All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 81 - Chapter 90

สายตาของเซียวเหิงถูกหนิงซวงดึงดูดไว้ ในที่สุดก็ละสายตาจากใบหน้าของเฉียวเนี่ยนได้"เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร?"เจาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เสียงแผ่วเบานั้นกลับให้ความรู้สึกราวกับก้อนหินขนาดใหญ่ กระแทกหนิงซวงถอยหลังได้อย่างง่ายดายหนิงซวงไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำด้วยเกรงว่าหากพูดออกไปอีก จะโดนเซียวเหิงตัดลิ้นออกไปนางคิดแค่ว่ายังดีที่ที่นี่คือจวนโหว ต่อให้แม่ทัพเซียวจะโกรธสักแค่ไหน แต่ก็คงไม่ลงมือทำอะไรคุณหนูหรอกใช่ไหม?เซียวเหิงมองไปยังเฉียวเนี่ยนอีกครั้ง ภาพใบหน้าที่เคยดีใจสุดขีดเมื่อได้เจอเขากับภาพใบหน้าในตอนนี้ที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวซ้อนทับกันขึ้นมาในหัวเขาความรู้สึกแปลกๆ เกิดขึ้นในใจของเขาโดยไม่มีเหตุผลและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเขาขมวดคิ้วและถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "เจ้าจะมาเอง หรือให้ข้าเดินไปหา?"ดูเหมือนว่าเขาต้องการใช้คำถามที่คุกคามเช่นนี้เพื่อที่จะอยู่เหนือเธออีกครั้งแต่ไม่คิดเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะยืนที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อนนางไม่เข้าใจว่าคำพูดของเซียวเหิงในตอนนี้หมายความว่าอย่างไร แต่นางรู้คำตอบ"แม่ทัพเซียวไม่จำเป็นต้องเดินมาหรอก ข้าเองก็จะไม่เดินไป ระยะห่างที่เห็นอยู่นี้

นัดพบนางอีกแล้วสำหรับการนัดหมายครั้งล่าสุด แม้ว่าสุดท้ายจะไม่ใช่ความผิดของหมิงอ๋อง แต่มันทิ้งรอยแผลไว้ในใจนางจริงๆ และนางก็ไม่อยากตอบรับการนัดหมายเลยแต่เมื่อนึกถึงว่านางไม่ได้พบกับหมิงอ๋องอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น ในฐานะที่เขาเป็นคู่หมั้น ไม่แปลกที่เขาจะเป็นห่วงนางหากไม่ไปก็ดูใจร้ายไปหน่อยขณะที่นางลังเล นางก็ได้ยินหนิงซวงพูดว่า "คุณหนูเจ้าคะ ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะมาถึงเร็วๆ นี้ การอยู่ในเรือนฟางเหอตลอดคงไม่ใช่เรื่องดีนัก คุณหนูน่าจะออกไปเดินเล่นพักผ่อนหย่อนใจเสียหน่อยนะเจ้าคะ!"ก็ใช่ อยู่ในเรือนฟางเหอทั้งวัน แม้จะสงบสุข แต่ก็อึดอัดจริงๆจากนั้นนางก็พยักหน้าหมิงอ๋องขอให้นางไปพบที่ข้างทะเลสาบหมิงหูทางตะวันออกของเมืองวันนี้อากาศดี ลมไม่แรง แสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาบนร่างยังคงมีไออุ่นอยู่บ้างเมื่อมองดูทะเลสาบที่ส่องประกายระยิบระยับและประกายสีมรกตบนฝั่ง เฉียวเนี่ยนก็คิดในใจว่าฤดูใบไม้ผลิกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว"คุณหนู ท่านอ๋องมาแล้วเจ้าค่ะ" หนิงซวงพูดเบาๆเฉียวเนี่ยนจึงหันตัวกลับมา และเห็นรถม้าของหมิงอ๋องกำลังวิ่งเข้ามาจากที่ไกลๆไม่นาน รถม้าก็หยุดลงข้างทะเลสาบหมิงอ๋องกระโดดลง

เมื่อเห็นว่าเฉียวเนี่ยนยังคงไม่สนใจนาง เซียวชิงหน่วนก็ยิ่งโกรธราวกับว่านางใช้กำลังทั้งหมดของนางเพื่อตีฝ้ายด้วยหมัดของนาง ความรู้สึกไร้พลังก็ขยายความโกรธในใจของนางนางจึงขึ้นเสียงถามว่า "ข้าขอถามได้ไหมว่าแม่นางเฉียวคิดอย่างไรกับพี่ชายของข้ากันแน่? ทั้งๆ ที่หมั้นหมายกับหมิงอ๋องแล้ว และทั้งๆ ที่รู้ว่าพี่ชายข้าจะสู่ขอยวนเอ๋อร์ ทำไมถึงยังเอาแต่ซบลงในอ้อมแขนพี่ชายข้าอยู่ได้?"เมื่อพูดจบ ทุกคนก็ตกตะลึงเหล่าคุณชายคุณหนูที่รออยู่ไม่ไกลเพื่อดูความตื่นเต้นก็แสดงสีหน้าประหลาดใจเช่นกันทันใดนั้นเฉียวเนี่ยนก็หันไปมองที่เซียวชิงหน่วน พร้อมกับคำเตือนที่เข้มงวดในดวงตาของนางแต่เซียวชิงหน่วนยังคงลอยหน้าลอยตาพูดต่อ "แม่นางเฉียวไม่ต้องตกใจไปหรอก นี่น่ะยวนเอ๋อร์ล้วนเห็นเองกับตา วันนี้เจ้าจงใจกัดกันยวนเอ๋อร์ออกไป สุดท้ายนางเดินไปได้ไม่ทันไรเจ้าก็ซบลกในอ้อมแขนพี่ชายข้า อีกอย่างวันนั้นที่ถนนชุนซาน เจ้าก็...""อ๊ะ ระวัง!"เสียงเตือนดังขึ้นกะทันหันขัดจังหวะคำพูดของเซียวชิงหน่วนสิ่งที่ตามมาคือน้ำกาใหญ่ ซึ่งทั้งหมดถูกสาดลงบนใบหน้าของเซียวชิงหน่วน"ว้าย!" เซียวชิงหน่วนร้องเสียงดัง และชี้นิ้วด่าหนิงซวง

วันนี้หลินยวนตั้งใจประดับผมด้วยปิ่นสองอัน อันแรกหลินเย่ว์แกะสลักเองกับมือ อีกอันเซียวเหิงให้เป็นของขวัญวันเกิดนางเมื่อปีที่แล้วปิ่นปักผมสองอันนี้เป็นสิ่งที่นางหวงแหนที่สุด แม้ว่าจะไม่เข้ากัน แต่นางก็สวมทั้งสองอันไม่รู้ว่าหลินยวนคิดอะไรอยู่ เมื่อได้ยินที่เซียวชิงหน่วนพูด นางก็เหลือบมองเฉียวเนี่ยนโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเห็นว่าเฉียวเนี่ยนยังคงมองออกไปนอกเรือ ราวกับว่าไม่ได้ยินที่พวกนางคุยกันเลยแม้แต่น้อยหลินยวนรู้สึกผิดหวังอย่างอธิบายไม่ถูกแต่ก็ได้ยินเซียวชิงหน่วนพูด "มาคิดๆ ดู วันเกิดยวนเอ๋อร์ใกล้มาถึงแล้ว! ไม่รู้ว่าปีนี้พี่ชายข้าจะมอบอะไรให้เจ้า!เมื่อพูดจบ จู่ๆ หมิงอ๋องก็เอ่ยปากขึ้น "ข้าจำได้ว่าวันเกิดของเนี่ยนเนี่ยนกับแม่นางหลินเป็นวันเดือนปีเดียวกัน หากกล่าวเช่นนี้ วันเกิดของเนี่ยนเนี่ยนก็ใกล้มาถึงแล้วเช่นกัน มีอะไรที่อยากได้หรือเปล่า?"น้ำเสียงของหมิงอ๋องอ่อนโยนมากจนเกินพอดี เฉียวเนี่ยนก็ไม่อาจไม่สนใจเขาได้ จึงทำได้เพียงหันหน้ากลับมาและยิ้มบางๆ ให้หมิงอ๋อง "หม่อมฉันไม่ชอบฉลองวันเกิด และไม่มีของขวัญที่อยากได้ ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ห่วงใยเพคะ"สิ่งที่นางพูดคือความจริงตอนที่เข

เซียวชิงหน่วนดูเหมือนจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ทันใดนั้นนางก็นึกบางสิ่งบางอย่างได้และตะโกนเรียกเฉียวเนี่ยน "แม่นางเฉียว มาดูสิ ช่างเป็นปลาตัวใหญ่จริงๆ!"เฉียวเนี่ยนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นางไม่คิดว่าเซียวชิงหน่วนจะเรียกหานางแต่ในเมื่อเรียกแล้ว...เฉียวเนี่ยนลุกขึ้น เดินไปทางเซียวชิงหน่วน"ดูสิ ปลาตัวใหญ่ขนาดนี้เชียว!" เซียวชิงหน่วนตะโกนอย่างกระตือรือร้นเฉียวเนี่ยนยืนอยู่ข้างเซียวชิงหน่วน และชะโงกหน้ามองไปยังผืนน้ำ "ไหนปลาล่ะ?""อยู่นั่นไง!" เซียวชิงหน่วนชี้ไปบนผืนน้ำ แต่กลับก้าวไปด้านหลังเฉียวเนี่ยนจากนั้นนางจึงพูดขึ้นเบาๆ "ในเมื่อเจ้ากล้าโยนของที่พี่ชายข้ามอบให้ ข้าจะสั่งสอนให้เจ้าหลาบจำเอง!" พูดจบ นางก็ยื่นมือไปผลักเฉียวเนี่ยนแต่ทว่า เฉียวเนี่ยนเอียงตัวเล็กน้อย และหลบได้อย่างง่ายดายแต่กลับเป็นเซียวชิงหน่วนที่ควบคุมแรงไม่ได้และตกลงไปในทะเลสาบก่อนตกน้ำ นางเห็นอย่างชัดเจนว่าเฉียวเนี่ยนกำลังยิ้ม!เมื่อเห็นเซียวชิงหน่วนกระเด็นลงไปในน้ำ เฉียวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะอยากจะทำร้ายคนอื่นด้วยปัญญาอันน้อยนิดแค่นี้หรือ?เหอะ!เมื่อได้ยินเสียงตกน้ำ ผู้ชายในเรือก็รีบเดินออกมา