LOGINShare
บทที่ 440
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 441
การมาถึงของเซียวเหิงกับหลินยวนนั้น ราวกับเป็นเพียงเหตุการณ์เล็ก ๆ มิได้รบกวนวันเวลาของเฉียวเนี่ยนกับเซียวเหอหนิงซวงได้นำตําราแพทย์มาเพิ่มจากหมอประจำจวนอีกสองเล่มตําราแพทย์เล่มหนึ่งเกี่ยวกับการรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเซียวเหอแบบต่อเนื่อง ส่วนอีกเล่มหนากว่า เป็นสิ่งที่หมอประจำจวนจดบันทึกไว้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาหนิงซวงบอกว่าหมอประจำจวนเห็นว่าเฉียวเนี่ยนมีพรสวรรค์ จึงอยากให้เฉียวเนี่ยนเรียนรู้เพิ่มเติมคงเพราะเฝ้ามองนางเติบโตมาโดยตลอด เฉียวเนี่ยนจึงรู้สึกว่าหมอประจำจวนเอ็นดูนางอยู่บ้างมิฉะนั้น ตําราแพทย์ที่อาจเปิดเผยตัวตนของหมอประจำจวนได้เช่นนี้ เขาจะยอมมอบให้นางได้อย่างไร?เพื่อไม่ให้ทำลายความหวังดีของหมอประจำจวน เวลาว่างเฉียวเนี่ยนจึงหยิบตําราแพทย์ขึ้นมาอ่าน จนลืมเรื่องเซียวเหิงกับหลินยวนไปเสียสิ้นแต่ไม่คาดคิดว่าวันนี้ แม่เซียวกลับมาที่เรือนตั้งแต่เช้าตรู่ บอกว่าจะพาเฉียวเนี่ยนไปวัดฝ่าหัวเพื่อขอพร"ขอพรหรือ?" เซียวเหอขมวดคิ้วด้วยความฉงน มองสบตากับเฉียวเนี่ยนก่อนจะเอ่ยถามต่อว่า "วันนี้มิใช่วันพระ ไฉนท่านแม่จึงคิดจะไปขอพรกะทันหันเช่นนี้?"แม่เซียวเพียงยิ้มบาง "แม้มิใช่วันพระ แ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 442
นางคิดว่า แม่เซียวคงกลัวว่านางจะหาข้ออ้างปฏิเสธ จึงมาชวนกะทันหันแต่คาดไม่ถึงว่า แม้แต่เซียวชิงหน่วนก็เพิ่งมารู้เช้านี้เองเซียวชิงหน่วนส่ายศีรษะ "ไม่เลย! เดิมทีวันนี้ข้าตั้งใจจะไปล่องเรือชมทะเลสาบกับซ่งไป๋ซวนแท้ ๆ!"พอพูดถึงตรงนี้ เซียวชิงหน่วนก็เริ่มบ่นไม่หยุด "ไม่รู้ไปได้ยินมาจากที่ไหน ว่ามีพระอริยสงฆ์มาสวดพระธรรม ยังบอกอีกว่าหญิงสาวในบ้านต้องไปขอพรด้วยตนเองจึงจะศักดิ์สิทธิ์ ลึกลับชวนให้ประหลาดใจจริง ๆ…"เฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ข้าง ๆ มิได้พูดอะไรอีกแต่ภายในใจกลับเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลเล็กน้อยนางเผลอยกมือขึ้นแตะก้อนหินและเข็มเงินที่เหน็บไว้ตรงเอว ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปแตะปิ่นบนศีรษะ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวแต่วันนี้ วัดฝ่าหัวกลับมีพระอริยสงฆ์มาสวดพระธรรมจริง ๆผู้ที่มาวัดฝ่าหัว ก็หาได้มีเพียงแค่คนจากจวนเซียวเท่านั้นเฉียวเนี่ยนเดินตามอยู่ด้านหลังแม่เซียว นั่งนิ่ง ๆ มองผู้คนที่แน่นขนัดเต็มศาลาพระพุทธ ภายในใจที่เคยไม่สงบ ก็พลันรู้สึกคลายลงไปเล็กน้อยเมื่อฟังพระธรรมจบ แม่เซียวก็พาทุกคนไปขอพรจากพระอริยสงฆ์ ขอเครื่องรางมาได้หลายชิ้น ก่อนจะพากันกลับส่วนคนอื
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 443
เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เฉียวเนี่ยนพบว่าตัวเองนอนอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่งรอบ ๆ นั้นมืดมากหัวก็ยังรู้สึกมึนงง และในความพร่ามัวนั้น นางเห็นเซียวชิงหน่วนยังนอนอยู่ข้าง ๆความทรงจำก่อนหน้านี้กลับมาทันที ทำให้เฉียวเนี่ยนตั้งสติได้และเริ่มรู้ตัวว่า ทั้งสองถูกพวกคนร้ายจับมา เฉียวเนี่ยนรีบสะกิดเซียวชิงหน่วนเบาๆ "หน่วนหน่วน ตื่นเถอะ!"นางข่มเสียงไม่ให้ดังเกินไป กลัวว่าจะไปทำให้คนข้างนอกได้ยินแต่เซียวชิงหน่วนคงจะสูดดมผงนั้นมากเกินไป จึงยังคงนอนหลับสนิทและในตอนนี้ เฉียวเนี่ยนก็สังเกตเห็นว่าผมของนางหลุดออกจากการมัดแล้ว แค่ขยับเบา ๆ ผมดำยาวก็สยายลงมาปิ่นปักผมของนางถูกดึงออกไปแล้วแม้แต่ปิ่นปักผมของเซียวชิงหน่วนก็หายไป!แต่ทำไมพวกมันถึงต้องเอาปิ่นปักผมของพวกนางไปด้วย?หรือว่า พวกมันรู้ว่านางใช้ปิ่นปักผมเพื่อป้องกันตัว?เฉียวเนี่ยนสะดุ้งในใจ รู้สึกเหมือนจะคาดเดาได้แล้วว่าผู้ที่จับตัวนางกับเซียวชิงหน่วนคือใคร!ชิวอวี่!เขาคงจะจำได้ว่า นางใช้ปิ่นปักผมแทงตาของเขาไปครั้งก่อน ถึงได้ระมัดระวังถึงขนาดนี้!ขณะกำลังคิดอยู่นั้น ทันใดนั้นก็มีเสียงดังจากนอกถ้ำ"พวกนางยังไม่ฟื้นหรือ?"เป็นเสียงของชิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 444
เฉียวเนี่ยนไม่รอให้ชิวอวี่ได้ตั้งตัว นางรีบหยิบเข็มเงินออกมาอีกเล่มแล้วปักลงไปที่ขาของเขาทันทีนางฝังเข็มรักษาเซียวเหอทุกวันจนฝีมือชำนาญถึงขั้นเชี่ยวชาญระดับสูงตำแหน่งที่นางปักลงไปที่ต้นขาของชิวอวี่นั้น เป็นจุดที่เจ็บปวดที่สุดสองแห่งชิวอวี่พลันล้มลงไปกับพื้น ราวกับกลายเป็นคนพิการในทันที"อ๊าก!" เสียงร้องโหยหวนดังลั่น เฉียวเนี่ยนกลัวว่าเสียงของเขาจะทำให้คนนอกถ้ำรู้ตัว จึงรีบนั่งคร่อมบนตัวชิวอวี่ กดมือลงไปบนปากของเขาชิวอวี่เจ็บปวดจนตัวสั่น ดิ้นรนอย่างแรงพละกำลังของเขามีมากกว่าเฉียวเนี่ยน ต่อให้นางเป็นฝ่ายคร่อมอยู่ด้านบน และใช้สองมือกดเขาไว้เต็มแรง แต่ก็ใกล้จะต้านไม่ไหวแล้วขณะนั้นเอง หางตาของนางเหลือบไปเห็นก้อนหินก้อนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีเวลาลังเลอีกแล้ว เฉียวเนี่ยนเอื้อมมือคว้าก้อนหินก้อนนั้น แล้วฟาดลงไปที่หน้าผากของชิวอวี่อย่างแรงเพียงครั้งเดียว ผิวหนังก็ปริ หัวแตกเลือดอาบ!เลือดสด ๆ กระเซ็นเข้ามาที่เฉียวเนี่ยนเห็น ทำให้นางนึกถึงภาพอันโหดเหี้ยมในป่าก่อนหน้านี้ ตอนที่นางใช้หินทุบหัวโจรภูเขาจนเละไม่มีชิ้นดีจู่ ๆ หัวใจก็เต้นระรัว นางรีบปล่อยก้อนหิน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 445
แม้ในตอนนี้ เซียวเหิงจะยังไม่ได้เห็นสภาพของเฉียวเนี่ยนชัด ๆ แต่การตามติดมาในเส้นทางนี้ เสื้อตัวที่ถูกกิ่งไม้เกี่ยวขาดไป เลือดที่ติดตามกิ่งไม้และหนามที่ผิวหนัง แม้กระทั่งเส้นผมที่ติดอยู่ตามกิ่งไม้ทำให้เซียวเหิงรู้ว่า เฉียวเนี่ยนตอนนี้เต็มไปด้วยบาดแผลนางพูดว่าเจ็บ แต่ก็ไม่บอกว่าเจ็บตรงไหนแต่คงจะเจ็บมากจริง ๆ จนถึงขนาดร้องไห้หนักขนาดนี้ใจของเซียวเหิงในขณะนี้เจ็บปวดเช่นกันทันใดนั้น เขาหันหลังให้และก้มลงเหมือนกับหลายครั้งในสิบปีที่ผ่านมาเขาพูดเสียงเบาว่า "มานี่สิ"เมื่อมองไปยังแผ่นหลังที่เคยคุ้นเคยอย่างลึกซึ้ง เฉียวเนี่ยนในตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนทุกสิ่งในโลกนี้หมุนวนเป็นภาพที่ไม่ชัดเจนแต่ถึงอย่างนั้น เฉียวเนี่ยนก็ยังยื่นมือออกไปตามสัญชาตญาณ เอื้อมไปที่บ่าของเขาและพิงตัวลงบนนั้นเซียวเหิงอุ้มนางขึ้น มือหนึ่งประคองตัวนางไว้ อีกมือหนึ่งดึงดาบยาวที่ติดเอวออกมา และเริ่มโบกไปมา ขจัดหนามที่ขวางหน้าไปทีละกิ่งแสงจันทร์ยังคงสะท้อนผ่านกิ่งไม้ลมเย็นในยามค่ำคืนยังคงพัดมาอย่างหนาวเหน็บแต่ในขณะนั้นเฉียวเนี่ยนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนอนอยู่บนหลังของเซียวเหิงในวัยแรกแย้มจึงทำให้นางรู้สึก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 446
เมื่อความทรงจำในอดีตถาโถมเข้ามา นางถูกพัดพาไปโดยไม่สามารถหลีกหนีได้ จนลืมที่จะพยายามหลบหนีนางคิดอะไรไม่ออกแล้วจริง ๆนางจะคิดได้อย่างไรว่าเขาจะเชื่อใจนาง?เขาไม่เคยเชื่อมั่นในตัวนางอย่างเด็ดขาดเลยความเย็นยะเยือกค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาในใจเฉียวเนี่ยนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ จึงกอดแขนของตัวเองเพื่อหาความอบอุ่นแต่ความหนาวเย็นไร้ขอบเขตกลับรุมเร้าเข้ามาจากทุกทิศทาง ทำให้ร่างกายของนางสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเซียวเหิงกลับไม่รู้ว่าเฉียวเนี่ยนเป็นอะไรเขาคิดว่า นางคงจะโมโหจากเรื่องวันนี้จนทำให้ตัวเองรู้สึกหนาวเย็นขึ้นเขามองไปที่เสื้อคลุมในมือของตัวเอง ขมวดคิ้วแน่น แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร และเรียกคนขับรถม้าให้ขับต่อไปความจริงจะเป็นอย่างไร เขากลับไปตรวจสอบก็รู้ ไม่จำเป็นต้องวิตกกังวลก่อนยามไห้ รถม้าก็มาถึงหน้าจวนเซียวเฉียวเนี่ยนเปิดม่านรถออก แล้วเห็นเซียวเหิงยืนอยู่ข้าง ๆ พร้อมเอื้อมมือออกมาหานางเขาคงจะเห็นว่านางข้อเท้าพลิก จึงแสดงท่าทางเอาใจใส่เช่นนั้นแต่เฉียวเนี่ยนกลับเพิกเฉยกับเขา ทนกับความเจ็บปวดที่ข้อเท้าและลงจากรถม้าเซียวเหิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่านางเป็นอะไรกัน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 447
เฉียวเนี่ยนคิ้วขมวดแน่น เห็นได้ชัดว่าเซียวชิงหน่วนเข้าใจนางผิดไปแล้วแต่นางไม่ได้ต้องการโต้เถียงกับเซียวชิงหน่วนในตอนนี้ไร้หลักฐานไร้พยาน ไม่ว่านางจะพูดอะไร เซียวชิงหน่วนก็ไม่มีวันเชื่อทว่าแววตาของเซียวเหอกลับมืดครึ้มลงในฉับพลัน สายตาที่มองไปยังเซียวชิงหน่วนเจือด้วยความขุ่นเคือง "ก่อนความจริงจะปรากฏ ห้ามพูดจาส่งเดช"เซียวชิงหน่วนไม่ยอมขึ้นมาทันที น้ำเสียงเต็มไปด้วยความร้อนรน "ทำไมถึงบอกว่าความจริงยังไม่ปรากฏ? ข้าอยู่กับท่านแม่ในตอนนั้น เกือบจะถูกพวกคนเลวทำร้ายแล้ว! ถ้าไม่ใช่เพราะพี่สะใภ้รอง ผลลัพธ์คงเลวร้ายเกินกว่าจะคาดคิด!"เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น ดวงตาของเซียวชิงหน่วนก็แดงก่ำ เห็นได้ชัดว่านางถูกทำให้หวาดกลัวไม่น้อย แม้ในตอนนี้ก็ยังไม่หายตกใจน้ำเสียงของนางอดไม่ได้ที่จะแฝงความน้อยใจ "ข้ายังเป็นห่วงนาง คิดจะไปตามหานาง แต่ใครจะรู้ว่านางกลับหนีเอาตัวรอดไปก่อนแล้ว!"ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของแม่เซียวก็ย่ำแย่ถึงขีดสุด เมื่อนึกถึงตอนที่ตนกับหน่วนหน่วนรีบร้อนออกตามหาเฉียวเนี่ยน แต่กลับได้รับแจ้งว่าเฉียวเนี่ยนหนีไปแล้ว หัวใจของนางก็เย็นเยียบแทบถูกความสิ้นหวังกลืนกินแต่เวลานี้ไม่ใช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 448
เซียวชิงหน่วนเองก็แอบตกใจอยู่เล็กน้อยนางฟื้นขึ้นมาในขณะที่กำลังนอนอยู่กับแม่เซียวหลังโขดหินก้อนใหญ่ข้างกายนั้นมีสี่คนคอยเฝ้าอยู่นางย่อมต่อสู้ขัดขืน แต่เพียงไม่กี่กระบวนท่าก็ถูกปราบลงอย่างง่ายดายและในตอนนั้นเอง หลินยวนก็พาชายชุดดำคนหนึ่งที่นางจับตัวมาได้เข้ามา...เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เซียวชิงหน่วนก็ขมวดคิ้ว มองไปยังเฉียวเนี่ยนแล้วกล่าวว่า “เจ้าไม่ต้องมาเสียดสี แม้พี่สะใภ้รองจะไม่ได้ฝึกวรยุทธ์ แต่เมื่อนางสามารถฉวยโอกาสตอนชิวอวี่เผลอ พลิกกลับมาฆ่าชิวอวี่ได้ เช่นนั้นนางก็สามารถฉวยโอกาสตอนที่นักลอบสังหารเผลอ จับตัวเขาได้เช่นกัน! อย่างไรเสีย ข้ากับท่านแม่ก็ได้พี่สะใภ้รองช่วยไว้ นี่คือความจริง!”หลินยวนก็รีบเสริมขึ้นตามคำของเซียวชิงหน่วนทันที "ท่านพี่คงไม่รู้ ตอนนั้นชิวอวี่คิดจะลวนลามข้า แต่เขากลับสะดุดหินในถ้ำจนล้มลง ตอนนั้นข้าตกใจแทบแย่ ไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงจากไหน จึงดึงปิ่นออกมาแล้วแทงเข้าไปในร่างของชิวอวี่ หลังจากพบว่าชิวอวี่ตายแล้ว ข้าก็กลัวมากจึงถอยไปอยู่ที่มุมถ้ำ อาจเพราะในถ้ำนั้นมืดสนิท นักลอบสังหารที่เข้ามาจึงไม่พบตัวข้า ข้าจึงฉวยโอกาสตอนที่เขาหันหลัง วิ่งเข้าไปข้างหลังเขา ใช้
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 468
แล้วจะให้เซียวเหอทําอย่างไร?หรือว่าจะทําให้พี่ใหญ่น้องของพวกเขาแตกหักกันเพื่อนางจริงๆ?ไม่สู้ถือโอกาสนี้จากไป หลุดพ้นทุกคนในเมืองหลวงให้หมดสิ้นนางตั้งตารอคอยมานานแล้ว ไปหาโลกใหม่นอกเมืองหลวง ไปหาตัวเองใหม่นางรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วแต่ในมุมมองของหนิงซวง อยู่ต่อก็ดีเหมือนกันคุณชายใหญ่เซียวเป็นคนดี จี้เยว่ก็เป็นคนดีเช่นกัน นางอยู่ที่นี่กับคุณหนูของนาง ไม่ได้รู้สึกน้อยใจแม้แต่น้อยเพียงแต่ ในเมื่อคุณหนูบอกว่าถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว นั่นย่อมมีเหตุผลแน่นอนหนิงซวงจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ข้าล้วนเชื่อฟังคุณหนู"ตกดึกเมื่อเซียวเหอกลับมา ท้องฟ้าก็มืดมากแล้วตัวเขาติดกลิ่นเหล้าอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่ของเขา ส่วนใหญ่เป็นของพ่อเซียววันนี้พ่อเซียวมีความสุขจริงๆสั่งให้คนทําอาหารโต๊ะใหญ่ ดึงเขาไว้แล้วพูดไม่หยุด ระหว่างนั้นยิ่งดีใจจนร้องไห้หลายครั้งแน่นอนว่ายังพูดถึงหัวข้อเกี่ยวกับเซียวเหิงอยู่บ้างพ่อเซียวบอกว่า พวกเขาสองคนพี่ใหญ่น้องวางใจกันตั้งแต่เด็ก บอกว่าเซียวเหิงเคารพเขาที่เป็นพี่ใหญ่ตั้งแต่เด็กบอกว่านิสัยของเซียวเหิงดูเหมือนสุขุมเยือกเย็น แต่ความจริงแล้วกลับดื้อรั้นมากบอกว่าใน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 467
ทุกคนในที่นี้ต่างก็รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฉียวเนี่ยนกับเซียวเหิงเป็นอย่างไร ย่อมเข้าใจดีว่าการจากไปของเซียวเหิงในครั้งนี้ จะต้องเป็นเพราะทนเห็นเฉียวเนี่ยนกับเซียวเหอรักกันเช่นนี้ไม่ได้แน่เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวสีหน้าของเซียวเหอก็มืดมนลงเช่นกันบรรยากาศในห้องโถงตกอยู่ในความอึดอัดใจแม่เซียวได้สติก่อน ผลักเซียวชิงหน่วนเบาๆ หนึ่งที บอกเป็นนัยว่าห้ามพูดถึงอีก จากนั้นก็พูดเสียงดังว่า "คาดว่าในกองทัพคงมีเรื่องต้องไป ไม่พูดถึงเขาแล้ว!"เซียวชิงหน่วนเพิ่งรู้ตัวว่า "ใช่ ใช่ ใช่ พี่รองเพราะงานทหารยุ่ง ไม่ใช่เพราะพี่..."พูดยังไม่ทันจบ เซียวชิงหน่วนก็ปิดปากตัวเองไว้ อยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาดสีหน้าของเฉียวเนี่ยนและเซียวเหอยิ่งเข้มขึ้นพ่อเซียวอดถลึงตาใส่เซียวชิงหน่วนไม่ได้ แล้วจึงค่อยมองไปทางราชครูชิว "วันนี้ที่จวนตระกูลเซียวมีเรื่องมงคล ราชครูชิวจะอยู่ดื่มกับข้าน้อยสักแก้วหรือไม่ขอรับ?"ราชครูชิวก็ทําเป็นไม่ได้ยินที่เซียวชิงหน่วนพูดเมื่อครู่ เขาปฏิเสธอย่างยิ้มแย้มว่า "ไม่ล่ะ คนชั่วชิวอวี่ยังไงก็เป็นหลานชายแท้ๆ ของข้า ข้าคงต้องกลับไปที่จวนก่อน!"พูดจบ ราชครูชิวก็ลุกขึ้นเซี
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 466
ระหว่างที่พูดก็เลิกม่านรถเดินออกไปแต่ก่อนที่จะกระโดดลงจากรถม้า ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "หากนางตาย ก็เป็นนางก่อกรรมทําเข็ญเอง แต่เนี่ยนเนี่ยนล่ะ นางทำอะไรผิด?"สิ้นเสียง หลินเย่ว์ก็ก้าวยาวๆ จากไปแล้วเขาไม่สามารถอยู่ในรถม้าคันนั้นได้แม้แต่วินาทีเดียวเป็นความจริงที่เขาไม่อยากเห็นหลินยวนตายถึงอย่างไรนั่นก็เป็นน้องสาวแท้ๆ ของเขา!ตอนแรกนางอยากฆ่าตัวตายด้วยการชนเสา เขาไม่ได้ห้ามเพราะเขาคิดว่านางแกล้งทําแต่วันนี้ เมื่อเขาเห็นใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะตาย เขาก็อดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งเข้าไปน้องสาวของเขาเคยอ่อนโยนและใจดี แต่เพิ่งเข้ามาในจวนตระกูลเซียวได้ไม่นาน ก็กลายเป็นคนที่โหดร้ายเช่นนี้แล้ว?หลินเย่ว์คิดไม่ออกแต่สิ่งที่คิดไม่ออกยิ่งกว่าคือเนี่ยนเนี่ยนทําอะไรผิด?นางทําผิดอะไรถึงต้องถูกจับเป็นเชลยต่อหน้าชิวอวี่ไปให้ชิวอวี่ข่มเหง?นางทําอะไรผิด ต้องหลบเข้าไปในพุ่มไม้หนามโดยไม่คํานึงถึงอะไร ทําให้ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล?นางก็เป็นน้องสาวของเขาเหมือนกันนะ!น้องสาวที่เขาตามใจมาสิบห้าปี มีสิทธิ์อะไรมาได้รับความอัปยศเช่นนี้?มีสิทธิ์อะไร พวกเขาแค่พูดไม่กี่คํา วันหล
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 465
รถม้าของจวนโหวรออยู่นอกจวนตระกูลเซียวตั้งนานแล้วหลินยวนถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มคนรับใช้และยกเข้าไปในรถม้า ดึงดูดความสนใจของคนเดินถนนให้หันมาดูท่านโหวหลินและฮูหยินหลินตามขึ้นรถม้า คิดแต่จะรีบกลับจวนโหว ให้หมอประจำจวนรีบรักษาหลินยวนแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะไม่ออกมาเสียทีท่านโหวหลินร้อนใจจนอยากเข้าไปเรียกคน จากนั้นถึงได้เห็นหลินเย่ว์ออกจากจวนแล้วขึ้นรถม้าไป"เร็ว รีบกลับจวน!" ท่านโหวหลินร้องเรียกอย่างร้อนใจ รถม้าก็มุ่งหน้าไปทางจวนโหวอย่างรวดเร็วและหัวใจของท่านโหวหลินก็มีโอกาสหายใจได้บ้างในเวลานี้เมื่อเห็นหลินยวนที่เต็มไปด้วยเลือด สีหน้าของท่านโหวหลินก็มืดครึ้ม แต่จู่ๆ ก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขามองไปทางหลินเย่ว์ "เจ้าก็เหมือนกัน ทําไมเรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่บอกล่วงหน้าล่ะ? วันนี้ข้ากับแม่เจ้ามาไม่ได้เตรียมใจไว้เลยสักนิด"แต่เห็นได้ชัดว่าหลินเย่ว์เพิ่งเริ่มค้นหานักลอบสังหารชุดดําเมื่อไม่กี่วันก่อน!หลินเย่ว์กําลังใช้ผ้าเช็ดหน้าพันแผลที่มือขวาของตัวเอง สีหน้าของเขาไม่ได้ดีไปกว่าท่านโหวหลินสักเท่าไร "แจ้งให้พวกท่านทราบล่วงหน้า เพื่อที่พวกเจ้าจะได้แอบส่งข่าวให้ยวนเอ๋อร์เหรอ?"ได้ยิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 464
พูดจบก็หันไปพูดกับพ่อเซียวว่า "ขอพี่เซียวยืมด้วยขอรับ"ตระกูลเซียวเป็นท่านแม่ทัพมาหลายชั่วอายุคน สิ่งที่ขาดไม่ได้ที่สุดในจวนก็คือแส้หนังพ่อเซียวพยักหน้าเล็กน้อยและคํารามเสียงต่ำ ไม่นานก็มีคนส่งแส้หนังมาท่านโหวหลินกํามือไว้ แล้วตะโกนว่า "หลินยวน คุกเข่าให้ดี"หลินยวนเองก็รู้ว่าวันนี้ตนคงหนีไม่พ้นการเฆี่ยนตี แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินหามาให้ตน อย่างไรก็ดีกว่าตาย!ตอนนี้จึงได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ปล่อยหลินเย่ว์แล้วค่อยๆ คุกเข่าตัวตรงหลินเย่ว์สูดหายใจเข้าลึกๆ ถอยไปด้านข้างและเอามือที่บาดเจ็บไว้ด้านหลังท่านโหวหลินก้าวไปข้างหน้า ยกแส้ม้าในมือขึ้น แล้วฟาดไปที่หลังของหลินยวนอย่างแรง"เพียะ!"แส้ที่ทําจากหนังวัวนั้นเหนียวเป็นพิเศษและเสียงดังมากเมื่อตีลงบนร่างกายเพียงครู่เดียว บนหลังของหลินยวนก็มีรอยเลือดสายหนึ่งตกลงมาแล้ว"เจ้าใจดําอํามหิต ทําร้ายคนอื่นทําร้ายตัวเอง วันนี้ข้าจะให้คําอธิบายแก่ทุกคน"ท่านโหวหลินดื่มเสร็จก็ฟาดแส้ใส่หลินยวนอีกครั้งท่านโหวหลินก็เป็นนายทหารเช่นกัน แรงเฆี่ยนตีไม่เบาแน่นอน เสียงเฆี่ยนตีดังก้องไปทั่วคฤหาสน์ตระกูลเซียว แผ่นหลังของหล
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 463
เมื่อคําพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจแม้แต่ท่านโหวหลินกับฮูหยินหลินก็คิดไม่ถึงว่าเฉียวเนี่ยนจะตอบตกลงอย่างง่ายดายเช่นนี้เซียวเหอรู้สึกปวดใจ อดไม่ได้ที่จะหันไปมองนาง น้ำเสียงเย็นชาแฝงไปด้วยความอ่อนโยน กระซิบว่า "เจ้าไม่จําเป็นต้องประนีประนอม"แน่นอนว่าเขาสามารถออกหน้าแทนนางได้ ทําให้หลินยวนและจวนโหวต้องก้มหัวให้นางเฉียวเนี่ยนเนี่ยนรู้ว่าเซียวเหอทําเพื่อตัวเองคําว่า 'ไม่จําเป็นต้องประนีประนอม' นั้นเข้าสู่หัวใจของเฉียวเนี่ยนเนี่ยนอย่างแท้จริงแต่นางไม่อยากข้องเกี่ยวกับคนของจวนโหวอีกแล้วจริงๆไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ไม่อยากแล้วทั้งนั้นนางแค่อยากอยู่ให้ห่างจากพวกเขาให้ไกลที่สุด ชาตินี้ไม่ได้พบกันอีกจะดีที่สุดดังนั้นนางจึงส่ายหัวเล็กน้อยและหันไปมองเซียวเหอเล็กน้อยพลางกระซิบว่า "แบบนี้ก็ดีแล้ว"เสียงกระซิบของทั้งสองคนดังเข้าหูเซียวเหิง รู้สึกแสบแก้วหูเหลือเกินพวกเขาเอียงตัวเข้าหากัน หัวเหมือนจะชนกัน สนิทสนมกันเป็นพิเศษข้อมือของเฉียวเนี่ยนยังคงถูกเซียวเหอกุมไว้ในฝ่ามือเช่นเดิม แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ตระหนักถึงข้อนี้เหมือนว่าการสัมผัสผิวกายของทั้งสองคนเป็นเรื่องป
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 462
ท่านโหวหลินก็ปาดน้ำตาเช่นกัน "พ่อรู้ เจ้าเองก็ไม่อยากเห็นหน้าพวกเรา ขอเพียงเจ้ายอมไว้ชีวิตยวนเอ๋อร์ ครอบครัวของพวกเราจะไม่มีวันปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าอีก!""เนี่ยนเนี่ยน ยวนเอ๋อร์เพิ่งอยู่กับแม่ได้เพียงสามปีเท่านั้น เดิมทีนางควรจะอยู่เคียงข้างแม่เสมอและได้รับการปกป้องจากแม่ ตอนนี้ เจ้า เจ้าคิดเสียว่าช่วยแม่ชําระหนี้ก้อนนี้ได้หรือไม่? เจ้าไว้ชีวิตนางได้ไหม? แม่โขกหัวให้เจ้าแล้ว"พูดจบ ฮูหยินหลินก็โขกหัวต่อหน้าทุกคนจริงๆแม่เซียวตกใจ รีบปรี่เข้าไปประคองฮูหยินหลินทันที "นี่ท่าน ท่านทําอะไรอยู่เนี่ย""นางจะบังคับให้เนี่ยนเนี่ยนตาย" น้ำเสียงเย็นชาของเซียวเหอดังขึ้น ดวงตาเรียวยาวเต็มไปด้วยความเย็นชา "ท่านทั้งสองยังไงก็เลี้ยงดูเนี่ยนเนี่ยนมาสิบห้าปีแล้ว แม้ว่าจะตัดสายสัมพันธ์กัน แม้ว่าเนี่ยนจะทนทุกข์ทรมานมาสามปี แต่ในสายตาของคนนอก พวกท่านก็ยังคงเลี้ยงดูเนี่ยนเนี่ยนมาสิบห้าปี ตอนนี้พวกท่านใช้บุญคุณมาบังคับตอบแทน แม้กระทั่งคุกเข่าโขกหัวก็ยอม ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการยัดข้อหาเนรคุณใส่เนี่ยนเนี่ยน บังคับให้นางพูดคําว่าให้อภัยออกมา แต่ทั้งสองท่านอย่าลืมว่าคนที่เกือบถูกข่มเหงคือนาง คนที่เกือบตายก็คือ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 461
หลินเย่ว์ไม่ขยับ มือทั้งสองของเขาห้อยลง ปล่อยให้หลินยวนกอดอยู่แบบนี้ที่ด้านข้าง ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินเห็นเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะปาดน้ำตาเฉียวเนี่ยนยืนอยู่ข้างหลังเซียวเหอ มองฉากที่พี่ใหญ่น้องกอดกันด้วยสายตาเย็นชา ถ้าบอกว่าในใจไม่รู้สึกอะไรเลย นั่นต้องเป็นเรื่องโกหกแน่ๆนางรู้ว่าหลินยวนเป็นตัวปลอมก็รู้ว่านั่นควรจะเป็นพี่ใหญ่ของนางยิ่งรู้ว่าความรักและความโปรดปรานของคนในตระกูลหลินที่มีต่อหลินยวนนั้น เดิมทีควรเป็นของนางดังนั้นในตอนนี้ เมื่อเห็นหลินยวนแย่งทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของนางก่อนหน้านี้อย่างโจ่งแจ้ง หัวใจของนางก็จมดิ่งลงไปในเหวลึกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้คิ้วและดวงตาคู่นั้นยิ่งเย็นจนน่ากลัวโชคดีที่นางไม่สนใจแล้วตอนนี้สิ่งเหล่านั้นที่สามารถถูกแย่งไปได้ง่ายๆ นั้นถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะไม่ใช่ของล้ำค่าอะไร นางย่อมไม่เสียดายอยู่แล้วแต่ในขณะนั้นเอง ฮูหยินหลินก็หันมองทุกคนและคุกเข่าลงอย่างช้าๆเมื่อเห็นเช่นนี้ ทุกคนต่างก็ตกใจแม่เซียวรีบเข้าไปประคอง แต่กลับถูกเซียวชิงหน่วนดึงกลับมาได้ยินเพียงฮูหยินหลินพูดว่า "ยวนเอ๋อร์ทําผิดพลาดครั้งใหญ่ในวันนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 460
กําปั้นคู่หนึ่งถูกกําแน่นจนเกิดเสียงกรอบแกร้บโดยไม่รู้ตัวแต่ในขณะนี้ไม่มีใครสนใจเขาเลยราชครูชิวก็น้ำตาไหลพรากตามไปด้วย "คิดไม่ถึงว่าวันนี้ข้าจะได้เห็นเรื่องมงคลเช่นนี้ ดี ดีมาก! เยี่ยมไปเลย!"เซียวเหอมีบุญคุณต่อเขา ในใจเขารู้สึกซาบซึ้งใจ ย่อมคาดหวังให้เซียวเหอดีขึ้นมาตอนนี้เห็นเซียวเหอลุกขึ้นยืนด้วยตาตัวเอง จะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร?แม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลิน ในขณะนี้ต่างก็ตกตะลึงไปด้วย?พวกเขาไม่สามารถคิดได้เลยว่าคนที่ถูกตัดสิน‘โทษตาย’โดยทั้งโรงหมอหลวงจะยืนขึ้นได้อย่างไรกัน!และในตอนนั้นเอง เสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน"ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ..."คาดไม่ถึงว่าจะเป็นหลินยวนนางเพิ่งโดนฝ่ามือไป ตอนนี้ยังลุกไม่ขึ้นเลยเมื่อเห็นเซียวเหอลุกขึ้นยืน นางก็ตระหนักว่านางแพ้แล้วเฉียวเนี่ยน รักษาเซียวเหอให้หายได้จริงๆ ด้วยและนาง ก็ถูกทุกคนรังเกียจแล้วจริงๆน่าขำไหม?นางพยายามมาตั้งนาน แต่สุดท้ายก็ยังสู้เฉียวเนี่ยนไม่ได้มีดสั้นที่หล่นอยู่ข้างๆหลินยวนเอื้อมมือไปหยิบมาเมื่อเห็นเช่นนี้ แม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหนึ่งก้าว และตะโกนด้วยเสียงต่ำว่า
