Mag-log inShare
บทที่ 48
Kaugnay na kabanata
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 49
"เฉียวเนี่ยน" หลินเย่ว์โกรธเกรี้ยว แต่กลับถูกหญิงสาวสองคนกอดเอาไว้ ทำให้ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยแม้แต่น้อยเฉียวเนี่ยนก็ขี้เกียจจะต่อความยาวกับหลินเย่ว์แล้วเช่นกัน มองไปทางฮูหยินหลิน "ของกำนัลวันนี้ล้วนแต่เป็นของที่ฮ่องเต้และกุ้ยเฟยประทานให้ข้า เช่นนั้นก็ควรส่งไปยังเรือนฟางเหอของข้าเป็นธรรมดา ถูกไหม"ของกำนัลเหล่านี้ แม้ฮ่องเต้และกุ้ยเฟยประทานให้เฉียวเนี่ยน แต่ตามหลักแล้วควรจะนำเข้าคลังของจวนโหวแต่ในเมื่อเฉียวเนี่ยนถามออกมา ฮูหยินหลินก็ไม่อาจปฏิเสธได้ ทั้งยังรู้สึกว่านี่ก็เป็นการชดใช้ให้กับเฉียวเนี่ยนสำหรับเรื่องเมื่อสามปีก่อนด้วยเช่นกันครั้นแล้ว นางจึงพยักหน้าทั้งน้ำตา "ก็ ก็ส่งไปที่เรือนเจ้าเถอะ"ได้ยินประโยคนี้ของฮูหยินหลินแล้ว บนใบหน้าของเฉียวเนี่ยนถึงได้เผยรอยยิ้มที่แท้จริงออกมาเสียที ก่อนจะโน้มตัวลงทำความเคารพฮูหยินหลินแล้วพาหนิงซวงกลับหลังหันเดินจากไปเห็นท่าทางได้ใจสุดจะบรรยายของนาง ดวงตาคู่นั้นของหลินเย่ว์ก็ลุกโชนไปด้วยดวงไฟ เขาถามอย่างอดไม่ได้ "ท่านแม่ ท่านให้นางไปทำไม"ยามนี้ฮูหยินหลินถึงจะยอมปล่อยหลินเย่ว์สักที สูดจมูก "ในจวนก็ไม่ได้ขัดสนสิ่งใด ยิ่งไปกว่านั้น เดิมก็เป็
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 50
กับคนอื่นในบ้าน ยามนี้เฉียวเนี่ยนอุกอาจมาดมั่นเป็นธรรมดาแต่กับฮูหยินเฒ่า นางกลับรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ อย่างน่าประหลาดนางไม่รู้ว่าหากฮูหยินเฒ่ารู้ว่าตนออกปากขอของกำนัลที่ฮ่องเต้และกุ้ยเฟยประทานให้มาไว้กับตัว จะตำหนิดุด่าว่านางไม่รู้ธรรมเนียมหรือไม่เวลานี้ ฮูหยินเฒ่าน่าจะกำลังตื่นอยู่ไม่ผิดคาด ตอนที่เฉียวเนี่ยนมา ฮูหยินเฒ่ากำลังดื่มยาเฉียวเนี่ยนสูดหายใจเข้าลึกหนึ่งที จัดท่าทางของตนเรียบร้อยแล้วถึงจะเข้าไปคาราวะฮูหยินเฒ่าในห้อง ด้วยกลัวว่าฮูหยินเฒ่าจะดูออกว่านางบาดเจ็บฮูหยินเฒ่าเห็นเฉียวเนี่ยนก็ดีใจ รีบกวักมือเรียกนาง "ข้าได้ข่าวว่า พระราชโองการพระราชทานพิธีสมรสมาถึงแล้วหรือ"เฉียวเนี่ยนนั่งลงข้างฮูหยินเฒ่า จับมือนางไว้พลางพยักหน้า "เจ้าค่ะ มาแล้ว ฝ่าบาทและกุ้ยเฟยพระราชทานของกำนัลจำนวนไม่น้อย ข้า...ข้าเอามาหมดแล้ว"น้ำเสียงของเฉียวเนี่ยนเจือความรู้สึกผิด นางกลัวว่าท่านย่าจะว่านางละโมบบนโลกใบนี้ นางมีเพียงแค่ท่านย่าเป็นญาติเพียงคนเดียวแต่ใครจะรู้ ฮูหยินเฒ่ากลับหัวเราะร่าออกมา "ดี ทำดีมาก เนี่ยนเนี่ยนของข้านับว่าฉลาดได้สักครั้งแล้ว"เฉียวเนี่ยนตะลึง "ท่านย่าจะไม่ต่อว่าหลานว่า
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 51
เฉียวเนี่ยนกลับไปใช้ชีวิตหลบๆ ซ่อนๆ อยู่ในเรือนฟางเหอไม่พบผู้ใดอีกครั้งนอกจากออกไปเยี่ยมฮูหยินเฒ่า นางก็แทบไม่ได้ก้าวออกจากห้องตัวเองเลยประการแรก เพราะแผลที่หลังของนางจำเป็นต้องพักผ่อนฟื้นฟู ประการที่สองนางเองก็รำคาญที่จะต้องเห็นคนอื่นในจวนแห่งนี้จริงๆโดยเฉพาะหลินยวนกลัวเหลือเกินว่าไม่ได้ระวังตัวถูกนางพบเข้า แล้วนางจะเข้าหาอีก ไม่รู้ว่าจะใช้ลูกไม้อุบายอะไรบ้างความเป็นจริง หลินยวนก็มาที่นี่ในช่วงหลายวันนี้บอกว่าดอกเหมยแดงดอกที่ใหญ่ที่สุดในเรือนลั่วเหมยบานแล้ว งดงามยิ่งนัก แม้แต่กลิ่นหอมก็ชวนให้คนหลงใหล นางรู้ว่าเฉียวเนี่ยนชอบดอกเหมย จึงตั้งใจมาเชิญเฉียวเนี่ยนด้วยตัวเองเป็นการเฉพาะแต่ครั้งนี้ อย่าว่าแต่แจ้งให้เฉียวเนี่ยนรู้ แม้แต่ประตูเรือนฟางเหอ หนิงซวงก็ไม่ยอมให้หลินยวนผ่านเข้ามา บอกเพียงแค่ว่าคุณหนูของนางยังนอนพักรักษาบาดแผลอยู่ ไม่สะดวกออกไปไหนต่อให้หลินยวนจะไม่รู้ความเพียงใด แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะต้องลากผู้ป่วยออกไปชมดอกเหมยให้ได้ เรื่องนี้จึงจบลงไปได้ต่อมา เฉียวเนี่ยนรู้เรื่องนี้จากปากของสาวใช้คนอื่นก็ตบรางวัลหนิงซวงด้วยปิ่นปักผมด้ามหนึ่งผู้คนเหล่านั้นที่สามารถนำพ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 52
เดินไปอีกเพียงแยกเดียวก็เป็นถนนชุนซานแล้วเฉียวเนี่ยนมองดูฝูงชนตรงหน้า เบียดเสียดกันแน่นขนัดจนไม่อาจผ่านไปได้จริงๆ ถึงได้ขานตอบ "ได้"นางลงรถม้าไปพร้อมกับหนิงซวง แล้วสั่งให้คนขับรถมารับพวกนางดึกๆ จากนั้นก็เดินตามกลุ่มคนไปยังถนนชุนซานแม้จะยังไม่ถึงถนนชุนซาน แต่ข้างทางก็มีแผงลอยเรียงรายอยู่มากมาย ขายของกระจุกกระจิกแปลกใหม่และน่าสนใจหนิงซวงสุดท้ายแล้วก็ยังเป็นแค่เด็กสาว เห็นของเหล่านั้นก็เดินไม่ตรงทางทันที "คุณหนู ดูนี่สิ หน้ากากนี่งดงามเหลือเกิน"เห็นหนิงซวงเดินจ้ำอ้าวไปที่แผงลอยอย่างรวดเร็ว หยิบหน้ากากที่วาดลายหน้างิ้วชิ้นหนึ่งขึ้นมา "คุณหนูสวมอันนี้จะต้องงามมากๆ แน่"เฉียวเนี่ยนไม่ได้ชอบเท่าใดนัก ขมวดคิ้วมุ่น ทว่าไม่รอให้นางเอ่ยปาก หนิงซวงก็ซื้อหน้ากากนั่นมาเสียแล้วนางเดินเข้ามาตรงหน้าเฉียวเนี่ยนด้วยความตื่นเต้นดีใจ "คุณหนูลองใส่ดู"เห็นท่าทางระรื่นขนาดนี้ของนาง เฉียวเนี่ยนจึงปฏิเสธไม่ลง ทำได้เพียงแค่หยิบหน้ากากขึ้นมาสวมแต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่สวมหน้ากาก ตรงหน้ากลับไม่เห็นร่างของหนิงซวงเสียแล้วนางใจหายวาบ ได้ยินเพียงแค่เสียงของหนิงซวงดังมาจากกลุ่มคนที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ค
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 53
มาอีกแล้วณ ขณะนั้น ในหัวของเฉียวเนี่ยนปรากฏเพียงสามคำนี้วนเวียนอยู่สิ่งที่นางเกลียดที่สุดคือการเห็นหลินยวนในสภาพเช่นนี้และเมื่อพบว่าเฉียวเนี่ยนมองมาที่ตน หลินยวนถึงเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางอ่อนแอ แล้วทำความเคารพเฉียวเนี่ยน “ยวนเอ๋อร์คารวะพี่สาว”เสียงของนางสั่นเครือราวกับจะร้องไห้ แต่นางไม่ได้ร้อง เพียงกลั้นน้ำตาเอาไว้ในดวงตา ทำให้คนเห็นยิ่งรู้สึกสงสารเซียวชิงหน่วนเป็นคนแรกที่ทนไม่ไหว “ยวนเอ๋อร์ เจ้าใจดีเกินไปแล้ว! นางตั้งใจเกี้ยวพาราสีคู่หมั้นของเจ้า เจ้ายังจะไปคารวะนางอีก! พูดตามตรง เจ้าควรตบหน้าไปหนึ่งฉาดเสียมากกว่า!”ฝูงชนรอบข้างยังคงเดินผ่านไปมา เพียงแต่ช้าลงเล็กน้อยเพราะคำพูดของเซียวชิงหน่วนอาจเป็นเพราะไม่อยากพลาดช่วงเวลา ’สองสตรีแย่งชิงหนึ่งบุรุษ’ นี้ล่ะสิหลินยวนมองเฉียวเนี่ยนด้วยสายตาหวาดกลัว โดยไม่ได้พูดอะไรเซียวเหิงขมวดคิ้วจ้องเซียวชิงหน่วนตาเขม็ง “หากเจ้าอยากจะหาเรื่องกัน ก็กลับไปก่อนเลย”เมื่อเห็นว่าเซียวเหิงเข้าข้างเฉียวเนี่ยน เซียวชิงหน่วนจึงไม่พอใจ “พี่ชาย เหตุใดจึงเข้าข้างนางตลอด? ก่อนหน้านี้พี่ชายยังไม่แม้แต่จะมองนางเลย! อย่าบอกนะว่าสามปีที่ไม่ได้เจอกัน พ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 54
แต่แล้วกลับเห็นเซียวเหิงเอ่ยปากขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “สาวใช้ของเจ้าล่ะ”เฉียวเนี่ยนหันไปมองด้านหลัง “ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว”“หึ!” เซียวชิงหน่วนแม้จะปิดปากอยู่ก็ยังส่งเสียงไม่พอใจออกมาเพื่อแสดงความไม่เชื่อเฉียวเนี่ยนไม่อยากสนใจนาง ก็ได้ยินเซียวเหิงเอ่ยว่า “วันนี้คนพลุกพล่าน เจ้าตัวคนเดียวอาจไม่ปลอดภัย เดินทางด้วยกันเถิด”นี่จะชวนเฉียวเนี่ยนไปชมโคมไฟด้วยกันอย่างนั้นหรือ?หลินยวนเบิกตากว้างขึ้นทันที น้ำตาก็ยิ่งไหลหนักขึ้นไปอีกเซียวชิงหน่วนก็ปิดปากไม่ไหวแล้ว ตะโกนเรียกเสียงดังว่า “พี่ชาย!”เพียงแต่เมื่อครู่โดนตักเตือนไปแล้ว นางจึงไม่กล้าพูดคำอื่นออกมาขณะนี้เอง หนิงซวงก็กลับมายืนข้างๆ เฉียวเนี่ยนอีกครั้ง “คุณหนู!”เฉียวเนี่ยนหันไปมอง ก็เห็นสาวใช้ถือของมาเต็มสองมือ ทั้งผลไม้เคลือบน้ำตาล ขนมกุ้ยฮวา และตุ๊กตาไม้ตัวเล็กๆ คงจะเป็นของที่นางพูดว่าน่าสนใจเมื่อครู่นี้แหละนางถอนหายใจเสียงเบาด้วยความระอา “ช่วงนี้ให้เงินเจ้ามากไป?”มาได้ไม่นาน นางก็ซื้อของมามากเพียงนี้แล้ว!หนิงซวงยิ้มอย่างเขินอาย แล้วโค้งคำนับเซียวเหิงและคนอื่นๆ ก่อนจะเข้ามาใกล้เฉียวเนี่ยน และกระซิบว่า “บ่าวก็
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 55
ราวกับว่าขณะที่เซียวเหิงพูดประโยคนี้ แววตาของเขามีความรู้สึกที่ลึกซึ้งเกินกว่าจะปิดบังได้ แม้ว่าหลินยวนจะยืนอยู่ข้างๆ เขาในยามนี้ และไม่สามารถมองตรงไปที่ดวงตาของเขาได้ แต่นางก็เข้าใจได้อย่างชัดเจนถึงความปรารถนาในใจของเขาความปรารถนาที่มีต่อเฉียวเนี่ยน!นางตกใจนางเพิ่งเข้าใจว่าแท้จริงแล้วในใจของเซียวเหิงก็ยังมีความรู้สึกดีๆ ให้กับเฉียวเนี่ยนอยู่!แล้วนางล่ะ?นางเป็นอะไร?ความรู้สึกขมขื่นในใจลุกโชนขึ้นมา หลินยวนรีบก้มหน้าลง ปล่อยให้น้ำตาหยดลงพื้นทีละหยดไม่คาดคิดว่าผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งจะปรากฏขึ้นตรงหน้านางทันใดนั่นคือผ้าเช็ดหน้าของเซียวเหิงหลินยวนใจสั่นเล็กน้อย ยื่นมือออกไปรับจากนั้นก็ได้ยินเซียวเหิงพูดเสียงเบาว่า "ไปกันเถอะ" แล้วก็เดินจากไปหลินยวนถือผ้าเช็ดหน้ายืนอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังสูงใหญ่ของเซียวเหิง ในใจก็ผุดความคิดอีกอย่างขึ้นมาผู้ชายมีภรรยาหลายคนก็เป็นเรื่องปกติ เซียวเหิงเคยหมั้นหมายกับเฉียวเนี่ยนมานาน ในใจของเขามีที่สำหรับเฉียวเนี่ยนก็เป็นเรื่องปกติมิเช่นนั้น เขาก็คงเป็นเพียงบุรุษผู้เลือดเย็นและไร้ความรู้สึก?แต่เขากับเฉียวเนี่ยนก็เป็นเรื่องอดีตไปแล้ว ฮ่องเต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 56
เมื่อเห็นว่าบนใบหน้าของหลินยวนไม่มีร่องรอยของความอับอายและน้ำตาที่เคยมีอีกแล้ว แต่กลับเต็มไปด้วยความยินดี เฉียวเนี่ยนก็อดสบถในใจไม่ได้ไม่รู้ว่าท่าทางของหลินยวนเช่นนั้นเป็นการแสดงให้นางเห็นโดยเฉพาะ หรือว่าเซียวเหิงใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรบางอย่างในการเอาชนะใจคนอื่นได้ในเวลาอันสั้น!ทว่าไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับนางอยู่แล้วขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ประตูห้องแยกก็เปิดออกอย่างกะทันหันหนิงซวงรีบยืนอยู่ข้างหลังเฉียวเนี่ยน และเฉียวเนี่ยนก็ลุกขึ้นยืนตาม โดยพร้อมจะทำความเคารพตามสัญชาตญาณแต่เมื่อเห็นผู้มาเยือน เฉียวเนี่ยนก็ชะงักไปมิใช่หมิงอ๋องแต่เป็นชายร่างใหญ่สองคนดูจากรูปร่างแล้ว น่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธสีหน้าเฉียวเนี่ยนจึงเคร่งขรึมทันที "พวกเจ้าเป็นใคร รู้หรือไม่ว่าข้าคือ...""ก็แค่คุณหนูใหญ่แห่งจวนโหว!" อีกฝ่ายพูดแทรกขึ้นมาอย่างกะทันหันเฉียวเนี่ยนรู้สึกหนักใจยิ่งขึ้นไปอีกเดิมทีคิดว่าทั้งสองคนแค่เข้าห้องผิด แต่ยามนี้ดูเหมือนจะมาหานางโดยเฉพาะแต่หมิงอ๋องที่นัดนางมาพบที่นี่ชัดๆ!"พวกเจ้าเป็นคนของหมิงอ๋องใช่หรือไม่?"นางถามด้วยความหวังสุดท้ายทว่าชายทั้งสองกลับยิ้มให้กัน แล้ว
Pinakabagong kabanata
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 440
กลิ่นอายที่ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยนั้นจู่โจมเข้ามา ทําให้คิ้วของเฉียวเนี่ยนขมวดแน่นเฉียวเนี่ยนกลัวระยะห่างระหว่างพวกเขาใกล้เกินไป จึงไม่ได้หันกลับมา เพียงจ้องมองชั้นวางหนังสือตรงหน้า ถามเสียงเย็นชาว่า "มาแก้แค้นให้เมียเจ้างั้นหรือ?"เซียวเหิงยืนอยู่ข้างหลังนาง จ้องมองข้ามวยของนาง ขมวดคิ้วแน่นกําหมัดแน่น แต่เสียงกลับแหบแห้งหลังจากจงใจระงับ "เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่สนใจนาง""ข้าไม่รู้" เฉียวเนี่ยนตอบอย่างเย็นชาว่า"ทุกอย่างเกี่ยวกับแม่ทัพเซียว ข้าไม่อยากรู้เลย""เนี่ยนเนี่ยน..." เสียงด้านหลังสั่นเทิ้มเล็กน้อย แต่กลับสูดหายใจเข้าลึกๆ เหมือนคิดอะไรออกแล้ว แม้แต่น้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความโล่งใจ "ไม่เป็นไร ต่อไปข้าจะค่อยๆ เล่าให้เจ้าฟัง ไม่ว่าเจ้าอยากรู้หรือไม่อยากรู้ ข้าก็ค่อยๆ เล่าได้"แต่คําพูดนี้กลับทําให้เฉียวเนี่ยนแค่นหัวเราะอย่างเย็นชาต่อไป?"ข้ากับแม่ทัพเซียว ไม่มีอนาคตหรอก"นางบอกว่านางไม่ต้องการเขามานานแล้วความโกรธที่อดกลั้นของเซียวเหิง ราวกับถูกจุดขึ้นอย่างเงียบๆ ในขณะนี้ "แล้วเจ้าอยากมีอนาคตกับใคร?"คําถามนี้เต็มไปด้วยความหึงหวงอย่างเห็นได้ชัด เฉียวเนี่ยนรู้สึกว่าไม่จําเป็น
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 439
เมื่อหลินยวนพูดจบ กลับเห็นผู้ชายสองคนในห้องไม่มีปฏิกิริยาใดๆ นางจึงตระหนักว่าไม้นี้ของนางไม่ได้ผลแล้วเมื่อก่อน ไม่ว่ายังไง ขอเพียงตนหลั่งน้ำตา คนของจวนโหวก็จะมาล้อมตนไว้ ปลอบโยนนาง ดูแลนางแม้แต่เซียวเหิงก็ไม่เว้นแต่ตอนนี้ เซียวเหิงกลับทําเป็นไม่ได้ยินนางรู้ว่าเซียวเหิงเกลียดนางแล้วแต่ว่า...แม้แต่ความเห็นอกเห็นใจเล็กๆ น้อยๆ นั้นก็ไม่มีแล้วหรือ?เฉียวเนี่ยนมองตามสายตาของหลินยวน และอดไม่ได้ที่จะมองเข้าไปในห้องเมื่อเห็นใบหน้าด้านข้างที่ละเอียดอ่อนของเซียวเหิงยังคงมีความเย็นชาเหมือนเคย หัวใจของนางก็อดไม่ได้ที่จะหนักอึ้งแต่เซียวเหิงก็เป็นแบบนี้มาตลอด ไม่ใช่หรือ?ยามที่ปกป้องนาง ก็จะแก้แค้นไล่ตามคนไปทั่วเมืองหลวงแทนนางต่อมาเมื่อไม่ได้ปกป้องนางอีกต่อไป แม้แต่คนแปลกหน้าก็สู้ไม่ได้เฉียวเนี่ยนหันหน้ากลับมา มองหลินยวนด้วยสายตาเย็นชา "จําไว้นะ เจ้าเป็นคนที่ไม่มีคุณสมบัติจะมาโอ้อวดต่อหน้าข้ามากที่สุดในโลกนี้ ข้าไม่เถียงกับเจ้า เพราะข้าไม่อยาก ไม่ใช่ข้ากลัวเจ้า สงบเสงี่ยมหน่อย เป็นนายหญิงน้อยรองของเจ้าให้ดี อย่ามาหาเรื่องข้า ไม่งั้น เจ้าจะไม่มีชีวิตที่ดีแน่"พูดจบ เฉียวเนี่ยนก็
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 438
เฉียวเนี่ยนไม่ได้ตอบนาง แต่พึมพําต่อไปว่า "ตอนนั้นเจ้าเห็นข้า น้ำตาก็ไหลลงมา แม้ยังน่ารําคาญเหมือนตอนนี้ แต่ข้ารู้ว่าน้ำตาของเจ้าในตอนนั้น อย่างน้อยครึ่งหนึ่งมาจากใจจริง""ข้าเคยถามเจ้าว่าผิดตรงไหน คําตอบของเจ้าในตอนนั้นข้าไม่พอใจ เพราะสิ่งที่เจ้าผิดไม่ใช่แค่การทําชามแก้วแตกเท่านั้น แต่ยังเป็นการนิ่งเงียบด้วย เห็นข้าถูกใส่ร้ายแต่ก็เงียบมาตลอด จุดนี้ แม้แต่ตอนที่หลินเย่ว์ใส่ร้ายข้าว่าผลักเจ้าลงน้ํา เจ้าก็ยังไม่เปลี่ยนเลย""แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น ตอนนั้นข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าโหดร้าย แต่ตอนนี้ล่ะ? หลินยวน ตอนนี้ในมือของเจ้ามีกี่ชีวิตกัน เจ้าเคยนับบ้างไหม? เมื่อถึงตอนเที่ยงคืน พวกเขาไม่เคยมาหาเจ้าเลยหรือ?"ฮูหยินเฒ่า ขอทานเหล่านั้น เสี่ยวชุ่ย...หลินยวนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาซ่อนความหวาดกลัวไว้อย่างชัดเจน แต่น้ำตาในดวงตาคู่นั้นกลับไม่ยอมไหลออกมานางไม่ใช่หลินยวนคนเดิมอีกต่อไปแล้วหลินยวนในอดีตไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้เฉียวเนี่ยนหายใจเข้าลึกๆ แล้วลุกขึ้นยืน เดินช้าๆ ไปตรงหน้าหลินยวน "เสี่ยวชุ่ยตายเพราะถูกมีดสั้นแทงทะลุหน้าอก ก็คือตําแหน่งนี้"เฉียวเนี่ยนพูดพลางยื่นนิ้วหนึ่งไปกดที่หน้าอก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 437
เซียวเหิงถึงค่อยมีปฏิกิริยาขึ้นมา หลุบตามองเซียวเหอ "ขาทั้งสองข้างของพี่ใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง?"สิ่งที่เขาสนใจเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องนี้เซียวเหอเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งในใจ จึงเอ่ยเพียงว่า "ยังดีอยู่"พูดมาถึงตรงนี้แล้ว ถ้าเซียวเหิงกับหลินยวนรู้กาลเทศะ ก็ควรจะไปได้แล้วแต่เห็นได้ชัดว่าเซียวเหิงไม่รู้จักกาลเทศะ"ข้าไม่ได้เดินหมากล้อมกับพี่ใหญ่มานานแล้ว วันนี้ว่างพอดี มาแข่งสักรอบดีไหม?"ความคิดในใจของเขา ใครๆ ต่างก็รู้ดีเซียวเหอกําลังจะปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่คิดว่าหลินยวนจะพูดว่า "ก็ดี ข้าก็อยากคุยกับพี่สะใภ้ดีๆ เหมือนกัน"คําว่า 'ดีๆ' นั้นเน้นเสียงเป็นพิเศษเฉียวเนี่ยนถึงเงยหน้ามองหลินยวนก็เห็นหลินยวนยังคงรักษาความอ่อนโยนตามแบบฉบับของนางไว้ แต่ดวงตาคู่นั้นกําลังบอกเฉียวเนี่ยนอย่างชัดเจนว่านางมีเรื่องจะคุยด้วยท่าทีนี้ค่อนข้างแข็งไปหน่อยแล้วเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกว่าท่าทางและกลิ่นอายของหลินยวนในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทําผิดควรมีเลยงั้นนางจะสอนนางสักหน่อยว่า คนที่ทําผิดควรมีท่าทางอย่างไร!จึงได้ยิ้มเล็กน้อยพลันเอ่ยตอบ "ได้สิ!"ในเมื่อหลินยวนอยู่ต่อเพื่อคุยธุระกั
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 436
เซียวเหิงมองสํารวจหลินยวนด้วยสายตาเย็นชา เขารู้ว่าหลินยวนไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เห็นภายนอกตอนนี้ก็คงมีความคิดอย่างอื่นอยู่แน่นอนแต่ ไม่สําคัญหรอกจุดประสงค์ที่เขากลับมาก็เพื่อขัดขวางการพัฒนาต่อไปของเฉียวเนี่ยนและเซียวเหอดังนั้น แม้ว่าจะใช้ข้ออ้างนี้ไปสักครั้ง แล้วยังไงล่ะ?จึงตอบตกลงด้วยสีหน้าเย็นชาและในขณะนี้ เซียวเหอกําลังสอนเฉียวเนี่ยนยิงหินอยู่เมื่อเทียบกับหนึ่งเดือนก่อน เฉียวเนี่ยนมีความก้าวหน้าไปไม่น้อย ตอนนี้ห่างจากต้นอู๋ถงประมาณสิบก้าว ก็สามารถตีถึงลําต้นได้ทุกอันแล้วแค่ความแม่นยํายังแย่ไปหน่อยดังนั้น เฉียวเนี่ยนจึงนั่งลงบนบันได เซียวเหอจับมือของเฉียวเนี่ยนและปรับท่าทางของนางแต่เมื่อจะเล็งไปที่กลางเป้า เซียวเหอต้องเอนตัวพิงแก้มของเฉียวเนี่ยนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จะได้รู้ว่านางฟังเขาหรือไม่ เล็งไปที่เป้าหมายแล้วหรือเปล่าตอนที่เซียวเหิงเข้ามา สิ่งที่เห็นก็คือภาพแบบนี้ตาซ้ายของเฉียวเนี่ยนปิดสนิท ตาขวาจ้องหินในมืออย่างตั้งอกตั้งใจ ส่วนแก้มของเซียวเหอ อีกนิดเดียวก็จะแนบกับใบหน้าของนางแล้วชั่วพริบตาเดียว ก็มีคําคำหนึ่งแทรกเข้ามาในสมองของเซียวเหิง ติดหนึบเหมือน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 435
แม่เซียวพาหลินยวนกลับมาที่จวนสำเร็จอย่างสมใจ แต่กลับไม่คาดคิดว่า เซียวเหิงจะกลับมาด้วยนางคิดว่าเซียวเหิงรู้ว่าหลินยวนกลับมาถึงได้กลับมาตาม จึงดีใจเล็กน้อย "สองสามีภรรยามีอะไรก็พูดคุยกันให้เข้าใจก็ดีแล้ว มีหรือจะทะเลาะกันนานเช่นนี้"ขณะแม่เซียวกล่าว ก็ผลักหลินยวนไปอยู่ข้างหน้าเซียวเหิง "เอาล่ะ คนนี้แม่พากลับมาให้เจ้าแล้ว ห้ามทะเลาะกันอีก พวกเจ้าไม่ได้เจอกันมานาน คุยกันดีๆ ล่ะ แม่ออกไปก่อน"ว่าจบ แม่เซียวก็หมุนตัวเดินจากไป คิดแค่ว่าให้พวกเขาได้มีเวลาคุยกันตามลำพังหลินยวนถูกแม่เซียวผลัก จนเแทบจะโถมเข้าไปในอ้อมกอดของเซียวเหิงแต่นางรู้สึกถึงการต่อต้านของเซียวเหิง จึงหยุดชะงักฝีเท้าไว้ และยืนอยู่ข้างเซียวเหิงอย่างเชื่อฟังระยะห่างใกล้กันมาก ใกล้กันจนมือของนางเหมือนจะสัมผัสโดนหลังมือของเขา ใจอดรู้สึกหวั่นไหวไม่ได้ได้แค่ก้มหน้าลง เรียงด้วยเสียงอ้อนแอ้น "ท่านพี่เหิง...""อย่ามาเสแสร้งกับข้า"น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นดวงตาคู่นั้นของเซียวเหิงมองหลินยวนด้วยสายตาเยือกเย็นและเย้ยหยันดวงตาลุ่มลึกของเขา มองท่าทางภายนอกที่ดูอ่อนแอของนางออก ทำให้ตอนนี้ เขาพูดอย่างไม่เกรงใจออกมาได้“ช่วงนี้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 434
แม่เซียวรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย "ให้ข้าไปรับกลับมาแล้วอย่างไร? เหิงเอ๋อร์ก็ไม่กลับมาอยู่อยู่ดี!"“เช่นนั้นก็คิดหาวิธีให้เขากลับมาอยู่สิ!” พ่อเซียวโกรธเกรี้ยวจัด ถลึงตาจ้องแม่เซียว “สองสามีภรรยา ทะเลาะกันไม่นานก็ดีกัน หากไม่ใช่เพราะเป็นอย่างทุกวันนี้ เอาแต่แยกกันอยู่ จะดีกันได้เมื่อใด?”ขณะว่า ก็มองไปที่แผ่นหลังของเซียวเหอกับเฉียวเนี่ยนอีกครั้ง “เจ้าดูเหอเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนสิ ตอนนี้รักกันขนาดไหน”แม่เซียวมองตามแผ่นหลังของเซียวเหอกับเฉียวเนี่ยนด้วยเช่นกันพบว่า แม้เฉียวเนี่ยนจะเข็นเก้าอี้ล้อ แต่บางครั้งก็โน้มตัวไปข้างหน้า พูดคุยกับเซียวเหอเซียวเหอเองก็หันหน้ามา พูดอะไรบางอย่างกับเฉียวเนี่ยนการแสดงออกบนใบหน้า ไม่ถือว่าชอบมากนัก ทว่ามันดูผ่อนคลายและสบายใจมากเมื่อเทียบกับช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่ขังตัวเองอยู่ในห้องทั้งวันโดยไม่พบใคร ไม่รู้ว่าดีขึ้นกว่าเดิมตั้งเท่าไหร่แล้ว!ในหนึ่งเดือนมานี้ แม้จะบอกว่าเซียวเหอยังคงกักตัวไม่ออกมาเหมือนเดิม ทว่าอย่างน้อยก็ได้อยู่กับเฉียวเนี่ยนอยู่ที่เรือนความรู้สึกของทั้งสอง เกรงว่าคงเพิ่มไปอีกขั้นหนึ่งแล้วเมื่อคิดเช่นนี้ แม่เซียวก็รู้สึกว่าที่พ่อ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 433
เซียวเหิงจากไปแบบนี้ ทำให้พ่อเซียวโมโหไม่น้อยเขาทรุดตัวนั่งลงที่เดิมอย่างแรง ชี้เซียวเหิงที่หายลับไปแล้ว พลางกล่าวด้วยความโกรธจัด“ไอ้เด็กเวร! ไปแล้วก็ดี!แน่จริงไปแล้วก็อย่ากลับมาอีก!”แม่เซียวรีบเข้าไปหา ลูบแผ่นหลังพ่อเซียว ทว่าน้ำเสียงกลับตำหนิ "ดูท่านสิ เอาแต่พูดจาด้วยอารมณ์! ท่านรอเขาตั้งเดือนกว่ากว่าเขาจะกลับมา ตอนนี้เขาไปแล้ว ท่านไม่ต้องมารออีกหรอกหรือ!"พ่อเซียวโดนพูดแทงใจ โมโหจนกลอกตาไปมาเซียวเหิงไม่เคยกลับจวนมาหนึ่งเดือนแล้ว เมื่อส่งคนไปถาม เขาก็บอกว่ามีงานในกองทัพ แต่ตอนนี้ไม่มีสงครามเสียหน่อย ในกองทัพที่ไหนจะมีงานมากมายที่ทำให้เขาต้องเอาแต่อยู่ข้างนอกกัน?ไม่ง่ายนักที่ใช้งานวันเกิดพ่อเซียวหนนี้ เรียกเขากลับมาแต่ไม่คิดเลยว่า จะแยกจากไปอย่างไม่สบอารมณ์แบบนี้อีกเมื่อเห็นภาพนี้ เซียวชิงหน่วนอดพูดปลอบขึ้นมาไม่ได้ "แต่อย่างน้อย ทางด้านพี่ใหญ่ก็เป็นข่าวดีนะ! ส่วนพี่รอง...บางที เราควรให้เวลาเขามากกว่านี้อีกสักหน่อย!"ได้ยินคำพูดนี้ แม่เซียวพยักหน้ารัว พ่อเซียวมีสีหน้าขรึมลง ไม่พูดอะไรออกมาอีกสักประโยคบรรยากาศของสามคนนี้ก็ยังคงหม่นหมองลงเพราะการจากไปของเซียวเหิงส่วนเซี
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 432
เซียวชิงหน่วนรีบลุกขึ้นยืน ไปขวางหน้าพ่อเซียวเอาไว้ด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความยินดี "ท่านพ่อดีใจจนเลอะเลือนแล้ว! ขาของพี่ใหญ่ดีขึ้นได้ก็เพราะพี่สะใภ้เป็นคนฝังเข็มรักษา จะไปเรียกหมอคนอื่นมาทำไมกัน?"เมื่อถูกนางเตือนสติ พ่อเซียวก็พยักหน้ารัวๆ “ใช่ๆ เป็นเนี่ยนเนี่ยนที่รักษา ต้องขอบคุณเนี่ยนเนี่ยนจริงๆ !”แม้แต่เซียวเหิงที่เดิมมีสีหน้าเคร่งขรึมก็ยังอ่อนลงไปไม่น้อยเขาไม่เคยคิดเลยว่า ขาของพี่ใหญ่จะกลับมามีความรู้สึกได้อีกครั้งสำหรับตระกูลเซียวแล้ว นี่ถือเป็นเรื่องมงคลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!ในเวลานี้ ทุกคนในตระกูลเซียวต่างพากันหันมามองเฉียวเนี่ยนด้วยสายตาเต็มไปด้วยความขอบคุณ ราวกับว่าที่มองเฉียวเนี่ยนด้วยสีหน้าไม่พอใจเมื่อครู่ ไม่ใช่พวกเขาอย่างไรอย่างนั้นโชคดีที่เฉียวเนี่ยนไม่ได้ใส่ใจช้าเร็วนางก็ต้องไปจากตระกูลเซียว ดังนั้นตระกูลเซียวจะมีท่าทีอย่างไรกับนาง นางก็ไม่สนใจขอเพียงแค่ขาของเซียวเหอหายเหมือนปกติได้ นางก็พอใจแล้วนางแอบคิดในใจ ต้องไปปรึกษาหมอประจำจวนเพื่อหาวิธีรักษาขั้นต่อไปแต่ไม่ทันไร แม่เซียวกลับคว้ามือนางไว้ฉับพลัน น้ำตาหลั่งไหลนองหน้า "เนี่ยนเนี่ยน แม่ แม่ไม่รู้จะพูดอะไรถ
