Lahat ng Kabanata ng พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Kabanata 371 - Kabanata 380

เฉียวเนี่ยนแอบให้กําลังใจตัวเอง กําลังจะก้าวเท้าไปยังห้องของเซียวเหอ ข้างนอกกลับมีสาวใช้คนหนึ่งมาทําความเคารพเฉียวเนี่ยน "นายหญิงน้อยใหญ่ ฮูหยินเชิญท่านไปหารือที่ห้องโถงด้านหน้าเจ้าค่ะ"หารือเหรอ?เฉียวเนี่ยนไม่เข้าใจว่าจะหารือเรื่องอะไร แต่พอไปถึงห้องโถงด้านหน้ากลับพบว่าหลินยวนก็อยู่ด้วยเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยน แม่เซียวก็ทักทายอย่างกระตือรือร้น "เนี่ยนเนี่ยน มานี่สิ"เฉียวเนี่ยนก้าวออกมาข้างหน้า มองหลินยวนแวบหนึ่ง แล้วค่อนถามว่า "ท่านแม่ มีเรื่องอะไรเหรอเจ้าคะ?"กลับเห็นแม่เซียวส่งใบรายการใบหนึ่งให้เฉียวเนี่ยน แน่นอนว่าก็ส่งให้หลินยวนฉบับหนึ่งด้วยเช่นกันจากนั้นแม่เซียวพูดว่า "พรุ่งนี้เป็นวันที่พวกเจ้าจะกลับบ้าน แม่ได้เตรียมของขวัญกลับบ้านเหล่านี้ไว้ให้พวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าดูสิว่า มีขาดตกบกพร่องหรือไม่ ต้องการเพิ่มเติมอะไรหรือไม่?"หลินยวนมองแวบหนึ่งแล้วรีบส่งใบรายการขึ้นไปทันที จากนั้นเอ่ยปากอย่างว่านอนสอนง่ายว่า "ท่านแม่เตรียมการมาอย่างดี ไม่มีอะไรต้องเพิ่มเติมแล้วเจ้าค่ะ"พูดถึงตรงนี้ หางตาของหลินยวนก็ชําเลืองมองเฉียวเนี่ยนแวบหนึ่ง แล้วจึงพูดกับแม่เซียวว่า "พูดถึงของขวัญกลับบ้าน

เฉียวเนี่ยนพูดจบก็หันหลังจะเดินจากไปแต่ไม่คิดเลยว่าหลินยวนจะก้าวมาข้างหน้าอย่างรวดเร็วและคว้าชายเสื้อของนางไว้"พี่หญิง!"คิ้วของเฉียวเนี่ยนขมวดเป็นปมทันที นางดึงชายเสื้อตัวเองกลับมา มองหลินยวนอย่างรังเกียจ "น้องสะใภ้เรียกผิดอีกแล้ว""พี่หญิง... พี่สะใภ้..." หลินยวนทําหน้าเศร้าสร้อย ท่าทางคับอกคับใจ "ข้ารู้ว่าท่านถูกรังแกมากมายในกรมซักล้างมาสามปี และข้าก็รู้ว่าท่านมีความคับแค้นใจต่อจวนโหว ดังนั้นแม้แต่ยาราคาสูงที่ท่านพ่อท่านท่านแม่เตรียมไว้ให้ท่านท่านก็ไม่สนใจ แต่... แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่ท่านพ่อท่านท่านแม่ที่แท้จริงของท่าน พวกเขาก็เลี้ยงดูท่านมาตั้งหลายปี จะไม่มีความรักได้ยังไง? พรุ่งนี้ท่านกลับไปกับผมเถอะ ดีหรือไม่เจ้าคะ?"ขณะที่หลินยวนพูด น้ำตาก็ไหลลงมาทีละหยดๆ แต่ความคิดกลับอยู่ที่แม่เซียวเมื่อครู่เฉียวเนี่ยนเผยรอยแผลเป็นของตนเองออกมา เห็นได้ชัดว่าได้รับความสงสารจากแม่เซียวแล้ว นางจะให้เฉียวเนี่ยนทําสําเร็จไม่ได้!นางต้องให้ท่านแม่เซียวรู้ว่า อาการบาดเจ็บของเฉียวเนี่ยนไม่เกี่ยวข้องกับจวนโหว กระทั่งจวนโหวยังตั้งใจรักษาบาดแผลให้เฉียวเนี่ยนโดยเฉพาะด้วยซ้ำแต่เป็นเพราะเฉียวเนี่ยน

เซียวเหอยังคงทําหน้าบึ้งตึง "ถ้าข้าไม่มา เจ้าก็จะคุกเข่าสามวันสามคืนอย่างนั้นเหรอ?"เฉียวเนี่ยนส่ายหน้า ตอบตามความจริง "ข้าเตรียมจะแกล้งเป็นลม"เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ หลินยวนแกล้งทําเป็นเป็นลมและหลบหนีการลงโทษเซียวเหออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเล็กน้อย ดูเหมือนจะจนปัญญา แล้วค่อยพูดว่า "ไปกันเถอะ ท่านพ่อท่านแม่ยังรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่"นายหญิงน้อยใหญ่ของตระกูลถึงกับลงมือตบตีนายหญิงน้อยรอง ไม่ว่าจะพูดยังไงก็เป็นเรื่องใหญ่ ต้องถูกดุด่าสักยกเฉียวเนี่ยนพยักหน้า ลุกขึ้นยืน แต่กลับก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ขวางหน้าเก้าอี้ล้อของเซียวเหอ "ตอนนี้จี้เยว่ไม่อยู่ ข้าถึงกล้าขวางท่าน"พูดไปก็หยิบขวดยาออกมาจากอกเสื้อ "ข้ารู้ว่าท่านพี่เซียวต้องโทษข้าที่ยุ่งไม่เข้าเรื่องแน่ แต่ข้ารู้จักหมอที่เก่งมากคนหนึ่งจริงๆ...""ในเมื่อเจ้ารู้ว่าเจ้ามีเรื่องเยอะก็ดีแล้ว" น้ำเสียงเย็นชาของเซียวเหอขัดจังหวะคําพูดของเฉียวเนี่ยนสําหรับเรื่องที่เฉียวเนี่ยนเห็นสภาพตอนตัวเองป่วยนั้น เขายังถือสาอยู่ยังไงก็ตาม เขาเคยเป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ เขามีศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจของตัวเอง!เขาไม่ยินยอมให้ใครเห็นตัวเองเหมือนหนอนตัวหน

เฉียวเนี่ยนคาดอยู่แล้วว่าพ่อเซียวแม่เซียวจะลงโทษนาง แต่คุกเข่าให้หลินยวนงั้นหรือ?ชาติหน้าก็เป็นไปไม่ได้นางจึงตอบกลับเสียงเรียบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ว่า "ทําไม่ได้เจ้าค่ะ""เจ้าว่าอะไรนะ?" พ่อเซียวค่อนข้างตกใจในตระกูลเซียว ไม่มีใครกล้าไม่เชื่อฟังสิ่งที่เขาพูด แม้แต่เซียวเหอและเซียวเหิงสองพี่น้อง ก็ไม่เคยกล้าต่อต้านเขาแม้แต่เซียวชิงหน่วนที่ดื้อรั้นและเอาแต่ใจตัวเองก็ยังต้องทำตัวว่านอนสอนง่ายต่อหน้าเขานี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกคำสั่ง แต่กลับได้รับคําตอบว่าทําไม่ได้เมื่อเผชิญหน้ากับความโกรธของพ่อเซียว เฉียวเนี่ยนเพียงแค่ค่อยๆ หันหน้ามามองเซียวเหอเซียวเหอกําลังทําหน้าบึ้งตึง สายตาของเขาตกลงบนพื้นห่างออกไปสามก้าว หางตาของเขาสังเกตเห็นร่างของเฉียวเนี่ยนที่หันครึ่งมาอย่างชัดเจนเดิมทีไม่อยากสนใจ แต่...เขาถอนหายใจอย่างจนใจ เงยหน้าขึ้นมองพ่อเซียว เอ่ยเนิบๆ ว่า "ไม่ว่าจะอยู่ในจวนโหวหรือตระกูลเซียว การเรียกขานทางฐานะนั้น เนี่ยนเนี่ยนก็สูงกว่าอยู่ดี ให้นางคุกเข่าขอขมา เกรงว่าจะไม่เหมาะสม"ตอนที่เซียวเหอพูดเช่นนี้ เขาบิดเบือนมโนธรรมของเขาอย่างแน่นอนแม้แต่พ่อเซียวและแม่เซียวก็ฟังออกว

อีกด้านหนึ่ง หลินยวนก็เดินตามหลังเซียวเหิงกลับไปยังที่พักเซียวเหิงเดินนําหน้าด้วยความเย็นชา หลินยวนเดินตามหลัง นางรู้สึกได้ว่าเซียวเหิงกําลังโกรธอยู่ แต่นางไม่รู้ว่าความโกรธของเซียวเหิงในตอนนี้เป็นเพราะนางหรือเป็นเพราะเฉียวเนี่ยนกันแน่ในใจนางรู้สึกลนลานอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นเซียวเหิงเดินนําเข้าไปในห้อง นางก็มองสาวใช้ที่ติดตามข้างกายแวบหนึ่ง แล้วจึงเอ่ยปากว่า "เจ้าไม่ต้องตามแล้ว"สาวใช้รับคําแล้วทําความเคารพ ก่อนจะถอยออกไปหลินยวนจึงเข้าไปในบ้าน เห็นเซียวเหิงกําลังเดินเข้าไปในห้อง นางก็เดินตามไปน้ำเสียงย่อมแฝงไปด้วยความขลาดกลัวอยู่บ้าง "ท่านพี่เหิง วันนี้เป็นความผิดของข้าเอง เป็นข้าเองที่ไม่ควรบังคับพี่หญิงให้ตามข้ากลับจวนโหว ทําให้วันนี้ท่านพี่เหิงได้รับความไม่เป็นธรรม ข้า..."ท่านพี่เหิงจะทําอะไรเหรอเจ้าคะ?"หลินยวนยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นเซียวเหิงถือเสื้อผ้าชุดหนึ่งเดินออกมาจากห้องด้านในเมื่อเผชิญหน้ากับคําถามของหลินยวน เซียวเหิงไม่ได้ตอบ ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นตกลงบนใบหน้าของนาง ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย "เจ้ามีจุดอ่อนอะไรอยู่ในมือนางกันแน่?"หลินยวนพลันเบิกตาโพลง ในใจตื่นต