LOGINShare
บทที่ 443
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 444
เฉียวเนี่ยนไม่รอให้ชิวอวี่ได้ตั้งตัว นางรีบหยิบเข็มเงินออกมาอีกเล่มแล้วปักลงไปที่ขาของเขาทันทีนางฝังเข็มรักษาเซียวเหอทุกวันจนฝีมือชำนาญถึงขั้นเชี่ยวชาญระดับสูงตำแหน่งที่นางปักลงไปที่ต้นขาของชิวอวี่นั้น เป็นจุดที่เจ็บปวดที่สุดสองแห่งชิวอวี่พลันล้มลงไปกับพื้น ราวกับกลายเป็นคนพิการในทันที"อ๊าก!" เสียงร้องโหยหวนดังลั่น เฉียวเนี่ยนกลัวว่าเสียงของเขาจะทำให้คนนอกถ้ำรู้ตัว จึงรีบนั่งคร่อมบนตัวชิวอวี่ กดมือลงไปบนปากของเขาชิวอวี่เจ็บปวดจนตัวสั่น ดิ้นรนอย่างแรงพละกำลังของเขามีมากกว่าเฉียวเนี่ยน ต่อให้นางเป็นฝ่ายคร่อมอยู่ด้านบน และใช้สองมือกดเขาไว้เต็มแรง แต่ก็ใกล้จะต้านไม่ไหวแล้วขณะนั้นเอง หางตาของนางเหลือบไปเห็นก้อนหินก้อนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีเวลาลังเลอีกแล้ว เฉียวเนี่ยนเอื้อมมือคว้าก้อนหินก้อนนั้น แล้วฟาดลงไปที่หน้าผากของชิวอวี่อย่างแรงเพียงครั้งเดียว ผิวหนังก็ปริ หัวแตกเลือดอาบ!เลือดสด ๆ กระเซ็นเข้ามาที่เฉียวเนี่ยนเห็น ทำให้นางนึกถึงภาพอันโหดเหี้ยมในป่าก่อนหน้านี้ ตอนที่นางใช้หินทุบหัวโจรภูเขาจนเละไม่มีชิ้นดีจู่ ๆ หัวใจก็เต้นระรัว นางรีบปล่อยก้อนหิน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 445
แม้ในตอนนี้ เซียวเหิงจะยังไม่ได้เห็นสภาพของเฉียวเนี่ยนชัด ๆ แต่การตามติดมาในเส้นทางนี้ เสื้อตัวที่ถูกกิ่งไม้เกี่ยวขาดไป เลือดที่ติดตามกิ่งไม้และหนามที่ผิวหนัง แม้กระทั่งเส้นผมที่ติดอยู่ตามกิ่งไม้ทำให้เซียวเหิงรู้ว่า เฉียวเนี่ยนตอนนี้เต็มไปด้วยบาดแผลนางพูดว่าเจ็บ แต่ก็ไม่บอกว่าเจ็บตรงไหนแต่คงจะเจ็บมากจริง ๆ จนถึงขนาดร้องไห้หนักขนาดนี้ใจของเซียวเหิงในขณะนี้เจ็บปวดเช่นกันทันใดนั้น เขาหันหลังให้และก้มลงเหมือนกับหลายครั้งในสิบปีที่ผ่านมาเขาพูดเสียงเบาว่า "มานี่สิ"เมื่อมองไปยังแผ่นหลังที่เคยคุ้นเคยอย่างลึกซึ้ง เฉียวเนี่ยนในตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนทุกสิ่งในโลกนี้หมุนวนเป็นภาพที่ไม่ชัดเจนแต่ถึงอย่างนั้น เฉียวเนี่ยนก็ยังยื่นมือออกไปตามสัญชาตญาณ เอื้อมไปที่บ่าของเขาและพิงตัวลงบนนั้นเซียวเหิงอุ้มนางขึ้น มือหนึ่งประคองตัวนางไว้ อีกมือหนึ่งดึงดาบยาวที่ติดเอวออกมา และเริ่มโบกไปมา ขจัดหนามที่ขวางหน้าไปทีละกิ่งแสงจันทร์ยังคงสะท้อนผ่านกิ่งไม้ลมเย็นในยามค่ำคืนยังคงพัดมาอย่างหนาวเหน็บแต่ในขณะนั้นเฉียวเนี่ยนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนอนอยู่บนหลังของเซียวเหิงในวัยแรกแย้มจึงทำให้นางรู้สึก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 446
เมื่อความทรงจำในอดีตถาโถมเข้ามา นางถูกพัดพาไปโดยไม่สามารถหลีกหนีได้ จนลืมที่จะพยายามหลบหนีนางคิดอะไรไม่ออกแล้วจริง ๆนางจะคิดได้อย่างไรว่าเขาจะเชื่อใจนาง?เขาไม่เคยเชื่อมั่นในตัวนางอย่างเด็ดขาดเลยความเย็นยะเยือกค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาในใจเฉียวเนี่ยนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ จึงกอดแขนของตัวเองเพื่อหาความอบอุ่นแต่ความหนาวเย็นไร้ขอบเขตกลับรุมเร้าเข้ามาจากทุกทิศทาง ทำให้ร่างกายของนางสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเซียวเหิงกลับไม่รู้ว่าเฉียวเนี่ยนเป็นอะไรเขาคิดว่า นางคงจะโมโหจากเรื่องวันนี้จนทำให้ตัวเองรู้สึกหนาวเย็นขึ้นเขามองไปที่เสื้อคลุมในมือของตัวเอง ขมวดคิ้วแน่น แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร และเรียกคนขับรถม้าให้ขับต่อไปความจริงจะเป็นอย่างไร เขากลับไปตรวจสอบก็รู้ ไม่จำเป็นต้องวิตกกังวลก่อนยามไห้ รถม้าก็มาถึงหน้าจวนเซียวเฉียวเนี่ยนเปิดม่านรถออก แล้วเห็นเซียวเหิงยืนอยู่ข้าง ๆ พร้อมเอื้อมมือออกมาหานางเขาคงจะเห็นว่านางข้อเท้าพลิก จึงแสดงท่าทางเอาใจใส่เช่นนั้นแต่เฉียวเนี่ยนกลับเพิกเฉยกับเขา ทนกับความเจ็บปวดที่ข้อเท้าและลงจากรถม้าเซียวเหิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่านางเป็นอะไรกัน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 447
เฉียวเนี่ยนคิ้วขมวดแน่น เห็นได้ชัดว่าเซียวชิงหน่วนเข้าใจนางผิดไปแล้วแต่นางไม่ได้ต้องการโต้เถียงกับเซียวชิงหน่วนในตอนนี้ไร้หลักฐานไร้พยาน ไม่ว่านางจะพูดอะไร เซียวชิงหน่วนก็ไม่มีวันเชื่อทว่าแววตาของเซียวเหอกลับมืดครึ้มลงในฉับพลัน สายตาที่มองไปยังเซียวชิงหน่วนเจือด้วยความขุ่นเคือง "ก่อนความจริงจะปรากฏ ห้ามพูดจาส่งเดช"เซียวชิงหน่วนไม่ยอมขึ้นมาทันที น้ำเสียงเต็มไปด้วยความร้อนรน "ทำไมถึงบอกว่าความจริงยังไม่ปรากฏ? ข้าอยู่กับท่านแม่ในตอนนั้น เกือบจะถูกพวกคนเลวทำร้ายแล้ว! ถ้าไม่ใช่เพราะพี่สะใภ้รอง ผลลัพธ์คงเลวร้ายเกินกว่าจะคาดคิด!"เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น ดวงตาของเซียวชิงหน่วนก็แดงก่ำ เห็นได้ชัดว่านางถูกทำให้หวาดกลัวไม่น้อย แม้ในตอนนี้ก็ยังไม่หายตกใจน้ำเสียงของนางอดไม่ได้ที่จะแฝงความน้อยใจ "ข้ายังเป็นห่วงนาง คิดจะไปตามหานาง แต่ใครจะรู้ว่านางกลับหนีเอาตัวรอดไปก่อนแล้ว!"ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของแม่เซียวก็ย่ำแย่ถึงขีดสุด เมื่อนึกถึงตอนที่ตนกับหน่วนหน่วนรีบร้อนออกตามหาเฉียวเนี่ยน แต่กลับได้รับแจ้งว่าเฉียวเนี่ยนหนีไปแล้ว หัวใจของนางก็เย็นเยียบแทบถูกความสิ้นหวังกลืนกินแต่เวลานี้ไม่ใช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 448
เซียวชิงหน่วนเองก็แอบตกใจอยู่เล็กน้อยนางฟื้นขึ้นมาในขณะที่กำลังนอนอยู่กับแม่เซียวหลังโขดหินก้อนใหญ่ข้างกายนั้นมีสี่คนคอยเฝ้าอยู่นางย่อมต่อสู้ขัดขืน แต่เพียงไม่กี่กระบวนท่าก็ถูกปราบลงอย่างง่ายดายและในตอนนั้นเอง หลินยวนก็พาชายชุดดำคนหนึ่งที่นางจับตัวมาได้เข้ามา...เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เซียวชิงหน่วนก็ขมวดคิ้ว มองไปยังเฉียวเนี่ยนแล้วกล่าวว่า “เจ้าไม่ต้องมาเสียดสี แม้พี่สะใภ้รองจะไม่ได้ฝึกวรยุทธ์ แต่เมื่อนางสามารถฉวยโอกาสตอนชิวอวี่เผลอ พลิกกลับมาฆ่าชิวอวี่ได้ เช่นนั้นนางก็สามารถฉวยโอกาสตอนที่นักลอบสังหารเผลอ จับตัวเขาได้เช่นกัน! อย่างไรเสีย ข้ากับท่านแม่ก็ได้พี่สะใภ้รองช่วยไว้ นี่คือความจริง!”หลินยวนก็รีบเสริมขึ้นตามคำของเซียวชิงหน่วนทันที "ท่านพี่คงไม่รู้ ตอนนั้นชิวอวี่คิดจะลวนลามข้า แต่เขากลับสะดุดหินในถ้ำจนล้มลง ตอนนั้นข้าตกใจแทบแย่ ไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงจากไหน จึงดึงปิ่นออกมาแล้วแทงเข้าไปในร่างของชิวอวี่ หลังจากพบว่าชิวอวี่ตายแล้ว ข้าก็กลัวมากจึงถอยไปอยู่ที่มุมถ้ำ อาจเพราะในถ้ำนั้นมืดสนิท นักลอบสังหารที่เข้ามาจึงไม่พบตัวข้า ข้าจึงฉวยโอกาสตอนที่เขาหันหลัง วิ่งเข้าไปข้างหลังเขา ใช้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 449
สายตาของเฉียวเนี่ยนในครั้งนี้ แฝงความหมายลึกซึ้งเกินคาดหัวใจของหลินยวนบีบรัดแน่นขึ้นมาในทันที ราวกับเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก นางหันศีรษะเล็กน้อย มองไปทางเสี่ยวหวนใช่แล้ว แม้ว่าชิวอวี่จะตายไปแล้ว แต่เรื่องที่นางร่วมมือกับชิวอวี่ยังมีอีกคนที่รู้เสี่ยวหวนเองก็ถูกสายตาของเฉียวเนี่ยนทำให้สะดุ้งเฮือก ยังไม่ทันตั้งตัวดี ก็พบว่าหลินยวนหันขวับมามองนางด้วยเช่นกันแววตาที่แฝงความอำมหิตวูบผ่านไปนั้น ทำให้นางรู้สึกขนลุกซู่เสี่ยวหวนรีบก้มหน้าลงทันที ไม่กล้ามองอีกขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงเซียวชิงหน่วนที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้นอย่างขุ่นเคือง "นางหมายความว่าอย่างไรกัน? ที่ว่าคนทำชั่วมากเข้าย่อมพบจุดจบของตนเอง นางกำลังจะสื่อถึงอะไรอยู่กันแน่!?”อย่างไรเสียหลินยวนก็เป็นสหายสนิทของเซียวชิงหน่วนมาสามปี ย่อมรู้ดีว่าจะรับมืออย่างไร จึงรีบกล่าวขึ้นทันที “หน่วนหน่วน เจ้าอย่าเป็นเช่นนี้เลย บางทีท่านพี่อาจจะเข้าใจข้าผิดไปจริง ๆ”“พี่สะใภ้รอง!” เซียวชิงหน่วนมีท่าทีราวกับ ‘หวังดีแต่เขาไม่รับ’ ขึ้นมาทันที “อย่าพูดเข้าข้างนางอีกเลย! เรื่องวันนี้…”แต่ยังไม่ทันพูดจบ เสียงเย็นเยียบของเซียวเหอก็ดังขึ้นขัด “เรื่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 450
แต่หลินยวนก็ทำได้เพียงแสดงท่าทางอ่อนแอออกมา นางโค้งตัวเล็กน้อยแล้วกล่าวกับเซียวเหิง “เช่นนั้นข้ากลับไปพักก่อนนะเจ้าคะ ท่านพี่เหิงก็รีบพักผ่อนนะเจ้าคะ!”พูดจบก็หันหลังเดินจากไปเซียวเหิงไปที่แผ่นหลังของหลินยวน เขายกมือขึ้นสัมผัสที่เสื้อคลุมของตัวเอง ดวงตาของเขายิ่งขุ่นเคืองมากขึ้นตลอดทางกลับเรือน หลินยวนก็ไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งเมื่อกลับมาถึงห้องของตัวเอง หลินยวนถึงได้เบาเสียงพูดขึ้น “ปิดประตู”เสี่ยวหวนใจเต้นแรงขึ้น แต่ก็ยังคงเชื่อฟัง หันไปปิดประตูแต่ไม่คิดเลยว่าเมื่อหันกลับมา หลินยวนไปยืนอยู่ข้างหลังนางเมื่อไรก็ไม่รู้ระยะใกล้มากจนเสี่ยวหวนเกือบจะตกใจจนขาอ่อนล้มลงไปเมื่อเห็นเสี่ยวหวนมีสีหน้าเคร่งเครียด หลินยวนจึงยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “เด็กโง่ กลัวอะไรงั้นหรือ?”นางพูดพลางดึงมือเสี่ยวหวนมา "อย่ากังวลเลย ตอนนี้ชิวอวี่ก็ตายไปแล้ว ไม่มีใครรู้เรื่องที่เราทำกับเขา ขอแค่เจ้ากับข้าปิดปากเงียบ ก็ไม่มีใครสามารถทำอะไรเราได้!"นางพูดคำว่า "เรา"มันหมายถึงการผูกมัดเสี่ยวหวนกับนางเข้าด้วยกัน!เสี่ยวหวนมองหลินยวนที่มีท่าทางดูใจดีเช่นนี้ แต่ความกลัวในใจของนางกลับยิ่งทวีขึ้นไปอีก ขณะนั้นนา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 451
อีกด้านหนึ่ง ภายในเรือนของเซียวเหอ แสงโคมยังคงส่องสว่างอยู่เฉียวเนี่ยนใช้เวลากว่าครึ่งชั่วยามจึงชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อยหนิงซวงยืนอยู่ด้านหลังเฉียวเนี่ยน ขณะใช้ผ้าเช็ดเส้นผมที่ยังเปียกหมาดไปพลาง ก็ลอบเช็ดน้ำตาของตนเองไปพลางเมื่อครู่ นางเห็นทุกอย่างอย่างชัดเจนร่างกายของคุณหนูเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น และบาดแผลที่ถูกกรีดใหม่ในวันนี้ ทำให้หัวใจของนางแทบแหลกสลายแม้แต่เส้นผมก็กระจายหลุดร่วงไปไม่น้อย หนังศีรษะยังมีรอยขีดข่วนให้เห็น เห็นได้ชัดว่า คืนนี้คุณหนูของนางต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใด!แต่พวกคนด้านนอกนั้น กลับกล่าวโทษคุณหนูของนางว่าเป็นฝ่ายหนีเอาตัวรอดคนเดียว!ช่างเป็นพวกตาบอดกันทั้งหมด!หากไม่ใช่เพราะเป็นเรื่องเป็นตาย คุณหนูของนางจะยอมทำให้ตัวเองเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร!หนิงซวงทั้งโกรธทั้งสงสารแทบขาดใจ แต่ก็ทำได้เพียงกลั้นเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ กลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะได้ยินเข้าแต่เฉียวเนี่ยนก็ยังได้ยินอยู่ดีนางหันกลับไปมองหนิงซวงพลางกล่าวปลอบโยน "ไม่เอาน่า ข้าก็กลับมาอย่างปลอดภัยแล้วนี่มิใช่หรือ?”ใครจะรู้ว่าเพียงคำปลอบของเฉียวเนี่ยนประโยคนี้ กลับทำให้หนิงซวงร้องไห้หนักกว่าเดิม “เ
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 472
แม่เซียวขมวดคิ้ว ถอนหายใจพลางกล่าวว่า "แม่ไม่ได้โทษเนี่ยนเนี่ยน ทั้งหมดเป็นเรื่องของคนนอก... ช่างเถอะ ๆ ข่าวลือพวกนั้นไม่ต้องไปใส่ใจ ไม่นานก็จะเงียบไปเอง""ใช่ ไม่จำเป็นต้องสนใจ" เซียวเหอยิ้มบาง ๆ ให้แม่เซียวเป็นครั้งแรกของวันนี้ "เช่นนั้น ท่านแม่ ข้าขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อน""ได้สิ เจ้าไปพักผ่อนเถิด!" แม่เซียวรับคำอย่างรวดเร็วนางมองตามแผ่นหลังเซียวเหอที่เดินจากไป สีหน้าของแม่เซียวกลับยิ่งดูแย่ลงกว่าเดิมจนกระทั่งเซียวเหอเดินลับสายตาไปแล้ว นางจึงหันไปทางมามาที่รับใช้ข้างกาย "เจ้าไปนำสารสมรสของเนี่ยนเนี่ยนกับเหอเอ๋อร์มา คัดลอกวันเดือนปีเกิดของนาง แล้วส่งไปให้ท่านมหาเถระฉือเอินแห่งวัดฝ่าหัวดูให้ที"ก่อนหน้านี้ ตอนแต่งงานกัน ไม่มีใครนำดวงชะตาของทั้งสองไปให้ตรวจสอบ เพราะมีราชโองการพระราชทานสมรสอยู่ก่อนแล้ว ต่อให้เฉียวเนี่ยนไม่แต่งกับเซียวเหอ ก็ต้องแต่งกับเซียวเหิง จะมีใครมัวมาสนใจเรื่องดวงชะตากัน?ทว่าเวลานี้ ข่าวลือภายนอกกลับยิ่งลุกลามไปกันใหญ่ แม่เซียวรู้สึกเป็นกังวลจนไม่อาจวางใจได้หมิงอ๋อง จิ่งเหยียน แม้กระทั่งฮูหยินเฒ่าแห่งจวนโหว ล้วนเคยเป็นคนใกล้ชิดของเฉียวเนี่ยนทั้งสิ้นเช่นน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 471
เซียวเหอต้องการทำให้ตนเองดูเป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แต่เขาไม่เคยนึกมาก่อนว่า ภายใต้บรรยากาศเย็นยะเยือกเช่นนี้ รอยยิ้มแบบใดก็สามารถทำให้เด็กหวาดกลัวได้เด็กคนนั้นชะงักไปทันที ไม่พูดอะไรสักคำเด็กคนอื่น ๆ ก็พากันรวมกลุ่มแน่น มองเซียวเหอด้วยสายตาหวาดหวั่นโชคดีที่จี้เยว่นั้นซื้อลูกกวาดมาแล้ว เขารีบเดินเข้ามา แจกลูกกวาดให้เด็ก ๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า "ไม่ต้องกลัว ท่านอาเขาก็แค่อยากถามเท่านั้นเอง"ลูกกวาดมีกลิ่นหอมและหวานอร่อยเด็ก ๆ รับลูกกวาดไป และม่ได้หวาดกลัวมากถึงขนาดนั้นแล้ว"ข้าฟังเสี่ยวหูจื่อพูดมา!"เสี่ยวหูจื่อ: "เอ้อร์หยาเป็นคนสอนข้าขอรับ!"เอ้อร์หยา: "ต้าหนิวที่อยู่ตรงปากทางเป็นคนสอนข้าร้องเจ้าค่ะ!"……เรื่องนี้ถูกโยนต่อกันไปมาเป็นทอด ๆ เกรงว่าคงไม่สามารถสืบหาความจริงได้ในทันทีจี้เยว่ก้าวเข้ามา ลดเสียงลงแล้วกล่าวว่า "ท่านกลับไปก่อนเถิด เรื่องนี้บ่าวจะส่งคนไปสืบให้แน่ชัดว่าต้นตอมาจากผู้ใด"เซียวเหอขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับเบา ๆ สายตาหยุดลงที่เหล่าเด็กน้อยตรงหน้าซึ่งล้วนมีสีหน้าบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่สุดท้ายก็ยังอดไม่ได้ที่จะกล่าวข่มขู่เสียงต่ำว่า "ห้ามร้อ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 470
แต่ตอนนี้ ทั้งหมดนี้เห็นได้ชัดว่ามีคนจงใจทําทันใดนั้น ก็ลดเสียงลงถามว่า "รู้หรือไม่ ใครเป็นคนวางยาพิษเจ้า?"ในหัวของเซียวเหอมีร่างที่สวยงามร่างหนึ่งปรากฏขึ้นมาทันทีตามที่เฉียวเนี่ยนพูดก่อนหน้านี้ คนคนนี้มีแนวโน้มที่จะวางยาพิษเขามากที่สุดแต่ความทรงจําในอดีตต่างๆ ผุดเข้ามาในใจ เซียวเหอกําหมัดเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยชื่อนั้นออกมาเพียงแค่ส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า "หลังจากที่ขาของกระหม่อมได้รับบาดเจ็บในตอนนั้น ก็ได้สัมผัสกับผู้คนมากเกินไป ใครเป็นคนวางยาพิษนั้น กระหม่อมก็ไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ..."ได้ยินดังนั้น ฮ่องเต้จึงพยักหน้าเล็กน้อยใช่แล้ว ตอนนั้นเซียวเหอถูกหามจากสนามรบกลับเมืองหลวง ระหว่างทางมีคนดูแลตั้งเท่าไหร่?หลังจากกลับถึงเมืองหลวง ก็ถูกหมอหลวงหลายคนตรวจอีกในนั้น ใครเป็นคนวางยาพิษ จะตรวจสอบได้อย่างไร?เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฮ่องเต้ก็ถอนหายใจยาว "ก็คงได้แต่แบบนี้แหละ ตอนนี้ราชสํานักถือว่ามั่นคงแล้ว น้องรองของเจ้าก็กล้าหาญมาก ไม่แพ้เจ้าเลย แม้ว่าคนที่ทําร้ายเจ้าในตอนแรกจะรู้ว่าขาของเจ้าหายดีแล้ว พวกเขาก็คงจะไม่ทําร้ายเจ้าอีกแน่นอน"เพราะยังไงซะ อํานาจทางทหารในปัจจุบันก็อ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 469
วันรุ่งขึ้นเซียวเหอได้รับข่าวจากในวังตั้งแต่เข้าว่าฮ่องเต้ต้องการพบเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ที่จริงเขาก็เดาออกตั้งแต่เมื่อวานแล้วราชครูชิวจะต้องบอกเรื่องนี้กับฮ่องเต้อย่างแน่นอน และเมื่อฮ่องเต้รู้เข้าจะต้องรีบไปพบเขาอย่างแน่นอนเพียงแต่คิดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้เวลานี้ เกรงว่าแม้ว่าการประชุมเช้าคงจะยังไม่สิ้นสุด ฮ่องเต้ก็ส่งคนมาที่บ้านตระกูลเซียวอย่างอดใจรอไม่ไหวแล้ว!จี้เยว่ปรนนิบัติเซียวเหอเปลี่ยนเสื้อผ้าเจ้านายของเขาเข้าวังอีกครั้งหลังจากผ่านไปห้าปี ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องแต่งตัวให้สดใสหน่อยให้คนอื่นได้เห็นว่า ท่านแม่ทัพเซียวคนก่อน ตอนนี้ยังฮึกเหิมเหมือนเดิม!แต่เห็นได้ชัดว่าความคิดของเจ้านายเขาไม่ได้อยู่ที่เรื่องนี้เลยจี้เยว่มองตามสายตาของเซียวเหอไปตามนอกหน้าต่าง แล้วก็อดยิ้มไม่ได้ "อีกสักพักนายหญิงน้อยใหญ่ถึงจะตื่นน่ะขอรับ!"อีกประมาณครึ่งชั่วยาม นายหญิงน้อยใหญ่ก็จะออกมาแล้วเซียวเหอฟังออกถึงความขบขันในรอยยิ้มของจี้เยว่ คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันอย่างอดไม่ได้ "ข้าไม่ได้รอนาง""บ่าวรู้ขอรับ" จี้เยว่ตอบกลับทันที "คุณชายใหญ่แค่ดูลมอยู่เท่านั้นขอรับ"มองออกไปนอกหน้าต่างนี้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 468
แล้วจะให้เซียวเหอทําอย่างไร?หรือว่าจะทําให้พี่ใหญ่น้องของพวกเขาแตกหักกันเพื่อนางจริงๆ?ไม่สู้ถือโอกาสนี้จากไป หลุดพ้นทุกคนในเมืองหลวงให้หมดสิ้นนางตั้งตารอคอยมานานแล้ว ไปหาโลกใหม่นอกเมืองหลวง ไปหาตัวเองใหม่นางรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วแต่ในมุมมองของหนิงซวง อยู่ต่อก็ดีเหมือนกันคุณชายใหญ่เซียวเป็นคนดี จี้เยว่ก็เป็นคนดีเช่นกัน นางอยู่ที่นี่กับคุณหนูของนาง ไม่ได้รู้สึกน้อยใจแม้แต่น้อยเพียงแต่ ในเมื่อคุณหนูบอกว่าถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว นั่นย่อมมีเหตุผลแน่นอนหนิงซวงจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ข้าล้วนเชื่อฟังคุณหนู"ตกดึกเมื่อเซียวเหอกลับมา ท้องฟ้าก็มืดมากแล้วตัวเขาติดกลิ่นเหล้าอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่ของเขา ส่วนใหญ่เป็นของพ่อเซียววันนี้พ่อเซียวมีความสุขจริงๆสั่งให้คนทําอาหารโต๊ะใหญ่ ดึงเขาไว้แล้วพูดไม่หยุด ระหว่างนั้นยิ่งดีใจจนร้องไห้หลายครั้งแน่นอนว่ายังพูดถึงหัวข้อเกี่ยวกับเซียวเหิงอยู่บ้างพ่อเซียวบอกว่า พวกเขาสองคนพี่ใหญ่น้องวางใจกันตั้งแต่เด็ก บอกว่าเซียวเหิงเคารพเขาที่เป็นพี่ใหญ่ตั้งแต่เด็กบอกว่านิสัยของเซียวเหิงดูเหมือนสุขุมเยือกเย็น แต่ความจริงแล้วกลับดื้อรั้นมากบอกว่าใน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 467
ทุกคนในที่นี้ต่างก็รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฉียวเนี่ยนกับเซียวเหิงเป็นอย่างไร ย่อมเข้าใจดีว่าการจากไปของเซียวเหิงในครั้งนี้ จะต้องเป็นเพราะทนเห็นเฉียวเนี่ยนกับเซียวเหอรักกันเช่นนี้ไม่ได้แน่เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวสีหน้าของเซียวเหอก็มืดมนลงเช่นกันบรรยากาศในห้องโถงตกอยู่ในความอึดอัดใจแม่เซียวได้สติก่อน ผลักเซียวชิงหน่วนเบาๆ หนึ่งที บอกเป็นนัยว่าห้ามพูดถึงอีก จากนั้นก็พูดเสียงดังว่า "คาดว่าในกองทัพคงมีเรื่องต้องไป ไม่พูดถึงเขาแล้ว!"เซียวชิงหน่วนเพิ่งรู้ตัวว่า "ใช่ ใช่ ใช่ พี่รองเพราะงานทหารยุ่ง ไม่ใช่เพราะพี่..."พูดยังไม่ทันจบ เซียวชิงหน่วนก็ปิดปากตัวเองไว้ อยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาดสีหน้าของเฉียวเนี่ยนและเซียวเหอยิ่งเข้มขึ้นพ่อเซียวอดถลึงตาใส่เซียวชิงหน่วนไม่ได้ แล้วจึงค่อยมองไปทางราชครูชิว "วันนี้ที่จวนตระกูลเซียวมีเรื่องมงคล ราชครูชิวจะอยู่ดื่มกับข้าน้อยสักแก้วหรือไม่ขอรับ?"ราชครูชิวก็ทําเป็นไม่ได้ยินที่เซียวชิงหน่วนพูดเมื่อครู่ เขาปฏิเสธอย่างยิ้มแย้มว่า "ไม่ล่ะ คนชั่วชิวอวี่ยังไงก็เป็นหลานชายแท้ๆ ของข้า ข้าคงต้องกลับไปที่จวนก่อน!"พูดจบ ราชครูชิวก็ลุกขึ้นเซี
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 466
ระหว่างที่พูดก็เลิกม่านรถเดินออกไปแต่ก่อนที่จะกระโดดลงจากรถม้า ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "หากนางตาย ก็เป็นนางก่อกรรมทําเข็ญเอง แต่เนี่ยนเนี่ยนล่ะ นางทำอะไรผิด?"สิ้นเสียง หลินเย่ว์ก็ก้าวยาวๆ จากไปแล้วเขาไม่สามารถอยู่ในรถม้าคันนั้นได้แม้แต่วินาทีเดียวเป็นความจริงที่เขาไม่อยากเห็นหลินยวนตายถึงอย่างไรนั่นก็เป็นน้องสาวแท้ๆ ของเขา!ตอนแรกนางอยากฆ่าตัวตายด้วยการชนเสา เขาไม่ได้ห้ามเพราะเขาคิดว่านางแกล้งทําแต่วันนี้ เมื่อเขาเห็นใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะตาย เขาก็อดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งเข้าไปน้องสาวของเขาเคยอ่อนโยนและใจดี แต่เพิ่งเข้ามาในจวนตระกูลเซียวได้ไม่นาน ก็กลายเป็นคนที่โหดร้ายเช่นนี้แล้ว?หลินเย่ว์คิดไม่ออกแต่สิ่งที่คิดไม่ออกยิ่งกว่าคือเนี่ยนเนี่ยนทําอะไรผิด?นางทําผิดอะไรถึงต้องถูกจับเป็นเชลยต่อหน้าชิวอวี่ไปให้ชิวอวี่ข่มเหง?นางทําอะไรผิด ต้องหลบเข้าไปในพุ่มไม้หนามโดยไม่คํานึงถึงอะไร ทําให้ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล?นางก็เป็นน้องสาวของเขาเหมือนกันนะ!น้องสาวที่เขาตามใจมาสิบห้าปี มีสิทธิ์อะไรมาได้รับความอัปยศเช่นนี้?มีสิทธิ์อะไร พวกเขาแค่พูดไม่กี่คํา วันหล
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 465
รถม้าของจวนโหวรออยู่นอกจวนตระกูลเซียวตั้งนานแล้วหลินยวนถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มคนรับใช้และยกเข้าไปในรถม้า ดึงดูดความสนใจของคนเดินถนนให้หันมาดูท่านโหวหลินและฮูหยินหลินตามขึ้นรถม้า คิดแต่จะรีบกลับจวนโหว ให้หมอประจำจวนรีบรักษาหลินยวนแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะไม่ออกมาเสียทีท่านโหวหลินร้อนใจจนอยากเข้าไปเรียกคน จากนั้นถึงได้เห็นหลินเย่ว์ออกจากจวนแล้วขึ้นรถม้าไป"เร็ว รีบกลับจวน!" ท่านโหวหลินร้องเรียกอย่างร้อนใจ รถม้าก็มุ่งหน้าไปทางจวนโหวอย่างรวดเร็วและหัวใจของท่านโหวหลินก็มีโอกาสหายใจได้บ้างในเวลานี้เมื่อเห็นหลินยวนที่เต็มไปด้วยเลือด สีหน้าของท่านโหวหลินก็มืดครึ้ม แต่จู่ๆ ก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขามองไปทางหลินเย่ว์ "เจ้าก็เหมือนกัน ทําไมเรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่บอกล่วงหน้าล่ะ? วันนี้ข้ากับแม่เจ้ามาไม่ได้เตรียมใจไว้เลยสักนิด"แต่เห็นได้ชัดว่าหลินเย่ว์เพิ่งเริ่มค้นหานักลอบสังหารชุดดําเมื่อไม่กี่วันก่อน!หลินเย่ว์กําลังใช้ผ้าเช็ดหน้าพันแผลที่มือขวาของตัวเอง สีหน้าของเขาไม่ได้ดีไปกว่าท่านโหวหลินสักเท่าไร "แจ้งให้พวกท่านทราบล่วงหน้า เพื่อที่พวกเจ้าจะได้แอบส่งข่าวให้ยวนเอ๋อร์เหรอ?"ได้ยิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 464
พูดจบก็หันไปพูดกับพ่อเซียวว่า "ขอพี่เซียวยืมด้วยขอรับ"ตระกูลเซียวเป็นท่านแม่ทัพมาหลายชั่วอายุคน สิ่งที่ขาดไม่ได้ที่สุดในจวนก็คือแส้หนังพ่อเซียวพยักหน้าเล็กน้อยและคํารามเสียงต่ำ ไม่นานก็มีคนส่งแส้หนังมาท่านโหวหลินกํามือไว้ แล้วตะโกนว่า "หลินยวน คุกเข่าให้ดี"หลินยวนเองก็รู้ว่าวันนี้ตนคงหนีไม่พ้นการเฆี่ยนตี แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินหามาให้ตน อย่างไรก็ดีกว่าตาย!ตอนนี้จึงได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ปล่อยหลินเย่ว์แล้วค่อยๆ คุกเข่าตัวตรงหลินเย่ว์สูดหายใจเข้าลึกๆ ถอยไปด้านข้างและเอามือที่บาดเจ็บไว้ด้านหลังท่านโหวหลินก้าวไปข้างหน้า ยกแส้ม้าในมือขึ้น แล้วฟาดไปที่หลังของหลินยวนอย่างแรง"เพียะ!"แส้ที่ทําจากหนังวัวนั้นเหนียวเป็นพิเศษและเสียงดังมากเมื่อตีลงบนร่างกายเพียงครู่เดียว บนหลังของหลินยวนก็มีรอยเลือดสายหนึ่งตกลงมาแล้ว"เจ้าใจดําอํามหิต ทําร้ายคนอื่นทําร้ายตัวเอง วันนี้ข้าจะให้คําอธิบายแก่ทุกคน"ท่านโหวหลินดื่มเสร็จก็ฟาดแส้ใส่หลินยวนอีกครั้งท่านโหวหลินก็เป็นนายทหารเช่นกัน แรงเฆี่ยนตีไม่เบาแน่นอน เสียงเฆี่ยนตีดังก้องไปทั่วคฤหาสน์ตระกูลเซียว แผ่นหลังของหล
