Share

บทที่ 371

Author: โม่เสียวชี่
เฉียวเนี่ยนแอบให้กําลังใจตัวเอง กําลังจะก้าวเท้าไปยังห้องของเซียวเหอ ข้างนอกกลับมีสาวใช้คนหนึ่งมาทําความเคารพเฉียวเนี่ยน "นายหญิงน้อยใหญ่ ฮูหยินเชิญท่านไปหารือที่ห้องโถงด้านหน้าเจ้าค่ะ"

หารือเหรอ?

เฉียวเนี่ยนไม่เข้าใจว่าจะหารือเรื่องอะไร แต่พอไปถึงห้องโถงด้านหน้ากลับพบว่าหลินยวนก็อยู่ด้วย

เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยน แม่เซียวก็ทักทายอย่างกระตือรือร้น "เนี่ยนเนี่ยน มานี่สิ"

เฉียวเนี่ยนก้าวออกมาข้างหน้า มองหลินยวนแวบหนึ่ง แล้วค่อนถามว่า "ท่านแม่ มีเรื่องอะไรเหรอเจ้าคะ?"

กลับเห็นแม่เซียวส่งใบรายการใบหนึ่งให้เฉียวเนี่ยน แน่นอนว่าก็ส่งให้หลินยวนฉบับหนึ่งด้วยเช่นกัน

จากนั้นแม่เซียวพูดว่า "พรุ่งนี้เป็นวันที่พวกเจ้าจะกลับบ้าน แม่ได้เตรียมของขวัญกลับบ้านเหล่านี้ไว้ให้พวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าดูสิว่า มีขาดตกบกพร่องหรือไม่ ต้องการเพิ่มเติมอะไรหรือไม่?"

หลินยวนมองแวบหนึ่งแล้วรีบส่งใบรายการขึ้นไปทันที จากนั้นเอ่ยปากอย่างว่านอนสอนง่ายว่า "ท่านแม่เตรียมการมาอย่างดี ไม่มีอะไรต้องเพิ่มเติมแล้วเจ้าค่ะ"

พูดถึงตรงนี้ หางตาของหลินยวนก็ชําเลืองมองเฉียวเนี่ยนแวบหนึ่ง แล้วจึงพูดกับแม่เซียวว่า "พูดถึงของขวัญกลับบ้าน
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 372

    นั่นมีแต่ทําให้เฉียวเนี่ยนอดหัวเราะเบาๆ และส่ายหัวไม่ได้ยังไงก็ตาม จะโทษแม่เซียวทั้งหมดก็ไม่ได้เพราะยังไงก็ตาม เมื่อก่อนนางตามตื๊อเซียวเหิงยังไง แม่เซียวรู้ดีที่สุดแล้ว ถึงแม้นางจะแต่งงานกับเซียวเหอแล้ว แต่ในใจแม่เซียวก็อดกังวลไม่ได้ การหยั่งเชิงอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ ก็ถือเป็นการเตือนนางว่างั้นเถอะ?แต่เรื่องนี้เฉียวเนี่ยนไม่สนใจเลยสักนิด สิ่งที่นางสนใจเป็นอีกเรื่องหนึ่งเฉียวเนี่ยนนําใบรายการส่งให้แม่เซียว แล้วถึงกล่าวว่า "ข้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ พรุ่งนี้คงไม่กลับบ้านแล้วล่ะเจ้าค่ะ ของขวัญกลับบ้านครั้งนี้คงไม่ต้องแล้วกระมัง!"แม่เซียวอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า "เด็กโง่คนนี้ พูดคําพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง? ตอนนี้พ่อแม่เจ้าก็อยู่ในจวนโหวไม่ใช่เหรอ?""..."สีหน้าของเฉียวเนี่ยนเย็นชาขึ้นมาทันทีแม่เซียวไม่ได้สังเกตเห็น เพียงแค่พูดต่อว่า "แม่รู้ว่า หลายปีมานี้เจ้ากับพ่อแม่ของเจ้ามีปัญหากันเล็กน้อย แต่จะพูดยังไง พวกเขาก็มีบุญคุณเลี้ยงดูเจ้า สะใภ้ตระกูลเซียวของเรา ต้องไม่เย็นชาไร้ความรู้สึกเช่นนั้น แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้แต่งงานที่จวนโหว แต่สินเดิมเหล่านั้นของเจ้าก็เป็นฮูหยินเฒ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 373

    เฉียวเนี่ยนพูดจบก็หันหลังจะเดินจากไปแต่ไม่คิดเลยว่าหลินยวนจะก้าวมาข้างหน้าอย่างรวดเร็วและคว้าชายเสื้อของนางไว้"พี่หญิง!"คิ้วของเฉียวเนี่ยนขมวดเป็นปมทันที นางดึงชายเสื้อตัวเองกลับมา มองหลินยวนอย่างรังเกียจ "น้องสะใภ้เรียกผิดอีกแล้ว""พี่หญิง... พี่สะใภ้..." หลินยวนทําหน้าเศร้าสร้อย ท่าทางคับอกคับใจ "ข้ารู้ว่าท่านถูกรังแกมากมายในกรมซักล้างมาสามปี และข้าก็รู้ว่าท่านมีความคับแค้นใจต่อจวนโหว ดังนั้นแม้แต่ยาราคาสูงที่ท่านพ่อท่านท่านแม่เตรียมไว้ให้ท่านท่านก็ไม่สนใจ แต่... แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่ท่านพ่อท่านท่านแม่ที่แท้จริงของท่าน พวกเขาก็เลี้ยงดูท่านมาตั้งหลายปี จะไม่มีความรักได้ยังไง? พรุ่งนี้ท่านกลับไปกับผมเถอะ ดีหรือไม่เจ้าคะ?"ขณะที่หลินยวนพูด น้ำตาก็ไหลลงมาทีละหยดๆ แต่ความคิดกลับอยู่ที่แม่เซียวเมื่อครู่เฉียวเนี่ยนเผยรอยแผลเป็นของตนเองออกมา เห็นได้ชัดว่าได้รับความสงสารจากแม่เซียวแล้ว นางจะให้เฉียวเนี่ยนทําสําเร็จไม่ได้!นางต้องให้ท่านแม่เซียวรู้ว่า อาการบาดเจ็บของเฉียวเนี่ยนไม่เกี่ยวข้องกับจวนโหว กระทั่งจวนโหวยังตั้งใจรักษาบาดแผลให้เฉียวเนี่ยนโดยเฉพาะด้วยซ้ำแต่เป็นเพราะเฉียวเนี่ยน

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 374

    เมื่อได้ยินคําพูดนี้ ความกลัวในดวงตาของหลินยวนก็เพิ่มมากขึ้น น้ำตาไหลลงมาทีละหยดๆแต่ครั้งนี้ นางร้องไห้เพราะตกใจจริงๆจากนั้นก็เห็นเฉียวเนี่ยนยิ้มเยาะที่มุมปาก "แต่ในเมื่อเจ้ามาส่งถึงที่แล้ว งั้นข้าก็ขอขอบคุณน้องสะใภ้ที่ช่วยเหลือข้าเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่งเลยทีเดียว"นางกําลังกลุ้มใจอยู่ว่าจะล่อเซียวเหอออกมายังไง แล้วหลินยวนก็มาพอดีเลยแต่หลินยวนไม่เข้าใจสิ่งที่เฉียวเนี่ยนพูดเลยสักนิดรู้แต่ว่าในวินาทีต่อมา ดวงตาของเฉียวเนี่ยนก็เต็มไปด้วยความดุร้าย จากนั้นคว้าหลินยวนแล้วตบหน้าอย่างแรงสองครั้ง "เพียะ! เพียะ!"เสียงที่คมชัดทําให้แม่เซียวตกใจรีบลุกขึ้นและหยุด"เนี่ยนเนี่ยน เจ้ากําลังทําอะไรอยู่! ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ!"กลับได้ยินเฉียวเนี่ยนตะโกนเสียงดังว่า "ข้าตัดสายสัมพันธ์กับจวนโหวตั้งนานแล้ว แต่เจ้ากลับมาหาเรื่องข้าครั้งแล้วครั้งเล่า วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าสักหน่อย ดูว่าวันหน้าเจ้าจะกล้าเอาจวนโหวมาพูดต่อหน้าข้าอีกหรือไม่!"พูดจบก็ตบหน้าไปอีกสองฉาดแม่เซียวตกใจจนร้องเสียงหลง "ยังมัวตะลึงอะไรอยู่ ยังไม่รีบดึงนางออกไปอีก!"เด็กรับใช้ที่อยู่ข้างๆ ถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง รีบเข้าไปดึงเฉ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 375

    เซียวเหอยังคงทําหน้าบึ้งตึง "ถ้าข้าไม่มา เจ้าก็จะคุกเข่าสามวันสามคืนอย่างนั้นเหรอ?"เฉียวเนี่ยนส่ายหน้า ตอบตามความจริง "ข้าเตรียมจะแกล้งเป็นลม"เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ หลินยวนแกล้งทําเป็นเป็นลมและหลบหนีการลงโทษเซียวเหออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเล็กน้อย ดูเหมือนจะจนปัญญา แล้วค่อยพูดว่า "ไปกันเถอะ ท่านพ่อท่านแม่ยังรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่"นายหญิงน้อยใหญ่ของตระกูลถึงกับลงมือตบตีนายหญิงน้อยรอง ไม่ว่าจะพูดยังไงก็เป็นเรื่องใหญ่ ต้องถูกดุด่าสักยกเฉียวเนี่ยนพยักหน้า ลุกขึ้นยืน แต่กลับก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ขวางหน้าเก้าอี้ล้อของเซียวเหอ "ตอนนี้จี้เยว่ไม่อยู่ ข้าถึงกล้าขวางท่าน"พูดไปก็หยิบขวดยาออกมาจากอกเสื้อ "ข้ารู้ว่าท่านพี่เซียวต้องโทษข้าที่ยุ่งไม่เข้าเรื่องแน่ แต่ข้ารู้จักหมอที่เก่งมากคนหนึ่งจริงๆ...""ในเมื่อเจ้ารู้ว่าเจ้ามีเรื่องเยอะก็ดีแล้ว" น้ำเสียงเย็นชาของเซียวเหอขัดจังหวะคําพูดของเฉียวเนี่ยนสําหรับเรื่องที่เฉียวเนี่ยนเห็นสภาพตอนตัวเองป่วยนั้น เขายังถือสาอยู่ยังไงก็ตาม เขาเคยเป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ เขามีศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจของตัวเอง!เขาไม่ยินยอมให้ใครเห็นตัวเองเหมือนหนอนตัวหน

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 376

    ที่หัวใจ เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างกําลังละลายอยู่เขามองนางวางขวดยานั้นลงบนตักของเขาอย่างระมัดระวัง ในดวงตายังเต็มไปด้วยความกังวล มือเล็กทั้งสองยื่นนิ้วที่ไม่นับว่าเล็กออกมาสองนิ้ว น้ำเสียงจริงจัง "ก็ ลองสักครั้ง"สายตาของเซียวเหอค่อยๆ เลื่อนลงไปตามนิ้วมือของนาง มองปราดเดียวก็เห็นรอยแผลเป็นบนข้อมือเขาเดินทัพมาหลายปี จะไม่รู้ได้ยังไงว่ารอยแผลเป็นเหล่านั้นเป็นทั้งแผลเก่าและใหม่นึกถึงคําพูดของนางเมื่อครู่ เกือบถูกหมิงอ๋องตีจนตาย...แล้ว ก่อนที่จะถูกหมิงอ๋องทําร้าย นางผ่านอะไรมาบ้าง?สามปีที่อยู่ในกรมซักล้างนั้น นางผ่านอะไรมาบ้าง?ไกลออกไป มีเสียงเร่งเร้าเข้ามา "คุณชายใหญ่ นายหญิงน้อยใหญ่ นายท่านและฮูหยินยังรออยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าอยู่เลยนะเจ้าคะ!"เซียวเหอถึงได้สติกลับมา มองดูสองนิ้วที่นางยื่นออกมาเหมือนเดิม ขมวดคิ้วเล็กน้อย มือใหญ่ก็กําขึ้นไป กดสองนิ้วของนางกลับลงไป "นี่สองครั้งแล้ว"เฉียวเนี่ยนอึ้งไป ถึงรู้ตัวว่าเซียวเหอรับปากจะลองแล้ว ก็ดีใจทันที นางยิ้มอย่างร่าเริงทันทีชั่วขณะหนึ่ง เซียวเหอรู้สึกว่ารอยยิ้มของนางสว่างยิ่งกว่าดวงอาทิตย์บนขอบฟ้าเสียอีกมันเจิดจ้าจนเขาไม่กล้าม

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 377

    เฉียวเนี่ยนคาดอยู่แล้วว่าพ่อเซียวแม่เซียวจะลงโทษนาง แต่คุกเข่าให้หลินยวนงั้นหรือ?ชาติหน้าก็เป็นไปไม่ได้นางจึงตอบกลับเสียงเรียบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ว่า "ทําไม่ได้เจ้าค่ะ""เจ้าว่าอะไรนะ?" พ่อเซียวค่อนข้างตกใจในตระกูลเซียว ไม่มีใครกล้าไม่เชื่อฟังสิ่งที่เขาพูด แม้แต่เซียวเหอและเซียวเหิงสองพี่น้อง ก็ไม่เคยกล้าต่อต้านเขาแม้แต่เซียวชิงหน่วนที่ดื้อรั้นและเอาแต่ใจตัวเองก็ยังต้องทำตัวว่านอนสอนง่ายต่อหน้าเขานี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกคำสั่ง แต่กลับได้รับคําตอบว่าทําไม่ได้เมื่อเผชิญหน้ากับความโกรธของพ่อเซียว เฉียวเนี่ยนเพียงแค่ค่อยๆ หันหน้ามามองเซียวเหอเซียวเหอกําลังทําหน้าบึ้งตึง สายตาของเขาตกลงบนพื้นห่างออกไปสามก้าว หางตาของเขาสังเกตเห็นร่างของเฉียวเนี่ยนที่หันครึ่งมาอย่างชัดเจนเดิมทีไม่อยากสนใจ แต่...เขาถอนหายใจอย่างจนใจ เงยหน้าขึ้นมองพ่อเซียว เอ่ยเนิบๆ ว่า "ไม่ว่าจะอยู่ในจวนโหวหรือตระกูลเซียว การเรียกขานทางฐานะนั้น เนี่ยนเนี่ยนก็สูงกว่าอยู่ดี ให้นางคุกเข่าขอขมา เกรงว่าจะไม่เหมาะสม"ตอนที่เซียวเหอพูดเช่นนี้ เขาบิดเบือนมโนธรรมของเขาอย่างแน่นอนแม้แต่พ่อเซียวและแม่เซียวก็ฟังออกว

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 378

    แม้ในใจจะเป็นกังวล แต่เมื่อเห็นสีหน้าเซียวเหิงที่น่าเกลียดยิ่งกว่ากินแมลงวันเข้าไป มุมปากของเซียวเหอก็โค้งขึ้นโดยไม่รู้ตัวยากนักที่จะเห็นน้องชายของเขามีสีหน้าเช่นนี้จริงๆ แล้วในใจของเฉียวเนี่ยนก็ตื่นตระหนกมากนางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งนางจะได้เรียกเซียวเหิงเช่นนี้แม้กระทั่งนางรู้ดีว่านางเรียกเขาแบบนี้ เขาต้องไม่พอใจเป็นแน่แต่ ทําไมนางถึงต้องทําให้เขามีความสุขด้วยล่ะ?!ยิ่งไปกว่านั้น นางเป็นพี่สะใภ้ พี่สะใภ้เรียกเขาว่าเหิงเอ๋อร์ จะเป็นอะไรไป?เมื่อเห็นความเหี้ยมโหดบนใบหน้าของเซียวเหิงยิ่งมายิ่งเข้มข้น หลินยวนก็รู้สึกผิดเป็นอย่างมากนางรู้สึกว่าเซียวเหิงถูกเฉียวเนี่ยนเอาเปรียบเพราะออกหน้าแทนนาง จึงเอ่ยปากอย่างรีบร้อน "ทุกอย่างเป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ควรไปยั่วโมโหพี่หญิง ท่านพี่เหิง อย่าโกรธเลย ข้าไม่ดีเองเจ้าค่ะ"มือของนางวางลงบนแขนของเซียวเหิงอย่างเบามือเซียวเหิงกําลังโกรธอยู่พอดี จู่ๆ ก็ถูกสัมผัสเช่นนี้ ดวงตาคมเฉียบพลันพุ่งไปทางหลินยวนทันทีหลินยวนตกใจสะดุ้งโหยง รีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว ในใจกลับยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ "ขอโทษเจ้าค่ะ เป็นความผิดของข้าเอง เป็นคว

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 379

    อีกด้านหนึ่ง หลินยวนก็เดินตามหลังเซียวเหิงกลับไปยังที่พักเซียวเหิงเดินนําหน้าด้วยความเย็นชา หลินยวนเดินตามหลัง นางรู้สึกได้ว่าเซียวเหิงกําลังโกรธอยู่ แต่นางไม่รู้ว่าความโกรธของเซียวเหิงในตอนนี้เป็นเพราะนางหรือเป็นเพราะเฉียวเนี่ยนกันแน่ในใจนางรู้สึกลนลานอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นเซียวเหิงเดินนําเข้าไปในห้อง นางก็มองสาวใช้ที่ติดตามข้างกายแวบหนึ่ง แล้วจึงเอ่ยปากว่า "เจ้าไม่ต้องตามแล้ว"สาวใช้รับคําแล้วทําความเคารพ ก่อนจะถอยออกไปหลินยวนจึงเข้าไปในบ้าน เห็นเซียวเหิงกําลังเดินเข้าไปในห้อง นางก็เดินตามไปน้ำเสียงย่อมแฝงไปด้วยความขลาดกลัวอยู่บ้าง "ท่านพี่เหิง วันนี้เป็นความผิดของข้าเอง เป็นข้าเองที่ไม่ควรบังคับพี่หญิงให้ตามข้ากลับจวนโหว ทําให้วันนี้ท่านพี่เหิงได้รับความไม่เป็นธรรม ข้า..."ท่านพี่เหิงจะทําอะไรเหรอเจ้าคะ?"หลินยวนยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นเซียวเหิงถือเสื้อผ้าชุดหนึ่งเดินออกมาจากห้องด้านในเมื่อเผชิญหน้ากับคําถามของหลินยวน เซียวเหิงไม่ได้ตอบ ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นตกลงบนใบหน้าของนาง ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย "เจ้ามีจุดอ่อนอะไรอยู่ในมือนางกันแน่?"หลินยวนพลันเบิกตาโพลง ในใจตื่นต

Latest chapter

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 468

    แล้วจะให้เซียวเหอทําอย่างไร?หรือว่าจะทําให้พี่ใหญ่น้องของพวกเขาแตกหักกันเพื่อนางจริงๆ?ไม่สู้ถือโอกาสนี้จากไป หลุดพ้นทุกคนในเมืองหลวงให้หมดสิ้นนางตั้งตารอคอยมานานแล้ว ไปหาโลกใหม่นอกเมืองหลวง ไปหาตัวเองใหม่นางรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วแต่ในมุมมองของหนิงซวง อยู่ต่อก็ดีเหมือนกันคุณชายใหญ่เซียวเป็นคนดี จี้เยว่ก็เป็นคนดีเช่นกัน นางอยู่ที่นี่กับคุณหนูของนาง ไม่ได้รู้สึกน้อยใจแม้แต่น้อยเพียงแต่ ในเมื่อคุณหนูบอกว่าถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว นั่นย่อมมีเหตุผลแน่นอนหนิงซวงจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ข้าล้วนเชื่อฟังคุณหนู"ตกดึกเมื่อเซียวเหอกลับมา ท้องฟ้าก็มืดมากแล้วตัวเขาติดกลิ่นเหล้าอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่ของเขา ส่วนใหญ่เป็นของพ่อเซียววันนี้พ่อเซียวมีความสุขจริงๆสั่งให้คนทําอาหารโต๊ะใหญ่ ดึงเขาไว้แล้วพูดไม่หยุด ระหว่างนั้นยิ่งดีใจจนร้องไห้หลายครั้งแน่นอนว่ายังพูดถึงหัวข้อเกี่ยวกับเซียวเหิงอยู่บ้างพ่อเซียวบอกว่า พวกเขาสองคนพี่ใหญ่น้องวางใจกันตั้งแต่เด็ก บอกว่าเซียวเหิงเคารพเขาที่เป็นพี่ใหญ่ตั้งแต่เด็กบอกว่านิสัยของเซียวเหิงดูเหมือนสุขุมเยือกเย็น แต่ความจริงแล้วกลับดื้อรั้นมากบอกว่าใน

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 467

    ทุกคนในที่นี้ต่างก็รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฉียวเนี่ยนกับเซียวเหิงเป็นอย่างไร ย่อมเข้าใจดีว่าการจากไปของเซียวเหิงในครั้งนี้ จะต้องเป็นเพราะทนเห็นเฉียวเนี่ยนกับเซียวเหอรักกันเช่นนี้ไม่ได้แน่เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวสีหน้าของเซียวเหอก็มืดมนลงเช่นกันบรรยากาศในห้องโถงตกอยู่ในความอึดอัดใจแม่เซียวได้สติก่อน ผลักเซียวชิงหน่วนเบาๆ หนึ่งที บอกเป็นนัยว่าห้ามพูดถึงอีก จากนั้นก็พูดเสียงดังว่า "คาดว่าในกองทัพคงมีเรื่องต้องไป ไม่พูดถึงเขาแล้ว!"เซียวชิงหน่วนเพิ่งรู้ตัวว่า "ใช่ ใช่ ใช่ พี่รองเพราะงานทหารยุ่ง ไม่ใช่เพราะพี่..."พูดยังไม่ทันจบ เซียวชิงหน่วนก็ปิดปากตัวเองไว้ อยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาดสีหน้าของเฉียวเนี่ยนและเซียวเหอยิ่งเข้มขึ้นพ่อเซียวอดถลึงตาใส่เซียวชิงหน่วนไม่ได้ แล้วจึงค่อยมองไปทางราชครูชิว "วันนี้ที่จวนตระกูลเซียวมีเรื่องมงคล ราชครูชิวจะอยู่ดื่มกับข้าน้อยสักแก้วหรือไม่ขอรับ?"ราชครูชิวก็ทําเป็นไม่ได้ยินที่เซียวชิงหน่วนพูดเมื่อครู่ เขาปฏิเสธอย่างยิ้มแย้มว่า "ไม่ล่ะ คนชั่วชิวอวี่ยังไงก็เป็นหลานชายแท้ๆ ของข้า ข้าคงต้องกลับไปที่จวนก่อน!"พูดจบ ราชครูชิวก็ลุกขึ้นเซี

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 466

    ระหว่างที่พูดก็เลิกม่านรถเดินออกไปแต่ก่อนที่จะกระโดดลงจากรถม้า ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "หากนางตาย ก็เป็นนางก่อกรรมทําเข็ญเอง แต่เนี่ยนเนี่ยนล่ะ นางทำอะไรผิด?"สิ้นเสียง หลินเย่ว์ก็ก้าวยาวๆ จากไปแล้วเขาไม่สามารถอยู่ในรถม้าคันนั้นได้แม้แต่วินาทีเดียวเป็นความจริงที่เขาไม่อยากเห็นหลินยวนตายถึงอย่างไรนั่นก็เป็นน้องสาวแท้ๆ ของเขา!ตอนแรกนางอยากฆ่าตัวตายด้วยการชนเสา เขาไม่ได้ห้ามเพราะเขาคิดว่านางแกล้งทําแต่วันนี้ เมื่อเขาเห็นใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะตาย เขาก็อดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งเข้าไปน้องสาวของเขาเคยอ่อนโยนและใจดี แต่เพิ่งเข้ามาในจวนตระกูลเซียวได้ไม่นาน ก็กลายเป็นคนที่โหดร้ายเช่นนี้แล้ว?หลินเย่ว์คิดไม่ออกแต่สิ่งที่คิดไม่ออกยิ่งกว่าคือเนี่ยนเนี่ยนทําอะไรผิด?นางทําผิดอะไรถึงต้องถูกจับเป็นเชลยต่อหน้าชิวอวี่ไปให้ชิวอวี่ข่มเหง?นางทําอะไรผิด ต้องหลบเข้าไปในพุ่มไม้หนามโดยไม่คํานึงถึงอะไร ทําให้ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล?นางก็เป็นน้องสาวของเขาเหมือนกันนะ!น้องสาวที่เขาตามใจมาสิบห้าปี มีสิทธิ์อะไรมาได้รับความอัปยศเช่นนี้?มีสิทธิ์อะไร พวกเขาแค่พูดไม่กี่คํา วันหล

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 465

    รถม้าของจวนโหวรออยู่นอกจวนตระกูลเซียวตั้งนานแล้วหลินยวนถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มคนรับใช้และยกเข้าไปในรถม้า ดึงดูดความสนใจของคนเดินถนนให้หันมาดูท่านโหวหลินและฮูหยินหลินตามขึ้นรถม้า คิดแต่จะรีบกลับจวนโหว ให้หมอประจำจวนรีบรักษาหลินยวนแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะไม่ออกมาเสียทีท่านโหวหลินร้อนใจจนอยากเข้าไปเรียกคน จากนั้นถึงได้เห็นหลินเย่ว์ออกจากจวนแล้วขึ้นรถม้าไป"เร็ว รีบกลับจวน!" ท่านโหวหลินร้องเรียกอย่างร้อนใจ รถม้าก็มุ่งหน้าไปทางจวนโหวอย่างรวดเร็วและหัวใจของท่านโหวหลินก็มีโอกาสหายใจได้บ้างในเวลานี้เมื่อเห็นหลินยวนที่เต็มไปด้วยเลือด สีหน้าของท่านโหวหลินก็มืดครึ้ม แต่จู่ๆ ก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขามองไปทางหลินเย่ว์ "เจ้าก็เหมือนกัน ทําไมเรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่บอกล่วงหน้าล่ะ? วันนี้ข้ากับแม่เจ้ามาไม่ได้เตรียมใจไว้เลยสักนิด"แต่เห็นได้ชัดว่าหลินเย่ว์เพิ่งเริ่มค้นหานักลอบสังหารชุดดําเมื่อไม่กี่วันก่อน!หลินเย่ว์กําลังใช้ผ้าเช็ดหน้าพันแผลที่มือขวาของตัวเอง สีหน้าของเขาไม่ได้ดีไปกว่าท่านโหวหลินสักเท่าไร "แจ้งให้พวกท่านทราบล่วงหน้า เพื่อที่พวกเจ้าจะได้แอบส่งข่าวให้ยวนเอ๋อร์เหรอ?"ได้ยิ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 464

    พูดจบก็หันไปพูดกับพ่อเซียวว่า "ขอพี่เซียวยืมด้วยขอรับ"ตระกูลเซียวเป็นท่านแม่ทัพมาหลายชั่วอายุคน สิ่งที่ขาดไม่ได้ที่สุดในจวนก็คือแส้หนังพ่อเซียวพยักหน้าเล็กน้อยและคํารามเสียงต่ำ ไม่นานก็มีคนส่งแส้หนังมาท่านโหวหลินกํามือไว้ แล้วตะโกนว่า "หลินยวน คุกเข่าให้ดี"หลินยวนเองก็รู้ว่าวันนี้ตนคงหนีไม่พ้นการเฆี่ยนตี แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินหามาให้ตน อย่างไรก็ดีกว่าตาย!ตอนนี้จึงได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ปล่อยหลินเย่ว์แล้วค่อยๆ คุกเข่าตัวตรงหลินเย่ว์สูดหายใจเข้าลึกๆ ถอยไปด้านข้างและเอามือที่บาดเจ็บไว้ด้านหลังท่านโหวหลินก้าวไปข้างหน้า ยกแส้ม้าในมือขึ้น แล้วฟาดไปที่หลังของหลินยวนอย่างแรง"เพียะ!"แส้ที่ทําจากหนังวัวนั้นเหนียวเป็นพิเศษและเสียงดังมากเมื่อตีลงบนร่างกายเพียงครู่เดียว บนหลังของหลินยวนก็มีรอยเลือดสายหนึ่งตกลงมาแล้ว"เจ้าใจดําอํามหิต ทําร้ายคนอื่นทําร้ายตัวเอง วันนี้ข้าจะให้คําอธิบายแก่ทุกคน"ท่านโหวหลินดื่มเสร็จก็ฟาดแส้ใส่หลินยวนอีกครั้งท่านโหวหลินก็เป็นนายทหารเช่นกัน แรงเฆี่ยนตีไม่เบาแน่นอน เสียงเฆี่ยนตีดังก้องไปทั่วคฤหาสน์ตระกูลเซียว แผ่นหลังของหล

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 463

    เมื่อคําพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจแม้แต่ท่านโหวหลินกับฮูหยินหลินก็คิดไม่ถึงว่าเฉียวเนี่ยนจะตอบตกลงอย่างง่ายดายเช่นนี้เซียวเหอรู้สึกปวดใจ อดไม่ได้ที่จะหันไปมองนาง น้ำเสียงเย็นชาแฝงไปด้วยความอ่อนโยน กระซิบว่า "เจ้าไม่จําเป็นต้องประนีประนอม"แน่นอนว่าเขาสามารถออกหน้าแทนนางได้ ทําให้หลินยวนและจวนโหวต้องก้มหัวให้นางเฉียวเนี่ยนเนี่ยนรู้ว่าเซียวเหอทําเพื่อตัวเองคําว่า 'ไม่จําเป็นต้องประนีประนอม' นั้นเข้าสู่หัวใจของเฉียวเนี่ยนเนี่ยนอย่างแท้จริงแต่นางไม่อยากข้องเกี่ยวกับคนของจวนโหวอีกแล้วจริงๆไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ไม่อยากแล้วทั้งนั้นนางแค่อยากอยู่ให้ห่างจากพวกเขาให้ไกลที่สุด ชาตินี้ไม่ได้พบกันอีกจะดีที่สุดดังนั้นนางจึงส่ายหัวเล็กน้อยและหันไปมองเซียวเหอเล็กน้อยพลางกระซิบว่า "แบบนี้ก็ดีแล้ว"เสียงกระซิบของทั้งสองคนดังเข้าหูเซียวเหิง รู้สึกแสบแก้วหูเหลือเกินพวกเขาเอียงตัวเข้าหากัน หัวเหมือนจะชนกัน สนิทสนมกันเป็นพิเศษข้อมือของเฉียวเนี่ยนยังคงถูกเซียวเหอกุมไว้ในฝ่ามือเช่นเดิม แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ตระหนักถึงข้อนี้เหมือนว่าการสัมผัสผิวกายของทั้งสองคนเป็นเรื่องป

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 462

    ท่านโหวหลินก็ปาดน้ำตาเช่นกัน "พ่อรู้ เจ้าเองก็ไม่อยากเห็นหน้าพวกเรา ขอเพียงเจ้ายอมไว้ชีวิตยวนเอ๋อร์ ครอบครัวของพวกเราจะไม่มีวันปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าอีก!""เนี่ยนเนี่ยน ยวนเอ๋อร์เพิ่งอยู่กับแม่ได้เพียงสามปีเท่านั้น เดิมทีนางควรจะอยู่เคียงข้างแม่เสมอและได้รับการปกป้องจากแม่ ตอนนี้ เจ้า เจ้าคิดเสียว่าช่วยแม่ชําระหนี้ก้อนนี้ได้หรือไม่? เจ้าไว้ชีวิตนางได้ไหม? แม่โขกหัวให้เจ้าแล้ว"พูดจบ ฮูหยินหลินก็โขกหัวต่อหน้าทุกคนจริงๆแม่เซียวตกใจ รีบปรี่เข้าไปประคองฮูหยินหลินทันที "นี่ท่าน ท่านทําอะไรอยู่เนี่ย""นางจะบังคับให้เนี่ยนเนี่ยนตาย" น้ำเสียงเย็นชาของเซียวเหอดังขึ้น ดวงตาเรียวยาวเต็มไปด้วยความเย็นชา "ท่านทั้งสองยังไงก็เลี้ยงดูเนี่ยนเนี่ยนมาสิบห้าปีแล้ว แม้ว่าจะตัดสายสัมพันธ์กัน แม้ว่าเนี่ยนจะทนทุกข์ทรมานมาสามปี แต่ในสายตาของคนนอก พวกท่านก็ยังคงเลี้ยงดูเนี่ยนเนี่ยนมาสิบห้าปี ตอนนี้พวกท่านใช้บุญคุณมาบังคับตอบแทน แม้กระทั่งคุกเข่าโขกหัวก็ยอม ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการยัดข้อหาเนรคุณใส่เนี่ยนเนี่ยน บังคับให้นางพูดคําว่าให้อภัยออกมา แต่ทั้งสองท่านอย่าลืมว่าคนที่เกือบถูกข่มเหงคือนาง คนที่เกือบตายก็คือ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 461

    หลินเย่ว์ไม่ขยับ มือทั้งสองของเขาห้อยลง ปล่อยให้หลินยวนกอดอยู่แบบนี้ที่ด้านข้าง ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินเห็นเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะปาดน้ำตาเฉียวเนี่ยนยืนอยู่ข้างหลังเซียวเหอ มองฉากที่พี่ใหญ่น้องกอดกันด้วยสายตาเย็นชา ถ้าบอกว่าในใจไม่รู้สึกอะไรเลย นั่นต้องเป็นเรื่องโกหกแน่ๆนางรู้ว่าหลินยวนเป็นตัวปลอมก็รู้ว่านั่นควรจะเป็นพี่ใหญ่ของนางยิ่งรู้ว่าความรักและความโปรดปรานของคนในตระกูลหลินที่มีต่อหลินยวนนั้น เดิมทีควรเป็นของนางดังนั้นในตอนนี้ เมื่อเห็นหลินยวนแย่งทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของนางก่อนหน้านี้อย่างโจ่งแจ้ง หัวใจของนางก็จมดิ่งลงไปในเหวลึกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้คิ้วและดวงตาคู่นั้นยิ่งเย็นจนน่ากลัวโชคดีที่นางไม่สนใจแล้วตอนนี้สิ่งเหล่านั้นที่สามารถถูกแย่งไปได้ง่ายๆ นั้นถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะไม่ใช่ของล้ำค่าอะไร นางย่อมไม่เสียดายอยู่แล้วแต่ในขณะนั้นเอง ฮูหยินหลินก็หันมองทุกคนและคุกเข่าลงอย่างช้าๆเมื่อเห็นเช่นนี้ ทุกคนต่างก็ตกใจแม่เซียวรีบเข้าไปประคอง แต่กลับถูกเซียวชิงหน่วนดึงกลับมาได้ยินเพียงฮูหยินหลินพูดว่า "ยวนเอ๋อร์ทําผิดพลาดครั้งใหญ่ในวันนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 460

    กําปั้นคู่หนึ่งถูกกําแน่นจนเกิดเสียงกรอบแกร้บโดยไม่รู้ตัวแต่ในขณะนี้ไม่มีใครสนใจเขาเลยราชครูชิวก็น้ำตาไหลพรากตามไปด้วย "คิดไม่ถึงว่าวันนี้ข้าจะได้เห็นเรื่องมงคลเช่นนี้ ดี ดีมาก! เยี่ยมไปเลย!"เซียวเหอมีบุญคุณต่อเขา ในใจเขารู้สึกซาบซึ้งใจ ย่อมคาดหวังให้เซียวเหอดีขึ้นมาตอนนี้เห็นเซียวเหอลุกขึ้นยืนด้วยตาตัวเอง จะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร?แม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลิน ในขณะนี้ต่างก็ตกตะลึงไปด้วย?พวกเขาไม่สามารถคิดได้เลยว่าคนที่ถูกตัดสิน‘โทษตาย’โดยทั้งโรงหมอหลวงจะยืนขึ้นได้อย่างไรกัน!และในตอนนั้นเอง เสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน"ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ..."คาดไม่ถึงว่าจะเป็นหลินยวนนางเพิ่งโดนฝ่ามือไป ตอนนี้ยังลุกไม่ขึ้นเลยเมื่อเห็นเซียวเหอลุกขึ้นยืน นางก็ตระหนักว่านางแพ้แล้วเฉียวเนี่ยน รักษาเซียวเหอให้หายได้จริงๆ ด้วยและนาง ก็ถูกทุกคนรังเกียจแล้วจริงๆน่าขำไหม?นางพยายามมาตั้งนาน แต่สุดท้ายก็ยังสู้เฉียวเนี่ยนไม่ได้มีดสั้นที่หล่นอยู่ข้างๆหลินยวนเอื้อมมือไปหยิบมาเมื่อเห็นเช่นนี้ แม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหนึ่งก้าว และตะโกนด้วยเสียงต่ำว่า

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status