เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 56
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 57
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกำลังเดินเข้ามาใกล้ เฉียวเนี่ยนจึงตะโกนออกมาเสียงดังว่า “ช้าก่อน!”อกของนางกระเพื่อมอย่างรุนแรง ความกลัวในใจถึงจุดสูงสุด แต่ก็ยังคงบังคับตัวเองให้สงบนิ่งชายทั้งสองดูเหมือนจะถูกนางข่มขู่จนชะงักฝีเท้าไปเฉียวเนี่ยนเอ่ยต่อว่า “เมื่อครู่ข้าบอกแล้วว่าฮ่องเต้ทรงพระราชทานงานแต่งให้ข้าแล้ว ขณะนี้ข้าเป็นว่าที่ภรรยาของหมิงอ๋อง หากพวกเจ้าคิดจะทำอะไรข้า ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับฮ่องเต้ ไม่ใช่แค่กับฮ่องเต้เท่านั้น แต่ยังเป็นศัตรูกับหมิงอ๋อง และจวนโหวด้วย! พวกเจ้าลองคิดดูดีๆ ว่าคนที่ส่งพวกเจ้ามาที่นี่ จะสามารถปกป้องพวกเจ้าได้หรือไม่!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทั้งสองคนก็หันมาสบตากัน ดูเหมือนจะเห็นด้วยกับคำพูดของเฉียวเนี่ยนจึงประสานมือแสดงความเคารพเฉียวเนี่ยน แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่อ่อนโยนลงมากว่า “คุณหนูใหญ่ พวกข้าเป็นเพียงชาวยุทธภพ ไม่เข้าใจเรื่องราวความขัดแย้งระหว่างชนชั้นสูง พวกข้ารู้เพียงว่าได้รับเงินมา ก็ต้องทำตามคำสั่ง แต่คุณหนูใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง พวกข้าจะไม่ทำร้ายท่าน เพียงแค่ขอให้คุณหนูใหญ่ไปกับพวกข้าเท่านั้น”เมื่อได้ยินคำพูดของทั้งสองคน เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกเหมือน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 58
“แม่นางชอบหรือไม่?” เจ้าของแผงลอยตาไวเหลือเกิน พอเห็นหลินยวน ก็รีบหยิบโคมไฟกระต่ายลงมาทันที “เพียงห้าตำลึง”เซียวเหิงรีบควักเงินออกมาจ่ายเจ้าของแผงลอยยิ้มระรื่น ส่งโคมไฟให้เซียวเหิง แต่ยังไม่ทันที่เซียวเหิงจะส่งโคมไฟให้หลินยวน ก็สังเกตเห็นว่าฝูงชนด้านหลังเริ่มโกลาหลขึ้นมาทันทีดูเหมือนจะเกิดเรื่องใหญ่แล้วหลินยวนกับเซียวเหิงก็สนใจความโกลาหลนี้ไปด้วยเซียวเหิงรูปร่างสูง มองเห็นได้ไกลกว่าหลินยวนเมื่อมองทะลุฝูงชนไป ก็เห็นสาวใช้หน้าเปื้อนเลือดคนหนึ่งดูคุ้นหน้านักราวกับเป็น...สาวใช้ของเฉียวเนี่ยน!เขาตกใจ รีบวิ่งไปทางฝั่งของหนิงซวงหลินยวนตกใจจนร้องออกมา จึงเห็นว่าโคมไฟกระต่ายที่เซียวเหิงถืออยู่ตกลงพื้น แล้วก็ติดไฟลุกไหม้ขึ้นมาทันทีเปลวไฟติดชายกระโปรงของนาง นางตกใจมาก โชคดีที่เจ้าของแผงลอยว่องไว ตักน้ำมาดับไฟได้ทันท่วงทีหลินยวนยังคงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นางเงยหน้ามองไปยังทิศทางที่เซียวเหิงเดินจากไปด้วยสายตาว่างเปล่า นางไม่รู้ว่าเซียวเหิงเป็นอะไรไป ดูราวกับถูกผีเข้า นางจึงเดินตามเขาไปขณะนั้น เซียวเหิงวิ่งมาถึงหน้าหนิงซวง “เกิดอะไรขึ้น? คุณหนูของเจ้าอยู่ที่ใด?”หนิงซวงวิ่ง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 59
เมื่อเฉียวเนี่ยนฟื้น ทุกอย่างเบื้องหน้ายังคงมืดมิด ดวงตาของนางราวกับถูกอะไรบางอย่างปิดไว้นางเผลอยกมือขึ้น แต่กลับพบว่ามือทั้งสองข้างถูกมัดไว้ด้วยกันนางจึงนึกขึ้นได้ในทันทีถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโรงน้ำชา!ฉะนั้นยามนี้ นางอยู่ที่ใดกัน?นางน่าจะนอนอยู่บนเตียงนิ่มๆ และยังพอได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมจากด้านนอกนางอยู่ที่ถนนชุนซาน!ที่นี่ น่าจะเป็นโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งบนถนนชุนซาน!เพียงแต่นางถูกปิดตา จึงไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ที่ใด และไม่รู้ว่าบัดนี้เป็นเวลากี่ยามแล้วนางถูกจับตัวไปนานแค่ไหนแล้วเนี่ย?ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นชายทั้งสองกลับมาแล้วเฉียวเนี่ยนได้ยินเสียงฝีเท้าของหนึ่งในนั้นเดินเข้ามาหานาง ดูเหมือนจะมาตรวจสอบว่านางตื่นแล้วหรือไม่นางไม่กล้าขยับตัวโชคดีที่อีกฝ่ายไม่ได้สังเกตเห็นว่านางตื่นแล้ว เพียงแค่หัวเราะออกมาแล้วพูดว่า “พี่ใหญ่ ยานอนหลับที่พี่ซื้อมารอบนี้ใช้ได้เลย!” แล้วเดินออกไป“ใช่! ได้ยินมาว่าเป็นยาจากสำนักราชาโอสถ”เสียงปนกลิ่นสุราลอยมา คนทั้งสองเริ่มดื่มสุรา“พี่ใหญ่ พี่ว่าทำไมข้างนอกถึงมีทหารจำนวนมากเพียงนี้? จะไม่ใช่มาตามจับเ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 60
เพียงรู้สึกว่ามือและเท้าชาไปหมด การขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกแทงด้วยเข็ม จนเฉียวเนี่ยนอดร้องครางออกมาเบาๆ ไม่ได้เมื่อรู้ตัวว่าร้องออกมา เฉียวเนี่ยนก็แข็งทื่อไปทั้งตัวโชคดีที่เสียงกรนของทั้งสองยังคงดังขึ้นๆ ลงๆนางจึงมั่นใจได้ว่าทั้งสองคนคงหลับไปแล้วไม่รอช้า นางจึงเริ่มดิ้นรนอย่างสุดกำลังแต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะเป็นมืออาชีพ ปมเชือกที่ใช้มัดรัดแน่นมาก เฉียวเนี่ยนดิ้นรนอยู่นานก็ไม่สามารถคลายเชือกที่ข้อมือได้เลยทว่านางก็ไม่สามารถปล่อยให้เป็นเช่นนี้บทสนทนาของทั้งสองเมื่อครู่นี้ นางได้ยินชัดเจน พวกเขาต้องการให้นางเสื่อมเสียชื่อเสียง และต้องการทำลายการหมั้นหมายของนางกับหมิงอ๋องแม้ว่านางจะไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ และจะไม่แต่งงานกับหมิงอ๋องก็ได้ แต่หากท่านย่ารู้เรื่องนี้เข้า ย่อมต้องเสียใจมากแน่ๆร่างกายของท่านย่าอ่อนแอลงเรื่อยๆ ตั้งแต่นางกลับมาที่จวนโหว ก็ยังไม่ได้ทำอะไรให้ท่านย่าเลย สิ่งเดียวที่ทำได้ในยามนี้คือไม่ให้ท่านย่าต้องเป็นห่วง!เมื่อนึกถึงภาพท่านย่ากอดนางพร้อมกับเอ่ยคำปลอบโยนเสียงเบา เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกเหมือนมีไฟลุกโชนอยู่ในใจนางจะไม่ยอมให้ชะตากรรมของตนต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 61
นางเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็จำได้ว่าเป็นใคร “รอง รองแม่ทัพจิ่ง...”“คุณหนูเฉียว!” จิ่งเหยียนเพิ่งรู้สึกตัว รีบหันมองห้องด้านหลังเฉียวเนี่ยนทันที แล้วขมวดคิ้ว มือกำมือเฉียวเนี่ยนไว้ด้านหลังของเขา“อย่าให้ใครรู้ว่าข้าถูกจับตัวมา” นางกำชับเสียงเบาจิ่งเหยียนเข้าใจในทันที และรีบเอ่ยว่า “ข้าจะพาคุณหนูไปทางประตูหลัง”เอ่ยจบก็จะพาเฉียวเนี่ยนไปแต่แล้วเฉียวเนี่ยนก็ร้องกลั้นเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวดเขารีบหันกลับไป พบว่าเฉียวเนี่ยนหน้าซีดเหงื่อออกเต็มหน้าผาก“คุณหนูเป็นอะไร?” จิ่งเหยียนเป็นห่วงว่าเฉียวเนี่ยนจะถูกคนร้ายทำร้ายแต่เห็นเฉียวเนี่ยนยกมือซ้ายที่ห้อยขึ้น แล้วพูดเสียงอ่อนแรงว่า “รองแม่ทัพจิ่ง มีวิธีแก้ไขหรือไม่?”อาการบาดเจ็บแบบนี้!ถึงแม้จะเคยร่วมรบกับเซียวเหิงมาแล้วมากมาย จิ่งเหยียนก็อดใจสั่นไม่ไหว เมื่อเห็นบาดแผลที่มือของเฉียวเนี่ยนถึงว่าเขาได้ยินเสียงร้องของหญิงสาวเมื่อครู่ น่าจะเป็นเพราะคุณหนูเฉียวพยายามสลัดเชือกจนกระดูกเคลื่อนสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีจนดูแย่มาก และเอ่ยเสียงทุ้มต่ำว่า "ค่อนข้างเจ็บหน่อย แม่นางเฉียวอดทนสักหน่อยนะ"เฉียวเนี่ยนพยักหน้ารับ แล้วกัด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 62
เพราะชื่อเสียงของสตรีสำคัญที่สุดแต่ยามนี้ทุกคนที่อยู่ในที่นี่ต่างรู้ดีว่าไม่เป็นความจริงเขาโค้งคำนับตอบ แล้วหันมองเฉียวเนี่ยน “เหตุใดโรงน้ำชาหยวนไหลที่หมิงอ๋องหมายถึงจึงกลายเป็นโรงน้ำชาฝูไหลไปได้”เฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ข้างๆ บาดแผลที่มือแม้จะพันแผลเรียบร้อยแล้ว แต่แค่ขยับนิ้วก็ยังคงเจ็บมากหมอประจำจวนบอกว่าแผลของนางแม้จะไม่ร้ายแรง แต่ก็ประมาทไม่ได้ อย่างน้อยไม่ควรใช้แรงหนึ่งเดือนเมื่อได้ยินคำถามของเซียวเหิง เฉียวเนี่ยนจึงลุกขึ้นยืน แล้วหันไปตอบเซียวเหิงว่า “ขณะที่ข้าได้รับจดหมาย จดหมายเขียนว่าโรงน้ำชาฝูไหล จดหมายฉบับนั้นน่าจะยังอยู่ในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งของข้า”เอ่ยถึงตรงนี้ เฉียวเนี่ยนก็หันมองหลินเย่ว์หลินเย่ว์ยืนอยู่มุมหนึ่งของห้องในที่ที่ค่อนข้างเงียบสงบ ราวกับกลัวว่าจะถูกใครบางคนพบเห็นทว่าตั้งแต่เขาก้าวเข้ามา เฉียวเนี่ยนก็สังเกตเห็นเขาแล้วนางค่อยๆ เดินไปหาหลินเย่ว์ “วันนี้ท่านโหวน้อยดูเงียบเป็นพิเศษ เกิดอะไรขึ้นหรือ”ฮูหยินหลินไม่เข้าใจว่าทำไมเฉียวเนี่ยนถึงมาสนใจหลินเย่ว์ ยามนี้จึงรีบเดินเข้ามาขวาง “เจ้ารอดตายมาได้แล้ว ควรนั่งพักผ่อนก่อน อย่าไปสนใจพี่ชายเลย”ทว่าเฉี
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 63
หลินเย่ว์ยังคงเงียบไม่พูดไม่จาในขณะที่ฮูหยินหลินกลับเนื้อตัวสั่นเทา เดินเข้ามาหาหลินเย่ว์ทีละก้าวนางเอื้อมมือไปดึงชายเสื้อของหลินเย่ว์เบาๆ “เย่ว์เอ๋อร์ เจ้ารีบบอกน้องสาวของเจ้าสิว่าทั้งหมดเป็นความเข้าใจผิด”หลินเย่ว์สีหน้าเย็นชา เงียบอยู่เช่นนั้นยิ่งเขาเงียบ ฮูหยินหลินก็ยิ่งเป็นห่วงมากขึ้นเรื่อยๆ แรงที่ดึงเสื้อของหลินเย่ว์ก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนในที่สุดก็กลายเป็นการผลัก“เจ้าพูดสิ! รีบพูดเร็ว!”เสียงของนางสั่นเครือปนไปด้วยเสียงร้องไห้เมื่อเห็นว่าฮูหยินหลินตื่นเต้นเช่นนั้น หลินยวนจึงรีบเข้าไปโอบกอดฮูหยินหลิน “ท่านแม่ ท่านอย่าทำเช่นนี้เลย ท่านนั่งลงแล้วให้พี่ชายค่อยๆ เล่า ข้าเชื่อว่าพี่ชายต้องมีเหตุผลแน่นอน”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉียวเนี่ยนมองไปที่หลินยวนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อหลินเย่ว์จ้างคนมาทำลายชื่อเสียงของนาง แต่หลินยวนกลับบอกว่าลินเย่ว์ทำเช่นนั้นเพราะมีเหตุผล นี่เป็นพี่น้องอย่างไรเนี่ย?ในฐานะผู้หญิง หลินยวนจะกล้าพูดคำเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร?แต่ดูเหมือนว่าหลินเย่ว์ได้สติกลับคืนมาเพราะคำพูดของหลินยวนถึงขั้นเหลือบมองหลินยวนด้วยแววตาขอบคุณ ก่อนจะหันมองเฉียวเน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 64
"เพราะว่าเริ่มจากข้าง่ายกว่า เพราะข้าอ่อนแอกว่า""เพื่อความสุขในอนาคตของข้า เจ้าจึงจ้างชายฉกรรจ์สองคนในราคาหนึ่งพันสองเพื่อทำลายชื่อเสียงของข้า คำพูดแบบนี้ พูดออกมาแล้ว เจ้าเองรู้สึกน่าขันหรือไม่?""หลินเย่ว์ เก็บใบหน้าที่น่ารังเกียจของเจ้าไปเถิด เจ้าไม่ได้เป็นห่วงข้า แค่ไม่อยากให้ข้ายืนสูงกว่าเจ้าเท่านั้น! เจ้าไม่ได้ทำเพื่อข้าเลย เจ้าแค่เห็นข้าได้ดีไม่ได้!"เพียงไม่กี่ประโยคก็เปิดโปงมุมที่น่าเกลียดที่สุดในใจของหลินเย่ว์ออกมาแต่หลินเย่ว์ไม่ยอมรับ "ข้าจะไม่อยากเห็นเจ้าได้ดีได้อย่างไร? การแต่งงานกับหมิงอ๋องคือเรื่องดีอย่างนั้นหรือ? แม้เจ้าจะเสียชื่อเสียงแล้วจะอย่างไร มีจวนโหวหนุนหลัง เจ้ากลัวว่าภายหลังจะไม่มีใครมาขอแต่งงานอีกหรือ?"เอ่ยจบ ภายในห้องโถงก็เงียบสงบไปชั่วขณะนอกจากเสียงสะอื้นของหลินยวนที่หยุดไม่ได้แล้ว ดูเหมือนทุกคนกำลังกลั้นหายใจสายตาของเฉียวเนี่ยนมองไปรอบๆ นางเหลือบมองฮูหยินหลิน แล้วมองท่านโหวหลิน และในที่สุดก็มองหลินเย่ว์พร้อมกับหัวเราะเสียงเบา "ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านโหวหลินและฮูหยินหลินถึงเลือกที่จะใช้ชายกระโปรงข้ารักษาสถานะที่สั่นคลอนของจวนโหว"คำพูดที่เบาหวิ
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 288
นั่นมันต้องเจ็บขนาดไหนกัน!เนี่ยนเนี่ยนของนางต้องเจ็บขนาดไหนกัน!ฮูหยินเฒ่าแค่คิด ก็รู้สึกปวดใจแทบขาดแล้วย่าอย่างนาง ช่างไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ!นางเอาแต่อยู่ในจวนนี้ทั้งวันทั้งคืน ไยแม้แต่ข่าวเล็กน้อยก็ยังไม่ได้รับ?หากนางรู้เร็วกว่านี้ว่าหมิงอ๋องคนนั้นไม่ใช่คนดีอะไร นางคงไม่มีทางให้เนี่ยนเนี่ยนเข้าวังหรอกหากนางรู้ว่าหลินเย่ว์ไอ้สารเลวนั่นทำเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ นางคงตีเขาให้ตายแน่!หาก...หากนางจากไปเร็วกว่านี้ เนี่ยนเนี่ยนของนางคงไม่ต้องลำบาก ต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม! อยู่ที่จวนโหวมาตลอดขนาดนี้!เป็นนางเองที่ไร้ประโยชน์!เป็นเพราะนางแก่แล้ว ทนได้ไม่ไหวแล้ว ไม่เพียงแต่ปกป้องเนี่ยนเนี่ยนของนางไม่ได้ ยังกลายเป็นภาระของนางด้วย!พวกเขายังให้นางกินน้ำล้างจานด้วย!หลานสาวแท้ๆ ที่นางรักทะนุทะนอมมาตั้งแต่เด็ก!พวกเขากล้าให้นางกินน้ำล้างจานได้อย่างไรกัน!ฮูหยินเฒ่ายิ่งคิด ความเจ็บปวดในใจก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนสุดท้าย ก็ส่งเสียงร้องไห้ออกมาเสียงโหยหวนและแก่ชราที่ดังเรื่อยๆ นั้น แฝงไปด้วยความเสียใจมากมายและช่วยอะไรไม่ได้นางถึงขนาดที่ไม่รู้แล้วว่า ให้เฉียวเนี่ยนออกมาจากกรมซักล้าง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 287
เฉียวเนี่ยนวิ่งไปด้วย เช็ดคราบเลือดตรงมุมปากไปด้วย นางจะให้ท่านย่าเห็นสภาพนางกระอักเลือดไม่ได้!เมื่อมาถึงนอกห้องฮูหยินเฒ่า ก็เห็นซูมามากับหมอประจำจวนรออยู่หน้าประตูห้องก่อนแล้วครั้นเห็นเฉียวเนี่ยน หมอประจำจวนก็คำนับเฉียวเนี่ยนรีบไถ่ถาม "เป็นอย่างไรบ้าง? ท่านย่าข้าเป็นอย่างไรบ้าง?"หมอประจำจวนถึงได้ตอบ "คุณหนูใหญ่ ร่างกายของฮูหยินเฒ่าเสียหายอย่างรุนแรง แม้ข้าน้อยจะฝังเข็มรักษาชีพจรหัวใจของฮูหยินเฒ่าไว้มั่นได้ แต่ เกรงว่าคงยืนหยัดได้ไม่เกินสิบวัน"เฉียวเนี่ยนอึ้งไป พลางส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย "ไม่ ไม่จริง ซูมามาบอกว่า วันนี้สภาพท่านย่าไม่เลว แถมยังลุกจากเตียงได้อยู่เลยมิใช่หรือ... "เหตุใดแม้แต่สิบวันก็ทนไม่ไหวแล้วเล่า?ซูมามาปาดน้ำตาไร้สุ้มเสียงแต่หมอประจำจวนกลับถอนหายใจเล็กน้อย กล่าว "หากไม่เคยได้รับการกระตุ้น บางทีฮูหยินเฒ่าอาจทนได้สองสามเดือน เฮ้อ!"ได้ยินเช่นนี้ น้ำตาเฉียวเนี่ยนพลันไหลลงมาไม่หยุด แม้แต่ลมหายใจก็สับสนไปชั่วขณะอย่างไรเสียก็เป็นเรื่องของนางที่ทำร้ายฮูหยินเฒ่า!เมื่อครู่นางควรตวัดดาบจบหลินยวนไปเสีย!ซูมามารีบเข้ามาเช็ดน้ำตาให้นาง และกล่าวโน้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 286
แต่ในเวลานี้เอง ร่างๆหนึ่งปรี่เข้ามาในห้อง ผลักเฉียวเนี่ยนออกและเพราะการกระแทกนี้ ทำให้ดาบยาวทิ้งรอยเลือดไว้เป็นทางยาวตรงหน้าอกหลินยวนหลินเย่ว์ตกใจหน้าถอดสี รีบอุ้มหลินยวนไปข้างนอกทันทีแต่คาดไม่ถึงว่า เฉียวเนี่ยนไล่ตามออกมาเหมือนกับคนบ้า ถือดาบยาวตวัดฟันลงบนหลังของหลินเย่ว์หลินเย่ว์หลบไม่ทัน หลังรับดาบเฉียวเนี่ยนไปเต็มๆ สองมือไร้เรี่ยวแรงทันที และล้มลงไปบนพื้นพร้อมกับหลินยวนท่านโหวหลินที่เร่งตามาเห็นภาพนี้ ก็ปรี่เข้ามาจับสองมือของเฉียวเนี่ยนไว้ทันที พลางตะคอกอย่างกราดเกรี้ยว “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!”หากไม่ใช่เพราะทหารองครักษ์ที่ถูกแย่งดาบไปรีบมารายงาน เกรงว่าเมื่อพวกเขามาถึง หลินยวนคงตายภายใต้ดาบของนางไปแล้วแต่ไม่คิดเลยว่า เฉียวเนี่ยนแทบจะตะโกนเดือดดาลอย่างบ้าบิ่น “ใช่ข้าบ้าไปแล้ว! หากไม่ใช่เพราะนางส่งคนไปพูดไร้สาระต่อหน้าท่านย่า ท่านย่าก็คงจะไม่เป็นไร! วันนี้ข้าจะต้องตัดลิ้นนางให้ได้ ข้าจะดูว่าต่อไปเจ้าจะเอาอะไรออกมาทำร้ายท่านย่าอีก!”ท่านโหวหลินเหมือนเพิ่งจะรู้ว่าจู่ๆ ที่ฮูหยินเฒ่าอาการกำเริบเกิดมาจากหลินยวน จึงมองไปที่หลินยวนด้วยสีหน้าตกตะลึงทันทีเห็นเพียงอีกฝ้ายหมอบอยู่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 285
เรือนลั่วเหมย ประตูใหญ่ปิดสนิทเฉียวเนี่ยนถีบประตูเปิด ย่างสามขุมเข้าไปในเรือนลั่วเหมยคนรับใช้ สาวใช้ภายในเรือน แต่ละคนเตรียมพร้อมรออยู่ ราวกับคาดเดาได้ว่าเฉียวเนี่ยนจะมาแต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่า เฉียวเนี่ยนจะถือดาบเข้ามาด้วย!กระนั้น แม้พวกเขาจะเคยเห็นความดุร้ายของเฉียวเนี่ยน ทว่ากลับไม่เคยเห็นเฉียวเนี่ยนฆ่าคน จึงคิดว่าเฉียวเนี่ยนแค่มาขู่ก็เท่านั้นมีคนรับใช้ใจกล้าคนหนึ่งเข้ามาพูดโน้มน้าว “คุณหนูใหญ่โปรดระงับโทสะ อย่าทำเรื่องโง่ๆ รอท่านโหวมา…อ๊าก!”ไม่รอให้คนรับใช้คนนั้นพูดจบ เฉียวเนี่ยนก็ฟัดดาบลงไป คนรับใช้คนนั้นถูกฟันเข้าที่แขนทันที เลือดแดงสดไหลลงมาดวงตาสองข้างของเฉียวเนี่ยนแดงก่ำ ตะโกนเสียงดัง “หลินยวน ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!”จากนั้น เหลือบมองกลุ่มคนรับใช้สาวใช้ที่ยังขวางอยู่ตรงหน้าตัวเอง แล้วตะคอกเสียงเย็น “ใครกล้าขวางข้า!”เหล่าสาวใช้ที่ขี้ขลาดบางส่วนรีบวิ่งหนีเตลิดกันหมด ทว่ายังพอมีใจกล้าอยู่บ้าง ขวางอยู่ข้างหน้าเฉียวเนี่ยน “คุณหนูใหญ่ใจเย็นก่อนๆ หากฆ่าคุณหนูรองจริง ท่านโหวจะปล่อยคุณหนูไปได้อย่างไร?”เฉียวเนี่ยนจ้องคนรับใช้คนนั้นเขม็ง พลางกดเสียงต่ำ “รนหาที่ตาย!”ดาบยา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 284
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ซูมามาก็ห้ามเสียงสะอื้นไม่ได้แล้ว “ฮู ฮูหยินเฒ่ารู้เรื่องที่คุณหนูใหญ่จะตัดขาดท่านโหว จึงบีบเค้นถามบ่าว บ่าวไม่กล้าพูดมาก ฮูหยินเฒ่าจึงบีบให้นังพวกใจสกปรกเหล่านี้พูด…”“ฮูหยินเฒ่าไม่เพียงรู้เรื่องที่คุณหนูตัดขาดจวนโหว ยังรู้เรื่องก่อนหน้าที่คุณหนูเกือบถูกหมิงอ๋องตีตาย รู้ว่าท่านโหวน้อยรังแกคุณหนูอย่างไร ดังนั้นฮูหยินเฒ่าก็เลย ก็เลย…”พูดมาถึงตอนท้าย ซูมามาร่ำไห้จนพูดออกมาไม่ได้แล้วส่วนเฉียวเนี่ยน เดือดดาลจนสั่นเทาไปทั่วร่างนางมีสีหน้าเย็นชา ค่อยๆเดินไปทางสาวใช้พวกนั้นพวกสาวใช้แต่ละคนต่างหลุบตาต่ำก้มหน้า จิตใจกระวนกระวาย ไม่กล้าเหลือบมองเฉียวเนี่ยนได้ยินเพียงสุ้มเสียงสั่นเทาของเฉียวเนี่ยนดังออกมา และเจือไปด้วยโทสะ “ข้ากำชับหลายครั้งหลายหนแล้วว่าห้ามเปิดเผยเรื่องของข้าให้ท่านย่าฟัง พวกเจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน ถึงกล้าเอ่ยถึงข้าในเรือนของท่านย่า!”เหล่าสาวใช้ต่างตกใจพากันร่ำไห้โขกหัว “บ่าวผิดไปแล้ว ขอคุณหนูใหญ่ยกโทษให้ด้วย!”“บ่าวรู้ความผิดแล้ว บ่าวไม่กล้าทำอีกแล้ว!”ทว่าสายตาของเฉียวเนี่ยน กลับถูกสาวใช้หนึ่งในนั้นดึงดูดไปนางขมวดคิ้ว กล่าวเสียงเย็น “เ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 283
หลังจากเฉียวเนี่ยนก้มกราบเสร็จ ก็ลุกขึ้นยืน กล่าวกับคนรับใช้ที่คอยปรนนิบัติอยู่นอกห้องโถง “ไปเอากระดาษ พู่กันมา”คนรับใช้ไหนเลยจะกล้าขยับ พลางมองไปที่ท่านโหวหลินด้วยความลำบากใจแต่กลับพบว่า ท่านโหวหลินกำลังหายใจแรง คล้ายว่าถูกยั่วโมโหสุดขีดแล้วส่วนฮูหยินหลินปาดน้ำตาไม่หยุด พูดไม่ออกเลยสักคำมีเพียงหลินเย่ว์ที่ยังพูดออกมาได้ในตอนนี้ “เฉียวเนี่ยน เจ้าคิดให้ดีนะ ไม่มีจวนโหว…”“ข้าคิดดีแล้ว” เฉียวเนี่ยนขัดคำพูดหลินเย่ว์อย่างไม่แยแส จากนั้นสายตาก็มาหยุดอยู่ที่ท่านโหวหลินอย่างเย็นชา น้ำเสียงเจือไปด้วยความถากถาง “บัดนี้พวกท่านบอกปัดด้วยข้ออ้างต่างๆเช่นนี้ เหมือนกับว่าจวนโหวขาดข้าไม่ได้อย่างไรอย่างนั้น”ไม่ใช่ว่ายืนยันแล้วหรอกหรือว่าจวนโหวเอาแต่ใช้ประโยชน์นางมาตลอด?ได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดท่านโหวหลินก็โมโหจนขาดสติ และตะคอกขึ้นมาด้วยโทสะทันที “ไปเอากระดาษกับพู่กันมา!”จวนโหวขาดนางไม่ได้?พูดเรื่องตลกอะไร!เรือพังยังมีตะปูสามพัน ต่อให้จวนโหวเขาไม่ดีแค่ไหน ก็ไม่มีวันตกต่ำถึงขั้นต้องพึ่งพาเฉียวเนี่ยนที่เป็นสตรีคนหนึ่งหรอก!เขาคำนึงถึงอนาคตทึกอย่างเพื่อนาง นางไม่รับน้ำใจก็ช่าง ตอนนี้กลับ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 282
น้ำเสียง ดูเย็นชาเป็นพิเศษแต่กลับทำให้หลินเย่ว์โมโหไม่น้อย "ไม่ขัดขวาง? เฉียวเนี่ยน เจ้ามองตัวเองสำคัญเกินไปแล้ว? ที่พ่อแม่สนใจเรื่องแต่งงานของเจ้า เป็นเพราะพวกเขายังยอมรับเจ้าเป็นลูกสาว! หากตัดขาดกัน จวนโหวจะสนใจเจ้าอีกได้อย่างไร!"ได้ยินวาจานี้ จู่ๆ เฉียวเนี่ยนพลันหัวเราะขึ้นมา ก่อนกล่าว "ดังนั้น ข้าจะตัดขาดความสัมพันธ์"สิ่งที่หลินเย่ว์พูดเมื่อครู่ เหล่านนั้น คือเหตุผลที่นางอยากตัดขาดความสัมพันธ์!หลินเย่ว์นิ่งอึ้งรู้สึกแต่ว่าเฉียวเนี่ยนถูกผีเข้าสิงขณะกำลังคิดว่าควรจะด่าเตือนนางอย่างไร กลับไม่คาดคิดเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน"ท่านโหวหลินดูออกหรือไม่ว่าตราประทับนั้นเป็นของปลอม?"เสียงของนางอ่อนเบา ไม่เจือไปด้วยโทสะแม้แต่น้อยราวกับว่าแค่ถามเรื่องที่ปกติมากๆเรื่องหนึ่ง เรื่องที่ไม่เกี่ยวกับนางแต่คำพูดนี้กลับทำให้หลินเย่ว์และฮูหยินหลินขมวดคิ้วสองข้าง "ตราประทับปลอมอะไร? เจ้าว่าตราประทับราชครูนั่นเป็นของปลอมหรือ?"เฉียวเนี่ยนไม่ตอบ ดวงตาคู่หนึ่งมองไปที่ท่านโหวหลินอย่างสงบนิ่งมากพบว่าท่านโหวหลินตาเป็นประกาย กล่าวอย่างปากแข็ง "นั่น นั่นมันเป็นตราประทับของรา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 281
จวบจนรถม้านั่นขับออกไปไกลแล้ว จิ่งเหยียนถึงได้โบกมือ สั่งเหล่าทหารที่อยู่ด้านหลังกลับไปจากนั้นก้มตัวลงไปเก็บปิ่นปักผมที่อยู่บนพื้นขึ้นมา เดินอ้อมไปอยู่ด้านหลังเฉียวเนี่ยนและม้วยมวลผมที่ง่ายที่สุดให้นางในระหว่างที่ทำผมให้นางเขาถึงได้พบว่า มือขวาของตัวเองยังออกแรงไม่ได้จนถึงตอนนี้นึกถึงเซียวเหอแม้เขาจะกักตัวมาตลอดห้าปี กระนั้นฝีมือการต่อสู้กลับยังคงเก่งกาจเหมือนเดิม จิ่งเหยียนอดหัวเราะเสียงเบาออกมาไม่ได้ครั้นได้ยินเสียงหัวเราะที่มาจกความจริงใจภายใน เฉียวเนี่ยนก็อดสงสัยไม่ได้ "เป็นอะไรหรือ?"จิ่งเหยียนเก็บความคิดไว้ และส่ายหัวเล็กน้อย "ไม่มีอะไร"ระหว่างสนทนา เขาปรายตามองแผ่นป้ายสูงจวนราชครูนั้น แววตาทมึนถึงลง ก่อนกล่าว "ข้าจะส่งเจ้ากลับ"เฉียวเนี่ยนถึงได้สูดหายใจเข้าลึก และพยักหน้าอย่างช้าๆถึงเวลาควรกลับแล้วไม่นาน เฉียวเนี่ยนก็กลับมาถึงจวนแต่คาดไม่ถึงว่า จะบังเอิิญเจอท่านโหวหลินกับหลินเย่ว์ที่กำลังออกมาจากจวนพอดีเห็นเฉียวเนี่ยนตามจิ่งเหยียนมา ท่านโหวหลินกับหลินเย่ว์ต่างก็ตกตะลึงเดิมทีพวกเขากำลังจะไปจวนราชครู แต่ไม่คิดเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะกลับมาก่อนก้าวหนึ่งท่านโหวหลิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 280
แต่ไม่คิดเลยว่า จู่ๆบนหลังมือของจิ่งเหยียนเกิดความเจ็บแปลบอย่างรุนแรงขึ้นมา ทำให้ไม่อาจถือแม้แต่ปิ่นปักผมไว้ได้ปิ่นปักผมร่วงลงบนพื้น เกิดเสียงกระทบดังออกมาและที่ร่วงมาพร้อมกันนั้น ยังมีหินกลมก้อนหนึ่งด้วยนี่มัน...ทั่วบริเวณ เงียบสงัดไปชั่วขณะทว่ามีเสียงเกือกม้าค่อยๆดังเข้ามาทุกคนทอกมองไปทางต้นเสียง เห็นไม่ไกลนัก มีรถม้าคันหนึ่งมุ่งตรงมาที่จวนราชครูคือรถม้าของตระกูลเซียว!เฉียวเนี่ยนตกใจ จับมือจิ่งเหยียนไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว ก่อนคิ้วงามขมวดขึ้นเล็กน้อยเซียวเหิงมาได้อย่างไร?แต่ที่ไม่คาดคิดคือ รถม้ามาหยุดอยู่นอกจวนราชครู มือขาวเรียวยาวข้างหนึ่งแหวกผ้าม่านรถออก เสียงเย็นยะเยือกดังออกมา "ราชครูชิว ไม่เจอกันนานเลย"เฉียวเนี่ยนตกใจอีกครา สุ้มเสียงนี้ หาใช่เซียวเหิง!นางมองไปทางรถม้าทันที เห็นใบหน้าขาวที่แทบจะเหมือนป่วยภายใต้ม่านรถที่ถูกเปิดออกนั้น บนใบหน้าที่ซูบผอม หูตาคอจมูกดูดุดัน ออร่าแม่ทัพใหญ่ที่เลือนรางนั้นไม่ลดลงไปเลยแม้แต่น้อยเป็นเซียวเหอ!จิ่งเหยียนเองก็คาดไม่ถึงว่าผู้มาจะเป็นเซียวเหอ จึงอุทานอย่างตกใจออกมา "ท่านแม่ทัพ!"เขาเคยเป็นผู้นำทัพแนวหน้าใต้บัญชาเซียวเห
