Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 101 - Bab 110

ก็เพราะไม่สามารถเอาชีวิตของนางได้ เขาถึงได้ใช้ท่านย่าของนางมาข่มขู่ให้นางไม่แพร่งพรายอะไรออกไป!เฉียวเนี่ยนสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะพูดออกไปว่า "หากท่านอ๋องไม่ต้องการชีวิตของข้า เช่นนั้นข้าก็ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว"นางไม่ได้เห็นเครื่องมือทรมานใดๆ ในห้องนี้ สิ่งเดียวที่เหมือนเครื่องมือทรมานก็คือแส้ในมือหมิงอ๋องช่วงสามปีที่อยู่ในกรมซักล้าง นางถูกตีไม่รู้ตั้งกี่ครั้งสามปีที่ผ่านมานั้นนางรอดมาได้ วันนี้ นางก็เชื่อว่านางจะต้องทนผ่านมันไปได้เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่กลัวตายของนางเช่นนี้ ความตื่นเต้นในใจหมิงอ๋องแทบจะระเบิดออกจากดวงตาของเขาเขาค่อยๆ ลุกขึ้นเดินไปทางเฉียวเนี่ยน "ข้าเคยบอกแล้วว่าชอบท่าทางแบบนี้ของเจ้าที่สุด"เขาพูดพลางยกมือขึ้นลูบเส้นผมของเฉียวเนี่ยนที่ตกลงมาใกล้หู แล้วเกี่ยวมันไปข้างหลังเหมือนที่เคยทำในวังเพียงแต่ว่าครั้งนี้ เขากระชากต่างหูจากหูเฉียวเนี่ยนอย่างแรง และดึงมันออกมา“อ้าก!”เฉียวเนี่ยนร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวดทันที แล้วยกมือขึ้นกุมหูของตัวเอง มือของนางชุ่มไปด้วยความร้อนจากเลือดที่ไหลออกมาขณะที่หมิงอ๋องมองต่างหูในมือของเขา ซึ่งมีเลือดหยดออกมาในอกเขาก็เริ่มเต้น

กลิ่นสุราฉุนๆ ทำให้เฉียวเนี่ยนเกือบจะหมดสติ แต่โชคดีที่ความเจ็บปวดแสบๆ ร้าวๆ ที่หลังทำให้นางยังคงตั้งสติได้หลินยวนวิ่งตามมาจากด้านหลังของหลินเย่ว์ พูดเสียงนุ่มนวลเพื่อปลอบโยน "ท่านพี่อย่าโกรธไปเลย พี่สาวกลับมาช้าเพราะไปเที่ยวกับหมิงอ๋อง หากจะไว้หน้าหมิงอ๋อง ก็ไม่ควรทำให้พี่สาวลำบากใจ""ไว้หน้าหมิงอ๋องงั้นหรือ?" หลินเย่ว์หัวเราะเยาะ "นั่นสิ ข้าควรให้เกียรติหมิงอ๋องหน่อย ดูสิ เขาทำดีกับเจ้าแค่ไหน พาเจ้าไปเที่ยวทะเลสาบ! ข้าคิดว่า คนอย่างเจ้าควรจะถูกพาไปที่เฉิงซีเลยดีกว่า!"ใบหน้าของเฉียวเนี่ยนที่เดิมทีไร้ความรู้สึกกลับเต็มไปด้วยความตกใจทันทีหลังจากได้ยินคำพูดของหลินเย่ว์"ท่าน...รู้จักเฉิงซีงั้นหรือ?" นางเปิดปากถามในที่สุด แต่เสียงแหบแห้งของนางทำให้หลินเย่ว์ชะงักไปเล็กน้อย แม้แต่ฤทธิ์ของสุราก็ยังค่อยๆ หายไปบ้างเขาจ้องมองเฉียวเนี่ยน สายตาของเขาฉายความสงสัย ก่อนที่จะเลื่อนสายตาไปที่ติ่งหูของเฉียวเนี่ยนรอยเลือดแห้งไปแล้ว แต่ก็ยังเห็นได้ชัดว่าติ่งหูของนางได้รับบาดเจ็บมิน่า เขาถึงได้กลิ่นคาวเลือดโชยมาในตอนแรกแต่ว่าแค่บาดแผลเล็กน้อยขนาดนี้ ทำไมถึงมีกลิ่นเลือดรุนแรงนัก?หลินเย่ว์ตก

"หุบปาก!" จู่ๆ ท่านโหวหลินก็แผดเสียงขึ้นมาอย่างโกรธเกรี้ยว อกของเขากระเพื่อมอย่างรุนแรงด้วยโทสะ แต่ดวงตาทั้งคู่กลับจ้องมองเพียงพื้นดิน ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเฉียวเนี่ยนสักนิดเดียวถึงแม้หลินเย่ว์จะเมามากเพียงใด แต่เขาก็ยังดูออกว่าท่านโหวหลินโกรธจริงๆ จึงไม่กล้าเอ่ยอะไรอีกเพียงแต่ดวงตาคู่นั้นยังคงจับจ้องเฉียวเนี่ยนด้วยความระแวดระวัง ราวกับว่าหากเฉียวเนี่ยนกล้าพูดจาไม่ดีกับหลินยวนเพียงคำเดียว เขาก็พร้อมจะพุ่งเข้าไปฉีกปากของเฉียวเนี่ยนทันที!เฉียวเนี่ยนในตอนนี้ แม้แต่จะยืนยังทรงตัวก็ยังยากลำบาก ร่างกายเองเริ่มสั่นไหวจู่ๆ นางก็รู้สึกคิดถึงหนิงซวงเหลือเกิน!อย่างน้อย หากตอนนี้หนิงซวงอยู่ที่นี่ คงจะสามารถพุ่งไปปกป้องนางได้ใช่ไหม?อาการเวียนศีรษะจู่โจมเข้ามาเฉียบพลัน เฉียวเนี่ยนรู้สึกแข้งขาอ่อนแรงและกำลังจะล้มลงไปบนพื้นอีกครั้ง!โชคดีที่มามาประจำตัวฮูหยินหลินมือไวปานสายฟ้า รีบพุ่งเข้ามาประคองนางเอาไว้ได้ทัน!แต่เมื่อมามาสัมผัสถึงความเปียกร้อนที่ส่งมาจากมือและแขนของนาง ดวงตาของมามาก็พลันแดงก่ำ เสียงสั่นเครือปนสะอื้น "นายท่าน ฮูหยิน คุณหนู…คุณหนูเต็มไปด้วยบาดแผลทั้งตัวเลยเจ้าค่ะ!"

ทหารองครักษ์จึงยอมถอยออกไป และดาบในมือของหลินเย่ว์ก็ถูกเซียวเหิงแย่งไปแล้วหลินเย่ว์ตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว "เจ้าหยุดข้าทำไม! เจ้ารู้ไหมว่าสัตว์นรกนี่ทำร้ายเนี่ยนเนี่ยนจนเป็นแบบไหน?!"เซียวเหิงไม่ได้ตอบอะไรเขายังไม่ได้เห็นบาดแผลของเฉียวเนี่ยน แต่เขาได้ยินจากหลินยวนว่าเฉียวเนี่ยนเพิ่งกลับมาจากเฉิงซีทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและจิตสังหาร เขามองตรงไปยังหมิงอ๋อง ความโกรธในตัวเขาแทบระเบิดออกมาหมิงอ๋องคิดในใจว่า ตอนนี้เซียวเหิงคงอยากจะเชือดเฉือนร่างเขาเป็นพันๆ ชิ้นแต่เซียวเหิงคงไม่ทำเช่นนั้น เพราะเขาควบคุมตัวเองได้ดีกว่าหลินเย่ว์มาก เขารู้ดีว่าแม้ตอนนี้เขาจะได้รับความโปรดปรานจากจักรพรรดิ แต่ถ้าเขาฆ่าท่านอ๋องเข้าในตอนนี้ ผลลัพธ์ที่จะตามมาก็คือการลงเอยที่หายนะโดยไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ดังนั้นหมิงอ๋องจึงยิ้มออกมาหมิงอ๋องยิ้มอย่างพอใจแล้วเหลือบตามองเซียวเหิง เขาหมุนตัวกลับไปนั่งที่เก้าอี้อย่างผ่อนคลาย แล้วรินเหล้าลงในจอกของตัวเอง "แม่ทัพเซียวคงยังไม่รู้หรอกนะ?"พูดจบ เขาก็ดื่มเหล้าจนหมดจอกหลังจากนั้นหมิงอ๋องก็ทำท

"คุณหนู ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ?"นางพูดทั้งที่ยังสะอึกสะอื้นหนิงซวงสูดน้ำมูกแล้วรีบลุกขึ้นยืน "ข้าจะไปหาหมอประจำจวนเดี๋ยวนี้เลย... โอ๊ะ ไม่สิ มียาอยู่ ข้าจะไปหยิบยามาให้คุณหนู! ไม่สิ... ยังไงก็ต้องไปเรียกหมอประจำจวนก่อน..."หนิงซวงเห็นสีหน้าคุณหนูของตนเช่นนั้น ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีเมื่อเห็นท่าทางที่ลนลานแบบนั้น เฉียวเนี่ยนรู้สึกเจ็บปวดในใจมากขึ้นนางยื่นมือไปจับมือของหนิงซวงไว้โดยไม่สนใจความเจ็บปวดที่แผ่นหลัง "เจ้าไม่ต้องทำอะไรหรอก มาอยู่ข้างๆ ข้าก่อน..."นางต้องการใครสักคนอยู่เคียงข้างนางจริงๆ...เสียงของนางแหบแห้งหนิงซวงไม่สามารถควบคุมความรู้สึกได้เลย น้ำตาของนางไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวนางรีบคุกเข่าลงข้างเตียงแล้วจับมือของเฉียวเนี่ยนแน่น "เจ้าค่ะคุณหนู ข้าจะอยู่กับคุณหนู ข้าจะอยู่เคียงข้างคุณหนูตลอดไป จะไม่มีวันปล่อยให้คุณหนูอยู่คนเดียวอีกแล้วเจ้าค่ะ!"หนิงซวงรู้สึกผิดอย่างยิ่งนางคิดว่าหากนางดึงดันที่จะตามคุณหนูเข้าวัง คุณหนูก็คงไม่ต้องถูกหมิงอ๋องทำร้ายจนเป็นเช่นนี้!เมื่อดูออกว่าหนิงซวงรู้สึกผิด เฉียวเนี่ยนจึงรีบปลอบด้วยเสียงเบาๆ "เด็กโง่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าเลย"น