอกได้เช่นกัน แต่นางจะสนใจเจ้าหรือไม่?”ดวงตาดำขลับของเซียวเหิงเปล่งประกายแห่งการสังหาร รอยยิ้มก็ค้างอยู่ที่มุมปากได้ยินแต่เสียงฮึดฮัดของหมิงอ๋อง แกมด้วยความสะใจ “สรุปก็คือหลินเนี่ยน...อ้อ ไม่ใช่ คือเฉียวเนี่ยน ข้าจะแต่งงานกับน

เฉียวเนี่ยนเคยรักพี่ชายของนางเป็นที่สุด เพราะพี่ชายมักช่วยนางขับไล่อันธพาลที่มาพูดจาแทะโลมตน ทั้งยังชอบสรรหาของอร่อยหลายอย่างมาให้นางกิน หรือแม้แต่ไข่มุกราตรีที่หายาก เขาก็สามารถสรรหามาให้นางได้ครั้งหนึ่งในสายตาของเฉียวเนี่ยน มองว่าหลินเย่ว์เป็นคนที่เก่งกล้าสามารถ เป็นพี่ชายที่ร้ายกาจนักแต่นับแต่หลินยวนกลับมา พี่ชายคนเก่งของนางก็ได้อันตรธานหายไปด้วยเหลือเพียงคนโง่ที่วันๆ เอาแต่กล่าวหานาง ใส่ร้ายป้ายสีสารพัด ทำสิ่งใดไม่รู้จักใช้หัวคิด มีแต่วู่วามสถานเดียว!อย่างเช่นวันนี้เป็นต้นเฉียวเนี่ยนถูกเขาบีบแขนจนรู้สึกเจ็บ คิ้วยิ่งขมวดมุ่นไม่ทันรอให้นางเอ่ยปาก ฮูหยินหลินอยู่ด้านข้างก็ตีเข้าที่หลังมือหลินเย่ว์ “เจ้าทำอะไรกัน? ยังไม่รีบปล่อยมือน้องอีก”“ท่านแม่ ทำไมต้องเข้าข้างนางอีก ในรถม้ามีแต่ท่านกับนางเพียงสองคน นางกล้าบอกว่าไม่ได้ทำให้ท่านร้องไห้รึ?” หลินเย่ว์หน้าตาขึงขัง จ้องมองเฉียวเนี่ยนด้วยความดุดัน “ขอเตือนให้รู้ แม้ข้าจะมีเรื่องผิดต่อเจ้าก็ไม่เกี่ยวกับท่านแม่ เจ้าอย่ามาเล่นละครต่อหน้านาง ถ้าทำให้ท่านแม่ร้องไห้อีก ข้าจะไม่ละเว้นเจ้า”กล่าวจบ หลินเย่ว์ก็ผลักร่างเฉียวเนี่ยนออก

อีกด้านหนึ่ง เฉียวเนี่ยนไม่สนใจเลยสักนิดว่าหลินเย่ว์จะพูดอะไรกับฮูหยินหลินบ้างนางรีบร้อนจะไปเยี่ยมฮูหยินเฒ่าเทียบกับเมื่อวาน อาการของฮูหยินเฒ่าดีขึ้นไม่น้อย ในระหว่างที่เฉียวเนี่ยนมา ฮูหยินเฒ่ากำลังดื่มยาที่แม่นมซูป้อนให้ยานั่นน่าจะขมมาก ฮูหยินเฒ่าดื่มลงไปจนอวัยวะบิดขึ้นมา ครั้นเห็นเฉียวเนี่ยน นางก็จงใจแย้มยิ้มผ่อนคลาย “เนี่ยนเนี่ยนมาแล้วหรือ!”“ท่านย่า” เฉียวเนี่ยนคำนับแล้วเข้าไปหา นั่งลงข้างเตียงฮูหยินเฒ่า “วันนี้ท่านย่ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”“ดีขึ้นบ้างแล้ว” ฮูหยินเฒ่ายิ้ม พลางยื่นมือไปลูบแก้มเฉียวเนี่ยนอย่างอ่อนโยน “ตกใจแย่เลยสินะ?”เฉียวเนี่ยนส่ายหน้ารัว “ท่านย่าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”เห็นขอบตานางแดงก่ำ ฮูหยินเฒ่าปวดใจจริงๆ แต่ครั้นนึกถึงสิ่งที่ฮูหลินหลินพูดเมื่อวาน ก็ถามขึ้นมา “นี่เจ้าเพิ่งกลับมาจากวังหรือ?”เฉียวเนี่ยนคิดไม่ถึงเลยว่าฮูหยินเฒ่าจะรู้เรื่องนี้ด้วย จึงอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าด้วยความเงียบทว่าฮูหยินเฒ่ากลับพูดว่า “เจ้ามิต้องกังวลเรื่องอื่น หากเจ้าไม่ยินดี อย่าว่าแต่หมิงอ๋องเลย ต่อให้พระสนมเต๋อมาด้วยตัวเอง ย่าก็ช่วยเจ้าขัดขวางไว้ได้”ไม่ว่าอะไรท่านย่าล้วนลำเ

เฉียวเนี่ยนไม่เข้าใจ นางแค่ขอให้หลินยวนปล่อยแขน เหตุใดหลินยวนถึงเอ่ยไปถึงฮูหยินหลินได้นางรังแกฮูหยินหลิน?จวนโหวนี้ไม่มารังแกนาง นางก็ขอบคุณฟ้าขอบคุณดินมากแล้ว!จะกล้าไปรังแกฮูหยินหลินคนนั้นได้อย่างไร!เฉียวเนี่ยนสูดหายใจเข้าลึก กำมือตัวเองแน่น ทนวู่วามจะเข้าไปตบหลินยวนแต่หนิงซวงที่อยู่ด้านข้างกลับทนพูดขึ้นมาไม่ไหว “คุณหนูรองท่านบ้าไปแล้วหรือ?”นางตำหนิด่าออกมาอย่างไม่เกรงใจ ทำให้หลินยวนอึ้งอยู่ที่เดิม “ท่าน ท่าน…”อาจเพราะตกใจมากเกินไป หลินยวนเรียก ‘ท่าน’ อยู่ครึ่งค่อนวันก็ไม่พูดออกมาเฉียวเนี่ยนตกใจเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าความกล้าของหนิงซวงจะมากขนาดนี้!ช่างไม่จำเลยสักนิด นางบอกชัดเจนแล้วว่าตัวเองปกป้องนางไม่ไหว!นางหมายจะอธิบายแทนหนิงซวง ทว่าใครไปรู้หนิงซวงกลับก้าวไปข้างหน้า และส่งยิ้มให้หลินยวน“ไม่กี่วันก่อนคุณหนูรองยังไออยู่มิใช่หรือเจ้าคะ?”เห็นดวงหน้าที่เคลือบไปด้วยความอ่อนเยาว์นั้นของหนิงซวงเต็มไปด้วยความจริงใจ หลินยวนกลับมองไม่ออกว่าเด็กคนนี้เป็นห่วงตัวเองจริงๆ หรือด่านางกันแน่ดวงตาปริบๆ คู่นั้นของนางกระพริบไปมา “ท่านแม่นำยาจากในวังมาให้ข้า ข้า ข้าดีขึ้น”“โอ้ว ม