All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 361 - Chapter 370

เสียงของฮูหยินเซียวกล่าวขึ้นว่า "ยวนเอ๋อร์คงยังไม่รู้ นี่คือลักษณะประเพณีของตระกูลเซียว พวกเจ้าต้องยกน้ำชาคารวะพี่ใหญ่และสะใภ้ใหญ่ด้วย"หา?มีประเพณีแบบนี้ด้วยหรือ?เฉียวเนี่ยนจ้องมองไปที่พื้นรองเท้าของตน แต่คิ้วกลับยกขึ้นโดยไม่รู้ตัวในใจของนางเริ่มรู้สึกอยากจะเห็นว่าเซียวเหิงจะคำนับและยกน้ำชาให้ตนอย่างไรแม้กระทั่งหนิงซวงที่ยืนอยู่ด้านหลังของเฉียวเนี่ยน ยังก้มหน้าลงไป มือเล็กปิดปากตัวเองไว้ หวั่นเกรงจะหลุดหัวเราะออกมาในอีกมุมหนึ่ง เซียวชิงหน่วนทอดสายตามองไปที่ใบหน้าของเฉียวเนี่ยน เผลอพบว่า นางเหมือนกับเฉียวเนี่ยนในช่วงสามปีก่อนอย่างไม่น่าเชื่อหญิงสาวผู้เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและไม่สามารถซ่อนความคิดเล็กน้อยของตนได้อย่างเฉียวเนี่ยนแต่การแสดงออกเช่นนี้ก็ชัดเจนเกินไปหน่อยเซียวชิงหน่วนกระแอมเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะกล่าวขึ้นว่า "ใช่แล้ว เดี๋ยวข้าก็ต้องยกน้ำชาคารวะพี่ชายและพี่สะใภ้ทั้งสองเหมือนกัน!"เมื่อเฉียวเนี่ยนได้ยินคำพูดนี้ จึงหันไปมองเซียวชิงหน่วน และพบว่าใบหน้าของนางมีความหม่นหมองเล็กน้อย ดวงตาของนางมองมาที่เฉียวเนี่ยนอย่างชัดเจนพร้อมกับแฝงไปด้วยคำเตือนเฉียวเนี่ยนรู้

เมื่อทุกคนออกไปแล้ว นายท่านเซียวก็เริ่มชี้หน้าเซียวเหิงแล้วดุด่าว่า "ดูสิ่สิ่งที่เจ้าทำซิ! ตั้งแต่พี่สะใภ้ของเจ้ามาถึง สายตาของเจ้าก็เหมือนจะจ้องอยู่ที่นางตลอดเวลา เจ้าคิดว่ายวนเอ๋อร์จะไม่เห็นหรือ? นางเพิ่งแต่งงานเมื่อวานนี้ เจ้าจะให้นางคิดอย่างไร?"เซียวเหิงไม่ได้ใส่ใจกับคำตำหนิจากนายท่านเซียว เขานั่งกลับไปที่ที่นั่งของตัวเองแล้วใช้ผ้าเช็ดฝ่ามือของตัวเองทีละจุด จากนั้นก็ค่อยๆ พูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ "ถ้าหากพ่อแม่ไม่ยุ่งเรื่องนี้ ตอนนี้เนี่ยนเนี่ยนก็คงจะเป็นภรรยาของข้าแล้ว"ฮูหยินเซียวก็ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ตำหนิเขาได้อีก "เจ้าคิดว่าตัวเองทำอะไรอยู่? เจ้าเอาความสำเร็จทางการทหารมาแลกกับเด็กสาวคนนั้นมาหลายครั้งหลายครา เจ้าถูกน้ำมันหมูบังตาหรือไง? นางไม่อยากแต่งงานกับเจ้า ถ้าไม่อย่างนั้น นางคงจะไม่ไปหาพี่ชายของเจ้าหรอก!"เซียวเหิงเงยหน้าขึ้นมองฮูหยินเซียวด้วยสายตาที่เย็นชาและบอกว่า "แค่สองครั้งเท่านั้นเอง ท่านแม่พูดมากไปแล้ว"ฮูหยินเซียวถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะนายท่านเซียวกล่าวอย่างเย็นชา "ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ตอนนี้เนี่ยนเนี่ยนก็เป็นพี่สะใภ้ของเจ้าแล้ว เจ้าก็ไม่ควรจ้องมองนางแบบนี้อีก

หลินยวนร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดนางอยากให้เซียวเหิงเข้าใจว่านางนั้นช่างใจกว้าง อ่อนโยน และหาได้ยากเพียงใดแม้แต่เรื่องที่เขาจะรับภรรยาที่เท่าเทียมเข้ามา นางยังมิได้ใส่ใจเลย!ดังนั้นเขาจะมาปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ไม่ได้!เซียวเหิงขมวดคิ้วแน่น คำพูดของมารดายังคงดังก้องอยู่ในห้วงความคิดของเขา ทันใดนั้น เขาก็ลุกพรวดขึ้น ก้าวตรงไปยังข้างเตียงหลินยวนเห็นท่าทีของเขาก็ชะงักไปเล็กน้อย หรือว่า...ท่านพี่เหิงคิดได้แล้ว? หรือว่า...เขาจะมาชดเชยสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน?ตอนนี้ถึงจะเป็นเวลากลางวัน...แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้…คิดได้ดังนั้น นางจึงรีบปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าตามเซียวเหิงไปทันทีบนเตียง ผ้าแพรสำหรับคืนเข้าหอผืนใหม่ถูกปูไว้เรียบร้อยแล้วเซียวเหิงรู้ดีว่านี่คือการเร่งรัดที่ไร้ซึ่งคำพูดจากมารดาของเขาเองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง เขาจึงหันกลับไปมองหลินยวนเพียงเห็นใบหน้างามเล็กของหลินยวนนั้นยังคงเปื้อนหยาดน้ำตา คล้ายบุปผาอ่อนแอที่สั่นไหวตามสายลมทว่าในดวงตากลับแฝงไว้ด้วยความขัดเขินเล็กน้อย นางจ้องมองเขา พร้อมเอ่ยเรียกเสียงแผ่วเบา "ท่านพี่เหิง..."น้ำเสียงนั้นอ่อนหวานนุ่ม

แม้แต่หนิงซวงก็ยังมองออกถึงความผิดปกติของเซียวเหอ "คุณชายใหญ่ดูหน้าซีดเซียวเหลือเกิน! หรือว่าจะไม่สบายเจ้าคะ?"ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของจี้เยว่พลันเคร่งเครียดขึ้นทันทีทว่าเซียวเหอกลับเพียงเงยหน้าขึ้นมองเฉียวเนี่ยนแวบหนึ่ง น้ำเสียงเย็นเยียบ “ข้าจะพักผ่อนแล้ว”กล่าวจบก็หมุนเก้าอี้ล้อของตนมุ่งหน้าเข้าไปยังเรือนด้านในเฉียวเนี่ยนมองแผ่นหลังของเซียวเหอ คิ้วเรียวขมวดแน่นนางรับรู้ได้ว่าเวลานี้เซียวเหอกำลังอดกลั้นความเจ็บปวดอันรุนแรงรุนแรงถึงขั้นทำให้ใบหน้าของเขาซีดขาวได้ในพริบตา!ความเจ็บปวดเช่นนี้... เขาต้องเผชิญทุกค่ำคืนกระนั้นหรือ?หัวใจนางพลันปวดร้าวขึ้นมา นางคล้ายคิดอะไรได้บางอย่าง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับจี้เยว่ "ที่จริงแล้ว ข้ารู้จักท่านหมอผู้หนึ่ง ฝีมือการรักษาของเขายอดเยี่ยมยิ่ง..."ทว่ายังไม่ทันจบประโยค เสียงลมแหวกอากาศก็ดังกระหึ่มขึ้นกะทันหัน เพียงพริบตาเดียว กระดานหมากเบื้องหน้าเฉียวเนี่ยนก็แตกร้าวกระจาย เม็ดหมากร่วงหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้นและท่ามกลางหมากเหล่านั้น... กลับมีหินกลมเม็ดหนึ่งแฝงอยู่ ดูขัดตาเป็นพิเศษ"ไสหัวไป" เสียงเรียบเฉยดังแว่วมาจากเรือนด้านใน ไร้ซึ่งอารมณ์ใ

คืนหนึ่งผ่านพ้นไปโดยไร้การหลับใหลเช้าวันถัดมา หลังจากเฉียวเนี่ยนลุกขึ้น นางก็พบว่าในเรือนมีเพียงหนิงซวงที่กำลังขะมักเขม้นทำงานพอเห็นเฉียวเนี่ยน หนิงซวงก็รีบเดินเข้ามาคำนับตามมารยาท ทว่าเฉียวเนี่ยนกลับอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปทางเรือนของเซียวเหอ ก่อนจะลดเสียงลงเอ่ยถาม "ท่านพี่เซียวออกมาบ้างหรือไม่?"หนิงซวงส่ายหน้าเลียนแบบท่าทางของเฉียวเนี่ยน ลดเสียงลงตอบกลับ "อย่าว่าแต่คุณชายใหญ่เลย แม้แต่จี้เยว่ก็ยังไม่มีวี่แวว"หัวใจของเฉียวเนี่ยนพลันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดคงเป็นเพราะเรื่องที่นางแอบมองเมื่อคืน ทำให้ทั้งสองคนไม่อยากพบเจอนางแล้วกระมัง!คิดได้ดังนั้น นางจึงเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง "มีวิธีใดบ้าง ที่จะทำให้ข้าได้พบกับท่านหมอประจำจวน?"ท่านหมอประจำจวนของจวนโหว เป็นผู้ที่มาจากสำนักราชาโอสถ ฝีมือการรักษาย่อมเหนือกว่าหมอทั่วไปเมื่อครั้งก่อน เฉียวเนี่ยนเคยถูกทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ก็เป็นท่านหมอประจำจวนที่ช่วยชีวิตนางเอาไว้ทว่า สำนักราชาโอสถเป็นสถานที่แปลกประหลาดนัก ว่ากันว่าโรคร้ายใดๆ ก็สามารถรักษาได้ แต่เมื่อรักษาหายแล้ว คนผู้นั้นจะต้องอยู่ในสำนักไปตลอดชีวิต หากมิได้รับอนุญาตจากเ