LOGINShare
บทที่ 51
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 52
เดินไปอีกเพียงแยกเดียวก็เป็นถนนชุนซานแล้วเฉียวเนี่ยนมองดูฝูงชนตรงหน้า เบียดเสียดกันแน่นขนัดจนไม่อาจผ่านไปได้จริงๆ ถึงได้ขานตอบ "ได้"นางลงรถม้าไปพร้อมกับหนิงซวง แล้วสั่งให้คนขับรถมารับพวกนางดึกๆ จากนั้นก็เดินตามกลุ่มคนไปยังถนนชุนซานแม้จะยังไม่ถึงถนนชุนซาน แต่ข้างทางก็มีแผงลอยเรียงรายอยู่มากมาย ขายของกระจุกกระจิกแปลกใหม่และน่าสนใจหนิงซวงสุดท้ายแล้วก็ยังเป็นแค่เด็กสาว เห็นของเหล่านั้นก็เดินไม่ตรงทางทันที "คุณหนู ดูนี่สิ หน้ากากนี่งดงามเหลือเกิน"เห็นหนิงซวงเดินจ้ำอ้าวไปที่แผงลอยอย่างรวดเร็ว หยิบหน้ากากที่วาดลายหน้างิ้วชิ้นหนึ่งขึ้นมา "คุณหนูสวมอันนี้จะต้องงามมากๆ แน่"เฉียวเนี่ยนไม่ได้ชอบเท่าใดนัก ขมวดคิ้วมุ่น ทว่าไม่รอให้นางเอ่ยปาก หนิงซวงก็ซื้อหน้ากากนั่นมาเสียแล้วนางเดินเข้ามาตรงหน้าเฉียวเนี่ยนด้วยความตื่นเต้นดีใจ "คุณหนูลองใส่ดู"เห็นท่าทางระรื่นขนาดนี้ของนาง เฉียวเนี่ยนจึงปฏิเสธไม่ลง ทำได้เพียงแค่หยิบหน้ากากขึ้นมาสวมแต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่สวมหน้ากาก ตรงหน้ากลับไม่เห็นร่างของหนิงซวงเสียแล้วนางใจหายวาบ ได้ยินเพียงแค่เสียงของหนิงซวงดังมาจากกลุ่มคนที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ค
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 53
มาอีกแล้วณ ขณะนั้น ในหัวของเฉียวเนี่ยนปรากฏเพียงสามคำนี้วนเวียนอยู่สิ่งที่นางเกลียดที่สุดคือการเห็นหลินยวนในสภาพเช่นนี้และเมื่อพบว่าเฉียวเนี่ยนมองมาที่ตน หลินยวนถึงเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางอ่อนแอ แล้วทำความเคารพเฉียวเนี่ยน “ยวนเอ๋อร์คารวะพี่สาว”เสียงของนางสั่นเครือราวกับจะร้องไห้ แต่นางไม่ได้ร้อง เพียงกลั้นน้ำตาเอาไว้ในดวงตา ทำให้คนเห็นยิ่งรู้สึกสงสารเซียวชิงหน่วนเป็นคนแรกที่ทนไม่ไหว “ยวนเอ๋อร์ เจ้าใจดีเกินไปแล้ว! นางตั้งใจเกี้ยวพาราสีคู่หมั้นของเจ้า เจ้ายังจะไปคารวะนางอีก! พูดตามตรง เจ้าควรตบหน้าไปหนึ่งฉาดเสียมากกว่า!”ฝูงชนรอบข้างยังคงเดินผ่านไปมา เพียงแต่ช้าลงเล็กน้อยเพราะคำพูดของเซียวชิงหน่วนอาจเป็นเพราะไม่อยากพลาดช่วงเวลา ’สองสตรีแย่งชิงหนึ่งบุรุษ’ นี้ล่ะสิหลินยวนมองเฉียวเนี่ยนด้วยสายตาหวาดกลัว โดยไม่ได้พูดอะไรเซียวเหิงขมวดคิ้วจ้องเซียวชิงหน่วนตาเขม็ง “หากเจ้าอยากจะหาเรื่องกัน ก็กลับไปก่อนเลย”เมื่อเห็นว่าเซียวเหิงเข้าข้างเฉียวเนี่ยน เซียวชิงหน่วนจึงไม่พอใจ “พี่ชาย เหตุใดจึงเข้าข้างนางตลอด? ก่อนหน้านี้พี่ชายยังไม่แม้แต่จะมองนางเลย! อย่าบอกนะว่าสามปีที่ไม่ได้เจอกัน พ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 54
แต่แล้วกลับเห็นเซียวเหิงเอ่ยปากขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “สาวใช้ของเจ้าล่ะ”เฉียวเนี่ยนหันไปมองด้านหลัง “ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว”“หึ!” เซียวชิงหน่วนแม้จะปิดปากอยู่ก็ยังส่งเสียงไม่พอใจออกมาเพื่อแสดงความไม่เชื่อเฉียวเนี่ยนไม่อยากสนใจนาง ก็ได้ยินเซียวเหิงเอ่ยว่า “วันนี้คนพลุกพล่าน เจ้าตัวคนเดียวอาจไม่ปลอดภัย เดินทางด้วยกันเถิด”นี่จะชวนเฉียวเนี่ยนไปชมโคมไฟด้วยกันอย่างนั้นหรือ?หลินยวนเบิกตากว้างขึ้นทันที น้ำตาก็ยิ่งไหลหนักขึ้นไปอีกเซียวชิงหน่วนก็ปิดปากไม่ไหวแล้ว ตะโกนเรียกเสียงดังว่า “พี่ชาย!”เพียงแต่เมื่อครู่โดนตักเตือนไปแล้ว นางจึงไม่กล้าพูดคำอื่นออกมาขณะนี้เอง หนิงซวงก็กลับมายืนข้างๆ เฉียวเนี่ยนอีกครั้ง “คุณหนู!”เฉียวเนี่ยนหันไปมอง ก็เห็นสาวใช้ถือของมาเต็มสองมือ ทั้งผลไม้เคลือบน้ำตาล ขนมกุ้ยฮวา และตุ๊กตาไม้ตัวเล็กๆ คงจะเป็นของที่นางพูดว่าน่าสนใจเมื่อครู่นี้แหละนางถอนหายใจเสียงเบาด้วยความระอา “ช่วงนี้ให้เงินเจ้ามากไป?”มาได้ไม่นาน นางก็ซื้อของมามากเพียงนี้แล้ว!หนิงซวงยิ้มอย่างเขินอาย แล้วโค้งคำนับเซียวเหิงและคนอื่นๆ ก่อนจะเข้ามาใกล้เฉียวเนี่ยน และกระซิบว่า “บ่าวก็
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 55
ราวกับว่าขณะที่เซียวเหิงพูดประโยคนี้ แววตาของเขามีความรู้สึกที่ลึกซึ้งเกินกว่าจะปิดบังได้ แม้ว่าหลินยวนจะยืนอยู่ข้างๆ เขาในยามนี้ และไม่สามารถมองตรงไปที่ดวงตาของเขาได้ แต่นางก็เข้าใจได้อย่างชัดเจนถึงความปรารถนาในใจของเขาความปรารถนาที่มีต่อเฉียวเนี่ยน!นางตกใจนางเพิ่งเข้าใจว่าแท้จริงแล้วในใจของเซียวเหิงก็ยังมีความรู้สึกดีๆ ให้กับเฉียวเนี่ยนอยู่!แล้วนางล่ะ?นางเป็นอะไร?ความรู้สึกขมขื่นในใจลุกโชนขึ้นมา หลินยวนรีบก้มหน้าลง ปล่อยให้น้ำตาหยดลงพื้นทีละหยดไม่คาดคิดว่าผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งจะปรากฏขึ้นตรงหน้านางทันใดนั่นคือผ้าเช็ดหน้าของเซียวเหิงหลินยวนใจสั่นเล็กน้อย ยื่นมือออกไปรับจากนั้นก็ได้ยินเซียวเหิงพูดเสียงเบาว่า "ไปกันเถอะ" แล้วก็เดินจากไปหลินยวนถือผ้าเช็ดหน้ายืนอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังสูงใหญ่ของเซียวเหิง ในใจก็ผุดความคิดอีกอย่างขึ้นมาผู้ชายมีภรรยาหลายคนก็เป็นเรื่องปกติ เซียวเหิงเคยหมั้นหมายกับเฉียวเนี่ยนมานาน ในใจของเขามีที่สำหรับเฉียวเนี่ยนก็เป็นเรื่องปกติมิเช่นนั้น เขาก็คงเป็นเพียงบุรุษผู้เลือดเย็นและไร้ความรู้สึก?แต่เขากับเฉียวเนี่ยนก็เป็นเรื่องอดีตไปแล้ว ฮ่องเต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 56
เมื่อเห็นว่าบนใบหน้าของหลินยวนไม่มีร่องรอยของความอับอายและน้ำตาที่เคยมีอีกแล้ว แต่กลับเต็มไปด้วยความยินดี เฉียวเนี่ยนก็อดสบถในใจไม่ได้ไม่รู้ว่าท่าทางของหลินยวนเช่นนั้นเป็นการแสดงให้นางเห็นโดยเฉพาะ หรือว่าเซียวเหิงใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรบางอย่างในการเอาชนะใจคนอื่นได้ในเวลาอันสั้น!ทว่าไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับนางอยู่แล้วขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ประตูห้องแยกก็เปิดออกอย่างกะทันหันหนิงซวงรีบยืนอยู่ข้างหลังเฉียวเนี่ยน และเฉียวเนี่ยนก็ลุกขึ้นยืนตาม โดยพร้อมจะทำความเคารพตามสัญชาตญาณแต่เมื่อเห็นผู้มาเยือน เฉียวเนี่ยนก็ชะงักไปมิใช่หมิงอ๋องแต่เป็นชายร่างใหญ่สองคนดูจากรูปร่างแล้ว น่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธสีหน้าเฉียวเนี่ยนจึงเคร่งขรึมทันที "พวกเจ้าเป็นใคร รู้หรือไม่ว่าข้าคือ...""ก็แค่คุณหนูใหญ่แห่งจวนโหว!" อีกฝ่ายพูดแทรกขึ้นมาอย่างกะทันหันเฉียวเนี่ยนรู้สึกหนักใจยิ่งขึ้นไปอีกเดิมทีคิดว่าทั้งสองคนแค่เข้าห้องผิด แต่ยามนี้ดูเหมือนจะมาหานางโดยเฉพาะแต่หมิงอ๋องที่นัดนางมาพบที่นี่ชัดๆ!"พวกเจ้าเป็นคนของหมิงอ๋องใช่หรือไม่?"นางถามด้วยความหวังสุดท้ายทว่าชายทั้งสองกลับยิ้มให้กัน แล้ว
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 57
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกำลังเดินเข้ามาใกล้ เฉียวเนี่ยนจึงตะโกนออกมาเสียงดังว่า “ช้าก่อน!”อกของนางกระเพื่อมอย่างรุนแรง ความกลัวในใจถึงจุดสูงสุด แต่ก็ยังคงบังคับตัวเองให้สงบนิ่งชายทั้งสองดูเหมือนจะถูกนางข่มขู่จนชะงักฝีเท้าไปเฉียวเนี่ยนเอ่ยต่อว่า “เมื่อครู่ข้าบอกแล้วว่าฮ่องเต้ทรงพระราชทานงานแต่งให้ข้าแล้ว ขณะนี้ข้าเป็นว่าที่ภรรยาของหมิงอ๋อง หากพวกเจ้าคิดจะทำอะไรข้า ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับฮ่องเต้ ไม่ใช่แค่กับฮ่องเต้เท่านั้น แต่ยังเป็นศัตรูกับหมิงอ๋อง และจวนโหวด้วย! พวกเจ้าลองคิดดูดีๆ ว่าคนที่ส่งพวกเจ้ามาที่นี่ จะสามารถปกป้องพวกเจ้าได้หรือไม่!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทั้งสองคนก็หันมาสบตากัน ดูเหมือนจะเห็นด้วยกับคำพูดของเฉียวเนี่ยนจึงประสานมือแสดงความเคารพเฉียวเนี่ยน แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่อ่อนโยนลงมากว่า “คุณหนูใหญ่ พวกข้าเป็นเพียงชาวยุทธภพ ไม่เข้าใจเรื่องราวความขัดแย้งระหว่างชนชั้นสูง พวกข้ารู้เพียงว่าได้รับเงินมา ก็ต้องทำตามคำสั่ง แต่คุณหนูใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง พวกข้าจะไม่ทำร้ายท่าน เพียงแค่ขอให้คุณหนูใหญ่ไปกับพวกข้าเท่านั้น”เมื่อได้ยินคำพูดของทั้งสองคน เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกเหมือน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 58
“แม่นางชอบหรือไม่?” เจ้าของแผงลอยตาไวเหลือเกิน พอเห็นหลินยวน ก็รีบหยิบโคมไฟกระต่ายลงมาทันที “เพียงห้าตำลึง”เซียวเหิงรีบควักเงินออกมาจ่ายเจ้าของแผงลอยยิ้มระรื่น ส่งโคมไฟให้เซียวเหิง แต่ยังไม่ทันที่เซียวเหิงจะส่งโคมไฟให้หลินยวน ก็สังเกตเห็นว่าฝูงชนด้านหลังเริ่มโกลาหลขึ้นมาทันทีดูเหมือนจะเกิดเรื่องใหญ่แล้วหลินยวนกับเซียวเหิงก็สนใจความโกลาหลนี้ไปด้วยเซียวเหิงรูปร่างสูง มองเห็นได้ไกลกว่าหลินยวนเมื่อมองทะลุฝูงชนไป ก็เห็นสาวใช้หน้าเปื้อนเลือดคนหนึ่งดูคุ้นหน้านักราวกับเป็น...สาวใช้ของเฉียวเนี่ยน!เขาตกใจ รีบวิ่งไปทางฝั่งของหนิงซวงหลินยวนตกใจจนร้องออกมา จึงเห็นว่าโคมไฟกระต่ายที่เซียวเหิงถืออยู่ตกลงพื้น แล้วก็ติดไฟลุกไหม้ขึ้นมาทันทีเปลวไฟติดชายกระโปรงของนาง นางตกใจมาก โชคดีที่เจ้าของแผงลอยว่องไว ตักน้ำมาดับไฟได้ทันท่วงทีหลินยวนยังคงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นางเงยหน้ามองไปยังทิศทางที่เซียวเหิงเดินจากไปด้วยสายตาว่างเปล่า นางไม่รู้ว่าเซียวเหิงเป็นอะไรไป ดูราวกับถูกผีเข้า นางจึงเดินตามเขาไปขณะนั้น เซียวเหิงวิ่งมาถึงหน้าหนิงซวง “เกิดอะไรขึ้น? คุณหนูของเจ้าอยู่ที่ใด?”หนิงซวงวิ่ง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 59
เมื่อเฉียวเนี่ยนฟื้น ทุกอย่างเบื้องหน้ายังคงมืดมิด ดวงตาของนางราวกับถูกอะไรบางอย่างปิดไว้นางเผลอยกมือขึ้น แต่กลับพบว่ามือทั้งสองข้างถูกมัดไว้ด้วยกันนางจึงนึกขึ้นได้ในทันทีถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโรงน้ำชา!ฉะนั้นยามนี้ นางอยู่ที่ใดกัน?นางน่าจะนอนอยู่บนเตียงนิ่มๆ และยังพอได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมจากด้านนอกนางอยู่ที่ถนนชุนซาน!ที่นี่ น่าจะเป็นโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งบนถนนชุนซาน!เพียงแต่นางถูกปิดตา จึงไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ที่ใด และไม่รู้ว่าบัดนี้เป็นเวลากี่ยามแล้วนางถูกจับตัวไปนานแค่ไหนแล้วเนี่ย?ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นชายทั้งสองกลับมาแล้วเฉียวเนี่ยนได้ยินเสียงฝีเท้าของหนึ่งในนั้นเดินเข้ามาหานาง ดูเหมือนจะมาตรวจสอบว่านางตื่นแล้วหรือไม่นางไม่กล้าขยับตัวโชคดีที่อีกฝ่ายไม่ได้สังเกตเห็นว่านางตื่นแล้ว เพียงแค่หัวเราะออกมาแล้วพูดว่า “พี่ใหญ่ ยานอนหลับที่พี่ซื้อมารอบนี้ใช้ได้เลย!” แล้วเดินออกไป“ใช่! ได้ยินมาว่าเป็นยาจากสำนักราชาโอสถ”เสียงปนกลิ่นสุราลอยมา คนทั้งสองเริ่มดื่มสุรา“พี่ใหญ่ พี่ว่าทำไมข้างนอกถึงมีทหารจำนวนมากเพียงนี้? จะไม่ใช่มาตามจับเ
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 288
นั่นมันต้องเจ็บขนาดไหนกัน!เนี่ยนเนี่ยนของนางต้องเจ็บขนาดไหนกัน!ฮูหยินเฒ่าแค่คิด ก็รู้สึกปวดใจแทบขาดแล้วย่าอย่างนาง ช่างไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ!นางเอาแต่อยู่ในจวนนี้ทั้งวันทั้งคืน ไยแม้แต่ข่าวเล็กน้อยก็ยังไม่ได้รับ?หากนางรู้เร็วกว่านี้ว่าหมิงอ๋องคนนั้นไม่ใช่คนดีอะไร นางคงไม่มีทางให้เนี่ยนเนี่ยนเข้าวังหรอกหากนางรู้ว่าหลินเย่ว์ไอ้สารเลวนั่นทำเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ นางคงตีเขาให้ตายแน่!หาก...หากนางจากไปเร็วกว่านี้ เนี่ยนเนี่ยนของนางคงไม่ต้องลำบาก ต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม! อยู่ที่จวนโหวมาตลอดขนาดนี้!เป็นนางเองที่ไร้ประโยชน์!เป็นเพราะนางแก่แล้ว ทนได้ไม่ไหวแล้ว ไม่เพียงแต่ปกป้องเนี่ยนเนี่ยนของนางไม่ได้ ยังกลายเป็นภาระของนางด้วย!พวกเขายังให้นางกินน้ำล้างจานด้วย!หลานสาวแท้ๆ ที่นางรักทะนุทะนอมมาตั้งแต่เด็ก!พวกเขากล้าให้นางกินน้ำล้างจานได้อย่างไรกัน!ฮูหยินเฒ่ายิ่งคิด ความเจ็บปวดในใจก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนสุดท้าย ก็ส่งเสียงร้องไห้ออกมาเสียงโหยหวนและแก่ชราที่ดังเรื่อยๆ นั้น แฝงไปด้วยความเสียใจมากมายและช่วยอะไรไม่ได้นางถึงขนาดที่ไม่รู้แล้วว่า ให้เฉียวเนี่ยนออกมาจากกรมซักล้าง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 287
เฉียวเนี่ยนวิ่งไปด้วย เช็ดคราบเลือดตรงมุมปากไปด้วย นางจะให้ท่านย่าเห็นสภาพนางกระอักเลือดไม่ได้!เมื่อมาถึงนอกห้องฮูหยินเฒ่า ก็เห็นซูมามากับหมอประจำจวนรออยู่หน้าประตูห้องก่อนแล้วครั้นเห็นเฉียวเนี่ยน หมอประจำจวนก็คำนับเฉียวเนี่ยนรีบไถ่ถาม "เป็นอย่างไรบ้าง? ท่านย่าข้าเป็นอย่างไรบ้าง?"หมอประจำจวนถึงได้ตอบ "คุณหนูใหญ่ ร่างกายของฮูหยินเฒ่าเสียหายอย่างรุนแรง แม้ข้าน้อยจะฝังเข็มรักษาชีพจรหัวใจของฮูหยินเฒ่าไว้มั่นได้ แต่ เกรงว่าคงยืนหยัดได้ไม่เกินสิบวัน"เฉียวเนี่ยนอึ้งไป พลางส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย "ไม่ ไม่จริง ซูมามาบอกว่า วันนี้สภาพท่านย่าไม่เลว แถมยังลุกจากเตียงได้อยู่เลยมิใช่หรือ... "เหตุใดแม้แต่สิบวันก็ทนไม่ไหวแล้วเล่า?ซูมามาปาดน้ำตาไร้สุ้มเสียงแต่หมอประจำจวนกลับถอนหายใจเล็กน้อย กล่าว "หากไม่เคยได้รับการกระตุ้น บางทีฮูหยินเฒ่าอาจทนได้สองสามเดือน เฮ้อ!"ได้ยินเช่นนี้ น้ำตาเฉียวเนี่ยนพลันไหลลงมาไม่หยุด แม้แต่ลมหายใจก็สับสนไปชั่วขณะอย่างไรเสียก็เป็นเรื่องของนางที่ทำร้ายฮูหยินเฒ่า!เมื่อครู่นางควรตวัดดาบจบหลินยวนไปเสีย!ซูมามารีบเข้ามาเช็ดน้ำตาให้นาง และกล่าวโน้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 286
แต่ในเวลานี้เอง ร่างๆหนึ่งปรี่เข้ามาในห้อง ผลักเฉียวเนี่ยนออกและเพราะการกระแทกนี้ ทำให้ดาบยาวทิ้งรอยเลือดไว้เป็นทางยาวตรงหน้าอกหลินยวนหลินเย่ว์ตกใจหน้าถอดสี รีบอุ้มหลินยวนไปข้างนอกทันทีแต่คาดไม่ถึงว่า เฉียวเนี่ยนไล่ตามออกมาเหมือนกับคนบ้า ถือดาบยาวตวัดฟันลงบนหลังของหลินเย่ว์หลินเย่ว์หลบไม่ทัน หลังรับดาบเฉียวเนี่ยนไปเต็มๆ สองมือไร้เรี่ยวแรงทันที และล้มลงไปบนพื้นพร้อมกับหลินยวนท่านโหวหลินที่เร่งตามาเห็นภาพนี้ ก็ปรี่เข้ามาจับสองมือของเฉียวเนี่ยนไว้ทันที พลางตะคอกอย่างกราดเกรี้ยว “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!”หากไม่ใช่เพราะทหารองครักษ์ที่ถูกแย่งดาบไปรีบมารายงาน เกรงว่าเมื่อพวกเขามาถึง หลินยวนคงตายภายใต้ดาบของนางไปแล้วแต่ไม่คิดเลยว่า เฉียวเนี่ยนแทบจะตะโกนเดือดดาลอย่างบ้าบิ่น “ใช่ข้าบ้าไปแล้ว! หากไม่ใช่เพราะนางส่งคนไปพูดไร้สาระต่อหน้าท่านย่า ท่านย่าก็คงจะไม่เป็นไร! วันนี้ข้าจะต้องตัดลิ้นนางให้ได้ ข้าจะดูว่าต่อไปเจ้าจะเอาอะไรออกมาทำร้ายท่านย่าอีก!”ท่านโหวหลินเหมือนเพิ่งจะรู้ว่าจู่ๆ ที่ฮูหยินเฒ่าอาการกำเริบเกิดมาจากหลินยวน จึงมองไปที่หลินยวนด้วยสีหน้าตกตะลึงทันทีเห็นเพียงอีกฝ้ายหมอบอยู่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 285
เรือนลั่วเหมย ประตูใหญ่ปิดสนิทเฉียวเนี่ยนถีบประตูเปิด ย่างสามขุมเข้าไปในเรือนลั่วเหมยคนรับใช้ สาวใช้ภายในเรือน แต่ละคนเตรียมพร้อมรออยู่ ราวกับคาดเดาได้ว่าเฉียวเนี่ยนจะมาแต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่า เฉียวเนี่ยนจะถือดาบเข้ามาด้วย!กระนั้น แม้พวกเขาจะเคยเห็นความดุร้ายของเฉียวเนี่ยน ทว่ากลับไม่เคยเห็นเฉียวเนี่ยนฆ่าคน จึงคิดว่าเฉียวเนี่ยนแค่มาขู่ก็เท่านั้นมีคนรับใช้ใจกล้าคนหนึ่งเข้ามาพูดโน้มน้าว “คุณหนูใหญ่โปรดระงับโทสะ อย่าทำเรื่องโง่ๆ รอท่านโหวมา…อ๊าก!”ไม่รอให้คนรับใช้คนนั้นพูดจบ เฉียวเนี่ยนก็ฟัดดาบลงไป คนรับใช้คนนั้นถูกฟันเข้าที่แขนทันที เลือดแดงสดไหลลงมาดวงตาสองข้างของเฉียวเนี่ยนแดงก่ำ ตะโกนเสียงดัง “หลินยวน ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!”จากนั้น เหลือบมองกลุ่มคนรับใช้สาวใช้ที่ยังขวางอยู่ตรงหน้าตัวเอง แล้วตะคอกเสียงเย็น “ใครกล้าขวางข้า!”เหล่าสาวใช้ที่ขี้ขลาดบางส่วนรีบวิ่งหนีเตลิดกันหมด ทว่ายังพอมีใจกล้าอยู่บ้าง ขวางอยู่ข้างหน้าเฉียวเนี่ยน “คุณหนูใหญ่ใจเย็นก่อนๆ หากฆ่าคุณหนูรองจริง ท่านโหวจะปล่อยคุณหนูไปได้อย่างไร?”เฉียวเนี่ยนจ้องคนรับใช้คนนั้นเขม็ง พลางกดเสียงต่ำ “รนหาที่ตาย!”ดาบยา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 284
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ซูมามาก็ห้ามเสียงสะอื้นไม่ได้แล้ว “ฮู ฮูหยินเฒ่ารู้เรื่องที่คุณหนูใหญ่จะตัดขาดท่านโหว จึงบีบเค้นถามบ่าว บ่าวไม่กล้าพูดมาก ฮูหยินเฒ่าจึงบีบให้นังพวกใจสกปรกเหล่านี้พูด…”“ฮูหยินเฒ่าไม่เพียงรู้เรื่องที่คุณหนูตัดขาดจวนโหว ยังรู้เรื่องก่อนหน้าที่คุณหนูเกือบถูกหมิงอ๋องตีตาย รู้ว่าท่านโหวน้อยรังแกคุณหนูอย่างไร ดังนั้นฮูหยินเฒ่าก็เลย ก็เลย…”พูดมาถึงตอนท้าย ซูมามาร่ำไห้จนพูดออกมาไม่ได้แล้วส่วนเฉียวเนี่ยน เดือดดาลจนสั่นเทาไปทั่วร่างนางมีสีหน้าเย็นชา ค่อยๆเดินไปทางสาวใช้พวกนั้นพวกสาวใช้แต่ละคนต่างหลุบตาต่ำก้มหน้า จิตใจกระวนกระวาย ไม่กล้าเหลือบมองเฉียวเนี่ยนได้ยินเพียงสุ้มเสียงสั่นเทาของเฉียวเนี่ยนดังออกมา และเจือไปด้วยโทสะ “ข้ากำชับหลายครั้งหลายหนแล้วว่าห้ามเปิดเผยเรื่องของข้าให้ท่านย่าฟัง พวกเจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน ถึงกล้าเอ่ยถึงข้าในเรือนของท่านย่า!”เหล่าสาวใช้ต่างตกใจพากันร่ำไห้โขกหัว “บ่าวผิดไปแล้ว ขอคุณหนูใหญ่ยกโทษให้ด้วย!”“บ่าวรู้ความผิดแล้ว บ่าวไม่กล้าทำอีกแล้ว!”ทว่าสายตาของเฉียวเนี่ยน กลับถูกสาวใช้หนึ่งในนั้นดึงดูดไปนางขมวดคิ้ว กล่าวเสียงเย็น “เ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 283
หลังจากเฉียวเนี่ยนก้มกราบเสร็จ ก็ลุกขึ้นยืน กล่าวกับคนรับใช้ที่คอยปรนนิบัติอยู่นอกห้องโถง “ไปเอากระดาษ พู่กันมา”คนรับใช้ไหนเลยจะกล้าขยับ พลางมองไปที่ท่านโหวหลินด้วยความลำบากใจแต่กลับพบว่า ท่านโหวหลินกำลังหายใจแรง คล้ายว่าถูกยั่วโมโหสุดขีดแล้วส่วนฮูหยินหลินปาดน้ำตาไม่หยุด พูดไม่ออกเลยสักคำมีเพียงหลินเย่ว์ที่ยังพูดออกมาได้ในตอนนี้ “เฉียวเนี่ยน เจ้าคิดให้ดีนะ ไม่มีจวนโหว…”“ข้าคิดดีแล้ว” เฉียวเนี่ยนขัดคำพูดหลินเย่ว์อย่างไม่แยแส จากนั้นสายตาก็มาหยุดอยู่ที่ท่านโหวหลินอย่างเย็นชา น้ำเสียงเจือไปด้วยความถากถาง “บัดนี้พวกท่านบอกปัดด้วยข้ออ้างต่างๆเช่นนี้ เหมือนกับว่าจวนโหวขาดข้าไม่ได้อย่างไรอย่างนั้น”ไม่ใช่ว่ายืนยันแล้วหรอกหรือว่าจวนโหวเอาแต่ใช้ประโยชน์นางมาตลอด?ได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดท่านโหวหลินก็โมโหจนขาดสติ และตะคอกขึ้นมาด้วยโทสะทันที “ไปเอากระดาษกับพู่กันมา!”จวนโหวขาดนางไม่ได้?พูดเรื่องตลกอะไร!เรือพังยังมีตะปูสามพัน ต่อให้จวนโหวเขาไม่ดีแค่ไหน ก็ไม่มีวันตกต่ำถึงขั้นต้องพึ่งพาเฉียวเนี่ยนที่เป็นสตรีคนหนึ่งหรอก!เขาคำนึงถึงอนาคตทึกอย่างเพื่อนาง นางไม่รับน้ำใจก็ช่าง ตอนนี้กลับ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 282
น้ำเสียง ดูเย็นชาเป็นพิเศษแต่กลับทำให้หลินเย่ว์โมโหไม่น้อย "ไม่ขัดขวาง? เฉียวเนี่ยน เจ้ามองตัวเองสำคัญเกินไปแล้ว? ที่พ่อแม่สนใจเรื่องแต่งงานของเจ้า เป็นเพราะพวกเขายังยอมรับเจ้าเป็นลูกสาว! หากตัดขาดกัน จวนโหวจะสนใจเจ้าอีกได้อย่างไร!"ได้ยินวาจานี้ จู่ๆ เฉียวเนี่ยนพลันหัวเราะขึ้นมา ก่อนกล่าว "ดังนั้น ข้าจะตัดขาดความสัมพันธ์"สิ่งที่หลินเย่ว์พูดเมื่อครู่ เหล่านนั้น คือเหตุผลที่นางอยากตัดขาดความสัมพันธ์!หลินเย่ว์นิ่งอึ้งรู้สึกแต่ว่าเฉียวเนี่ยนถูกผีเข้าสิงขณะกำลังคิดว่าควรจะด่าเตือนนางอย่างไร กลับไม่คาดคิดเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน"ท่านโหวหลินดูออกหรือไม่ว่าตราประทับนั้นเป็นของปลอม?"เสียงของนางอ่อนเบา ไม่เจือไปด้วยโทสะแม้แต่น้อยราวกับว่าแค่ถามเรื่องที่ปกติมากๆเรื่องหนึ่ง เรื่องที่ไม่เกี่ยวกับนางแต่คำพูดนี้กลับทำให้หลินเย่ว์และฮูหยินหลินขมวดคิ้วสองข้าง "ตราประทับปลอมอะไร? เจ้าว่าตราประทับราชครูนั่นเป็นของปลอมหรือ?"เฉียวเนี่ยนไม่ตอบ ดวงตาคู่หนึ่งมองไปที่ท่านโหวหลินอย่างสงบนิ่งมากพบว่าท่านโหวหลินตาเป็นประกาย กล่าวอย่างปากแข็ง "นั่น นั่นมันเป็นตราประทับของรา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 281
จวบจนรถม้านั่นขับออกไปไกลแล้ว จิ่งเหยียนถึงได้โบกมือ สั่งเหล่าทหารที่อยู่ด้านหลังกลับไปจากนั้นก้มตัวลงไปเก็บปิ่นปักผมที่อยู่บนพื้นขึ้นมา เดินอ้อมไปอยู่ด้านหลังเฉียวเนี่ยนและม้วยมวลผมที่ง่ายที่สุดให้นางในระหว่างที่ทำผมให้นางเขาถึงได้พบว่า มือขวาของตัวเองยังออกแรงไม่ได้จนถึงตอนนี้นึกถึงเซียวเหอแม้เขาจะกักตัวมาตลอดห้าปี กระนั้นฝีมือการต่อสู้กลับยังคงเก่งกาจเหมือนเดิม จิ่งเหยียนอดหัวเราะเสียงเบาออกมาไม่ได้ครั้นได้ยินเสียงหัวเราะที่มาจกความจริงใจภายใน เฉียวเนี่ยนก็อดสงสัยไม่ได้ "เป็นอะไรหรือ?"จิ่งเหยียนเก็บความคิดไว้ และส่ายหัวเล็กน้อย "ไม่มีอะไร"ระหว่างสนทนา เขาปรายตามองแผ่นป้ายสูงจวนราชครูนั้น แววตาทมึนถึงลง ก่อนกล่าว "ข้าจะส่งเจ้ากลับ"เฉียวเนี่ยนถึงได้สูดหายใจเข้าลึก และพยักหน้าอย่างช้าๆถึงเวลาควรกลับแล้วไม่นาน เฉียวเนี่ยนก็กลับมาถึงจวนแต่คาดไม่ถึงว่า จะบังเอิิญเจอท่านโหวหลินกับหลินเย่ว์ที่กำลังออกมาจากจวนพอดีเห็นเฉียวเนี่ยนตามจิ่งเหยียนมา ท่านโหวหลินกับหลินเย่ว์ต่างก็ตกตะลึงเดิมทีพวกเขากำลังจะไปจวนราชครู แต่ไม่คิดเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะกลับมาก่อนก้าวหนึ่งท่านโหวหลิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 280
แต่ไม่คิดเลยว่า จู่ๆบนหลังมือของจิ่งเหยียนเกิดความเจ็บแปลบอย่างรุนแรงขึ้นมา ทำให้ไม่อาจถือแม้แต่ปิ่นปักผมไว้ได้ปิ่นปักผมร่วงลงบนพื้น เกิดเสียงกระทบดังออกมาและที่ร่วงมาพร้อมกันนั้น ยังมีหินกลมก้อนหนึ่งด้วยนี่มัน...ทั่วบริเวณ เงียบสงัดไปชั่วขณะทว่ามีเสียงเกือกม้าค่อยๆดังเข้ามาทุกคนทอกมองไปทางต้นเสียง เห็นไม่ไกลนัก มีรถม้าคันหนึ่งมุ่งตรงมาที่จวนราชครูคือรถม้าของตระกูลเซียว!เฉียวเนี่ยนตกใจ จับมือจิ่งเหยียนไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว ก่อนคิ้วงามขมวดขึ้นเล็กน้อยเซียวเหิงมาได้อย่างไร?แต่ที่ไม่คาดคิดคือ รถม้ามาหยุดอยู่นอกจวนราชครู มือขาวเรียวยาวข้างหนึ่งแหวกผ้าม่านรถออก เสียงเย็นยะเยือกดังออกมา "ราชครูชิว ไม่เจอกันนานเลย"เฉียวเนี่ยนตกใจอีกครา สุ้มเสียงนี้ หาใช่เซียวเหิง!นางมองไปทางรถม้าทันที เห็นใบหน้าขาวที่แทบจะเหมือนป่วยภายใต้ม่านรถที่ถูกเปิดออกนั้น บนใบหน้าที่ซูบผอม หูตาคอจมูกดูดุดัน ออร่าแม่ทัพใหญ่ที่เลือนรางนั้นไม่ลดลงไปเลยแม้แต่น้อยเป็นเซียวเหอ!จิ่งเหยียนเองก็คาดไม่ถึงว่าผู้มาจะเป็นเซียวเหอ จึงอุทานอย่างตกใจออกมา "ท่านแม่ทัพ!"เขาเคยเป็นผู้นำทัพแนวหน้าใต้บัญชาเซียวเห
