บทที่ 450

แต่หลินยวนก็ทำได้เพียงแสดงท่าทางอ่อนแอออกมา นางโค้งตัวเล็กน้อยแล้วกล่าวกับเซียวเหิง “เช่นนั้นข้ากลับไปพักก่อนนะเจ้าคะ ท่านพี่เหิงก็รีบพักผ่อนนะเจ้าคะ!”

พูดจบก็หันหลังเดินจากไป

เซียวเหิงไปที่แผ่นหลังของหลินยวน เขายกมือขึ้นสัมผัสที่เสื้อคลุมของตัวเอง ดวงตาของเขายิ่งขุ่นเคืองมากขึ้น

ตลอดทางกลับเรือน หลินยวนก็ไม่ได้พูดอะไร

จนกระทั่งเมื่อกลับมาถึงห้องของตัวเอง หลินยวนถึงได้เบาเสียงพูดขึ้น “ปิดประตู”

เสี่ยวหวนใจเต้นแรงขึ้น แต่ก็ยังคงเชื่อฟัง หันไปปิดประตู

แต่ไม่คิดเลยว่าเมื่อหันกลับมา หลินยวนไปยืนอยู่ข้างหลังนางเมื่อไรก็ไม่รู้

ระยะใกล้มากจนเสี่ยวหวนเกือบจะตกใจจนขาอ่อนล้มลงไป

เมื่อเห็นเสี่ยวหวนมีสีหน้าเคร่งเครียด หลินยวนจึงยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “เด็กโง่ กลัวอะไรงั้นหรือ?”

นางพูดพลางดึงมือเสี่ยวหวนมา "อย่ากังวลเลย ตอนนี้ชิวอวี่ก็ตายไปแล้ว ไม่มีใครรู้เรื่องที่เราทำกับเขา ขอแค่เจ้ากับข้าปิดปากเงียบ ก็ไม่มีใครสามารถทำอะไรเราได้!"

นางพูดคำว่า "เรา"

มันหมายถึงการผูกมัดเสี่ยวหวนกับนางเข้าด้วยกัน!

เสี่ยวหวนมองหลินยวนที่มีท่าทางดูใจดีเช่นนี้ แต่ความกลัวในใจของนางกลับยิ่งทวีขึ้นไปอีก ขณะนั้นนา