LOGINShare
บทที่ 375
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 376
ที่หัวใจ เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างกําลังละลายอยู่เขามองนางวางขวดยานั้นลงบนตักของเขาอย่างระมัดระวัง ในดวงตายังเต็มไปด้วยความกังวล มือเล็กทั้งสองยื่นนิ้วที่ไม่นับว่าเล็กออกมาสองนิ้ว น้ำเสียงจริงจัง "ก็ ลองสักครั้ง"สายตาของเซียวเหอค่อยๆ เลื่อนลงไปตามนิ้วมือของนาง มองปราดเดียวก็เห็นรอยแผลเป็นบนข้อมือเขาเดินทัพมาหลายปี จะไม่รู้ได้ยังไงว่ารอยแผลเป็นเหล่านั้นเป็นทั้งแผลเก่าและใหม่นึกถึงคําพูดของนางเมื่อครู่ เกือบถูกหมิงอ๋องตีจนตาย...แล้ว ก่อนที่จะถูกหมิงอ๋องทําร้าย นางผ่านอะไรมาบ้าง?สามปีที่อยู่ในกรมซักล้างนั้น นางผ่านอะไรมาบ้าง?ไกลออกไป มีเสียงเร่งเร้าเข้ามา "คุณชายใหญ่ นายหญิงน้อยใหญ่ นายท่านและฮูหยินยังรออยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าอยู่เลยนะเจ้าคะ!"เซียวเหอถึงได้สติกลับมา มองดูสองนิ้วที่นางยื่นออกมาเหมือนเดิม ขมวดคิ้วเล็กน้อย มือใหญ่ก็กําขึ้นไป กดสองนิ้วของนางกลับลงไป "นี่สองครั้งแล้ว"เฉียวเนี่ยนอึ้งไป ถึงรู้ตัวว่าเซียวเหอรับปากจะลองแล้ว ก็ดีใจทันที นางยิ้มอย่างร่าเริงทันทีชั่วขณะหนึ่ง เซียวเหอรู้สึกว่ารอยยิ้มของนางสว่างยิ่งกว่าดวงอาทิตย์บนขอบฟ้าเสียอีกมันเจิดจ้าจนเขาไม่กล้าม
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 377
เฉียวเนี่ยนคาดอยู่แล้วว่าพ่อเซียวแม่เซียวจะลงโทษนาง แต่คุกเข่าให้หลินยวนงั้นหรือ?ชาติหน้าก็เป็นไปไม่ได้นางจึงตอบกลับเสียงเรียบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ว่า "ทําไม่ได้เจ้าค่ะ""เจ้าว่าอะไรนะ?" พ่อเซียวค่อนข้างตกใจในตระกูลเซียว ไม่มีใครกล้าไม่เชื่อฟังสิ่งที่เขาพูด แม้แต่เซียวเหอและเซียวเหิงสองพี่น้อง ก็ไม่เคยกล้าต่อต้านเขาแม้แต่เซียวชิงหน่วนที่ดื้อรั้นและเอาแต่ใจตัวเองก็ยังต้องทำตัวว่านอนสอนง่ายต่อหน้าเขานี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกคำสั่ง แต่กลับได้รับคําตอบว่าทําไม่ได้เมื่อเผชิญหน้ากับความโกรธของพ่อเซียว เฉียวเนี่ยนเพียงแค่ค่อยๆ หันหน้ามามองเซียวเหอเซียวเหอกําลังทําหน้าบึ้งตึง สายตาของเขาตกลงบนพื้นห่างออกไปสามก้าว หางตาของเขาสังเกตเห็นร่างของเฉียวเนี่ยนที่หันครึ่งมาอย่างชัดเจนเดิมทีไม่อยากสนใจ แต่...เขาถอนหายใจอย่างจนใจ เงยหน้าขึ้นมองพ่อเซียว เอ่ยเนิบๆ ว่า "ไม่ว่าจะอยู่ในจวนโหวหรือตระกูลเซียว การเรียกขานทางฐานะนั้น เนี่ยนเนี่ยนก็สูงกว่าอยู่ดี ให้นางคุกเข่าขอขมา เกรงว่าจะไม่เหมาะสม"ตอนที่เซียวเหอพูดเช่นนี้ เขาบิดเบือนมโนธรรมของเขาอย่างแน่นอนแม้แต่พ่อเซียวและแม่เซียวก็ฟังออกว
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 378
แม้ในใจจะเป็นกังวล แต่เมื่อเห็นสีหน้าเซียวเหิงที่น่าเกลียดยิ่งกว่ากินแมลงวันเข้าไป มุมปากของเซียวเหอก็โค้งขึ้นโดยไม่รู้ตัวยากนักที่จะเห็นน้องชายของเขามีสีหน้าเช่นนี้จริงๆ แล้วในใจของเฉียวเนี่ยนก็ตื่นตระหนกมากนางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งนางจะได้เรียกเซียวเหิงเช่นนี้แม้กระทั่งนางรู้ดีว่านางเรียกเขาแบบนี้ เขาต้องไม่พอใจเป็นแน่แต่ ทําไมนางถึงต้องทําให้เขามีความสุขด้วยล่ะ?!ยิ่งไปกว่านั้น นางเป็นพี่สะใภ้ พี่สะใภ้เรียกเขาว่าเหิงเอ๋อร์ จะเป็นอะไรไป?เมื่อเห็นความเหี้ยมโหดบนใบหน้าของเซียวเหิงยิ่งมายิ่งเข้มข้น หลินยวนก็รู้สึกผิดเป็นอย่างมากนางรู้สึกว่าเซียวเหิงถูกเฉียวเนี่ยนเอาเปรียบเพราะออกหน้าแทนนาง จึงเอ่ยปากอย่างรีบร้อน "ทุกอย่างเป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ควรไปยั่วโมโหพี่หญิง ท่านพี่เหิง อย่าโกรธเลย ข้าไม่ดีเองเจ้าค่ะ"มือของนางวางลงบนแขนของเซียวเหิงอย่างเบามือเซียวเหิงกําลังโกรธอยู่พอดี จู่ๆ ก็ถูกสัมผัสเช่นนี้ ดวงตาคมเฉียบพลันพุ่งไปทางหลินยวนทันทีหลินยวนตกใจสะดุ้งโหยง รีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว ในใจกลับยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ "ขอโทษเจ้าค่ะ เป็นความผิดของข้าเอง เป็นคว
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 379
อีกด้านหนึ่ง หลินยวนก็เดินตามหลังเซียวเหิงกลับไปยังที่พักเซียวเหิงเดินนําหน้าด้วยความเย็นชา หลินยวนเดินตามหลัง นางรู้สึกได้ว่าเซียวเหิงกําลังโกรธอยู่ แต่นางไม่รู้ว่าความโกรธของเซียวเหิงในตอนนี้เป็นเพราะนางหรือเป็นเพราะเฉียวเนี่ยนกันแน่ในใจนางรู้สึกลนลานอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นเซียวเหิงเดินนําเข้าไปในห้อง นางก็มองสาวใช้ที่ติดตามข้างกายแวบหนึ่ง แล้วจึงเอ่ยปากว่า "เจ้าไม่ต้องตามแล้ว"สาวใช้รับคําแล้วทําความเคารพ ก่อนจะถอยออกไปหลินยวนจึงเข้าไปในบ้าน เห็นเซียวเหิงกําลังเดินเข้าไปในห้อง นางก็เดินตามไปน้ำเสียงย่อมแฝงไปด้วยความขลาดกลัวอยู่บ้าง "ท่านพี่เหิง วันนี้เป็นความผิดของข้าเอง เป็นข้าเองที่ไม่ควรบังคับพี่หญิงให้ตามข้ากลับจวนโหว ทําให้วันนี้ท่านพี่เหิงได้รับความไม่เป็นธรรม ข้า..."ท่านพี่เหิงจะทําอะไรเหรอเจ้าคะ?"หลินยวนยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นเซียวเหิงถือเสื้อผ้าชุดหนึ่งเดินออกมาจากห้องด้านในเมื่อเผชิญหน้ากับคําถามของหลินยวน เซียวเหิงไม่ได้ตอบ ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นตกลงบนใบหน้าของนาง ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย "เจ้ามีจุดอ่อนอะไรอยู่ในมือนางกันแน่?"หลินยวนพลันเบิกตาโพลง ในใจตื่นต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 380
นางร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทันที แต่ไม่คิดว่าเซียวเหิงจะเหมือนไม่ได้ยิน ไม่หยุดแม้แต่ก้าวเดียวเมื่อเห็นเงาร่างของเซียวเหิงเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว น้ำตาในตาของหลินยวนก็ไหลพรากราวกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยว ไหลรินลงมาไม่ขาดสายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?นางควรทํายังไงดี?……วันรุ่งขึ้น เฉียวเนี่ยนตื่นแต่เช้านางแทบรอไม่ไหวที่จะเคาะประตูห้องของเซียวเหอคนที่เปิดประตูคือจี้เยว่พอเห็นเฉียวเนี่ยน ก็อดตกใจไม่ได้ "นายหญิงน้อยใหญ่?"เฉียวเนี่ยนมองไปทางห้องด้านในทันที แล้วจึงถามว่า "ยาเมื่อคืนมีประโยชน์หรือไม่?"จี้เยว่พลันเข้าใจทันที "ยาเมื่อคืนเป็นนายหญิงน้อยใหญ่ให้หรือขอรับ?"พูดไปจี้เยว่ก็ยิ้มจนหน้าบานแล้วพยักหน้าหงึกๆ"มีประโยชน์ มีประโยชน์ คุณชายใหญ่เดิมทีต้องกําเริบอย่างน้อยครึ่งชั่วยาม แต่เมื่อคืนแค่หนึ่งก้านธูปก็หายแล้ว!"เดิมทีเขายังประหลาดใจอยู่ คุณชายใหญ่ไปหายาวิเศษแบบนี้มาจากไหน แต่ไม่คิดว่าเฉียวเนี่ยนจะเป็นคนให้!เมื่อได้ยินว่ามีประโยชน์ เฉียวเนี่ยนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกก็ได้ยินเสียงมาจากห้องด้านใน "ข้ากําลังจะไปขอบคุณเจ้าพอดี ไม่คิดว่าเจ้าจะมาก่อน"เมื่อพูดจบ ก็เห็น
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 381
เมื่อเห็นแววตาของเซียวเหอไหวระริกอย่างรุนแรง เฉียวเนี่ยนจึงไม่ได้ซักไซ้เรื่องนี้ต่อไปไม่ว่าใครจะเป็นผู้วางยาพิษ เรื่องนี้ก็ผ่านไปแล้วถึงห้าปี หากจะสืบหาความจริง ย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายแต่สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ คือการรักษาขาของเซียวเหอให้หายเดิมเฉียวเนี่ยนเองก็ไม่รู้ว่าควรตอบแทนบุญคุณเซียวเหออย่างไร นางเพียงเอ่ยว่าจะอยู่เคียงข้างและดูแลเขาสามปี แต่ในเมื่อข้างกายเขามีจี้เยว่แล้ว ยังจะต้องการนางอีกหรือ?แต่ในเวลานั้น นางก็นึกหาวิธีอื่นไม่ออกแล้ว ว่าจะตอบแทนเซียวเหออย่างไรทว่าตอนนี้ นางได้พบหนทางแล้ว"ท่านพี่เซียว" นางเรียกเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ไม่ว่าขาของท่านจะถูกพิษได้อย่างไร แต่เมื่อบัดนี้มีความหวังแล้ว ข้าก็จะไม่ยอมแพ้ ขอท่านพี่เซียวโปรดเชื่อมั่นในข้าเถิด"น้ำเสียงของเฉียวเนี่ยนราวกับดึงเซียวเหอออกจากความตื่นตระหนกและความว้าวุ่นในอดีตเขามองดวงตาของนางที่สุกสกาวราวธารน้ำอุ่น ซึ่งหลั่งไหลเข้าสู่ส่วนลึกของหัวใจเขาทีละน้อยๆ ความว้าวุ่นที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ก็ค่อยๆ ละลายหายไปเขาไม่คาดคิดเลยว่า เพียงเพราะการตอบแทนบุญคุณ จะสามารถนำพาแสงสว่างเข้ามาสู่โลกที่มืดมนของเขาได้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 382
เมื่อเห็นรถม้าของตระกูลเซียว ในใจของฮูหยินหลินก็เต็มไปด้วยความคาดหวังหลินยวนก้าวลงจากรถม้าเป็นคนแรก เมื่อเห็นฮูหยินหลิน นางก็เอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน "ท่านแม่"เซียวเหิงก้าวลงจากรถม้าตามมา ค้อมกายคารวะฮูหยินหลิน "คารวะท่านแม่ยาย"ทว่านึกไม่ถึงว่า บนใบหน้าของฮูหยินหลินกลับมีแววผิดหวังปรากฏขึ้นเพียงชั่วครู่หลินยวนเห็นเข้าก็พลันรู้สึกใจหล่นวูบโชคดีที่ฮูหยินหลินเก็บสีหน้าได้ทัน ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อต้อนรับ "แม่ทัพเซียวมากพิธีแล้ว"ขณะพูด ฮูหยินหลินก็ยื่นมือมาลูบใบหน้าของหลินยวนอย่างอ่อนโยน "ลูกรัก ให้แม่ดูหน้าเจ้าสักหน่อย"ทว่าดวงตากลับมองไปยังด้านหลังรถม้าโดยไม่รู้ตัวหลินยวนจะมองไม่ออกได้อย่างไร ว่าฮูหยินหลินหมายถึงสิ่งใด?นางจึงเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล "ท่านแม่ วันนี้ท่านพี่หญิงไม่ได้กลับมาด้วยเจ้าค่ะ""อ๋า?" ฮูหยินหลินชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเข้าใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง แต่ก็ยังฝืนยิ้มออกมา "ไม่เป็นไร เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว รีบเข้าไปในจวนเถิด!"ฮูหยินหลินนำทางเซียวเหิงและหลินยวนเข้าสู่จวน วันนี้เป็นพิธีกลับเยี่ยมบ้านภรรยา ทั้งท่านโหวหลินและหลินเย่ว์ต่างก็อยู่พร้อมหน้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 383
หลินยวนจ้องมองฮูหยินหลินด้วยความงุนงงนางไม่รู้ว่าด้วยความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเซียวเหิงเช่นนี้ นางจะให้กำเนิดหลานชายสายตรงคนโตของตระกูลเซียวได้อย่างไรเมื่อเห็นสีหน้าของนาง ฮูหยินหลินก็คิดว่านางช่างไร้เดียงสาเกินไป คงยังไม่เข้าใจ นางจึงหัวเราะเบาๆ "เด็กโง่ บัดนี้เจ้าก็แต่งงานแล้ว เช่นนั้นบางอย่างแม่ก็จะพูดกับเจ้าอย่างตรงไปตรงมาสักหน่อย! ผู้ชายน่ะ หลอกล่อได้ง่ายที่สุด เจ้าเพียงดื่มกับเขาสักสองสามจอก ออดอ้อนสักหน่อย เปิดเผยเนื้อหนังเล็กน้อย เขาย่อมทานทนไม่ไหวเป็นแน่"คำพูดก่อนหน้านั้นยังพอรับได้ แต่เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายว่าให้ "เปิดเผยเนื้อหนัง" แม้ว่าฮูหยินหลินจะกดเสียงให้เบาเพียงใด ใบหน้าของหลินยวนก็ยังแดงก่ำขึ้นมาอยู่ดีเมื่อเห็นดังนั้น ฮูหยินหลินกลับยิ้มกว้างยิ่งขึ้น "ดูเจ้าเถิด แต่งงานแล้วแท้ๆ ยังขี้อายถึงเพียงนี้!"ฮูหยินหลินหาได้คาดคิดไม่ว่าหลินยวนจะยังคงเป็น "สาวพรหมจรรย์" จึงจับมือนางไว้ แล้วพรั่งพรู "ประสบการณ์ชีวิต" ออกมาให้ฟังแม้ว่าหลินยวนจะอับอายจนใบหน้าแดงจัด แต่นางก็ยังจดจำทุกคำพูดเอาไว้เงียบๆเพราะอย่างไร ฮูหยินหลินก็พูดถูก นางจะต้องให้กำเนิดหลานชายสายตรงคนโตแห
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 468
แล้วจะให้เซียวเหอทําอย่างไร?หรือว่าจะทําให้พี่ใหญ่น้องของพวกเขาแตกหักกันเพื่อนางจริงๆ?ไม่สู้ถือโอกาสนี้จากไป หลุดพ้นทุกคนในเมืองหลวงให้หมดสิ้นนางตั้งตารอคอยมานานแล้ว ไปหาโลกใหม่นอกเมืองหลวง ไปหาตัวเองใหม่นางรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วแต่ในมุมมองของหนิงซวง อยู่ต่อก็ดีเหมือนกันคุณชายใหญ่เซียวเป็นคนดี จี้เยว่ก็เป็นคนดีเช่นกัน นางอยู่ที่นี่กับคุณหนูของนาง ไม่ได้รู้สึกน้อยใจแม้แต่น้อยเพียงแต่ ในเมื่อคุณหนูบอกว่าถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว นั่นย่อมมีเหตุผลแน่นอนหนิงซวงจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ข้าล้วนเชื่อฟังคุณหนู"ตกดึกเมื่อเซียวเหอกลับมา ท้องฟ้าก็มืดมากแล้วตัวเขาติดกลิ่นเหล้าอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่ของเขา ส่วนใหญ่เป็นของพ่อเซียววันนี้พ่อเซียวมีความสุขจริงๆสั่งให้คนทําอาหารโต๊ะใหญ่ ดึงเขาไว้แล้วพูดไม่หยุด ระหว่างนั้นยิ่งดีใจจนร้องไห้หลายครั้งแน่นอนว่ายังพูดถึงหัวข้อเกี่ยวกับเซียวเหิงอยู่บ้างพ่อเซียวบอกว่า พวกเขาสองคนพี่ใหญ่น้องวางใจกันตั้งแต่เด็ก บอกว่าเซียวเหิงเคารพเขาที่เป็นพี่ใหญ่ตั้งแต่เด็กบอกว่านิสัยของเซียวเหิงดูเหมือนสุขุมเยือกเย็น แต่ความจริงแล้วกลับดื้อรั้นมากบอกว่าใน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 467
ทุกคนในที่นี้ต่างก็รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฉียวเนี่ยนกับเซียวเหิงเป็นอย่างไร ย่อมเข้าใจดีว่าการจากไปของเซียวเหิงในครั้งนี้ จะต้องเป็นเพราะทนเห็นเฉียวเนี่ยนกับเซียวเหอรักกันเช่นนี้ไม่ได้แน่เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวสีหน้าของเซียวเหอก็มืดมนลงเช่นกันบรรยากาศในห้องโถงตกอยู่ในความอึดอัดใจแม่เซียวได้สติก่อน ผลักเซียวชิงหน่วนเบาๆ หนึ่งที บอกเป็นนัยว่าห้ามพูดถึงอีก จากนั้นก็พูดเสียงดังว่า "คาดว่าในกองทัพคงมีเรื่องต้องไป ไม่พูดถึงเขาแล้ว!"เซียวชิงหน่วนเพิ่งรู้ตัวว่า "ใช่ ใช่ ใช่ พี่รองเพราะงานทหารยุ่ง ไม่ใช่เพราะพี่..."พูดยังไม่ทันจบ เซียวชิงหน่วนก็ปิดปากตัวเองไว้ อยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาดสีหน้าของเฉียวเนี่ยนและเซียวเหอยิ่งเข้มขึ้นพ่อเซียวอดถลึงตาใส่เซียวชิงหน่วนไม่ได้ แล้วจึงค่อยมองไปทางราชครูชิว "วันนี้ที่จวนตระกูลเซียวมีเรื่องมงคล ราชครูชิวจะอยู่ดื่มกับข้าน้อยสักแก้วหรือไม่ขอรับ?"ราชครูชิวก็ทําเป็นไม่ได้ยินที่เซียวชิงหน่วนพูดเมื่อครู่ เขาปฏิเสธอย่างยิ้มแย้มว่า "ไม่ล่ะ คนชั่วชิวอวี่ยังไงก็เป็นหลานชายแท้ๆ ของข้า ข้าคงต้องกลับไปที่จวนก่อน!"พูดจบ ราชครูชิวก็ลุกขึ้นเซี
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 466
ระหว่างที่พูดก็เลิกม่านรถเดินออกไปแต่ก่อนที่จะกระโดดลงจากรถม้า ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "หากนางตาย ก็เป็นนางก่อกรรมทําเข็ญเอง แต่เนี่ยนเนี่ยนล่ะ นางทำอะไรผิด?"สิ้นเสียง หลินเย่ว์ก็ก้าวยาวๆ จากไปแล้วเขาไม่สามารถอยู่ในรถม้าคันนั้นได้แม้แต่วินาทีเดียวเป็นความจริงที่เขาไม่อยากเห็นหลินยวนตายถึงอย่างไรนั่นก็เป็นน้องสาวแท้ๆ ของเขา!ตอนแรกนางอยากฆ่าตัวตายด้วยการชนเสา เขาไม่ได้ห้ามเพราะเขาคิดว่านางแกล้งทําแต่วันนี้ เมื่อเขาเห็นใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะตาย เขาก็อดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งเข้าไปน้องสาวของเขาเคยอ่อนโยนและใจดี แต่เพิ่งเข้ามาในจวนตระกูลเซียวได้ไม่นาน ก็กลายเป็นคนที่โหดร้ายเช่นนี้แล้ว?หลินเย่ว์คิดไม่ออกแต่สิ่งที่คิดไม่ออกยิ่งกว่าคือเนี่ยนเนี่ยนทําอะไรผิด?นางทําผิดอะไรถึงต้องถูกจับเป็นเชลยต่อหน้าชิวอวี่ไปให้ชิวอวี่ข่มเหง?นางทําอะไรผิด ต้องหลบเข้าไปในพุ่มไม้หนามโดยไม่คํานึงถึงอะไร ทําให้ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล?นางก็เป็นน้องสาวของเขาเหมือนกันนะ!น้องสาวที่เขาตามใจมาสิบห้าปี มีสิทธิ์อะไรมาได้รับความอัปยศเช่นนี้?มีสิทธิ์อะไร พวกเขาแค่พูดไม่กี่คํา วันหล
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 465
รถม้าของจวนโหวรออยู่นอกจวนตระกูลเซียวตั้งนานแล้วหลินยวนถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มคนรับใช้และยกเข้าไปในรถม้า ดึงดูดความสนใจของคนเดินถนนให้หันมาดูท่านโหวหลินและฮูหยินหลินตามขึ้นรถม้า คิดแต่จะรีบกลับจวนโหว ให้หมอประจำจวนรีบรักษาหลินยวนแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะไม่ออกมาเสียทีท่านโหวหลินร้อนใจจนอยากเข้าไปเรียกคน จากนั้นถึงได้เห็นหลินเย่ว์ออกจากจวนแล้วขึ้นรถม้าไป"เร็ว รีบกลับจวน!" ท่านโหวหลินร้องเรียกอย่างร้อนใจ รถม้าก็มุ่งหน้าไปทางจวนโหวอย่างรวดเร็วและหัวใจของท่านโหวหลินก็มีโอกาสหายใจได้บ้างในเวลานี้เมื่อเห็นหลินยวนที่เต็มไปด้วยเลือด สีหน้าของท่านโหวหลินก็มืดครึ้ม แต่จู่ๆ ก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขามองไปทางหลินเย่ว์ "เจ้าก็เหมือนกัน ทําไมเรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่บอกล่วงหน้าล่ะ? วันนี้ข้ากับแม่เจ้ามาไม่ได้เตรียมใจไว้เลยสักนิด"แต่เห็นได้ชัดว่าหลินเย่ว์เพิ่งเริ่มค้นหานักลอบสังหารชุดดําเมื่อไม่กี่วันก่อน!หลินเย่ว์กําลังใช้ผ้าเช็ดหน้าพันแผลที่มือขวาของตัวเอง สีหน้าของเขาไม่ได้ดีไปกว่าท่านโหวหลินสักเท่าไร "แจ้งให้พวกท่านทราบล่วงหน้า เพื่อที่พวกเจ้าจะได้แอบส่งข่าวให้ยวนเอ๋อร์เหรอ?"ได้ยิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 464
พูดจบก็หันไปพูดกับพ่อเซียวว่า "ขอพี่เซียวยืมด้วยขอรับ"ตระกูลเซียวเป็นท่านแม่ทัพมาหลายชั่วอายุคน สิ่งที่ขาดไม่ได้ที่สุดในจวนก็คือแส้หนังพ่อเซียวพยักหน้าเล็กน้อยและคํารามเสียงต่ำ ไม่นานก็มีคนส่งแส้หนังมาท่านโหวหลินกํามือไว้ แล้วตะโกนว่า "หลินยวน คุกเข่าให้ดี"หลินยวนเองก็รู้ว่าวันนี้ตนคงหนีไม่พ้นการเฆี่ยนตี แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินหามาให้ตน อย่างไรก็ดีกว่าตาย!ตอนนี้จึงได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ปล่อยหลินเย่ว์แล้วค่อยๆ คุกเข่าตัวตรงหลินเย่ว์สูดหายใจเข้าลึกๆ ถอยไปด้านข้างและเอามือที่บาดเจ็บไว้ด้านหลังท่านโหวหลินก้าวไปข้างหน้า ยกแส้ม้าในมือขึ้น แล้วฟาดไปที่หลังของหลินยวนอย่างแรง"เพียะ!"แส้ที่ทําจากหนังวัวนั้นเหนียวเป็นพิเศษและเสียงดังมากเมื่อตีลงบนร่างกายเพียงครู่เดียว บนหลังของหลินยวนก็มีรอยเลือดสายหนึ่งตกลงมาแล้ว"เจ้าใจดําอํามหิต ทําร้ายคนอื่นทําร้ายตัวเอง วันนี้ข้าจะให้คําอธิบายแก่ทุกคน"ท่านโหวหลินดื่มเสร็จก็ฟาดแส้ใส่หลินยวนอีกครั้งท่านโหวหลินก็เป็นนายทหารเช่นกัน แรงเฆี่ยนตีไม่เบาแน่นอน เสียงเฆี่ยนตีดังก้องไปทั่วคฤหาสน์ตระกูลเซียว แผ่นหลังของหล
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 463
เมื่อคําพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจแม้แต่ท่านโหวหลินกับฮูหยินหลินก็คิดไม่ถึงว่าเฉียวเนี่ยนจะตอบตกลงอย่างง่ายดายเช่นนี้เซียวเหอรู้สึกปวดใจ อดไม่ได้ที่จะหันไปมองนาง น้ำเสียงเย็นชาแฝงไปด้วยความอ่อนโยน กระซิบว่า "เจ้าไม่จําเป็นต้องประนีประนอม"แน่นอนว่าเขาสามารถออกหน้าแทนนางได้ ทําให้หลินยวนและจวนโหวต้องก้มหัวให้นางเฉียวเนี่ยนเนี่ยนรู้ว่าเซียวเหอทําเพื่อตัวเองคําว่า 'ไม่จําเป็นต้องประนีประนอม' นั้นเข้าสู่หัวใจของเฉียวเนี่ยนเนี่ยนอย่างแท้จริงแต่นางไม่อยากข้องเกี่ยวกับคนของจวนโหวอีกแล้วจริงๆไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ไม่อยากแล้วทั้งนั้นนางแค่อยากอยู่ให้ห่างจากพวกเขาให้ไกลที่สุด ชาตินี้ไม่ได้พบกันอีกจะดีที่สุดดังนั้นนางจึงส่ายหัวเล็กน้อยและหันไปมองเซียวเหอเล็กน้อยพลางกระซิบว่า "แบบนี้ก็ดีแล้ว"เสียงกระซิบของทั้งสองคนดังเข้าหูเซียวเหิง รู้สึกแสบแก้วหูเหลือเกินพวกเขาเอียงตัวเข้าหากัน หัวเหมือนจะชนกัน สนิทสนมกันเป็นพิเศษข้อมือของเฉียวเนี่ยนยังคงถูกเซียวเหอกุมไว้ในฝ่ามือเช่นเดิม แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ตระหนักถึงข้อนี้เหมือนว่าการสัมผัสผิวกายของทั้งสองคนเป็นเรื่องป
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 462
ท่านโหวหลินก็ปาดน้ำตาเช่นกัน "พ่อรู้ เจ้าเองก็ไม่อยากเห็นหน้าพวกเรา ขอเพียงเจ้ายอมไว้ชีวิตยวนเอ๋อร์ ครอบครัวของพวกเราจะไม่มีวันปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าอีก!""เนี่ยนเนี่ยน ยวนเอ๋อร์เพิ่งอยู่กับแม่ได้เพียงสามปีเท่านั้น เดิมทีนางควรจะอยู่เคียงข้างแม่เสมอและได้รับการปกป้องจากแม่ ตอนนี้ เจ้า เจ้าคิดเสียว่าช่วยแม่ชําระหนี้ก้อนนี้ได้หรือไม่? เจ้าไว้ชีวิตนางได้ไหม? แม่โขกหัวให้เจ้าแล้ว"พูดจบ ฮูหยินหลินก็โขกหัวต่อหน้าทุกคนจริงๆแม่เซียวตกใจ รีบปรี่เข้าไปประคองฮูหยินหลินทันที "นี่ท่าน ท่านทําอะไรอยู่เนี่ย""นางจะบังคับให้เนี่ยนเนี่ยนตาย" น้ำเสียงเย็นชาของเซียวเหอดังขึ้น ดวงตาเรียวยาวเต็มไปด้วยความเย็นชา "ท่านทั้งสองยังไงก็เลี้ยงดูเนี่ยนเนี่ยนมาสิบห้าปีแล้ว แม้ว่าจะตัดสายสัมพันธ์กัน แม้ว่าเนี่ยนจะทนทุกข์ทรมานมาสามปี แต่ในสายตาของคนนอก พวกท่านก็ยังคงเลี้ยงดูเนี่ยนเนี่ยนมาสิบห้าปี ตอนนี้พวกท่านใช้บุญคุณมาบังคับตอบแทน แม้กระทั่งคุกเข่าโขกหัวก็ยอม ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการยัดข้อหาเนรคุณใส่เนี่ยนเนี่ยน บังคับให้นางพูดคําว่าให้อภัยออกมา แต่ทั้งสองท่านอย่าลืมว่าคนที่เกือบถูกข่มเหงคือนาง คนที่เกือบตายก็คือ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 461
หลินเย่ว์ไม่ขยับ มือทั้งสองของเขาห้อยลง ปล่อยให้หลินยวนกอดอยู่แบบนี้ที่ด้านข้าง ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินเห็นเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะปาดน้ำตาเฉียวเนี่ยนยืนอยู่ข้างหลังเซียวเหอ มองฉากที่พี่ใหญ่น้องกอดกันด้วยสายตาเย็นชา ถ้าบอกว่าในใจไม่รู้สึกอะไรเลย นั่นต้องเป็นเรื่องโกหกแน่ๆนางรู้ว่าหลินยวนเป็นตัวปลอมก็รู้ว่านั่นควรจะเป็นพี่ใหญ่ของนางยิ่งรู้ว่าความรักและความโปรดปรานของคนในตระกูลหลินที่มีต่อหลินยวนนั้น เดิมทีควรเป็นของนางดังนั้นในตอนนี้ เมื่อเห็นหลินยวนแย่งทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของนางก่อนหน้านี้อย่างโจ่งแจ้ง หัวใจของนางก็จมดิ่งลงไปในเหวลึกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้คิ้วและดวงตาคู่นั้นยิ่งเย็นจนน่ากลัวโชคดีที่นางไม่สนใจแล้วตอนนี้สิ่งเหล่านั้นที่สามารถถูกแย่งไปได้ง่ายๆ นั้นถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะไม่ใช่ของล้ำค่าอะไร นางย่อมไม่เสียดายอยู่แล้วแต่ในขณะนั้นเอง ฮูหยินหลินก็หันมองทุกคนและคุกเข่าลงอย่างช้าๆเมื่อเห็นเช่นนี้ ทุกคนต่างก็ตกใจแม่เซียวรีบเข้าไปประคอง แต่กลับถูกเซียวชิงหน่วนดึงกลับมาได้ยินเพียงฮูหยินหลินพูดว่า "ยวนเอ๋อร์ทําผิดพลาดครั้งใหญ่ในวันนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 460
กําปั้นคู่หนึ่งถูกกําแน่นจนเกิดเสียงกรอบแกร้บโดยไม่รู้ตัวแต่ในขณะนี้ไม่มีใครสนใจเขาเลยราชครูชิวก็น้ำตาไหลพรากตามไปด้วย "คิดไม่ถึงว่าวันนี้ข้าจะได้เห็นเรื่องมงคลเช่นนี้ ดี ดีมาก! เยี่ยมไปเลย!"เซียวเหอมีบุญคุณต่อเขา ในใจเขารู้สึกซาบซึ้งใจ ย่อมคาดหวังให้เซียวเหอดีขึ้นมาตอนนี้เห็นเซียวเหอลุกขึ้นยืนด้วยตาตัวเอง จะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร?แม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลิน ในขณะนี้ต่างก็ตกตะลึงไปด้วย?พวกเขาไม่สามารถคิดได้เลยว่าคนที่ถูกตัดสิน‘โทษตาย’โดยทั้งโรงหมอหลวงจะยืนขึ้นได้อย่างไรกัน!และในตอนนั้นเอง เสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน"ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ..."คาดไม่ถึงว่าจะเป็นหลินยวนนางเพิ่งโดนฝ่ามือไป ตอนนี้ยังลุกไม่ขึ้นเลยเมื่อเห็นเซียวเหอลุกขึ้นยืน นางก็ตระหนักว่านางแพ้แล้วเฉียวเนี่ยน รักษาเซียวเหอให้หายได้จริงๆ ด้วยและนาง ก็ถูกทุกคนรังเกียจแล้วจริงๆน่าขำไหม?นางพยายามมาตั้งนาน แต่สุดท้ายก็ยังสู้เฉียวเนี่ยนไม่ได้มีดสั้นที่หล่นอยู่ข้างๆหลินยวนเอื้อมมือไปหยิบมาเมื่อเห็นเช่นนี้ แม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหนึ่งก้าว และตะโกนด้วยเสียงต่ำว่า
